Γραφή -Ο έγκριτος νομικός Χάρης Βεργούλης.
Παραείναι σοβαρή η υπόθεση των Τεμπών και δεν επιδέχεται φιγούρες, ούτε προσφέρεται για «ατάκες» και για χαμόγελα αυτάρεσκης οίησης. Είναι απόκρημνη. Είναι βουνοκορφή. Είναι άβυσσος.
Είναι Τάρταρα. Είναι παγετώνας φοβερός. Αδιάβατος. Είναι Ερινύες. Είναι ναυαγίων ναυάγια! Δεν είναι για τα δόντια συμβιβασμένων και ισαποστάκηδων. Ι.Το όχι και τόσο μακρινό 1985 συνέβησαν τα εξής σε σχέση με την πάντοτε «ευπαθή» Δικαιοσύνη: «Οταν κρίνεται ένας θεσμός που έχει περάσει από το Κοινοβούλιο, που έχει δηλαδή την έγκριση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, τι σημαίνει αυτό; Θα πρέπει τα Δικαστήρια, ειδικά αυτά που κρίνουν θέματα συνταγματικότητας των νόμων, να είναι άκρως προσεκτικά. Θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους ότι δεν είναι νομοθέτες». Η δήλωση αυτή είναι του τότε πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου. Ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων από την αντιπολίτευση, από τα ΜΜΕ, από τους δημοσιολογούντες, από τους συνταγματολόγους κ.λπ.
Ειδικότερα η αντιπολίτευση δήλωνε: «Είναι προφανές ότι ο πρωθυπουργικός εκβιασμός απευθύνεται στους δικαστές του ΑΕΔ που θα κρίνουν σε λίγες μέρες τη συνταγματικότητα του Νόμου-πλαισίου για τα ΑΕΙ και επιδιώκει με τρόπο απαράδεκτο να επηρεάσει την ελεύθερη δικαστική κρίση τους».
Ο καθηγητής Ν. Κ. Ανδρουλάκης έγραψε στο «Νομικό Βήμα» (τ. 33, τεύχος 11, σ. 189 επ.) ένα περισπούδαστο άρθρο υπό τον τίτλο το «Κράτος των Δικαστών – ένα ανύπαρκτο σκιάχτρο;». Σ’ αυτό διαλαμβάνει και αποσπάσματα από άρθρο γνωστού τότε εισαγγελικού λειτουργού, ο οποίος αισθάνθηκε την ανάγκη να δώσει έκφραση στην «αγωνία, πικρία, ανησυχία και θλίψη» από την οποία κατακλύστηκαν οι δικαστικές συνειδήσεις εξαιτίας ιδίως των πρωθυπουργικών δηλώσεων.
Ο καθηγητής Ν. Κ. Ανδρουλάκης επιλέγει στο άρθρο του αυτό: «Τον τελικό λόγο έχει η συνείδηση του δικαστή. Ετσι η σύσταση του Πρωθυπουργού για “άκρα προσοχή” έχει πράγματι αξία μόνο ως απλή έκκληση προς αυτή τη συνείδηση, χωρίς να αντικρίζεται από κάποιον αληθινό περιορισμό της ελεγκτικής εξουσίας των Δικαστηρίων». ΙΙ.
Σήμερα (συνέντευξη του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ 8.9.2024) έχουμε πλέον ωμή παρέμβαση στη Δικαιοσύνη και απόλυτη σιωπή: «Μόνο η Δικαιοσύνη μπορεί να αποδώσει τις πραγματικές ευθύνες γι’ αυτή την τραγωδία» των Τεμπών (γι’ αυτή την υπόθεση και για το Κράτος Δικαίου είχε γίνει η ερώτηση από δημοσιογράφο).
Αλλά δυστυχώς προχώρησε και στην έκδοση απόφασης, μολονότι η υπόθεση ερευνάται και δη σε πολλά επίπεδα και για πολιτικά πρόσωπα. Δήλωσε: «Θα φανεί και ξεκάθαρα από την έρευνα της Δικαιοσύνης ότι όλες οι θεωρίες που διακινούνται περί συγκάλυψης είναι απαράδεκτες». Είναι κραυγή από τα έγκατα του εκπροσώπου μιας «πανεξουσίας» από εκείνες (τις δηλώσεις) που ίσως λένε περισσότερα από όσα θέλουν να πουν.
Εξουσίας απολυταρχικής, ανεξέλεγκτης, χωρίς αντίπαλο. Θεωρίες… ενώ τα κόκαλα όσων ανευρέθηκαν (και στα χώματα όπου είχαν μεταφερθεί) τρίζουν συνεχώς και εκκωφαντικά, ενώ κατά τους πραγματογνώμονες και τεχνικούς συμβούλους των συγγενών των θυμάτων για τριάντα (30) υπήρξε καύση και εξαΰλωση από τη φλόγα που προκλήθηκε στα υλικά της αμαξοστοιχίας που τα μετέφερε. α) «Θεωρίες»… οι μονταρισμένες συνομιλίες για να καταδειχθεί αριστοτεχνικά μεθοδευμένα ότι υπαίτιος (αποκλειστικός;) είναι ένας ή δύο σταθμάρχες; β) Το μπάζωμα του χώρου παραχρήμα, ενώ θα έπρεπε να τεθούν κορδέλες, συρματοπλέγματα κ.λπ., όπως γίνεται και σε ένα απλό τροχαίο, ώστε να υπάρξει πάραυτα αυτοψία, σχετική έκθεση με τα «ζωντανά» και πρωτογενή στοιχεία, χωρίς καμία παρέμβαση, εξαφάνιση ή αλλοίωση των στοιχείων και της τοποθεσίας.
