Μια συμβολική συνέντευξη με επετειακή αναφορά στην Άλωση της Πόλεώς μας την αποφράδα ημέρα της 29ης Μαΐου 1453
Σήμερα σας παρουσιάζουμε στην Ελεύθερη Ώρα μια ιδιαίτερη συνέντευξη! Μια συνέντευξη μνήμης και τιμής προς την ημέρα της Αλώσεως της Πόλεώς μας, της Κωνσταντινούπολης από τους βαρβάρους!
Που δυστυχώς δεν τιμάται μεγαλοπρεπώς από τους θεσμικούς παράγοντες της χώρας μας! Οι οποίοι προσπαθούν να αφαιρέσουν από τη μνήμη του ελληνικού λαού αυτήν την αποφράδα ημέρα! Για να μην κακοκαρδίσουν τους δυτικούς μας “συμμάχους” και τον βάρβαρο γείτονά μας!
Γιατί τους ενοχλεί το ελληνικό “ποθούμενο” της Πόλεώς μας, που είναι φωλιασμένο σε κάθε ελληνική ψυχή!
Έτσι ο καταλληλότερος για να μας θυμίσει αυτήν την ημέρα, για να μας εμψυχώσει κρατώντας ζωντανό μέσα μας το “ποθούμενο”, για να μας συγκινήσει πραγματικά, δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Έλληνα πατριώτη, ηθοποιό του Εθνικού μας θεάτρου, τον Κώστα Πρέκα, τον αγαπημένο Κώστα Πρέκα!
29 Μαΐου 1453 – 29 Μαΐου 2022. Πέρασαν 569 χρόνια, κ. Πρέκα, κατοχής της Βασιλεύουσας. Τι μνήμες ξυπνούν μέσα σας για την Πόλη των Πόλεων, αυτή την ημέρα;
Κάθε χρόνο, αγαπημένε μου φίλε, τέτοιες μέρες, τέτοιες στιγμές, τέτοιες ώρες, η σκέψη πηγαίνει σε όλους εκείνους που πόνεσαν, που ταλαιπωρήθηκαν, τραυματίστηκαν, θανατώθηκαν κι έμεινε μέσα μου μία κραυγή, κραυγή απ’ όλον αυτό τον κόσμο του πόνου. Κραυγή, απ’ όλον αυτόν τον κόσμο που κανένας μέχρι σήμερα δεν θέλησε να σκεπάσει με δάφνη… Αυτούς τους νεκρούς… Είναι ζήτημα, βέβαια, Πολιτείας, αλλά όταν ο Έλληνας πάσχει, όταν ο Έλληνας σκέφτεται το παρελθόν του, όταν ζει αυτές τις ιερές στιγμές κι αναπολεί ό,τι είχε συμβεί, αυτή η τραγικότητα της εποχής εκείνης, το 1453, ποιες μνήμες, αγαπημένε φίλε, θα μπορούσαν να μην δώσουν τη δυνατότητα στα νέα παιδιά, σήμερα, στους δασκάλους, στην επίσημη Πολιτεία, στους βουλευτές, στους πρωθυπουργούς, να μην τολμήσουν να πουν έστω και μία λέξη… Προσπαθώ – ανοίγω τις εφημερίδες, ανοίγω τις τηλεοράσεις – να δω ποιοι άνθρωποι, αλήθεια, ασχολήθηκαν, παρά μόνο η «Ελεύθερη Ώρα» και μιλάει για το 1453.
Αυτές οι μνήμες, λοιπόν, έρχονται και μου δημιουργούν μέσα αυτή την, αν θέλεις, τη γλυκιά αφοσίωση που έχω προς την Πατρίδα, αυτή τη γλυκιά, αν θέλεις, σκέψη το να μπορέσω να δω τα δάκρυα, τον πόνο, να συμπονήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους που έφυγαν και που εγώ προσκυνώ καθημερινά, ανάβω το κερί που πρέπει ν’ ανάψω στη μνήμη όλων αυτών. Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας, είμαι υπερήφανος που θυμάμαι όλους αυτούς τους νεκρούς, είμαι υπερήφανος που ανάβω αυτό το κερί, δακρύζοντας στην Παναγιά, φίλε… Δεν θα σβήσουν ποτέ οι μνήμες από μέσα μου.
