Δημήτρης Ρομποτής
Γράφω τα σημερινά με την πρόθεση όχι να γίνω κακός (πράγμα που με ηδονίζει ενίοτε), αλλά επειδή επιμένω στην ανάγκη διακρίβωσης έστω, του μέτρου στον ξέφρενο κατήφορο της υποτιθέμενης δημόσιας ζωής, τόσο εν Ελλάδι όσο και στην …ομογένεια.
Και δεν αναφέρομαι σε κάποιο συγκεκριμένο παράδειγμα, άσχετα αν η αφορμή βασίζεται σε συγκεκριμένο γεγονός.
Έτσι λοιπόν και πεθάνει κάποιος επώνυμος πάει το “λιβάνισμα” σύννεφο! Και το καταλαβαίνω ως ένα σημείο, ανθρώπινο είναι, ποιός δεν αισθάνεται σπιθαμιαίος στο μέγεθος του θανάτου; Χώρια που σε πολλές περιπτώσεις το τράβαγε ο οργανισμός του μεταστάντος όλο αυτό το λούσιμο μεγαλοστομίας αφού κι’ αυτός το ίδιο έκανε, άρα όπως έστρωσε κοιμάται. Αλλά δεν βλάπτει και λίγη προσοχή, ρε παιδιά, από σεβασμό στον εκλιπόντα αν μη τί άλλο!
Όπως είχα αναφέρει και με αφορμή τον θάνατο του Παπάζογλου, ίσως όλο αυτό το “λιβάνισμα” για τον τεθνεώντα να είναι μια πρώτη γεύση της …Κολάσεως! Εύχομαι έμπλεος ειλικρινείας να μην ισχύει αυτό …
Εν τω μεταξύ, οι περισσότεροι λένε ή γράφουν ό, τι γράφουν μόνο και μόνο για να πουν το δικό τους, είναι δηλαδή κάτι σαν αυτό αναλαμβανόμενη υποχρέωση ή θεωρούν ότι πηγάζει από το «στάτους» τους ως επωνύμων. Είναι επίσης επιβεβαιωτική αυτού του υποτιθέμενου «στάτους» η όποια δήλωση ή αναφορά.
Σου λέει, έτσι και βγω να πω την παπαριά μου για κάποιον επώνυμο μεταστάντα, αυτό σημαίνει ότι είμαι και εγώ κάποιος, ενδεχομένως και στο ίδιο επίπεδο με τον εκλιπόντα (που βρίσκεται σε επίπεδη θέση πλέον, ο φουκαράς), άρα ποιός με πιάνει! Άλλοι πάλι οι οποίοι είχαν έρθει σε κάποιου είδους σύγκρουση έως και ξέχεσμα με τον μεταστάντα, βρίσκουν αφορμή να δώσουν και ένα μάθημα ανωτερότητας εκ του ασφαλούς. Άσχετα αν είχαν χρόνια να του μιλήσουν και τον έθαυαν πριν την ώρα του όποτε τους δινόταν η ευκαιρία.
Τελικά οι κηδείες επωνύμων είναι ένα είδος πανηγυριού, προσφέρουν ένα άκρως δραματικό «στέιτζ» για να βγει ο κάθε υποκριτής και εσκεμμένα ή όχι να δώσει την παράσταση που νομίζει ότι του αναλογεί.
Το δε πανηγύρι, όπως και τα τραγελαφικά του, γίνονται ακόμα πιο αισθητά σε μικρότερες κοινωνίες που κι’ αυτές δικαιούνται να έχουν τους δικούς τους επωνύμους. Κάπως έτσι προέκυψε ο Καραγκιόζης (ο πραγματικός, όχι οι κατά τόπους απομιμήσεις του). Σ’ αυτό το επίπεδο η μεταστροφή της διάθεσης ως προς εκείνον που άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο είναι αποκαλυπτική της γενικότερης γελοιότητος που διακρίνει την …επώνυμη ομήγυρη. Εκεί που μέχρι πρότινος δεν μπορούσαν ο ένας να δη τον άλλον, τώρα ακούς παιάνες στην καλύτερη περίπτωση (από πλευράς ψυχαγωγίας) ή πιο συγκρατημένες κενολογίες στη χειρότερη που προδίδουν οικτρή σοβαροφάνεια.
Τέτοιες καταστάσεις μου θυμίζουν ως έναν βαθμό το ξεκίνημα της αριστουργηματικής τηλεοπτικής σειράς «Χαίρε Τάσσο Καρατάσσο» όταν είχαν αναθέσει σε έναν υποτιθέμενο χαφιέ, τον οποίο υποδυόταν ο Τσάκωνας, να βγάλει επικήδειο για ένα στέλεχος του καθεστώτος.
Διαβάζοντας αυτά που είχαν γράψει και τα οποία τόσο λίγη σχέση είχαν με τον εκλιπόντα, ο Τσάκωνας ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια και μαζί του όλη η ομήγυρη…
Αν δεν ήταν κωμικά όλα αυτά, θα ήταν πραγματικά ανυπόφορα…
D.R.
New York
ΥΓ: 1) “Θέλω να εκφράσω την ανησυχία μου για τις εξελίξεις αυτές και να πω ότι οι εκρηκτικοί μηχανισμοί κατά δημοσιογράφων μας προβληματίζουν”. Και σχετικά με τη βίλα «Αμαλία»: “Η παραβατικότητα πρέπει να παταχθεί κι’η στάση της Πολιτείας πρέπει να είναι δυναμική”. Αλέξης Τσίπρας μιλώντας στον «Real (my ass) FM». Κι’ακόμα δεν είχε δει τον Σόιμπλε …
2) Μια γυναίκα, δύο άντρες”, φαίνεται να είναι η σύνθεση της ομάδος “τρομοκρατών” που με πλήρη άνεση και χωρίς καμία δυσκολία “γάζωσαν” με σφαίρες τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας. Ανώνυμη οργάνωση, πώς λέμε ανώνυμη εταιρεία, ανέλαβε την ευθύνη …Και το θέατρο σκιών συνεχίζεται με τον δήθεν λαό παθητικό θεατή του δικού του δράματος!
