Αυτό συνέβη με ένα φιρμάτο καλλιτέχνη του πενταγράμμου, που ήθελε να εντυπωσιάσει το κοινό του με τα πανάκριβα υψηλής τεχνολογίας οπτικοακουστικά συστήματα, και μηχανήματα για ειδικά εφέ, και σκηνικά, τα οποία αγόρασε ο ίδιος στην Αμερική, πληρώνοντας του κόσμου τα λεφτά, εάν κανείς κρίνει πως μόνο η τεράστια οθόνη που στήνεται πίσω από τον καλλιτέχνη, κόστισε πάνω από 280 χιλιάδες Ευρώπουλα.
Ολόκληρος ο εξοπλισμός έφτασε πέρυσι στην Αθήνα, στο μεγάλο νυχτερινό κέντρο, όπου θα άρχιζε τις εμφανίσεις του ο καλλιτέχνης.
Τα πολύπλοκα συστήματα στο νυχτερινό κέντρο τα έστηναν επί μία εβδομάδα, ειδικοί τεχνικοί που έφερε ο καλλιτέχνης από την Αμερική, με τα μεροκάματα τους να υπερβαίνουν πάνω από 150.000 Ευρώ, συν τα αεροπορικά εισιτήρια, συν την διανομή τους.
Πολλά ή λίγα δεν έχει σημασία, μπροστά στην πολύ καλή δουλειά που έκαναν, βλέποντας το τελικό αποτέλεσμα, καθώς το όλο θέαμα ήταν εξαιρετικό, κάτι τελείως καινούργιο για το Αθηναϊκό κοινό, με αποτέλεσμα οι παραστάσεις του καλλιτέχνη να στεφθούν από μεγάλη επιτυχία.
Το κέντρο όλες τις ημέρες ήταν γεμάτο. Βέβαια υπήρχαν και αρκετά τραπέζια στημένα με φοιτητικό κόσμο, για τα οποία φρόντισαν οι πρόεδροι των φοιτητικών συλλόγων, ή κομμάτων, πάντα με το αζημίωτο (κάπου 5 Ευρώ για τον κάθε φοιτητή).
Αυτά πέρυσι. Για την φετινή χρονιά ο καλλιτέχνης μετακόμισε σ΄ άλλο χώρο για εμφανίσεις (επί της Λεωφόρο Συγγρού), μαζί με τα πολυσυστήματα υψηλής τεχνολογίας εξ Αμερικής.
Για να στηθούν και να λειτουργήσουν άψογα, αλλά και να του στοιχίσουν πολύ λιγότερα λεφτά, άφησε απ΄ έξω τους Αμερικανούς ειδικούς , φέρνοντας για την δουλειά ντόπιους τεχνικούς συστημάτων.
Οι άνθρωποι προσπάθησαν με όλες τις γνώσεις τους, αλλά το σύστημα δεν έλεγε να πάρει μπροστά, ενώ η ημερομηνία της πρεμιέρας όλο και πλησίαζε.
Ο επιχειρηματίας του κέντρου ο οποίος σε καθημερινή βάση παρακολουθούσε τις εργασίες, βλέποντας το ζόρι των τεχνικών, άρχισε να βγάζει αφρούς μετά από τρεις εβδομάδες υπομονή που έκανε. Τα νεύρα του ήταν τσατάλια, σκεπτόμενος πως η αυριανή μέρα της πρεμιέρας, θα πρέπει να αναβληθεί.
Πάνω που έκανε αυτές τις σκέψεις ακούστηκε επιτέλους ένας ήχος, άναψαν και τα φώτα, έπαιξαν τα ειδικά εφέ, και τα σκηνικά, και όλοι μαζί έκαναν τον σταυρό τους. Την επομένη ημέρα της πρεμιέρας ήταν όλοι τους μέσα στην τρελή χαρά. Στην είσοδο του κέντρου ο πολύς κόσμος περίμενε να τακτοποιηθεί με τα ρεζερβέ που είχε κλείσει μέρες πριν.
Η βραδιά ξεκίνησε με τα μηχανήματα επί σκηνής να δουλεύουν άψογα. Δέκα λεπτά πριν βγει ο φιρμάτος καλλιτέχνης τα ειδικά μηχανήματα και συστήματα ξαφνικά σταμάτησαν. Όλοι έμειναν παγωμένοι, οι θαμώνες έψάχναν να μάθουν το τι συμβαίνει, και οι τεχνικοί έτρεχαν και να δεν έφταναν.
Το πρόβλημα όμως δεν διορθώθηκε. Έτσι λοιπόν αρκετά λεπτά αργότερα βγήκε ο καλλιτέχνης με το μικρόφωνο στο χέρι, και με ένα ψεύτικο χαμόγελο απευθύνθηκε στο κόσμο λέγοντας του “..Δεν υπάρχει πρόβλημα, θα δουλέψουμε και χωρίς τα εφέ και τα σκηνικά..” Έπειτα συνέχισε το πρόγραμμα του, πάνω σε μια πίστα που φάνταζε φτωχή από σκηνικό.
Κατά τις πρωϊνές ώρες ακούστηκε ένας μεγάλος χαμός στο καμαρίνι του καλλιτέχνη από τον επιχειρηματία του κέντρου ο οποίος ήταν έξαλλος. Τα έβαλε με τον καλλιτέχνη για την κακή διαχείριση των μηχανημάτων από τους τεχνικούς που επέλεξε, αντί να φέρει τους ειδικούς από την Αμερική, φωνάζοντας του “Εγώ που άκουσα εσένα”.
Ο καλλιτέχνης μαρμαρωμένος όπως ήταν δεν τόλμησε να βγάλει ούτε κιχ , άλλωστε δεν τον έπαιρνε.
Ε΄ ρε καλλιτέχνη, τι παθαίνεις και εσύ, σου άλλαξαν τα φώτα !!!!!!!