Ήδη με συγκινείτε, κ. Πρέκα, αγαπητέ Κώστα, και θα σας θέσω το δεύτερο ερώτημα: Θλίβομαι πραγματικά, πιστέψτε με, όταν αναλογίζομαι πως ο Τούρκος πρόεδρος, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αυτή τη συγκεκριμένη ημέρα, την 29η Μαΐου, κάθε χρόνο, πραγματοποιεί χολιγουντιανές φιέστες στην Πόλη μας, για να τιμήσει την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Γιατί οι Έλληνες πολιτικοί, αγαπητέ Κώστα Πρέκα, ξεχνούν αυτή την αποφράδα ημέρα; Δεν έχουν πατριωτικά αισθήματα μέσα τους; Δεν τους το επιτρέπει ο διεθνής παράγοντας; Τι ακριβώς συμβαίνει;
Ως προς τον ηγέτη της Τουρκίας, θα μπορούσα να πω πάρα πολλά, απέδειξε ότι είναι ένας υπάνθρωπος για μένα, απέδειξε με τον χειρότερο τρόπο ότι ζει μόνο για το σαρκίο του και ότι ο φόβος τον έχει κυριεύσει βαθιά, γιατί γνωρίζει πολύ καλά την δύναμη που έχει ο Ελληνισμός, που εάν τολμήσει να αγγίξει τα Ιερά και τα Όσια της εποχής εκείνης, φοβάμαι ότι δεν θα έχει λόγο ύπαρξης πλέον. Όσον αφορά τους δικούς μας πολιτικούς, θα μου το επιτρέψεις να πω ότι καμία πλευρά μέχρι σήμερα, όλα αυτά τα χρόνια, δε διάβασα, δεν είδα, να πάλλεται μέσα τους, αυτό που λέμε Ελληνισμός και προσκύνημα και αφοσίωση προς όλους εκείνους που θυσιάστηκαν, ακόμη και πρόσφατα. Οι πολιτικοί μας, αγαπημένε φίλε, τους θεωρώ συλλήβδην ανθέλληνες, γιατί δεν αγαπούν τον τόπο. Ο Τόπος έχει ανάγκη από ακέραιους Έλληνες, από πραγματικούς Έλληνες, που θα θυσίαζαν ακόμη και τον εαυτό τους, προκειμένου να αποδείξουν και να υποδείξουν σε όλους τους ηγέτες παγκόσμια, ότι εδώ αναπνέει ο Ελληνισμός, εδώ ζει ένας μικρός λαός, μία μικρή φυλή, ένας Ελληνισμός που έχει για πρότυπο την πορεία της Πίστης. Είμαστε ένας λαός, που αγαπήθηκε και που αγαπά τον Χριστό, αγαπά την Πίστη, αγαπά τη θρησκεία μας. Όταν λοιπόν, οι άνθρωποι που μας κυβερνούν, χάνουν την πυξίδα, χάνουν τον προσανατολισμό τους, προκειμένου να παίξουν τα παιχνίδια τα διεθνή, θα μου επιτρέψεις να πω ότι είναι πολύ μικροί ηγέτες για να αγγίξουν αυτό το μεγάλο, το σχήμα, την μεγάλη δύναμη που έχει μέσα του ο Ελληνισμός. Δεν περιμένω περισσότερα απ’ αυτούς, γιατί παίζουν στο σκάκι τις τύχες όλων μας! Γνωρίζω, όμως, αγαπημένε φίλε, ότι κάποιοι άνθρωποι σκέφτονται βαθιά, τόσο βαθιά όσο δε φαντάζεσαι για την επόμενη μέρα. Θα έρθει η επόμενη ημέρα της δεξιάς πορείας, μίας πορείας ελληνικής, μίας πορείας εθνικιστικής, αν θέλεις, που θα φέρει το φως σε αυτό τον Τόπο.