γ) Η μεταφορά των χωμάτων (στα οποία βρέθηκαν εκ των υστέρων και ανθρώπινα οστά). δ) Η μεταφορά αυτή των χωμάτων σε άγνωστο «μυστικό» μέρος χωρίς καμία ενημέρωση ή παρέμβαση των εισαγγελικών και αστυνομικών αρχών. ε) Χρηματοδότηση-εκταμίευση από το Δημόσιο σε χρόνο «μηδέν» 650.000-700.000 ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης για τη «μεταφορά» των χωμάτων κ.λπ. σε επιλεγείσα από ποιον άραγε τοποθεσία; Και η παρέμβαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Ευρωπαίας εισαγγελέως… «Θεωρίες» και η συγκέντρωση ενάμισι εκατομμυρίου (1.500.000) υπογραφών… «Θεωρίες»!
Συνακόλουθα πάμε στην «πεπατημένη…» της αρχειοθέτησης, όπως στη συγκλονιστική υπόθεση των υποκλοπών. Τότε (το 1985) για μία πιο ήπια δήλωση του τότε πρωθυπουργού ξέσπασε σάλος και ταραχή μεγάλη (οι δημοσιογράφοι αλλά και οι δικαστές ας ανατρέξουν στον Τύπο της περιόδου εκείνης – 1985), τώρα για ωμή, κυνική και σαφή παρέμβαση στη Δικαιοσύνη… με έκδοση οιονεί πορίσματος… ότι πρόκειται για «θεωρίες», απόλυτη σιωπή, όπως συνέβη και με τα… «αδιευκρίνιστα» ποσά μεγαλόσχημων υπουργών από τον υπό παρακολούθηση εισαγγελέα, ο οποίος ΟΥΔΕΝΑ εμήνυσε (!)
Για την υποκλοπή των τηλεφωνικών του συνδιαλέξεων.
Νυν ούτε η Δικαιοσύνη (καθημένη και ισταμένη) ούτε οι δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες ενοχλούνται, ούτε προσβάλλονται, ούτε αντιδρούν, αλλά περί άλλα τυρβάζουν.
Για τους δημοσιογράφους που με άλλη εξουσία θα είχαν κατασκηνώσει στα Τέμπη από την πρώτη στιγμή και έξω από το γραφείο του ανακριτή, έχω να τους θυμίσω ότι η αλήθεια δεν κατασκευάζεται. Ενας το επιχείρησε στις 30 Ιανουαρίου 1933 σε μια θεαματική γιορτή, όπως άξιζε στον νέο εθνάρχη και νέο αφέντη (με εκλογές παρακαλώ!). Ξεφώνισε τότε «Εγώ είμαι ο δημιουργός της Εποχής της Αλήθειας!
Ξύπνα, Γερμανία! Ξύπνα!» Ολοι γνωρίζουμε τι επακολούθησε (1933-1945). Και βεβαίως τι συμβαίνει σήμερα στην αυτή χώρα και όχι μόνο με τη θεαματική άνοδο της Ακροδεξιάς. Ας προσφύγουν στο βιβλίο του συναδέλφου τους, Ντανιέλ Σνέντερμαν, «Βερολίνο, 1933» (εκδ. Πόλις) και ας αρχίσουν να το διαβάζουν από τον επίλογο «Γιατί δεν είπαν τίποτε;» (σ. 427 επ.).
Και για τους δικαστικούς λειτουργούς της ισταμένης και καθημένης Δικαιοσύνης μία υπενθύμιση του συναδέλφου τους Χρήστου Σαρτζετάκη στο «Βήμα» 26.7.1998. «Η αλήθεια και υπήρχε και υπάρχει και πρέπει ο δικαστής χωρίς να ενδίδει σε μεροληψίες, καιροσκοπισμούς, παραπληροφόρηση ή διαστροφή των γεγονότων να την ανεύρει στη διαδικασία απονομής της Δικαιοσύνης στο δημοκρατικό και δικαιοκρατικό μας πολίτευμα.
Για να συμβεί αυτό πρέπει ο δικαστής να μην είναι ενδοτικός σε πιέσεις της όποιας εξουσίας, να μην είναι ψοφοδεής ή επιρρεπής σε υποταγή και κυρίως να είναι επιστημονικώς και υπηρεσιακώς επαρκής, ώστε να μην έχει ανάγκη ευμένειας των όποιων προϊσταμένων του». Παραείναι σοβαρή η υπόθεση των Τεμπών και δεν επιδέχεται φιγούρες, ούτε προσφέρεται για «ατάκες» και για χαμόγελα αυτάρεσκης οίησης. Είναι απόκρημνη. Είναι βουνοκορφή.
Είναι άβυσσος. Είναι Τάρταρα. Είναι παγετώνας φοβερός. Αδιάβατος. Είναι Ερινύες. Είναι ναυαγίων ναυάγια! Δεν είναι για τα δόντια συμβιβασμένων και ισαποστάκηδων.
Απαιτεί γενναιότητα, ώστε η Ιστορία να γράψει ανεξίτηλα και διδακτικά και αποτρεπτικά και όχι μαύρα (!), όπως σε άλλες σοβαρές υποθέσεις με «αρχειοθέτηση» (!) και βάναυση προσβολή της αξιοπρέπειας των παθόντων και της κοινωνίας. *Δικηγόρος, τέως γεν. γραμματέας ΔΣΘ
Δικηγόρος, Τέως Γεν. Γραμματέας ΔΣΘ
