Βάζω στοίχημα πως, αν σας ρωτήσει κανείς τι γνωρίζετε για το Σίτυ του Λονδίνου, θα βρεθείτε σε αμηχανία. Κάτι έχετε ακούσει για οικονομικό και χρηματιστηριακό κέντρο διεθνούς εμβελείας και στο μυαλό σας έρχεται κάποια εικόνα που θυμίζει Γουώλ Στρητ αλλά μέχρις εκεί. Σήμερα, λοιπόν, λέω να γνωρίσουμε καλύτερα αυτό που λέγεται απλώς Σίτυ.
Κατ’ αρχήν, να πούμε ότι το Σίτυ αποκαλείται και τετραγωνικό μίλι ή σκέτο μίλι, επειδή τόση περίπου είναι η επιφάνεια αυτής της περιοχής που βρίσκεται στην καρδιά του Λονδίνου.
Μπορεί να διοικείται από τον Οργανισμό Δήμου Λονδίνου, όπου προΐσταται ο δήμαρχος, αλλά δεν έχει καμμιά διοικητική σχέση με την υπόλοιπη πόλη.
Σ’ αυτό το ένα (και κάτι) τετραγωνικό μίλι ζουν 11.000 μόνιμοι κάτοικοι και δουλεύουν 330.000 εργαζόμενοι, οι οποίοι απασχολούνται σχεδόν στο σύνολό τους σε κάποια χρηματοπιστωτική εταιρεία ή κάποιο παρεμφερές ίδρυμα και σε μεγάλες νομικές φίρμες.
Μη μπορώντας να επεκταθεί κατά πλάτος, το Σϊτυ επεκτείνεται καθ’ ύψος. Εδώ είναι συγκεντρωμένα τα
περισσότερα ψηλά κτήρια του Λονδίνου. Ξεχωρίζει με το περίεργο σχήμα του το Gherkin (αγγουράκι τουρσί)
Για να συνειδητοποιήσουμε την σημασία που έχει αυτό το τετραγωνικό μίλι για ολόκληρο τον πλανήτη, αρκεί να πούμε ότι εκεί έχουν παρουσία οι περισσότερες τράπεζες του κόσμου, εκεί πραγματοποιούνται οι μισές μετοχικές πράξεις του κόσμου και εκεί διαπραγματεύονται 7 στα 10 ευρωομόλογα, 1 στις 3 συναλλαγματικές πράξεις, πάνω από 1 στις 2 δημόσιες προσφορές και σχεδόν 1 στα 2 παράγωγα.
Αυτός ο ασύλληπτος όγκος συναλλαγών οφείλεται, βεβαίως, στην πλήρη έλλειψη ελέγχου. Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, η λειτουργία τού Σίτυ δεν διέπεται από οποιονδήποτε κανονισμό, οπότε είναι απολύτως λογικό να έχει εξελιχθεί στον παράδεισο των κερδοσκόπων.
Αν έχει ήδη αρχίσει να σχηματίζεται στο μυαλό σας η φράση “κράτος εν κράτει”, δεν έχετε άδικο. Η ιστορία με το ανεξέλεγκτο Σίτυ κρατάει σχεδόν χίλια χρόνια τώρα. Όταν στα μέσα του 11ου αιώνα ο Γουλιέλμος ο Νόθος της Νορμανδίας κατέκτησε την Αγγλία (αποκτώντας πλέον το προσωνύμιο “Κατακτητής”), ολόκληρο το νησί έχασε τα δικαιώματά του εκτός από το Σίτυ, το οποίο διατήρησε το αυτοδιοίκητό του, την ελευθερία του και, φυσικά, την περιουσία του. Κι όταν τα Χριστούγεννα του 1066 ο Γουλιέλμος έγινε βασιλιάς της Αγγλίας κι έδωσε εντολή να φτιαχτεί κτηματολόγιο, πάλι το Σίτυ εξαιρέθηκε από την σχετική υποχρέωση.
