Το σύστημα των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων που στηρίχθηκαν στο μέγεθος και στις αγορές, είχε ως στόχο τον αποκλεισμό , των μικρών αγροτικών επιχειρήσεων που ήταν στραμμένες στην παραδοσιακή γεωργία και στην ιδιοκατανάλωση, ώστε να γίνει πιο εύκολη η απόκτηση της γης.
Η επέλαση των πολυεθνικών αλλά και των επενδυτών στην αγροτική γη είναι πλέον μία πραγματικότητα καθώς μετά την Αφρική αλλά και την Νότια Αμερική τώρα φλερτάρουν με την Ευρώπη.
Ήδη το πρώτο βήμα έγινε τις προηγούμενες δεκαετίες στην Ανατολική Ευρώπη και τώρα πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι το επόμενο βήμα θα εστιάζεται στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου , όπου ήδη οι μικροκαλλιεργητές βρίσκονται υπό απειλή.
Τις προηγούμενες δεκαετίες οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες αναδύθηκαν μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης υπέστησαν τις επιπτώσεις από μία βίαιη και απότομη αναδιανομή της αγροτικής γης. Οι στρατηγικές που ακολουθήθηκαν ήταν αντίστοιχες με εκείνες της Αφρικανικής Ηπείρου.
Το πρώτο βήμα ήταν η κατάρρευση των μικρών καλλιεργητών και το δεύτερο βήμα η απόκτηση είτε της γης τους είτε του δικαιώματος εκμετάλλευσης από επενδυτές.
Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Monde Diplomatique το 2013, αναφέρεται ότι «μετά την πτώση του Τείχους, οι μικρές πολωνικές γεωργικές εκμεταλλεύσεις κατέρρεαν». Η γεωργία που στηριζόταν στους μικρούς αγρότες και στην παραγωγικότητα της εργασίας, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια δυτική εντατική γεωργία, η οποία στηριζόταν στην παραγωγικότητα του κεφαλαίου.
Το πέρασμα στην οικονομία της αγοράς και η πτώση των τιμών, έβγαλαν εκτός μάχης τους φτωχότερους αγρότες. «Μέσα σε οκτώ χρόνια, χάθηκαν 300.000 γεωργικές εκμεταλλεύσεις. Στις περισσότερες από αυτές, η καλλιεργούμενη έκταση δεν ξεπερνούσε τα 50 στρέμματα».
Και επειδή εδώ είναι Ευρώπη και όλα γίνονται με θρησκευτική συνέπεια, ακόμα και το σύστημα των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων που στηρίχθηκαν στο μέγεθος και στις αγορές, είχε ως στόχο τον αποκλεισμό από αυτές, των μικρών αγροτικών επιχειρήσεων που ήταν στραμμένες στην παραδοσιακή γεωργία και στην ιδιοκατανάλωση, ώστε να γίνει πιο εύκολη η απόκτηση της γής.
Αποτέλεσμα ; Να εμφανιστούν και εκεί οι επενδυτές, οι οποίοι απέκτησαν γη και μαζί με αυτήν πρόσβαση στα ευρωπαϊκά κεφάλαια, με τη μορφή των επιδοτήσεων της ΚΑΠ. Τυπικό παράδειγμα η Ρουμανία, όπου πολλές μεγάλες γεωργικές εκμεταλλεύσεις που έλαβαν τις ενισχύσεις δεν είναι ήταν ρουμανικές.
Ήταν εταιρείες ισπανικές, γερμανικές, αυστριακές κ.ά., οι οποίες αγόρασαν γη στη Ρουμανία για να την εκμεταλλευτούν. Πρόκειται για επενδυτές που απέκτησαν τις τεράστιες γεωργικές εκμεταλλεύσεις των πρώην συνεταιρισμών αγροτικής παραγωγής, που είχε δημιουργήσει το προηγούμενο καθεστώς, αλλά και τους μικρούς κλήρους των γεωργών που δεν στάθηκε εφικτό να ανταπεξέλθουν στις νέες απαιτήσεις που προκάλεσαν οι… μεταρρυθμίσεις.
