Από τον Νίκο Βάνη
Ο Δημήτρης Γουσίδης ήταν ένας άνθρωπος με ήθος. Θυμάμαι όταν τον γνώρισα πριν από πολλά χρόνια, μου είχε πει χαρακτηριστικά, “σ΄ αυτό το λειτούργημα που λέγεται δημοσιογραφία, πρέπει να στέκεσαι όρθιος, διότι η δημοσιογραφία για άλλους είναι δούναι και λαβείν και για άλλους είναι καθαρά λειτούργημα”.
Πριν από 25 ημέρες τυχαία βρεθήκαμε στην περιοχή “λουλουδάδικα”, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου με φώναξε , “φίλε μου Βάνη, έλα να σε κεράσω ένα καφέ”.
Στην παρέα του ήταν και άλλοι συνάδελφοι δημοσιογράφοι μεταξύ άλλων ο κύριος Καρράς, άξιοι λογοτέχνες, ποιητές και ο δικηγόρος Στάθης Τσομίδης.
Πίνοντας τον καφέ μας μου εκμυστηρεύτηκε λέγοντας ….
“Εσύ, μπορεί φίλε μου Βάνη να μην είσαι σπλάχνο της δημοσιογραφίας, αλλά είσαι πολύ ανώτερος από όλους εμάς που θεωρούμεθα μέντορες της δημοσιογραφίας, με την γραφή, την στάση, και τον λόγο σου.
Το λάθος μου είναι όταν ήμουν πρόεδρος της ΕΣΗΕΜ- Θ , θα έπρεπε να αλλάξω το καταστατικό που αναφέρεται στο όριο ηλικίας των δημοσιογράφων για να γίνει κάποιος μέλος της ένωσης. Το σημερινό προεδρείο της ένωσης θα πρέπει να αλλάξει αυτήν την αδικία. Έχω βοηθήσει αρκετούς συναδέλφους, και μπορεί κάποιους να τους έχω αδικήσει μεταξύ αυτών και εσένα άθελα μου…”.
Ο Δημήτρης Γουσίδης, για μένα θα παραμείνει στην καρδιά μου πρώτα ως άνθρωπος και φίλος και έπειτα ως δάσκαλος της δημοσιογραφίας. Διότι και αυτός ξεκίνησε από το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, όπως άλλωστε και ο εκδότης αείμνηστος Χρήστος Λαμπράκης.Όσοι δε ασχολούνται με το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ στο δρόμο και όχι από τα γραφεία με δελτία τύπου όπως γίνεται τα τελευταία από πολλούς, έχουν ευαίσθητη ψυχή και μεγάλη αντοχή.
Πάντως τον καφέ της παρηγοριάς μου τον κέρασε ο ίδιος σαν κάτι να προαισθανόταν ότι θα φύγει από την ζωή. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Καλό ταξίδι φίλε μου Δημήτρη.
Νίκος Βάνης