Κι επειδή ο Γουλιέλμος είναι κάπως παλιός, ας έρθουμε πιο κοντά στην εποχή μας. Στην μεγάλη διοικητική μεταρρύθμιση του 1957, πάλι το Σίτυ έμεινε εκτός, παρά την επιμονή του εργατικού κόμματος, το οποίο από το 1920 υποστήριζε διακαώς ότι το Σίτυ πρέπει να ενσωματωθεί στο υπόλοιπο Λονδίνο.
Για να γίνει αντιληπτή η διάσταση που παίρνει το “κράτος εν κράτει” που είπαμε πρωτύτερα, να σημειώσουμε ότι αν θελήσει η βασίλισσα να επισκεφθεί το Σίτυ, πρέπει να φτάσει μέχρι τα “σύνορα” της περιοχής και να περιμένει να την παραλάβει ο δήμαρχος για να μπει μέσα, αλλιώς θεωρείται… εισβολή!
Ύστερα, ήρθε ο Μπλαιρ. Ο οποίος κατάλαβε ότι οι Εργατικοί αποκλείεται να δουν εξουσία όσο πάνε κόντρα στο Σίτυ. Έτσι, το 1996, ο “αριστερός” Τόνυ ακύρωσε την υπόσχεση του κόμματός του περί ενσωμάτωσης και τον επόμενο χρόνο έγινε πρωθυπουργός. Και ως πρωθυπουργός έκανε κάτι που μόνο ένα πολύ διεστραμμένο και πλήρως υποταγμένο στο κεφάλαιο μυαλό θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί: έδωσε δικαίωμα ψήφου στα νομικά πρόσωπα του Σίτυ!
Δηλαδή, στο Σίτυ ψηφίζουν και οι εταιρείες! Έτσι, λοιπόν, παρ’ ότι η περιοχή έχει 11.000 κατοίκους, στις εκλογές πέφτουν 35.000 ψήφοι. Ωραίο;
Όλη αυτή η “ιδιαίτερη μεταχείριση” που απολαμβάνει το Σίτυ, επισημοποιήθηκε με τον καλύτερο τρόπο κατά την συνεδρίαση του ευρωπαϊκού συμβουλίου τής 18-19/2/2016, όπου η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να εξαιρέσει το μίλι από κάθε παρέμβαση ή κανονιστικό πλαίσιο, δίνοντας την ευχέρεια στο Ηνωμένο Βασίλειο να εφαρμόζει τους δικούς του κανόνες.
Είναι προφανές ότι με αυτή την απόφασή τους οι “θεσμοί” αφ’ ενός μεν υποκλίνονται στην παντοδυναμία τού κεφαλαίου αφ’ ετέρου δε νομιμοποιούν την ανομία, την ασυδοσία και την αδιαφάνεια. Και είναι εξ ίσου προφανές ότι η μεταφορά πλούτου από τα λαϊκά στρώματα προς την χρηματιστηριακή οικονομία όχι απλώς δεν πρόκειται να μειώσει ρυθμούς (πόσο μάλλον να αναστραφεί) αλλά προϊόντος του χρόνου θα μεγεθύνεται και θα επιταχύνεται.
Κατά την προσωπική μου γνώμη, η εν λόγω απόφαση, χάρη στην οποία γράφεται τούτο το σημείωμα, αποτελεί την μεγαλύτερη προστυχιά των διαφθορέων τού “ευρωπαϊκού ιδεώδους” και συνιστά μια μεγαλοπρεπέστατη ροχάλα στα μούτρα όλων των ευρωπαίων πολιτών που επιμένουν να βαυκαλίζονται πως τούτος ο βρόμικος καπιταλιστικός οργανισμός που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί κάποτε να μεταλλαχτεί σε “Ευρώπη των λαών”.
Θοδωρής Νικ. Αθανασιάδης/teddygr.blogspot
