Εκδηλώσεις μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη που έχουν τίτλο «Ποτέ Ξανά. Θεσσαλονίκη- Αουσβιτς 71 χρόνια μετά» και οι οποίες θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 15 και Κυριακή 16 Μαρτίου 2014
Οι εκδηλώσεις ξεκινούν το Σάββατο 15 Μαρτίου 2014 με την ομιλία της Φραγκίσκης Αμπατζοπούλου, ομότιμης καθηγήτριας ΑΠΘ, με θέμα: «Το Ολοκαύτωμα στις φωνές των επιζώντων». Η εκδήλωση, που διοργανώνεται από τον Δήμο Θεσσαλονίκης, την Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, θα πραγματοποιηθεί στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, στις 19.00.
Θα ακολουθήσει μουσικό πρόγραμμα με τη χορωδία της Ισραηλιτικής Κοινότητας, υπό τη διεύθυνση του Κωστή Παπάζογλου “Salio d’ el fuego, savio i ermozo”
Το διήμερο των εκδηλώσεων θα ολοκληρωθεί την Κυριακή 16 Μαρτίου 2014 με τη συμβολική πορεία στη μνήμη των 50.000 Ελλήνων Θεσσαλονικέων, Εβραίων το θρήσκευμα, που θανατώθηκαν στα κρεματόρια. Η συμβολική πορεία, θα ξεκινήσει στις 11.15 το πρωί από την Πλατεία Ελευθερίας και θα καταλήξει στην Πλατεία Παλιού Σιδηροδρομικού Σταθμού.
Το ιστορικό:
Τα ξημερώματα της Δευτέρας 15 Μαρτίου 1943 ξεκινά το πρώτο τρένο από τη Θεσσαλονίκη με προορισμό την Πολωνία. Πρώτα μεταφέρονται οι κάτοικοι του συνοικισμού Βαρόνου Χιρς, που βρισκόταν δίπλα στον Παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό. Έπειτα, ο κενός αυτός συνοικισμός μετατρέπεται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Οδηγούνται σε αυτό οι κάτοικοι από τις διπλανές γειτονιές (Μικρού Σταθμού, Αγίας Παρασκευής, Ρεζή Βαρδάρ) και από εκεί επιβιβάζονται βίαια στα τρένα για την Πολωνία. Έπονται οι Εβραίοι των άλλων συνοικιών της Θεσσαλονίκης.
«Ο συνοικισμός Χιρς κυκλώνεται, περιφράσσεται με σανίδια ψηλά. Ευρίσκεται κοντά στο Σταθμό. (…) Στις 4 Μαρτίου η απομόνωση έχει ολοκληρωθεί. Η περίφραξη με υψηλά σανίδια ενισχύεται με ένα στέρεο φράχτη από συρματοπλέγματα. Υπάρχουν τρεις είσοδοι που βγαίνουν, δύο σε δύο διαφορετικούς δρόμους και μια στο σταθμό». Μ. Μόλχο, επιζήσας όμηρος.
«Αυτός ο συνοικισμός (…) ήταν δίπλα στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό. Ένα πρωί οι Ούννοι τον περίφραξαν με υψηλά σανίδια. Όταν τελείωσε η περίφραξη, απαγόρευσαν στους Εβραίους να εξέλθουν απ’ το γκέτο. Επίσης απαγόρευσαν στους χριστιανούς να εισέλθουν στο Βαρώνου Χιρς. Όταν άναβαν τους προβολείς που είχαν βάλει, νόμιζες πως ήταν μέρα. Δεκαπέντε Μαρτίου του ’43 γίνεται η πρώτη αποστολή προς το θάνατο με τους κατοικούντες στο Βαρώνου Χιρς. Τα βαγόνια του θανάτου αναμένουν στο σταθμό που είναι εκεί κοντά…». Λ. Χ. Περαχιά, επιζήσας όμηρος.
«Στις 2 τα μεσάνυχτα, πάλι κουδουνίσματα, πάλι φωνές. Συγκέντρωση στον κεντρικό δρόμο, κατά πεντάδες (…) Δυόμιση χιλιάδες περίπου άνθρωποι που αγνοούσαν τα πάντα για το τι τους περίμενε, μείναν όρθιοι δύο ολόκληρες ώρες πριν ξεκινήσουν για το σιδηροδρομικό σταθμό. Καθισμένοι πάνω σε πέτρες, θα ακούγαμε σε λίγο τη διαταγή για την αναχώρησή μας».
Χ. Σ. Κούνιο, επιζήσας όμηρος.