Πιστεύω ότι λίγο πιο κάτω, θα σας ζητήσω να είστε περισσότερο λεπτομερής σε αυτό το σκέλος της απάντησής σας. Ωστόσο, αγαπημένε κ. Κώστα Πρέκα, επειδή το τοποθετήσατε μέσα στην απάντησή σας πριν από λίγο, θα σας ρωτήσω: Η Ουνέσκο, ο διεθνής αυτός οργανισμός, είχε ανακηρύξει ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς την Αγιά-Σοφιά, τι ακριβώς έκανε; Πώς ενήργησε; Πώς αντέδρασε σε αυτό το ζήτημα μετατροπής αυτής της πολιτιστικής κληρονομιάς, αυτού του μνημείου, σε τζαμί; Γιατί είναι τόσο χαλαρή η αντίδραση γενικότερα του πολιτικού κόσμου, όχι μόνο της Ελλάδας;
Αγαπημένε μου, η Ουνέσκο για μένα, είναι ένας οργανισμός συμφερόντων, ένας οργανισμός που δεν έχει στόχους πολιτιστικούς, – για μένα το λέω και εγώ το υπογραμμίζω με τον καλύτερο τρόπο – έχει στόχους κερδοσκοπικούς, έχει στόχους για να εξυπηρετεί διάφορα κράτη κι όχι τον πολιτισμό κάθε κράτους. Αυτό που είχε ανακηρύξει τότε, το πήρε πίσω με τον χειρότερο τρόπο! Δεν έχει δε την δύναμη, γιατί επηρεάζεται από τους Αμερικανούς, επηρεάζεται από χίλιους δυο ανώμαλους στο μυαλό προκειμένου να κάνει το κουμάντο του Οργανισμού και να βγάλει από την σειρά – την ουσιαστική σειρά, την πολιτιστική -, και να επιβάλλει κάποιες κυρώσεις και στον Σουλτάνο αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο κράτος. Δεν έχει τη δύναμη ούτε ο πρόεδρος, ούτε γενικότερα τα μέλη να επιβάλλουν αυτό που είπες λίγο πριν, πολιτιστική κληρονομιά. Το βλέπουμε καθημερινά αυτό, ακόμη και σήμερα. Όταν ο πολιτικός Έλληνας, λοιπόν, δεν ενδιαφέρεται ο ίδιος γι’ αυτό που συνέβη τότε κι αυτό που συμβαίνει τώρα στην Αγιά-Σοφιά, όταν μας ειδοποίησαν ότι θα γίνει τζαμί – θα μου το επιτρέψεις αυτό, όχι γιατί είμαι μικρός, δεν έχω αν θέλεις μια κάποια εξουσία, απλά σκέπτομαι πιο βαθιά απ’ αυτούς – θα μπορούσα να έχω μία θέση έναντι των Τούρκων πολύ πιο ουσιαστική και πολύ πιο, αν θέλεις, επιθετική. Τέτοιους πολιτικούς δεν έχουμε. Οι πολιτικοί μας όλοι, καταπίνουν, όπως γνωρίζεις πολύ καλά, διάφορα… Εγώ και μερικοί άλλοι, σημερινοί άνθρωποι, που πιστεύουμε, δεν θα μπορούσαμε αν ήμασταν στην πρώτη σειρά, να επιτρέψουμε στον Τούρκο πρόεδρο να μετατρέψει την Αγιά-Σοφιά, αυτό τον ιερό τόπο, να τον μετατρέψει σε τζαμί. Αυτά που συμβαίνουν, η χυδαιότητα που συμβαίνει στην Αγιά-Σοφιά… Αλλά περιμένω, μη νομίζεις, θα έρθει η στιγμή – το πιστεύω ακράδαντα – ότι πριν κλείσω τα μάτια μου, εγώ θα το πω, θα το τολμήσω, θα δω τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά να ιππεύει και να προχωρά στην Αγιά-Σοφιά, αγαπητέ φίλε…
Μου δίνετε άλλη μία τεράστια αφορμή, με την αναφορά σας, κύριε Πρέκα, στον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, στον Κωνσταντίνο Ι.Α. Δραγάση, στον τελευταίο αυτοκράτορα της Πόλεώς μας. Ο μύθος, λοιπόν, λέγει ότι ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς μια μέρα θα ξυπνήσει και θα ελευθερώσει την Πόλη. Λέγει, επίσης: «Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ’ναι»… Έτσι γαλουχηθήκαμε, έτσι διδαχθήκαμε, έτσι μεγαλώσαμε εμείς. Σήμερα, γιατί δεν περνάνε αυτά τα μηνύματα προς τις νέες γενιές, γιατί προσπαθούν να σβήσουν από τα δημοτικά σχολεία, τα γυμνάσια, τα λύκεια, αυτές τις αναφορές, τον ελληνικό πόθο προς μία Πόλη καύχημα ελληνισμού και η οποία δεν παραδόθηκε ποτέ, είναι υπό κατοχή! Άρα, υπό συνεχή και αιώνια διεκδίκηση από πλευράς της Ελλάδας.
