Το φτέρωμά τους αποτελείται από δύο στρώματα, ένα υπόστρωμα από πυκνό και μαλακό πούπουλο, που είναι εξαιρετικά θερμομονωτικό και από το εξωτερικό στρώμα με τα φτερά. Το φτέρωμα των υδροβίων γίνεται πλήρως αδιάβροχο αφού τα πουλιά το αλείφουν με λίπος, που παράγει ένας αδένας ο οποίος βρίσκεται στη βάση της ουράς τους, την ώρα που περιποιούνται το φτέρωμά τους. Είναι αξιοσημείωτο και για αυτό το αναφέρουμε, ότι κατά τη μετανάστευσή τους ορισμένα είδη πάπιας (πάντα με τον κατάλληλο αέρα) μπορεί να φτάσουν ταχύτητες που ξεπερνούν τα 100 χλμ./ώρα. Εύκολα αναλογίζεται κανείς τι αποστάσεις μπορεί να διανυθούν, ακόμα και μέσα σε μία μέρα, όταν παρουσιαστεί ανάγκη.
Η όραση των υδροβίων είναι από τις πιο αναπτυγμένες στο ζωικό βασίλειο, έχουν τη δυνατότητα να διακρίνουν 4 αποχρώσεις του πράσινου περισσότερες από τον άνθρωπο. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να τονιστεί η σημασία που έχει για την τελική έκβαση του όλου εγχειρήματος τόσο η προσαρμογή των χρωματισμών του ρουχισμού μας στους χρωματισμούς του περιβάλλοντος, αλλά και η ακινησία που πρέπει να τηρείται με ευλάβεια, ιδιαίτερα κατά την ώρα που τα πουλιά μάς προσεγγίζουν.
Αυτό όμως που κάνει τα υδρόβια να είναι πολύ συναρπαστικά ως ιδέα αλλά και στην πράξη, είναι η προσαρμοστικότητά τους στις διάφορες συνθήκες αλλά και σε πολλές συγκυρίες και καταστάσεις, σε συνδυασμό με το ρίσκο που παίρνει ο εκάστοτε κυνηγός να μείνει άπραγος ασχολούμενος με αυτά.
Τα υδρόβια δύσκολα θα μπορούσε κανείς να τα χαρακτηρίσει ευάλωτα αφού, λόγω της νοημοσύνης που τα διακρίνει, το πρώτο που κάνουν, μόλις πέσουν οι πρώτες τουφεκιές, είναι να εντοπίζουν τους τόπους όπου ενοχλούνται έντονα και τους αποφεύγουν συστηματικά για την υπόλοιπη περίοδο που θα παραμείνουν εκεί. Από τις πρώτες μέρες εντοπίζουν τους τόπους που μπορούν να ησυχάζουν ανενόχλητα κι εκεί περνούν τον περισσότερο χρόνο της ημέρας, αφήνοντάς μας στη μακαριότητα της ακινησίας και της αφάνειας
.Συγκεντρώνονται συνήθως σε περιοχές όπως το κέντρο των λιμνών, ανοιχτά στη θάλασσα και στις απαγορευμένες περιοχές, υιοθετώντας πολύ συγκεκριμένες συνήθειες και τακτικές.
Ένα πολύ τυπικό πρόγραμμα για τα υδρόβια κάθε μέρα είναι το εξής: πολύ νωρίς το πρωί, σκοτεινά ακόμα, σηκώνονται από τους τόπους όπου αναζητούν την τροφή τους και αναζητούν την ασφάλεια της θάλασσας ή του κέντρου της λίμνης, όπου περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέπει κανείς τα πουλιά να σχηματίζουν ολόκληρα νησιά. Το να περάσει κάποιο πουλί σε απόσταση βολής είναι πραγματικά μεγάλη τύχη αφού συνήθως περνάνε πολύ ψηλότερα.
Αργά το απόγευμα και τις περισσότερες φορές αφού έχει ήδη νυχτώσει, τα πουλιά εγκαταλείπουν τα καταφύγια τους για να πάνε στους τόπους όπου αναζητούν την τροφή τους.
Την τροφή τους την αναζητούν στα αβαθή νερά και κυρίως στους ορυζώνες, πόλους έλξης αποτελούν επίσης και τα πλημμυρισμένα χωράφια όπου υπήρχαν θερισμένα καλαμπόκια ή σιτάρι.
Βλέπουμε λοιπόν ότι τα υδρόβια είναι πολύ προσαρμοστικά πουλιά και ρυθμίζουν τις δραστηριότητές τους ανάλογα με τις συγκυρίες, έτσι ακόμα και όταν κυνηγιούνται εντατικά, αυτά θα βρουν μέρος να ξεκουραστούν κατά τη διάρκεια της ημέρας μακριά από τους κινδύνους και όταν πέσει η νύχτα θα πάνε ανενόχλητα πλέον να φάνε.
Οι μέρες που τα πουλιά είναι προσιτά στους κυνηγούς είναι πολύ λίγες σε μία κυνηγετική περίοδο. Για να εγκαταλείψουν τα υδρόβια τους τόπους όπου ησυχάζουν πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις και αυτές είναι ή να φυσάει αέρας με πολύ μεγάλη ένταση, που δεν θα τους επιτρέψει να παραμείνουν στη μέση του νερού -είτε αυτό είναι στη λίμνη είτε στη θάλασσα- ή να έχει μεγάλη παγωνιά για κάποιο χρονικό διάστημα που δεν επιτρέπει στα πουλιά να κρυφτούν στα νεράκια και να αναζητήσουν την τροφή τους. Οι παραπάνω συνθήκες τα αναγκάζουν να μετακινούνται καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και σε προσιτό ύψος, επιτρέποντας στον κυνηγό να καρπωθεί πουλιά. Αυτές οι μέρες, βέβαια, μπορεί να είναι 2–3 κάθε χρόνο και πολλοί είναι αυτοί που ζουν με το όνειρο να τύχουν μία φορά στη ζωή τους μια τέτοια περίσταση.
