στον Ελλαδικό χώρο τελευταία είναι πολλά και παράλογα. Ενώ στις δισκογραφικές εταιρείες τα έσοδα από την εγχώρια δισκογραφία όλο και περισσότερο μειώνονται, εντούτοις κάποιοι διευθυντάδες ξοδεύουν τεράστια ποσά όπως, για γεύματα εργασίας, έξοδα για ανακαινίσεις, για έξτρα παραστάσεις δημοσίων σχέσεων,
με αποκορύφωμα τα έξοδα για μεταγραφές καλλιτεχνών, που τους αξιολογούν με λάθος κριτήριο. Όπως π.χ τελευταία η μεταγραφή γνωστού τραγουδιστή ο οποίος υπέγραψε υπερτιμολογιμένο σε αξία συμβόλαιο, ενώ δεν πρόκειται να φέρει ούτε τα μισά λεφτά στην εταιρεία αυτός ο συγκεκριμένος τραγουδιστής. Εκτός εάν η εταιρεία ακολουθήσει την συνήθη τακτική, δηλαδή να εισπράξει ποσοστά από το μεροκάματο και απ΄ όποιες άλλες εμφανίσεις του καλλιτέχνη.
Αυτήν την περίοδο οι εταιρείες έχουν πέσει με τα μούτρα στην ζεστή αγορά με τα μουσικά κομμάτια, τα Ring stone σε συνεργασία με τις κινητές τηλεφωνίες. Ο τομέας αυτός αναπτύσσεται ραγδαία, σε συνδυασμό με τις On Line πωλήσεις μουσικών άλμπουμ ή κομματιών από το διαδίκτυο, εάν και αυτός ο τομέας στην Ελλάδα ακόμα δεν είναι αρκετά αναπτυγμένος.
Παγκοσμίως όμως οι On Line πωλήσεις μουσικών κομματιών διαδίδονται ταχύτατα, καθώς εύκολα μπορεί κανείς να βρει ότι μουσικό κομμάτι τον ενδιαφέρει σε πολύ χαμηλές τιμές, χωρίς να χρειάζεται να αγοράσει ολόκληρο το άλμπουμ. Δεν είναι τυχαίο πως το Google συγχωνεύτηκε με πολλές ιστοσελίδες που έχουν ως αντικείμενο τις On Line πωλήσεις στο μουσικό τομέα ανά τον κόσμο.
Τελευταία βλέπουμε όλο και πιο συχνά κυρίους κουστουμαρισμένους να περνούν από διάφορους χώρους που παίζεται μουσική για να εισπράξουν πνευματικά δικαιώματα. Για ποιά δικαιώματα μιλάμε;; Αυτά που στην πορεία έγιναν πάρτα αλλιώς;;; Μάλιστα με την ευλογία των πολυεθνικών δισκογραφικών εταιρειών, χωρίς να τους ανήκουν και βέβαια χωρίς νομική εγκυρότητα . Και εξηγούμαι:
Τα παραδοσιακά δημοτικά τραγούδια μας δεν ανήκουν σε κανένα δημιουργό και τραγουδιστή, παρά μόνο στον πολιτισμό της Ελλάδος. Τελευταία όμως κάποιοι πολύ ξύπνοι κομπιουτεράδες δημιουργοί, ανακατασκευάζουν τα δημοτικά τραγούδια μέσω υπολογιστών, με ψεύτικα μουσικά όργανα, ή κλέβουν ήχους μουσικών οργάνων από άλλα τραγούδια, και έτσι από δημοτικό το μετατρέπουν σε μπιτ – μιτ ρυθμό. Βάζουν και τα όνομα τους στα εξώφυλλα, παρουσιάζοντας το ως δικό τους τραγούδι, εισπράττοντας έτσι τρελά ποσά.
Δυστυχώς δεν ακούω κανέναν να διαμαρτύρεται γι΄ αυτήν την πνευματική κλοπή. Όμως για την δυσβάσταχτη είσπραξη πνευματικών δικαιωμάτων από τους κουστουμαρισμένους και άλλους, πολλά Ραδιόφωνα στην Ελλάδα προσφεύγουν στην δικαιοσύνη, ενώ σε άλλες χώρες όπου είναι η Μέκκα της Ραδιοφωνίας και της μουσικής βιομηχανίας, όπως οι ΗΠΑ, δεν πληρώνουν πνευματικά δικαιώματα με την δικαιολογία, ότι παίζοντας τα μουσικά κομμάτια είναι ήδη μεγάλη διαφήμιση για τους δημιουργούς και τους καλλιτέχνες.
Επομένως είναι ένα καταναλωτικό προϊόν που άμεσα διαφημίζεται, άρα ο νόμος του 92 της Ν. Μπακογιάννη περί πνευματικών δικαιωμάτων είναι αντισυνταγματικός, καθώς δεν επικυρώνει όπως ορίζει το σύνταγμα μας <<ισονομία – ισοπολιτεία >>.
Οι δισκογραφικές εταιρείες που προσπαθούν μανιωδώς να μαζέψουν χρήματα μια και πολλών διευθυντάδων τρίζει η καρέκλα, να μας απαντήσουν πως φεύγουν οι μήτρες από τα γραφεία και καταλήγουν στους αλλοδαπούς, οι οποίοι επίσης χρυσώνονται με τα πειρατικά CD που πωλούν σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, πριν καν βγουν τα γνήσια στα δισκοπωλεία σε τιμές εξευτελιστικές, με την ευλογία και της Ελληνικής πολιτείας.
Δεν είναι δυνατόν να εισπράττουν υψηλά ποσά όλοι αυτοί, εταιρείες, φορείς.καλλιτέχνες, δημιουργοί, κράτος και να μην ξοδεύουν για την εξάλειψη του φαινομένου που λέγεται πειρατεία. Κανείς δεν κάνει τίποτα γι΄ αυτό το σοβαρό και απολίτιστο φαινόμενο, εκτός και αν γίνεται σκοπίμως για όλους αυτούς τους παραπάνω φορείς που κρατούν στάση σιγής. Γιατί άραγε;;
Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν ακόμα για να πλανάτε αυτή η εύλογη ερώτηση;; Θα σας απαντήσει το Ελληνικό Φαινόμενο. Για τα πειρατικά CD γνωστότατος λαϊκός καλλιτέχνης, ξέρετε τι απάντησε στον Ν. Βάνης “…Εμένα με συμφέρει να πωλούνται τα CD μου, έτσι με διαφημίζουν οι αλλοδαποί αφού από την IFPI όλο κι όλο εισέπραξα τον χρόνο 35.000 δραχμές. Αυτό το ποσό ως καλλιτέχνης τι να μου φτάσει ,όταν 35.000 έχει ένα καλής τεχνολογίας μικρόφωνο.
Τα λεφτά είναι στις πίστες, και στα έξτρα. Ακόμα και με πιο χαμηλό μεροκάματο ζούμε άνετα, πλουσιοπάροχα. Οι δισκογραφικές είναι απλώς για να παρουσιάζουμε μια δουλειά. Λίγοι, μετρημένοι είναι αυτοί οι καλλιτέχνες που μόνο από την δισκογραφία μπορούν να ζουν άνετα…”
Τα συμπεράσματα δικά σας !!!!!