Πρέπει να ξέρεις, αγαπημένε μου, ότι η δειλία είναι ο χειρότερος σύμμαχος σήμερα για ένα κράτος. Δειλοί μάς υπηρετούν, δειλοί μάς εξουσιάζουν, δειλοί άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, προσπαθούν να δηλητηριάσουν τη νεολαία και κάθε μέρα αυτή η υποτιθέμενη πρόοδος δηλητηριάζει τη νεολαία μας από το νηπιαγωγείο μέχρι το λύκειο, μέχρι το Πανεπιστήμιο! Πώς είναι δυνατόν να επιτρέπουν, αυτοί οι άνθρωποι, να συμβαίνουν αυτά τα έκτροπα στα Πανεπιστήμιά μας. Όταν, λοιπόν, κάποιοι που εξουσιάζουν αυτή τη στιγμή, κυβερνούν αυτή τη χώρα, αυτό τον ιερό τόπο, επιτρέπουν σ’ αυτούς τους αλήτες, σ’ αυτά τα καθάρματα, να καταστρέψουν ό,τι ιερό υπάρχει σ’ αυτόν τον τόπο; Πώς θέλεις, λοιπόν, αυτοί οι δειλοί άνθρωποι, να ασχοληθούν με αυτό το παρελθόν, με αυτή την Πίστη και με αυτή την Ιερωσύνη, πώς; Αυτό το ιερό κειμήλιο, που είναι μέσα μας, που εμείς δεν ξεχνάμε. Αυτές οι ειρωνικές, αν θέλεις, κραυγές των διαφόρων παρουσιαστών, που επηρεάζουν τόσο πολύ τον κόσμο μας, είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να ασχοληθούν με αυτό το πνεύμα που έχουμε, μ’ αυτό το όραμα που έχουμε εμείς όλοι οι Έλληνες που αγαπάμε τον τόπο μας, την οικογένειά μας, τη θρησκεία μας; Είναι δυνατόν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι να ανοίξουν τα βιβλία μας τα ιερά, την Ιστορία μας, για να διδάξουν στη συνέχεια τα παιδιά, τα νέα παιδιά; Οι δάσκαλοι, οι οποίοι είναι ποτισμένοι με δηλητήριο, κάθε μέρα πηγαίνουν στα σχολεία και τα δηλητηριάζουν, είναι δυνατόν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι να νοιώσουν αυτό το Θείο συναίσθημα που έχω και έχεις αυτή τη στιγμή μέσα σου; Ποτέ! Γι’ αυτό κι ο τόπος μας ταλαιπωρείται και θα ταλαιπωρείται λίγο ακόμη. Αισιοδοξώ! Κάτι θα έρθει! Πριν κλείσω τα μάτια μου, είναι βέβαιο, ότι ένα χαμόγελο θάρθει να σχηματιστεί στο πρόσωπό μου, βλέποντας την Ελλάδα να μεγαλουργεί, βλέποντας τη νεολαία μας να προχωρεί με την Ελληνική Σημαία στο πέτο όπως εγώ, κάθε φορά. Τι θέλεις; Τι ζητάς; Ποιον ζητάς; Τι θέλεις ν’ ανακαλύψεις; Τη σαπίλα όλων αυτών; Τι θέλεις, πες μου! Μόνο εμείς, αυτοί που αγαπάμε τον τόπο, θα φέρουμε αυτό που είπες, το όραμα να γίνει ύλη και θα προχωρήσουμε!
Η κάθε απάντησή σας, αγαπημένε Κώστα Πρέκα, μου δίνει αφορμή για την επόμενη ερώτηση και παρ’ ότι σήμερα έχουμε τα ΜΜΕ που εκμαυλίζουν τη νεολαία, που έχουμε ένα υπουργείο Παιδείας το οποίο δεν γαλουχεί με τα ιδεώδη τα ελληνικά, με εκείνα τα προστάγματα τα πατριωτικά, τη νεολαία μας και παρ’ ότι υπάρχουν όλα εκείνα τα ριάλιτι τα οποία προσπαθούν ακριβώς να κάνουν αυτό, να εκμαυλίσουν τη νεολαία, η νεολαία μας – μεγάλο μέρος της – όταν στην τηλεόραση παίζονται ιστορικού περιεχομένου παλαιές ταινίες, που αναφέρονται σε ελληνικά γεγονότα, στέκονται αποχαυνωμένοι και τα παρακολουθούν, παρ’ ότι είναι πριν από 40-50 χρόνια. Σε αυτές, αγαπημένε Κώστα Πρέκα, συμπρωταγωνιστήσατε κι εσείς. Θέλω, λοιπόν, να μας πείτε, έχουμε ελπίδα από τη νεολαία μας και δεύτερον πώς νοιώθατε, τι αισθήματα βγάζατε εσείς, όταν ενσαρκώνατε τέτοια ιστορικά ελληνικά πρόσωπα;
14 ελληνικές ταινίες για το Έπος του ’40 – Λίστα – Σαν Σήμερα .gr
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτή την ερώτηση. Θα πω πάλι, ότι η νεολαία είναι η ελπίδα του τόπου. Είναι σίγουρο ότι η νεολαία μας, θα δώσει μία απάντηση όταν θα έρθει η ώρα. Δεν είναι τυχαίο που παρακολουθούν όλες αυτές τις ταινίες και που είχα την τιμή να πρωταγωνιστώ σ’ αυτές – το «ΟΧΙ», το «Η Μεσόγειος φλέγεται», στα «Σύνορα της Προδοσίας» – που ήταν πατριωτικού περιεχομένου. Δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο από τη νεολαία. Έρχονται στιγμές που με συναντούν στο δρόμο – και θέλω να το πω σε σένα: Όταν ένας νέος, 16 ετών, με σταματάει στο δρόμο, λέγοντάς μου «κύριε Πρέκα, θα ήθελα πάρα πολύ να σας μοιάσω», αντιλαμβάνεσαι τη συγκίνηση, αντιλαμβάνεσαι πόση χαρά μου δίνει και πόση δύναμη επίσης να προχωρήσω και να πιστεύω σε αυτά που έχω πει μέχρι τώρα. Αυτή η νεολαία, λοιπόν, θα έρθει να σαρώσει και τους καθηγητές και τους δασκάλους και θα δώσουν τη δική τους απάντηση, ακόμη και το υπουργείο Παιδείας κάνει τα σφάλματα που έχω πει λίγο πριν. Αυτά τα σφάλματα, λοιπόν, θα εξαλειφθούν, μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα!
