Γράφει ο Στάθης Θ. Τσομίδης, Δικηγόρος
Είναι βέβαιο, ότι ο Πιραντέλο, και οι ομότεχνοι του, αν μπορούσαν και ήθελαν. Να παρακολουθήσουν την πολιτική ζωή στη χώρα μας, θα έσκαζαν από τα ζήλια. Παράλληλα, όμως, θα ανέπτυσσαν έντονο σκεπτικισμό και με την Ευρωπαϊκή πολιτική τάξη, της οποίας η αντιφατικότητα και η προκλητική στάση της, αρχίζει να προβληματίζει τους νουνεχείς ανά τον κόσμο.
Σήμερα, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να ανατρέξω σε σημάδια ή πολιτικές κινήσεις, για να αποδείξω την αντιφατικότητα τόσο των εσωτερικών πρωταγωνιστών του “δράματος”, όσο και των εξωτερικών σαλτιμπάγκων που έχουν αποδοθεί σε μια απέλπιδα προσπάθεια, όχι βέβαια να “σώσουν την Ελλάδα” δια “της νουθεσίας” και των “απειλών”. Αρκεί να αντιγράψω από την στήλη “Verbatim” της εβδομαδιαίας “LIFO” που κυκλοφορεί, και να κωδικοποιήσω τις σκέψεις μου.
Και πρώτα – πρώτα, ας σημειολογήσουμε την επικαιρότητα με την δήλωση του Γ. Καρατζαφέρη. Δήλωσε, λοιπόν ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ “…γραμμή ήταν μία. Έξω ο Καρατζαφέρης δεν μας χρειάζεται. Κι εδώ το όλο σύστημα υπάκουσε, επειδή το ήθελε ο Αμερικανός..”. Οι σκωπτικές αυτές “αναλύσεις” του αρχιερέα της κωλοτούμπας έγιναν με ανοιχτή ακόμη την πόρτα εξόδου από το “ΛΑ.ΟΣ” προς την “ΝΔ”. Οι κκ Πλεύρης, Ανατολάκης και Βελόπουλος ήταν τα νέα αποκτήματα του κ. Σαμαρά, ο οποίος ενισχύει τον ακροδεξιό του πάγκο. Η πανστρατιά που κήρυξε πριν μία εβδομάδα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξαναμπεί στο παιχνίδι, διώχνει ψηφοφόρους αντί να προσθέτει. Επιβεβαιώνει έτσι ότι στην πολιτική το 1+1 δεν κάνει πάντα 2, άλλοτε μπορεί να κάνει 100 και άλλοτε – 200. Πανστρατιά σημαίνει όλοι. Αλλά η λαϊκή παροιμία “κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα δεν ειπώθηκε τυχαία.
Παράλληλα ο κ. Τζήμερος, για τον οποίον είχα επιφυλαχθεί ως προς τις προθέσεις του σε προηγούμενο σημείωμα μου, δεν άντεξε τα φώτα της δημοσιότητας και τα πρωινά τηλεοπτικά καφενεία, και έτρεξε να κρυφτεί στην ζεστή, πλην ελάχιστη αγκαλιά του κ. Μάνου. Με τον τρόπο του εξασφάλισε μια θέση στην επόμενη βουλή, για τον εαυτό του, αλλά έσβησε το όνειρο που είχε δημιουργήσει. Απέδειξε ότι η “Ελληνική κρίση” δεν γέννησε ακόμη τον νέο ηγέτη που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να είναι ένας διαφημιστής.
“Πως εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι. Τους κάλεσε ο Νώε να μπουν στην κιβωτό κι αυτοί απάντησαν “Όχι”, αν δεν μπει κι ο Τσίπρας, δήλωσε ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Η Ευρωπαϊκή του περιοδεία του επιφύλαξε εκπλήξεις. Βρεγμένος ως το κόκαλο, γιατί και ο Ευρωπαϊκός ουρανός δεν τον θέλει, απευθύνθηκε σε Γάλλους “συντρόφους”, αγνώστων απόψεων για τα κρίσιμα Ευρωπαϊκά δεδομένα. Αφού πρώτα Παπανδρεοποίησε τον Ολάντ, δέχθηκε το “Νιχτ” των Γερμανών Σοσιαλιστών.
