Του Νίκου Νυφούδη
Παρακολουθώντας τις συζητήσεις (κυρίως) και τις εξελίξεις (δευτερευόντως), είναι εύλογο να αναρωτιέται κανείς που πήγε η περιβαλλοντική μας συνείδηση και πώς τόσο βίαια τα θέματα που άπτονται του περιβάλλοντος έχουν εκτοπιστεί στην καλύτερη περίπτωση στο δεύτερο μισό των δελτίων ειδήσεων.
Πώς να ξεχάσει κανείς ότι για έναν ολόκληρο μήνα ασχολούμασταν για τα υβριδικά αυτοκίνητα της κυβέρνησης Παπανδρέου και τι υποδήματα φορούσε η κα. Μπριμπίλη ως Υπουργός Περιβάλλοντος. Είναι τόσο κοντή η μνήμη μας ή κατά βάση δεν δίναμε δεκάρα για το περιβάλλον, και ο μόνος λόγος που το κάναμε ήταν επειδή ήταν της μόδας.
Σήμερα, ευρισκόμενοι στην πιο κρίσιμη καμπή στη διαδικασία της υπέρβασης της κρίσης είναι εύλογο να υψώνονται κραυγές αγωνίας για τι θέση θα έχει αυτή η Νέα Ελλάδα για το περιβάλλον;
Τα θυσιάζουμε όλα, μπας και πάρουμε καμιά δόση ή κρατάμε ένα επίπεδο σταθερών αξιών με κάποιες υποχωρήσεις που δεν θα είναι καταστροφικές για τις επόμενες γενιές.
Έχοντας κατά νου αυτές τις αγωνίες, και μόνο έτσι, μπορώ να δικαιολογήσω την στάση του ανεξάρτητου πια Ευρωβουλευτή Κρίτωνα Αρσένη να ανεξαρτητοποιηθεί για να υπηρετήσει την προστασία του περιβάλλοντος, φοβούμενος πως η σημερινή στάση της συγκυβέρνησης εμπεριέχει κινδύνους.
Είναι λοιπόν εφικτή μία ισορροπημένη ανάπτυξη με κεντρικό άξονα τον άνθρωπο και το περιβάλλον στο οποίο αυτός ζει; Είναι απαραίτητες επενδύσεις τύπου «Ελληνικός Χρυσός»;
Μπορούμε να ζήσουμε στο αστικό περιβάλλον με τη μορφή που έχουμε δώσει σήμερα; Τι περιβάλλον θα παραλάβουν οι επόμενες γενιές αν ξενοδοχειοποιήσουμε όλους τους αιγιαλούς για να έρχονται οι φίλοι μας οι Ρώσοι να κάνουν βουτιές;
Αυτά είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που εύλογα προκύπτουν σε όλους εμάς που επιλέξαμε να υπηρετήσουμε την πατρίδα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Η κρίση αν μη τι άλλο άλλαξε την πολιτική τράπουλα σε πάρα πολλά ζητήματα που είχαν άμεση σχέση με τον τρόπο που η οικονομία και η κοινωνία πορεύονταν με τρανταχτό παράδειγμα ότι η κρίση έλυσε, κατά πολλούς συγκοινωνιολόγους, το κυκλοφοριακό και το πρόβλημα στάθμευσης.
Στην ίδια λογική η φυγή πολλών νέων ανθρώπων προς την επαρχία αναδιαμόρφωσε τον περιβαλλοντικό χάρτη διότι άλλαξε την κουλτούρα των ανθρώπων που συνειδητά πια επέστρεψαν στην ελληνική γη.
Οι Έλληνες αγρότες δεν φημίζονταν για τις περιβαλλοντικές τους ανησυχίες και δεν ήταν λίγες οι φορές που θρηνήσαμε τα ελληνικά δάση από παλαιού τύπου πρακτικές επέκτασης των αγροτικών περιοχών. Σήμερα νέα ζευγάρια, επιλέγουν να επιστρέψουν στη γη μας και να φτιάξουν ξανά με τα χέρια τους αυτό που θα τους δώσει τροφή. Για πρώτη φορά και πάλι η επιβίωσή μας εξαρτάται άμεσα από αυτό που παράγουμε.
Η χαρά της δημιουργίας που μόνο η φύση χαρίζει είναι ξανά κοντά μας.Η δραστηριοποίησή και η επαφή μου με παραγωγούς από ολόκληρη την Ελλάδα, επιβεβαίωσε όλα αυτά που φανταζόμουν. Η δική μου γενιά θα κάνει την Ελλάδα πάλι χώρα που παράγει. Νέοι άνθρωποι που αγαπούν την ελληνική γη, έχουν εικόνες, όνειρα, δεν φοβούνται τη δουλειά και παράγουν ξανά δίπλα στη φύση χωρίς να τη βιάζουν. Αυτή είναι η μία εικόνα.
Η άλλη εικόνα είναι της «Ελληνικός Χρυσός», του αεροδρομίου Ελληνικό (μοναδικό το παράδειγμα της χώρας μας που έκλεισε το αεροδρόμιο που μπορούσε να αποτελέσει εναλλακτική φθηνή επιλογή πτήσεων), της πώλησης των ελληνικών νησιών και των ελληνικών βιομηχανιών που παράγουν ελληνικό γιαούρτι στη Βουλγαρία (άσχετο και σχετικό).
Χωρίς να είμαι καθόλου αντίθετος με τις επενδύσεις, δεν έχω πειστεί. Δεν με πείθουν πως οι κρατικοί λειτουργοί (δημόσιοι υπάλληλοι και εκλεγμένοι) έχουν το σθένος και την δύναμη να μας προστατεύσουν όταν χρειαστεί. Ανθρωπάκια που τρέχουν πολλές φορές πίσω από επιχειρηματίες μπας και τους στηρίξουν στις επόμενες εκλογές. Αυτό με φοβίζει και λέω όχι, κάποιες φορές σε έργα που πιθανόν μόνο κέρδος θα αποφέρανε στη χώρα.
Μονόδρομος η ανάπτυξη, και πάλι, της οικοτεχνίας και των μικρών επιχειρήσεων, που και θα ελέγχονται καλύτερα και πιο αυστηρά ενώ θα παράγουν ποιοτικό ελληνικό προϊόν με σεβασμό στο περιβάλλον.
Βλέπετε, τα ματωμένα διαμάντια δεν είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, είναι ένα ακραίο παράδειγμα εκμετάλλευσης από τον άνθρωπο του κοινωνικού συνόλου αλλά και της φύσης. Αν αναλογιστούμε την καταστροφή που έχει γίνει στα ελληνικά δάση τα τελευταία 20 χρόνια, βλέπω να γινόμαστε πρωταγωνιστές σε υπερπαραγωγή..
*Ο Νίκος Νυφούδης είναι οικονομολόγος, δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Πυλαίας-Χορτιάτη