Αγαπητέ Παναγιώτη, η συνέντευξη δίδεται σε μία συγκεκριμένη ημέρα, έχουμε 19 Μαΐου, αντιλαμβάνεσαι τι ημερομηνία είναι αυτή; Αντιλαμβάνεσαι την μνήμη, την τιμή και όλον αυτό τον κόσμο που θανατώθηκε για να πείσουν εμένα να μπορώ να πιστεύω, να μπορώ να θυμάμαι… Δεν θυμάται, σήμερα, η υπουργός Πολιτισμού, που θα έπρεπε σήμερα σε όλα τα σχολεία να τιμάται η μνήμη αυτών των ανθρώπων, των 350.000 Ποντίων… Είναι μία ημέρα που δεν μπορεί να ξεχαστεί με καμία δύναμη, κανένας δεν μπορεί να σβήσει από το μυαλό ορισμένων ανθρώπων αυτή την ημέρα μνήμης. Εμείς θα παλέψουμε και οι Πόντιοι θα είναι ζωντανοί μια ζωή μέσα μας.
Η Μεσόγειος φλέγεται – Βικιπαίδεια
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Συγκλονιστικά τα όσα μας λέτε. Να τονίσω πάνω σε αυτά που είπατε, ότι απέναντί μας και τότε, αυτός ο Τούρκος εισβολέας, αυτός ο Τούρκος σφαγέας ήταν, όπως είναι και σήμερα. Είχα κατά νου, Κώστα Πρέκα, να θέσω ένα ερώτημα, αλλά νομίζω ότι καλύφθηκε, περί της σημερινής πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα, που καθημερινά απαξιώνεται από τη στιγμή κατά την οποία επιτρέπεται και επειδή ξέρω ότι μένετε στο κέντρο της Αθήνας, κατά πόσο σας ενοχλεί – γιατί η απάντησή σας νομίζω θα καλύψει χιλιάδες ανθρώπων που ζουν στο κέντρο της Αθήνας – πόσο σας ενοχλεί που η Αθήνα μας, αυτό το στολίδι, έχει μεταβληθεί σε Ισλαμαμπάντ; Έχει ευθύνη και ο σημερινός δήμαρχος, Κώστας Μπακογιάννης; Γιατί θυμήθηκε ξαφνικά ότι λείπει η αστυνόμευση, μετά από τρία χρόνια που είναι στο θώκο της δημαρχίας της Αθήνας και αρχίζει μία βεντέτα με τον υπουργό Εσωτερικών, τον Τάκη Θεοδωρικάκο; Πού αποσκοπούν όλα αυτά;
Θέλω να ζητήσω συγγνώμη εγώ από σένα, γιατί δεν είμαι μονολεκτικός στις συνεντεύξεις σου. Όταν ένα θέμα, πια, αγγίζει το μέσα μου, την ψυχή μου, το μυαλό μου, δεν μπορώ να απαντώ μονολεκτικά, όπως έχουμε συνηθίσει από πολλούς, δυστυχώς, συναδέλφους. Εγώ, αγαπημένε μου φίλε Παναγιώτη, θα μου επιτρέψεις να συμβουλέψω μέσω της συνέντευξής μας αυτής, τον Κώστα τον Μπακογιάννη, να δει νωρίς τα λάθη που έχει κάνει, τα τεράστια λάθη που έχει κάνει και να αναθεωρήσει για όλες τις ενέργειές του, μέχρι το τέλος της θητείας του. Αυτό που τόλμησε να πει και να γράψει και να το δούμε στις τηλεοράσεις, να ανταλλάσσει φράσεις με τον υπουργό Δημοσίας Τάξεως, σε βεβαιώνω ότι ήταν εκ του πονηρού. Θέλουν, δι’ αυτού του τρόπου, να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι δυστυχώς δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, παρά μόνον ν’ ανοίγουν τα σπίτια τους οι Έλληνες για να κατοικήσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Δεν είμαι απάνθρωπος. Δεν είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που θα έλεγαν σκότωσέ τον ή διώξε τον ή κάνε τον ή χίλια δύο. Έπρεπε από την αρχή, κύριε Μπακογιάννη, να πείτε την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Η Αθήνα, δεν είναι τσιφλίκι κανενός! Ούτε δικό σας, ούτε του υπουργού Θεοδωρικάκου. Είναι των Ελλήνων η Αθήνα! Των Ελλήνων που συμπάσχουν μαζί σας, αλλά συμπάσχουν και με τους Έλληνες! Δεν θα επιτρέψουμε