Γράφει ο Στάθης Καβαθούλης
Σε μια εποχή που τα πάντα αλλάζουν (πολλά από τα οποία προς το χειρότερο), υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που παραμένουν δεμένοι με τις παραδόσεις αυτού του τόπου. Συνήθως αυτό ισχύει στην επαρχία και αν τυχόν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και στις μεγαλουπόλεις, σε κάθε ευκαιρία πηγαίνουν στην επαρχία για να νιώσουν καλύτερα τις παραδόσεις, να μυρίσουν την ελληνική φύση, να μετριάσουν την ταχύτητα του αυτοκινήτου τους για να περάσουν τα γιδοπρόβατα του βοσκού, ενώ στην πιο κάτω στροφή θα ανταμώσουν τον παλιό λαγοκυνηγό να γυρίζει στο χωριό με τα λαγόσκυλά του.
Πολλοί παρέμειναν στην επαρχία και για το κυνήγι, για να μπορούν να γίνουν ένα με τη φύση, να την αφουγκραστούν κι αυτή απλόχερα να τους δώσει τα μυστικά της. Όταν σε κάποιον πεις ότι στο δρόμο συνάντησες κάποιον κυνηγό, αυτόματα ο νους του πάει στον λαγοκυνηγό και αν του πεις ότι είχε και σκυλιά, τότε θα σε ρωτήσει αν είναι «ζαγάρια». Το λαγοκυνήγι είναι το παραδοσιακότερο κυνήγι στην Ελλάδα, καθώς και το αρχαιότερο.
Είναι το κυνήγι που έδωσε και το όνομά του στο ίδιο το κυνήγι, καθώς στην αρχαιότητα δεν υπήρχαν φυλές σκύλων φέρμας, αλλά μόνο ιχνηλάτες. (Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε ότι και οι ιχνηλάτες κάνουν ένα μικρό σταμάτημα πριν σηκώσουν τον λαγό και προφανώς αυτή την ιδιότητα εκμεταλλεύτηκαν οι εκτροφείς της εποχής και δημιούργησαν τις φυλές φέρμας). Όπως είπαμε και πριν, το κυνήγι αυτό παραμένει αναλλοίωτο για αιώνες, ίσως το μόνο που έχει αλλάξει είναι το μεταφορικό μέσο. Πριν αρκετά χρόνια η μεταφορά των κυνηγών στους κυνηγότοπους γινόταν ή με τα πόδια ή με ζώα (συνήθως γαϊδούρια, μουλάρια ή άλογα).
Το λαγόσκυλο χρησίμευε για όλα τα κυνήγια, όπως λαγό, γουρούνια, πέρδικες, μπεκάτσες. Σήμερα, τα λαγόσκυλα χρησιμοποιούνται μόνο για λαγό και για αγριογούρουνα.
Πρωινή