Πριν όμως καταλάβει την “σφαλιάρα” που για μερικούς ερμηνεύτηκε ως “λυσσαλέα αντίδραση στο νέο που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ”, απόλαυσε από την τηλεόραση τον αβανταδόρικο ρόλο του Γάλλου Προέδρου, που δέχθηκε εκτός πρωτοκόλλου, τον κ. Βενιζέλο, αλλά και τις υποδείξεις του τελευταίου στον Γερμανό Σοσιαλιστή ηγέτη για περισσότερο πρέσινγκ στο πρόσωπο του. Ο κ. Τσίπρας έχει “άστρο”. Όλοι δουλεύουν γι΄ αυτόν. Η μια γκάφα διαδέχεται την άλλη. Ο ίδιος δεν αισθάνεται την ανάγκη να συγκεκριμενοποιήσει το πρόγραμμα του, μέχρι στιγμής. Το ιστορικό πεπρωμένο είναι γραμμένο στο ανασηκωμένο φρύδι του και τα διεθνή Μ.Μ.Ε δεν προλαβαίνουν να τον “ανακρίνουν” ή να τον προβάλλουν δια των προσβολών τους.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, από τη άλλη πλευρά δήλωσε, “εάν θέλουν οι κ.κ Σαμαράς και Τσίπρας μπορούν να αναμετρηθούν μεταξύ τους σε ένα ντιμπέιτ και ο νικητής να αναμετρηθεί μαζί μου”. Ο κ. Βενιζέλος αφού εξάντλησε την πειθώ, την καθηγητική του επάρκεια και την ελάχιστη πολιτική του ανάλυση, δέχεται να παίξει τον ρόλο του Απόστολου Σουγκλάκου στο πολιτικό ρινγκ.
Όμως η πραγματικότητα είναι τραγική και, δυστυχώς, κανένας εγχώριος πολιτικός δεν μπορεί να την συνειδητοποιήσει και να την τιθασεύσει. Το ρευστό χρήμα εξαφανίζεται από τα τραπεζικά γκισέ και οι κλέφτες και οι ληστές, έχουν επιδοθεί σε υπερωρίες, διεκδικώντας βάσιμα επίδομα ανθυγιεινής εργασίας. Τα δημόσια ταμεία χάσκουν άδεια, γιατί κανείς δεν μπαίνει στον κόπο από τους “ηγέτες” να ασχοληθεί, αφήνοντας τον κάθε Πικραμένο στην μοναξιά του γραφείου του. Δεν σκέπτονται, ή δεν τους ενδιαφέρει, ότι μιλάμε για το δημόσιο ταμείο που αν εκλεγούν θα τους βοηθήσει να κυβερνήσουν, και όχι για το φιλόπτωχο ταμείο της ενορίας τους.
Τελικά μόνον οι ξένοι έχουν συλλάβει, και διατυπώνουν το μέγεθος του κινδύνου. Όχι – όχι, μην ανησυχείτε, αγαπητοί αναγνώστες. Όχι του κινδύνου της εξόδου από το Ευρώ, αλλά της κατάρρευσης του. Έτσι ο Πολ Κρουγκμαν, κτυπάει και πάλι όχι το καμπανάκι, αλλά τα σήμαντρα. “Δεν μου αρέσει να το λέω έτσι ωμά, αναφέρει, είναι σαν να φωνάζεις “φωτιά” μέσα σένα θέατρο γεμάτο κόσμο, Αν δεν παρέμβει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, το Ευρώ θα εκραγεί. Θα τυλιχθεί στις φλόγες και τότε θα πρέπει να ρίξουμε στην φωτιά όσο περισσότερο νερό μπορούμε”. Τα λόγια του όμως δεν ακούγονται στα προτεσταντικά, δογματικά, αυτιά της κ. Μέρκελ και του κ. Σόιμπλε.