εμείς οι Έλληνες, να δώσουμε τα σπίτια μας, ή να φύγουμε από τα σπίτια μας, προκειμένου να μείνουν όλοι αυτοί οι κύριοι! Θα αποφασίσετε να δημιουργήσετε νόμο, να απομακρυνθούν, να πάνε στα σπίτια τους! Να φύγουν από την Ελλάδα! Δεν έχουμε τη δύναμη εμείς να θρέψουμε και να πληρώνουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους, προκειμένου να κάνουν τα μαγαζιά τους, να κάνουν τις οικογένειές τους και, κάποια στιγμή, να χαθεί το Έθνος μας! Όχι, κύριε Μπακογιάννη, είναι λάθος! Καβαλήσατε ένα άλογο και πιστεύετε ότι δεν θα πέσετε ποτέ. Πολύ λυπάμαι! Τα λάθη είναι τόσα, που πολύ σύντομα θα χάσετε αυτή τη θέση που έχετε. Και κάτι ακόμη: Δεν μπορεί να πληρώνει ο ελληνικός λαός τα οράματα τα δικά σας, που έχουν άμεση σχέση με την ύλη της οικογενείας σας. Αυτό θα πληρωθεί πάρα πολύ ακριβά, κάποτε. Σε δύο χρόνια; Ίσως!
Αγαπητέ Κώστα Πρέκα, δεν μπορώ παρά να μη συμφωνήσω σε όλα αυτά τα οποία είπατε, απαντώντας στην ερώτησή μου, διότι ζείτε μέσα στο κέντρο, βιώνετε πλέον το ότι η Αθήνα δεν ανήκει στους Αθηναίους, κάτω από την Ομόνοια δεν υπάρχει κατάστημα Έλληνα, δηλαδή είναι του Χασάν, του Χουσεΐν, τους οποίους δεν γνωρίζουμε πώς νομιμοποίησαν κι εάν έχουν νομιμοποιήσει. Αυτό, είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα και σας ρωτώ: Κοινωνικό πρόβλημα σήμερα, πολύ οργισμένο, είναι το μήνυμα το οποίο βγάζει η κοινωνία μας, τα ελληνικά νοικοκυριά τα οποία εξαθλιώνονται. Τα μνημόνια, ναι, εξαθλίωσαν τις ελληνικές οικογένειες, όμως αυτό που συμβαίνει σήμερα με αυτή την κυβέρνηση, μας προσπερνάει! Δηλαδή, βλέπουμε καθημερινή ανατίμηση των προϊόντων πρώτης ανάγκης, το πετρέλαιο θέρμανσης έχει εκτιναχθεί, το πετρέλαιο κίνησης και βενζίνης, οι εξωπραγματικές χρεώσεις των λογαριασμών της ΔΕΗ, αδυνατεί ο κόσμος να πληρώσει και ως εκ τούτου, δεν εισπράττει κι αυτά που θα έπρεπε να εισπράξει το κράτος. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Πώς το αντιλαμβάνεται η ελληνική κοινωνία; Γιατί δεν αντιδρά;
Γιατί έχουμε έναν δειλό Πρωθυπουργό, που δεν μπορεί ούτε πολιτική να χαράξει, αλλά ούτε να σκεφθεί ότι ο Έλληνας νοικοκύρης, ο Έλληνας πατριώτης, δεν έχει τη δύναμη πια. Παίρνει εντολές, όπως πρόσφατα, πήρε τις εντολές του από τον Αμερικανό Πρόεδρο, προκειμένου να δείξει στους Έλληνες την μετέπειτα συμπεριφορά που θα έχει ο Πρωθυπουργός σε αυτή τη χώρα. Δεν είδαμε στα λεγόμενά του, ούτε την τάση να μιλήσει για τον ελληνικό λαό. Μίλησε μόνο για κάποιους τρίτους και όχι για την Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι ένας πλούσιος χώρος, έχει στο υπέδαφός της όλο τον πλούτο της γης και δεν τολμά αυτός ο μικρός Πρωθυπουργός ν’ αγγίξει αυτό τον πλούτο, γιατί δεν έχει τη δύναμη, δεν έχει τα κότσια για να μπορέσει να επιβάλλει και στην Ενωμένη Ευρώπη, αλλά και στον Μπάιντεν, να επιβάλλει το καλό, τον ωραίο δρόμο για ανάπτυξη του τόπου μας. Γι’ αυτό και οι Έλληνες, αυτή τη στιγμή, περνάνε αυτό που είπες, το τραγικό συναίσθημα της φτώχειας, της πείνας και δεν ξέρω πού αλλού θα πάει. Οι αυτοκτονίες, σε λίγο καιρό, θα είναι προ των πυλών. Η