Κείμενο του
Υπενθυμίζω ότι κατά την προεκλογική περίοδο αλλά και μετά τις ευρωεκλογές ελάχιστα ασχοληθήκαμε με αυτό, εξ ου και οι επικίνδυνες για πολλούς εκπλήξεις από τα αποτελέσματα και την τεράστια αποχή.
Ο καλός συνάδελφος, φίλος και γείτονας Γιώργος Ρωμαίος σχολίαζε στο άρθρο του της 14ης Ιουνίου: «Θα τρίζουν τα κόκαλα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) και των οραματιστών της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης…
Οι διάδοχοί τους πολιτικοί ηγέτες όλων των κρατών-μελών και όλων των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων “μίκρυναν” την Ευρώπη στα όρια των εθνικών κρατών και ενταφίασαν τη μοναδική ευκαιρία να πληροφορηθούν οι λαοί ποια είναι η ρότα του ευρωπαϊκού σκάφους, που συνεχώς ενισχύεται με ετερόκλητα πληρώματα» .
Αλήθεια, πόσοι από τους επιζώντες παλαιότερους θυμούνται και πόσοι από τους νεότερους ξέρουν ποια υπήρξε η αφετηρία του οράματος της Ενωμένης Ευρώπης και σε ποιες αξίες προβλέφθηκε να στηρίζεται;
Και πρώτα πώς ξεκίνησε η ιδέα για την Ενωση της Ευρώπης.
Στον αυτοκράτορα των Φράγκων Καρλομάγνο αποδίδουν με πάθος και ιδιοτελή φανατισμό οι ηγεμονεύουσες της ΕΕ Γαλλία και Γερμανία την πρώτη προσπάθεια δημιουργίας της Ενιαίας Ευρώπης, που επιδιώχθηκε πότε με το ξίφος και πότε με τη διπλωματία.
Οπως ακριβώς και η προηγηθείσα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Με μόνη ίσως διαφορά το ότι η συνεκτική δύναμη της καρλομάγνειας αυτοκρατορίας ήταν η χριστιανική θρησκεία.
Το 800 μ.Χ. ο Κάρολος Α΄ ή Καρλομάγνος στέφθηκε από τον Πάπα αυτοκράτορας των Φράγκων και της Ευρώπης. Επρόκειτο για εφήμερη προσπάθεια, η οποία άλλωστε επετεύχθη κυρίως με τη βία, με ποταμούς αίματος και τρομοκρατικές πράξεις και πολύ λιγότερη συναίνεση. Στη νεότερη εποχή προβάλλουν ως κορυφαίοι ευρωπαϊστές κυρίως ο Βίκτωρ Ουγκό, ο Αριστίντ Μπριάν και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Εμείς οι Ελληνες με βασικό χαρακτηριστικό τον γραικυλισμό και από φόβο μήπως κακοχαρακτηριστούμε ως Ελληναράδες αγνοούμε ότι ο πρώτος ευρωπαίος πολιτικός που πρότεινε την ένωση της Ευρώπης ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας.
Την εισηγήθηκε ως υπουργός Εξωτερικών της Τσαρικής Ρωσίας στο περίφημο συνέδριο της Βιέννης το 1815 μετά την ήττα του Ναπολέοντα. Με βάση την Ιερά Συμμαχία τους οι τότε συμμαχικές δυνάμεις χάραξαν σύνορα, αναγνώρισαν κράτη και ρύθμισαν τις σφαίρες επιρροής τους.
Το να αποκρύπτουν σήμερα τον ρόλο του Καποδίστρια οι Δυτικοευρωπαίοι κατανοείται, έστω και αν δεν συγχωρείται. Βλέπετε, ο προτείνων ήταν Ρώσος και Ελληνας.
