Δημήτρης Ρομποτής D.R.
Είναι χρονιάρες μέρες και πρέπει να είμαστε όλοι χαρούμενοι και ευγνώμονες για τα όχι λίγα που έχουμε στη ζωή μας! Το λέω και το πιστεύω, δεν κάνω δημόσιες σχέσεις, όπως πλειάδα αξιωματούχων, «ηγετών» και ιερέων που αφρίζουν …καλοσύνη αυτή την εποχή.
Η αχαριστία είναι χειρότερη κι’από την κακία διότι εκπορεύεται κατά κανόνα από «καλούς» ανθρώπους. Όλοι μας έχουμε περάσει κατά καιρούς από τη μία ή την άλλη κατηγορία ή και τις δύο μαζί και θά’πρεπε να είμαστε πιο προσεκτικοί πρώτα και κύρια με τον εαυτό μας, ιδιαίτερα όταν δείχνουμε τους άλλους – με το ένα ή τα πέντε δάχτυλα – ή όταν στο απρόσωπον της νουθεσίας απευθυνόμαστε σε όλους εκτός από την αφεντιά μας. Και εγώ πρώτος και …χειρότερος δικαιούμαι της πιο αμείλικτης κριτικής μου κι’αν δεν με πιάνω στα σκαμπίλια ώρες ώρες είναι γιατί ξέρω ότι δεν θα βάλω όση δύναμη πρέπει!
Χώρια που τον σαδομαζοχισμό καλό είναι να τον αφήνουμε για άλλα πράγματα …
Αυτές τις μέρες λοιπόν πρέπει να είμαστε χαρούμενοι, σεμνά ή άσεμνα δεν έχει και τόση σημασία, προέχει το γνήσιον του αισθήματος.
Υπάρχει όμως διαφορά μεταξύ “χαρούμενου” και “χαζοχαρούμενου” οπότε δεν αντέχω τον πειρασμό, ακόμα και χριστουγεννιάτικα, να μη νευριάσω με την αστείρευτη ποσότητα εσκεμμένης και αυθόρμητης ηλιθιότητας, μικρότητας και μαλακίας που ξεχειλίζει σαν γαργάρας νερό τούτη την εποχή!
Υποκρισία, γλείψιμο και αυθυποβολή “καλοσύνης” μας έχουν πρήξει τα ούμπαλα και έτσι μού’ρχεται να πάω και εγώ με το παλιό ημερολόγιο, να γιορτάζω τον Γενάρη μακριά από τον θόρυβο και τα σάλια που σε κάνουν να γλιστράς ακόμα κι’αν φοράς τα πιο καλά Τίμπερλαντ που σου έκαναν δώρο με αντιπαροχή βέβαια τα δικά σου πλουσιοπάροχα δώρα. Μην μας φεύγει από τον νου ούτε στιγμή ότι πρόκειται για ανταλλαγή, «εξτσέινντζ» που λέμε στα αγγλικά ή αλισβερίσι αν είστε της …οθωμανικής σχολής.
Βγαίνει λοιπόν ο κάθε παπάρας, αρχιυποκριτής, άδειος, στεγνόψυχος κάφρος (από το αραβικό «καφούρ» που σημαίνει «άπιστος» κι’όχι …Καρφούρ) και εμφανίζεται σε άρθρα, εγκυκλίους, προσωπικά σημειώματα που πάνε σε εκατοντάδες παραλήπτες έμπλεος …αγάπης, στοργής, ενδιαφέροντος για τους φτωχούς, τη νεολαία και τις αξίες που δεν μας κληροδότησαν ικανοποιητικώς οι γονείς, το φωτεινό αστέρι της Βηθλεέμ, τους Μάγους με τα Δώρα κι’όλες αυτές τις σχολικές φιοριτούρες και δεν κοιτάζουν τα χάλια τους, οι μαλάκες!
Δεν ρίχνουν μια ματιά σε έναν καθρέφτη να κάνουν – γιατί όχι – λίγη κομμουνιστική αυτοκριτική φτύνοντας μέχρι τα σάλια να καλύψουν το τζάμι όπως τις διάφορες άλλες επιφάνειες που γλύφουν κατά τη διάρκεια του έτους. Και μετά να γράψουν τα μηνύματά τους, αν βρούνε τη δύναμη …
Τώρα που τα είπα και ξεθύμανα κάπως, σκέφτομαι ότι μπορεί και εγώ να είμαι άδικος στην κρίση μου. Πώς έχεις την απαίτηση τυφλοί να ξεχωρίζουν χρώματα, ηλίθιε; Ισως αυτό το ξεχείλισμα αγοραστής ανθρωπείας να είναι καλό, να είναι μια πραγματική προσφορά αυτής της εποχής, το γεγονός δηλαδή ότι κάποια ανθρωποειδή προσπαθούν να γίνουν άνθρωποι αυτές τις μέρες είναι σημαντικό, είναι καλό, είναι αυτό που λέμε το Πνεύμα των Χριστουγέννων (άσχετα αν πρόκειται για «τάιμ σέαρ» Χριστιανοσύνη). Υπάρχει λοιπόν κι’αυτό το ενδεχόμενο, αφού άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, εισέρχεσαι «ον γιορ όουν ρισκ» και ο καλύτερος φακός δεν φτάνει για να φέξη τον τεθλασμένο δρόμο. Μπορεί υποκρισία και συναισθηματική γνησιότητα να εξέρχονται ταυτόχρονα σ’αυτά τα μηνύματα όπως από τη φρέσκια πηγή το νερό με τη λάσπη.
Ακόμη και έτσι όμως, εγώ δεν πείθομαι, δεν μπορώ να συγκινηθώ με τις παπαριές και να τις επανακοινοποιήσω στο «φέισμπουκ» ή αλλαχού για να προσφέρω και το ανάλογο γλείψιμο στον αποστολέα ο οποίος θα έχει άδικο μετά να πιστέψει τα ίδια του τα ψέματα; Παραμένω εύφλεκτος και αψύς σαν το σπίρτο που πέφτει σε πληγές και δεν διστάζω να πάρω φωτιά άσχετα αν καταλήγω να καίγομαι ο ίδιος. Είμαι κακός αγωγός της ηλιθιότητας και βραχυκυκλώνω άμα την εντοπίσω! Και λίγα που έγραψα …
Χρόνια Πολλά λοιπόν με ομορφιά και συναισθηματική γνησιότητα χωρίς προκάτ συγκινήσεις και αγοραία μυξοδακρύβερτη φιλανθρωπία!
Δημήτρης Ρομποτής D.R.
ΝΕΑ-ΥΟΡΚΗ