εγκληματικότητα, αγαπημένε μου φίλε, δεν έφτασε τυχαία εδώ που έχει φτάσει. Τα μυαλά διαφόρων, της Πάτρας, από ‘δω από ‘κει, τίποτε δεν είναι τυχαίο. Όλα αυτά έχουν σχέση με την πολιτική, φίλε. Όλα αυτά έχουν σχέση με την τραγικότητα που υπάρχει γύρω μας. Οι τηλεοράσεις πια, αφαιρούν τη σκέψη από τον Έλληνα. Δεν σκέφτεται ο Έλληνας, παρά μόνο πώς θα ζήσει, πώς θα πληρώσει το γραμμάτιό του, πώς θα πληρώσει τη ΔΕΗ. Όταν ένας Πρωθυπουργός, λοιπόν, χαμογελάει εις βάρος του λαού του, παύει να είναι πρωθυπουργός! Έτσι τον θεωρώ εγώ: Δειλό και μικρό!
Σε συνέχεια των όσων είπατε, αγαπημένε Κώστα Πρέκα, θα σας θυμίσω ότι πριν από λίγες ημέρες, έγραψα άρθρο στην «Ελεύθερη Ώρα», μετά το ταξίδι του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, όπου εκεί νομίζω ότι προσπάθησαν αυτό το άθλιο προφίλ να του το ομορφύνουν τα ΜΜΕ της πατρίδας μας. Λίγοι ήταν εκείνοι οι οποίοι στιγμάτισαν σημεία της ομιλίας, της δουλικής του ομιλίας εκεί. Εγώ, λοιπόν, έγραψα «ανιστόρητος και εθνικά επικίνδυνος». Θέλω το σχόλιό σας, διότι είναι ποτέ δυνατόν Έλληνας πρωθυπουργός να ταυτίζει την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου, των ανθρώπων που δεν ήθελαν να παραδώσουν στον Τούρκο την πόλη τους, που έκαναν έξοδο θανάτου, να ταυτίζονται με τους νεοναζιστές του Τάγματος Αζόφ, οι οποίοι πέταξαν τα όπλα και παραδόθηκαν στους Ρώσους στρατιώτες; Είναι δυνατόν ποτέ να το δεχθεί οποιοσδήποτε πολίτης Έλληνας, ιστορικός, καθηγητής, πολιτικός, πανεπιστημιακός, ο,τιδήποτε είναι; Το σχόλιό σας θα ήθελα.
Κανένας δεν θα μπορούσε να δεχθεί και δεν δέχθηκε αυτή την ήττα, αυτή τη δειλία, κανένας μας δεν δέχθηκε κάτι τέτοιο. Όμως, αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά η μικρότητά του κι ότι ο άνθρωπος είναι, όπως είπες πολύ καλά, ανιστόρητος. Δηλαδή, δεν ξέρει Ιστορία. Και μόνο αυτό είναι αρκετό για να δικαιολογήσω τη θέση που είχα λίγο πριν. Λοιπόν, σαν και μένα αγαπημένε Παναγιώτη, σκέφτονται πάρα πολλοί Έλληνες! Σημαίνει ότι αυτό θα το βρει μπροστά του κάποια στιγμή ο Πρωθυπουργός. Ο Πρωθυπουργός αυτός, ίσως θα είναι μοιραίος για τον τόπο μας, για την Ελλάδα μας. Ίσως…
Ναι το πιστεύω κι εγώ πάρα πολύ αυτό γι’ αυτό έχω γράψει ότι ένα από τα θέματα που συζήτησαν στις ΗΠΑ ήταν η συνεκμετάλλευση/ συνδιοίκηση του Αιγαίου μας και η αποστρατικοποίηση των νησιών μας. Στέκομαι, ωστόσο, αγαπημένε μου Κώστα Πρέκα, σε αυτό που μόλις πριν λίγο είπες περί πολλών Ελλήνων και αναρωτιέμαι: Ναι, κι εγώ το πιστεύω ότι είναι πολλοί οι Έλληνες που απορρίπτουν συλλήβδην αυτό το πολιτικό σύστημα της σημερινής εποχής μας, αυτά τα κοινοβουλευτικά κόμματα απορρίπτονται από τον ελληνικό λαό. Στις τελευταίες εκλογές, είχαμε 47% αποχή. Σε τούτες, που θα έρθουν το 2023 ή και νωρίτερα, πιστεύω θα είναι ακόμη μεγαλύτερη. Υπάρχει, όμως, ελπίδα; Γιατί δεν φαίνεται ποτέ και πουθενά μία πατριωτική κίνηση, μία συνένωση κομμάτων, προσωπικοτήτων, πάνω σε κοινό όραμα, σε κοινές θέσεις, για να δώσουν ελπίδα στον λαό, για να ξανακερδηθεί η Ελληνική κυριαρχία, που παραχωρήθηκε από τις τελευταίες κυβερνήσεις των μνημονίων.