Πλέον, οι ολιγάρχες λαμβάνουν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, ενώ την ίδια στιγμή, τα 5.700.000 μικροί Ρουμάνοι αγρότες, στερούνται ενισχύσεων εξαιτίας της γραφειοκρατίας, αλλά και του ελάχιστου μεγέθους καλλιεργούμενης επιφάνειας που έχει θεσπιστεί, στο οποίο οι περισσότεροι από αυτούς δεν ανταποκρίνονται.
Σύμφωνα μάλιστα με στοιχεία, το 1% των Ρουμάνων αγροτών εισπράττει το 51% των επιδοτήσεων που δίνονται στη χώρα.
Μπορεί όλα αυτά να αφορούσαν στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά πλέον όλα τα σημάδια δείχνουν ότι ο αγροτο-ιμπεριαλισμός αρχίζει να κτυπά στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η εξαφάνιση των μικρών παραγωγών γαλλικού τυριού από τις πολυεθνικές που ακολούθησαν ανάλογες πρακτικές, με εκείνες των “επενδυτών” της Ανατολικής Ευρώπης, ήταν μία προειδοποίηση.
Σε ανάλογα αδιέξοδα βρίσκονται και καλλιεργητές επώνυμων ποικιλιών ρυζιού στην Ιταλία, που πλήττονται από τον κινέζικο -και όχι μόνο- ανταγωνισμό. Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν, ότι η Συμφωνία Εμπορίου ΗΠΑ-ΕΕ θα δώσει τη χαριστική βολή στους νοτιοευρωπαίους μικροκαλλιεργητές.
Και στην προοπτική αυτή η Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση, καθώς ήδη έχει να αντιμετωπίσει μερικά από τα πιο σημαντικά προβλήματα τα οποία λειτούργησαν ως “κερκόπορτες ” για την άλωση της γεωργικής γής στην Αφρική, στην Νότια Αμερική, στην Ανατολική Ευρώπη, ακόμα και στον ευρωπαϊκό Νότο.
Η ελληνική γεωργία έχοντας να αντιμετωπίσει προβλήματα, όπως ο μικρός κλήρος και η μικρή εσωτερική αγορά, έχει συρρικνωθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες.
Αδιάψευστος μάρτυρας η συμμετοχή της στο ΑΕΠ, αλλά και η αύξηση των εισαγωγών. Με δεδομένη μάλιστα την ολιγοπωλιακή δομή του λιανικού εμπορίου με ελάχιστες αλυσίδες σουπερ μάρκετ που μετριούνται στα δάκτυλα να ελέγχουν τη διάθεση της παραγωγής, όλα δείχνουν ότι μετά τον τουρισμό ο επόμενος στόχος θα είναι η γεωργική γή.
Ήδη, η πτώση της αξίας της διευκολύνει τους κάθε λογής «επενδυτές». Παράλληλα, το γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό της αγροτικής γής είναι υποθηκευμένο, αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο το οποίο σίγουρα μπορεί να κάνει τους καλλιεργητές πιο ευάλωτους σε κάθε λογής «επιθετικές εξαγορές» ή και ακόμα και σε «επιθέσεις φιλίας » από κάθε λογής «ευαίσθητους ευεργέτες».
Είναι κοινό μυστικό άλλωστε, ότι η εμπλοκή των τραπεζιτών δεν είναι ο πιο ευοίωνος οιωνός για το μέλλον. Άλλωστε τα πακέτα των δανείων που έχουν ήδη στα χέρια τους, έχουν καταστήσει ένα μεγάλο ποσοστό της αγροτικής γης ευάλωτο. Και σίγουρα, τα σχέδιά τους θα διευκολυνθούν, όταν στο χαρτοφυλάκιο της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, περιληφθούν και αγροτικές εκτάσεις που βρίσκονται στην κατοχή του δημοσίου.
Υπό το πρίσμα αυτό, η μοναδική άμυνα απέναντι σε μία πιθανή μελλοντική επίθεση των αγροτο-ιμπεριλιαστών, δεν είναι παρά ο έλεγχος του κόστους. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, στη σημερινή συγκυρία, κάθε αύξηση των στοιχείων κόστους φέρνει ακόμα πιο κοντά την προοπτική του αφελληνισμού της ελληνικής γεωργίας. Και αυτό, το δίχως άλλο θα δημιουργήσει νέα δεδομένα, μη αναστρέψιμα.
paratiritis
