Ο έλληνας ουδόλως νοιάζεται για τις αποδείξεις εκτός κι αν έχει κάποιο χειροπιαστό όφελος.
Άρθρο του Βασίλη Θ. Ιωαννίδη : Αυτό συμβαίνει επειδή δεν ενδιαφερόμαστε για το γενικό καλό παρόλο που κάθε δημόσιο αγαθό έχει θετικά αποτελέσματα σε κάθε άτομο ξεχωριστά. Υπάρχει όμως και ένα ισχυρό επιχείρημα του φοροδιαφεύγοντος ότι δηλαδή ελάχιστα έργα πραγματοποιούνται για την κοινή ωφέλεια.
Φυσικά αυτό το επιχείρημα δεν είναι λογικό αφού πρώτον κάποια έργα, όπως και να έχει, γίνονται και για την εκτέλεση τους απαιτούνται χρήματα και δεύτερον αυτή η νοοτροπία δεν μπορεί να συντηρηθεί αιωνίως υπό τη σκέπη μιας τέτοιας επίκλησης που καί αντιδημοκρατική είναι και υποκριτική διότι χρησιμοποιείται σαν άλλοθι της ατομικιστικής μας συμπεριφοράς.
Τί απαιτείται λοιπόν για να αλλάξει αυτή η κατάσταση;
Η εξελικτική πορεία του λαού θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτή του ανθρώπου. Όταν είναι παιδί δυό πράγματα είναι απαραίτητα προκειμένου να μάθει να ξεχωρίζει το ωφέλιμο από το βλαβερό: η πειθαρχία και η παροχή κινήτρων ενώ όταν αυτός ωριμάσει μπορεί πλέον κάποιος να απευθυνθεί στη λογική του.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει αντιληφθεί σωστά ότι δυστυχώς σαν λαός ομοιάζουμε με παιδί και χρησιμοποιεί, για να διαμορφώσει μια νέα νοοτροπία, τόσο σκληρά μέτρα καταναγκασμού – που αν εφαρμοστούν κυρίως στους έχοντες θα είναι ένα πρώτο ελπιδοφόρο κοινωνικό μήνυμα – όσο και κάποια κίνητρα όπως είναι η παρότρυνση για συλλογή αποδείξεων.
Και πράγματι αυτή η τακτική δεν στοχεύει μόνο στη συγκέντρωση χρημάτων για τα χρεωμένα ταμεία του κράτους αλλά έχει επίσης ως κρυφό πόθο να εμφυσήσει στον έλληνα πολίτη ψήγματα φορολογικής συνείδησης. Το τελευταίο είναι αμφίβολο να συμβεί εάν δεν συνδυαστεί με οικονομική ανάπτυξη που θα δώσει εργασία στο λαό και κατά συνέπεια ελπίδα ανάτασης και πίστη ότι η δική του πρόοδος είναι άμεσα συνυφασμένη με την πρόοδο του κράτους.
Αυτό το λέμε γιατί η φορολογική συνείδηση είναι μέρος μόνο της γενικότερης δημοκρατικής συνείδησης, της πεποίθησης ότι σε μια δημοκρατική κοινωνία πρέπει να υπάρχει πίστη σε έναν κοινό σκοπό που είναι η ευημερία όλων με τη συμμετοχή όλων.
Το πρώτο είναι επίσης αμφίβολο αν λάβουμε υπόψη μας την δαιδαλώδη διαδικασία από τη συλλογή των αποδείξεων μέχρι την τελική αξιολόγηση τους, εν πάση περιπτώσει όμως θεωρώ ότι σίγουρα θα υπάρξει κάποιο όφελος για τα ταμεία του κράτους.
Το μεγάλο στοίχημα όμως είναι η αλλαγή της νοοτροπίας μας και θέλω να πιστεύω ότι πίσω από τις κινήσεις της κυβέρνησης κρύβεται κάποιο σχέδιο προς αυτή την κατεύθυνση. Αν όχι τότε πρόκειται για μια ακόμη φοροεπιδρομή που μόνο προσωρινές λύσεις ανάγκης μπορεί να προσφέρει. Κάτι άλλο που μου κάνει προξενεί μεγάλη εντύπωση είναι η στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης που με το καλημέρα ασκούν έντονη κριτική στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης του κ.Παπανδρέου.
Μια κριτική όμως ανούσια αφού μόνο στηλιτεύει χωρίς να αντιπροτείνει, κατακρίνει δίχως ίχνος μετριοπάθειας, απορρίπτει συλλήβδην κάθε ενέργεια χωρίς η ίδια να έχει πείσει ποτέ ότι μπορεί να δράσει αποτελεσματικότερα.
Το χειρότερο δε είναι ότι οι μεγαλύτεροι μηδενιστές είναι τα μικρά κόμματα. Απόδειξη αυτού είναι οι διάφορες ανακοινώσεις τους που έχουν πάντοτε συγκεκριμένο περιεχόμενο επαναλαμβανόμενο και απαράλλαχτο ασχέτως των εξελίξεων και των αναγκών της οικονομίας. Δείχνουν με αυτό τον τρόπο ότι αδυνατούν να τοποθετηθούν επί της ουσίας στα μεγάλα θέματα και αρκούνται σε μια άγονη κριτική που τα όποια επιχειρήματα περιέχει είναι γενικόλογα και ενταγμένα σε μια επικοινωνιακή τακτική που εκείνοι θεωρούν ότι αποδίδει καρπούς.
Για αυτούς λοιπόν όλοι οι κυβερνώντες είναι κατώτεροι των περιστάσεων και ό,τι χρειάζεται η Ελλάδα είναι ένα από τα μικρά κόμματα. Μα δεν έχουν αντιληφθεί ότι ο λαός προφανώς και δεν πιστεύει κάτι τέτοιο, διαφορετικά θα είχαν βασικό ρόλο στην πολιτική σκηνή;
Μήπως πρέπει να ασκήσουν κριτική με περιεχόμενο διατυπώνοντας παράλληλα ουσιαστικό πολιτικό λόγο; Είναι πραγματικά τραγικό διότι αυτά έχουν μεγαλύτερη άνεση δια να ομιλούν όπως επιθυμούν, απερίσπαστοι και απαλλαγμένοι από το βάρος των ευθυνών.
Δεν αλλάζουν όμως στάση, παραμένοντας έτσι στην ουρά των επικριτών, πίσω από την αξιωματική αντιπολίτευση. Τους αρέσει φαίνεται να έχουν ρόλο ρυθμιστή, να παζαρεύουν, αντί να διατυπώσουν έναν γνήσιο, σύγχρονο, ρεαλιστικό πολιτικό λόγο που έχει τόσο μεγάλη ανάγκη ο ελληνικός λαός. Και ενόσω το ελληνικό κράτος διατρέχει τέτοιο κίνδυνο, η συμβολή τους είναι η απόρριψη κάθε κυβερνητικής προσπάθειας.
Νομίζω δεν έχουν αντιληφθεί ότι συμβάλλουν έτσι στον αντίθετο σκοπό από αυτόν που διατείνονται ότι επιδιώκουν. Συντηρούν το δικομματισμό.
Βασίλης Θ. Ιωαννίδης
ασκούμενος δικηγόρος