Θα σου δώσω, λοιπόν, μία είδηση που θα ενθουσιάσει, θα σε συγκινήσει και θα φέρει το αποτέλεσμα που επιθυμούμε όλοι. Εκλογές, αγαπητέ φίλε, το λέω μετά βεβαιότητας, θα έχουμε το φθινόπωρο, Οκτώβριο, είμαι βέβαιος ότι θα γίνει αυτό. Όμως, υπάρχει αυτό που είπες λίγο πριν: Υπάρχουν οι προσωπικότητες, δημιουργείται ένα καινούργιο κόμμα αυτή τη στιγμή και είμαι απόλυτα βέβαιος ότι θα πρωταγωνιστήσει στις εκλογές που έρχονται. Ό,τι υπάρχει σήμερα, λυπάμαι πολύ, μέσα στο Κοινοβούλιο, είναι άτομα αλαζόνες, είναι άτομα της φρίκης, είναι άτομα του σαρκίου, είναι άτομα που δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για το εάν εκείνοι κολυμπήσουν σε κάποια πολυτελή ξενοδοχεία, ή θα βρεθούν με κάποιους, με την ελίτ που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα και που η ελίτ ποτέ δεν έφερε αποτέλεσμα σε αυτό τον τόπο. Κυβέρνησαν, δυστυχώς, με πολύ αισχρό τρόπο την Ελλάδα. Όλοι αυτοί τερματίστηκαν, όλοι αυτοί τερμάτισαν τον βίο τους. Δεν υπάρχει περίπτωση – και θα το δεις – ότι τα ποσοστά θα πέσουν ακόμη περισσότερο. Η ελπίδα είναι μπροστά μας, όχι γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, όχι! Είμαι βέβαιος ότι τέλος Οκτωβρίου, εάν ξανακάνουμε μία επαφή, θα δεις ότι θα δικαιωθώ πλήρως. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου! Να πληρώσουν αυτοί οι άνθρωποι για τις αμαρτίες τους.
Από το στόμα σας και στου Θεού το αυτί! Και να κλείσω, αγαπημένε Κώστα Πρέκα, εκτός αν θέλεις εσύ να προσθέσεις ο,τιδήποτε άλλο, το βήμα της εφημερίδας είναι ελεύθερο, ειδικότερα σε σένα. Να πω ότι 19 Μαΐου, όπως προανέφερες, κάνουμε τη συνέντευξη, 29 Μαΐου θα δημοσιευθεί, ημέρα της Αλώσεως, Κυριακή, την αμέσως επόμενη ημέρα, συμπρωταγωνιστείς, για να μην πω πρωταγωνιστείς, σε μία εκδήλωση μνήμης για την Αγιά-Σοφιά μας, γι’ αυτή την αποφράδα ημέρα, στο Χαλάνδρι, στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου στις 19.00, την οποία διοργανώνει ο Επιστημονικός Σύλλογος Χαλανδρίου. Εκεί θα είσαι. Θα απαγγείλεις ποιήματα, θα συγκινήσεις τον κόσμο, θα θυμίσεις ότι αυτή η ημέρα ζει και βασιλεύει.
Θέλω να σε ευχαριστήσω ειλικρινά γι’ αυτή την πρόσκληση. Είναι τιμή μου, πριν έρθω σε βεβαιώνω, ότι θα προσευχηθώ. Είναι μεγάλη τιμή για μένα, να απαγγείλω για την Αγιά-Σοφιά αυτό το ποίημα. Σε ευχαριστώ.
Να είσαι καλά Κώστα. Ο Θεός να σε έχει καλά. Το Ποθούμενο, να μπορέσουμε να το ζήσουμε.
