η μόδα που πάνε να περάσουν οι εν λόγω δισκογραφικές εταιρείες στην Ελλάδα τελευταία, παρουσιάζοντας τις δισκογραφίες καλλιτεχνών στα πολυεθνικά Σούπερ Μάρκετ καταστήματα. Αυτό δείχνε τον απόλυτο ξεπεσμό κα την κατάντια της δισκογραφίας στην Ελληνική επικράτεια. Θα μου πείτε τώρα και που είναι το κακό,
όταν μπορείς με ένα σμπάρο να έχεις δύο τριγώνια.
Δηλαδή σπρώχνοντας το καρότσι ανάμεσα στα ράφια με τα τρόφιμα, κάνεις μια στάση στον καλλιτέχνη που έχει εκείνη την ώρα την παρουσίαση δίσκου, του παίρνεις το περιβόητο αντίγραφο, που δεν σου δίνει στο κέντρο που τραγουδά και συνεχίζεις τα ψώνια σου ανέμελα.
Αυτό ακριβώς έγινε πριν λίγες ημέρες και με τον καλλιτέχνη Σ. Γονίδη σε Υπέρ Μάρκετ Θεσ/νίκη. Ο κόσμος που ήταν γύρω πήραν αυτοπροσώπως από τον καλλιτέχνη το αυτόγραφο χωρίς την αγορά του CD. Ενώ αντιθέτως στα κέντρα όπου εμφανίζεται ,από το καμαρίνι του διώχνει τον κόσμο, που περιμένει με υπομονή για ένα αυτόγραφο.
Δυστυχώς δεν είναι ο μόνος καλλιτέχνης που δεν δίνει αυτόγραφα. Το μάρκετινγκ αυτό το ξενέρωτο, η παρουσίαση δισκογραφίας σε Μάρκετ καταστήματα δεν έχει περάσει στο κοινό, και γι΄ αυτό δεν φταίει ο καλλιτέχνης, είναι στρατηγική των εταιρειών. Την ευθύνη φέρει η εταιρεία του που πάση θυσία και όπου νάνε προσπαθεί να προωθήσει δουλειές και καλλιτέχνες.
Αυτό δείχνει μεγάλη άγνοια κα ερασιτεχνισμό,ή γίνεται εσκεμμένα και επιλεκτικά. Η δε χρήση του διαδικτύου για την επικοινωνία με τα Μ.Μ.Ε,το κοινό, κάποιων δισκογραφικών εταιρειών είναι άγνωστο εργαλείο, αφού δεν διαθέτουν ούτε ιστοσελίδες, για την στήριξη του έργου τους.
Το Ελληνικό Φαινόμενο θα πρότεινε στις δισκογραφικές αυτές εταιρείες με το απαράδεκτο μάρκετινγκ στο εξής να κάνουν παρουσίαση δίσκων και στις λαϊκές αγορές, στους πάγκους όπου είναι στημένα, ελεύθερα, ανενόχλητα, τα πειρατικά CD.
Για τους καλλιτέχνες θα πρότεινε να διώξουν από τα καμαρίνια τις κάθε λογής πεντικιουρίστες, και στην θέση τους να πάρουν πωλητές που θα πουλούν τα CD, τα οποία θα είναι αραδιασμένα όμορφα σε μια βιτρίνα, και θα υπογράφονται επί τόπου ως αυτόγραφα επάνω στο CD από τους καλλιτέχνες.
Να μια καινοτομία του Ν. Βάνη προς τους καλλιτέχνες και τις εταιρείες. Μια μέθοδο πρωτοποριακή, επικερδής, για όλους και άμεση επαφή μεταξύ των καλλιτεχνών, του προϊόντος και των καταναλωτών, θαμώνων, φαν.
Αν σκεφτούμε πως πολλά κέντρα (ακόμα ευτυχώς) πολλές φορές έχουν πάνω από 2000 θαμώνες την βραδιά, οι 500 τουλάχιστον περνούν από τα καμαρίνια καλλιτεχνών για αυτόγραφα. Αφού έχει να ξοδέψει για την βραδιά 180 Ευρώ στην φιάλη, θα έχει και άλλα 15 Ευρώ για να αγοράσει το CD. Έτσι μπορεί να παταχθεί και η μάστιγα της πειρατείας, αν φυσικά ενδιαφέρονται στα σοβαρά οι εταιρείες.
Αυτό το παραπάνω εγχείρημα το έκανε ο Πάνος Κιάμος στην Θεσ/νίκη στο κέντρο FIX, όπου τον δίσκο ?FIX Live? τον προωθούσε ο ίδιος ο επιχειρηματίας μεσσα από το κέντρου, σε συνεργασία με τον καλλιτέχνη, ο οποίος κατάφερε έτσι να κάνει και τον πρώτο χρυσό δίσκο.
Βέβαια η αφιέρωση πάνω στο CD απαιτεί από τον καλλιτέχνη πολλή ώρα, πολλή υπομονή, αντοχή, κάτι που ελάχιστοι το κάνουν σήμερα. Συνήθως βάζουν έξω από τα καμαρίνια φύλακα, ο οποίος με πολύ ψυχρό τρόπο δικαιολογεί τον καλλιτέχνη, που φυλάει, ανακοινώνοντας στον κόσμο, ότι ο καλλιτέχνης δεν θα δώσει αυτόγραφο. Γι΄ αυτό και οι πωλήσεις των δίσκων αυτών των καλλιτεχνών δεν είναι οι ανάλογες.
Πάντως αν συνεχιστεί από τις εταιρείες αυτή η Σούπερ Μάρκετ προώθηση δισκογραφιών, τότε σύντομα θα περάσουν στην φάση πώλησης CD με το κιλό, όπου θα έχουμε το φαινόμενο των “καρτέλ” και την εκτίναξη της τιμής των CD στα ύψη. Φυσικά κανείς πλέον δεν θα τα αγοράζει, με αποτέλεσμα την εξαφάνιση της Ελληνικής μουσικής.
Αν νομίζεται ότι αυτό το εφιαλτικό σενάριο ανήκει στην σφαίρα της φαντασία, τότε αυταπατάστε!!!!!!!!!!
