είχε μεγαλοφιρμάτος καλλιτέχνης του Ελληνικού πενταγράμμου, όσο αφορούσε την οικονομική διαχείριση των χρημάτων του, την οποίαν εμπιστεύτηκε τυφλά στον θείο του, για την ανέγερση του πρώτο σπιτιού του στην Αθήνα. Στον καλό του θείο ανέθεσε να διαχειρίζεται τα πάντα που αφορούσε την ανοικοδόμηση όπως, παραγγελίες υλικών, εξόφληση του μεροκάματου των εργατών, κι ότι άλλο ήταν απαραίτητο ώστε ομαλά και χωρίς χρονοτριβές το νέο του σπίτι να είναι κατοικήσιμο μέσα σε προκαθορισμένο χρόνο.
Φυσικά και ο θείος πληρωνόταν με υψηλό μεροκάματο για τα καθήκοντα του. Ο καλλιτέχνης ήταν σε όλες τις υποχρεώσεις άψογος και υπολογίσιμος. Έτσι λοιπόν ο θείος έπιασε δουλειά και τα πήγαινε μια χαρά, ο δε καλλιτέχνης κοιμόταν ήσυχος. Πράγματι το σπίτι τελειώσει και παραδόθηκε στον προκαθορισμένο χρόνο αφού ο καλλιτέχνης πλήρωσε του κόσμου τα λεφτά, cash και επί τόπου.
Κάποια ημέρα συνάντησε έναν φίλο του πολιτικό μηχανικό και του ζήτησε να του βγάλει ένα γενικό λογαριασμό, πόσο θα στοίχιζε ένα σπίτι σαν το δικό του τελειωμένο. Και βέβαια ο πολιτικός μηχανικός χωρίς να γνωρίζει για το νέο σπίτι του καλλιτέχνη χοντρά – χοντρά του έβγαλε λογαριασμό και μάλιστα με τα καλύτερα υλικά.
Ο καλλιτέχνης έπεσε από τα σύννεφα βλέποντας τον λογαριασμό με τα μισά χρήματα απ΄ αυτά που ξόδεψε για την δική του φωλιά, συνειδητοποιώντας ότι ουσιαστικά πλήρωσε για δυο σπίτια, αντί για ένα. Αυτομάτως του μπήκαν πονηρές σκέψεις και όχι άδικα. Μόνο που αυτό έπρεπε να γίνει από τις πρώτες ημέρες εκτέλεσης του έργου και όχι κατόπιν εορτής.
Εν πάσει περιπτώσει την επόμενη μέρα κιόλας κάλεσε όλους τους εργάτες της οικοδομής και τους ζήτησε να του αναφέρουν το ακριβές ποσόν που έλαβαν για μεροκάματο. Τότε έπαθε το δεύτερο σοκ, καθώς οι εργάτες είχαν πληρωθεί μόνο τα μισά χρήματα από αυτά που συμφωνήθηκαν, ενώ ο καλλιτέχνης ακουμπούσε μέχρι και την τελευταία δεκάρα μέσου του θείου τον οποίο είχε διαχειριστή, και ξαφνικά βγαίνει και χρεωμένος. Τον ίδιο έλεγχο έκανε για τα υλικά όπου και εκεί τα ίδια διαπίστωσε, ο κλέψας του κλέψαντος.
Αμέσως ζήτησε εξηγήσεις από τον θείο και πλήρη λογαριασμό για τα πάντα, και αφού έγιναν μαλλιά κουβάρια τον έδιωξε κλωτσηδόν. Το σπίτι λες κι ήταν στοιχειωμένο με όλα αυτά που διαδραματίστηκαν αφού ο καλλιτέχνης δεν μπόρεσε να το κρατήσει και να το χαρεί πραγματικά, μέχρι και ειδικό χώρο είχε για πλήρες εξοπλισμένο στούντιο ηχογράφησης, να γράφει τα τραγούδια του.
Μετά από μικρό χρονικό διάστημα το σπίτι αναγκαστικά το πούλησε λόγω του ότι και οι δουλειές του δεν πήγαιναν καθόλου καλά, καλλιτεχνικά ήταν πεσμένος μια και οι δισκογραφίες του δεν είχαν τις αναμενόμενες πωλήσεις.
Τουλάχιστον το σπίτι το πούλησε σε πολύ καλή τιμή και κάπως ρεφάρισε την μεγάλη χασούρα. Από τότε ελέγχει αυστηρά τις συναλλαγές του πάσης φύσεως, έχει τα μάτια του ανοιχτά και, φυσικά δεν εμπιστεύεται κανέναν.
“Έγινε δε, την μέρα νοικοκύρης, το βράδυ αμαρτωλός”.