Το να τον αγνοούν όμως και οι Ελληνες δείχνει πόσο η ιστορία μας και οι αντιλήψεις μας προσδιορίζονται από ξένες επιρροές και συμφέροντα και πόσο περιφρονούμε εαυτούς και την πολυχιλιετή και γεμάτη προσφορά ιστορία του γένους και του τόπου μας (πολύτιμη η σχετική τεκμηριωμένη έρευνα της αείμνηστης ιστορικού Ελένης Κούκου, καθώς και του Αλέξανδρου Δεσποτόπουλου).
Ας σημειωθεί ότι ο Καποδίστριας εκπόνησε το ομοσπονδιακό σύνταγμα της Ελβετίας μετά την απελευθέρωσή της από τα στρατεύματα κατοχής του Ναπολέοντα και αυτό αποτέλεσε κατά κάποιον τρόπο το πρότυπο του σχεδίου της Συνταγματικής Συνθήκης, που έστω και κολοβή συμφωνήθηκε πρόσφατα από τα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ.
Οι Ελβετοί πάντως τιμούν τον Καποδίστρια με δύο αγάλματά του στη Ζυρίχη και στη Γενεύη, αν θυμάμαι καλά. Εμείς, ως γνωστόν, τον δολοφονήσαμε στο Ναύπλιο και διαπομπεύουμε την εν Αθήναις προτομή του παρέχοντας σχετικό άσυλο και ατιμωρησία στις βέβηλες και αδίστακτες ορδές αναρχικών που καθημερινά καταστρέφουν, χλευάζουν, τρομοκρατούν, ληστεύουν και δολοφονούν.
Η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης προέκυψε αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως διέξοδος στους ως τότε συνεχείς πολέμους μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Σκέφθηκαν: Αντί να αλληλοσφαζόμαστε για το ποιος θα έχει περισσότερο ζωτικό χώρο, οικονομικό όφελος και κυριαρχική ισχύ, γιατί να μην ενώσουμε τις χώρες μας και να εναρμονίσουμε από κοινού τα συμφέροντά μας;
Ετσι συνεργαζόμενοι να επιτύχουμε όλοι μαζί μια ισχυρή οικονομικά και πολιτικά παρουσία και πορεία στην παγκόσμια σκηνή, ήταν το σκεπτικό τους. Απόλυτα σωστό. Και δικαιώθηκε. Διότι έκτοτε η Ευρώπη ζει μιαν αδιατάρακτη περίοδο ειρήνης και σταθερά αυξανόμενης ευημερίας, έστω και με διακυμάνσεις.
Την ιδέα τη διατύπωσε ως πολιτική πρόταση ο γάλλος διανοητής Ζαν Μονέ, την υιοθέτησε και την προώθησε ο τότε γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν (και όχι Ρόμπερτ Σούμαν όπως κατά κανόνα αναφέρεται μολονότι Γάλλος, καθώς οι αμαθέστατοι αγνοούν ότι ο Ρόμπερτ Σούμαν υπήρξε ένας από τους κορυφαίους γερμανούς συνθέτες κλασικής μουσικής).
Υλοποιήθηκε ως πρώτος πυρήνας της με την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινοπραξίας Ανθρακα και Χάλυβα στις 18 Απριλίου 1951.
Ιδρυτικά μέλη ήταν η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία, η Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. Εξι χώρες. Η επιτυχία του εγχειρήματος της κοινοπραξίας αυτής οδήγησε ύστερα από έξι χρόνια στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, της άλλοτε πασίγνωστης ΕΟΚ ή Κοινής Αγοράς.
Η σχετική Συνθήκη της Ρώμης υπογράφηκε στις 25 Μαρτίου 1957.
Πόσοι όμως ξέρουν σήμερα ότι η εφαρμογή της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης ήταν αποτέλεσμα σχετικών πιέσεων, αν όχι απαιτήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών;
Γι΄ αυτό το γεγονός και άλλα άγνωστα και μάλλον «απαγορευμένης» αναφοράς την επόμενη Κυριακή
πηγή:Βήμα