Η Ελλάδα, και πάλι πρωταγωνίστρια στο θέατρο του παραλόγου. Η επιμονή στην μη έκδοση του Ευρωομολόγου (που είσαι Γ. Παπανδρέου που θα γίνει και ήρωας – προφήτης), δηλαδή στην μην αποδοχή της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ως τράπεζας, χάριν των συμφερόντων των λίγων Γερμανικών κυρίως, αλλά και ασιατικών κεφαλαίων, φέρνει την Ευρώπη όχι στο χείλος του γκρεμού, αλλά πάνω από το έρεβος.
Και τώρα αποκαλύπτεται ότι η Ελλάδα δεν είναι ο θύτης, αλλά το θύμα. Το παγκόσμιο πειραματόζωο, μια οικονομικής θεωρίας που στηρίχθηκε στο προτεσταντισμό και έχει ρίζες της στην σκληρή Σχολή του Σικάγου, στα πλαίσια, όμως και υπό το πρίσμα της παγκοσμιοποίησης.
Όταν φτάνει στο σημείο ο Αμερικανός Πρόεδρος, κατεξοχήν αντίπαλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα πλαίσια του διεθνούς εμπορίου, να υποδεικνύει στην σύνοδο των G8 στους Ευρωπαίους ηγέτες, να σοβαρευτούν και να πράξουν όχι για να σώσουν μόνο την Ελλάδα, αλλά το Ευρώ, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για να τα αφήσουμε στα χέρια Ευρωπαίων πολιτικών νάνων.
Μέρα με την ημέρα, παρά την πλύση εγκεφάλου που κάνουν τα διαπλεκόμενα εγχώρια Μ.Μ.Ε, ο Ελληνικός λαός συνειδητοποιεί ότι μπορεί και τελικά ίσως και πρέπει να κάνει την ανατροπή. Ψάχνει όμως ακόμη τον ηγέτη του, που δυστυχώς δεν υπάρχει ή δεν εμφανίζεται. Και ζητάει ερείσματα για το μεγάλο βήμα. Ίσως και με μια διάθεση φιλοσοφική και όχι θρησκόληπτη, να είναι η Ορθόδοξη απάντηση, σε οικονομικό επίπεδο για να θυμηθούμε και τον Κ. Μοσκώφ, απέναντι στον Καλβινισμό και τον Προτεσταντισμό των Κέντρο – Ευρωπαίων. Ή καλύτερα, να είναι η απάντηση της Αριστοτελικής σκέψης, που ασυνείδητα εκφράζουμε, απέναντι στην Ευρωπαϊκή μονολιθικότητα που σήμερα, καταπατάει το Αναγεννησιακό της παρελθόν χάριν του κέρδους.
Κλείνοντας, αντιγράφω από τον Βρετανική “GUARDIAN” περισσότερο για εσωτερικό προβληματισμό “…Υπό το πρίσμα του δυτικού πολιτισμού της Ελλάδας, τις δημοκρατικές ιδέες τους, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, την επιστήμη, την τέχνη και την αρχιτεκτονική, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια απλή αλήθεια, τα Μάρμαρα (του Παρθενώνα) δεν είναι δικά μας για να τα κρατήσουμε…”. Σκεφτείτε ότι τα παραπάνω τα γράφει μια εφημερίδα σε μια χώρα, όπου ο Πρωθυπουργός της έφτασε στο σημείο να υποδείξει στους Έλληνες να ψηφίσουν κυβέρνηση που θα στηρίξει το Ευρώ και το μνημόνιο, ενώ η ίδια του η χώρα δεν ανήκει στο Ευρώ. Ο Πιραντέλο είναι πλέον πολύ προβληματισμένος και σκέφτεται να αποσυρθεί. Η πραγματικότητα τον ξεπέρασε, κάτι που δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί.
ΥΓ Μήπως η “αποκοτιά”, κατ΄ έξοχήν Λυδία λίθος της Ελληνικότητας, επανέρχεται θριαμβεύουσα, όπως και τις παραμονές της Ελληνικής επανάστασης.
