Ξημέρωσε σαν σήμερα πριν 47 χρόνια η φαιά εκείνη ημέρα, το άκουσμα της οποίας ήθελε τον μεγάλο δρυ του Έθνους να πέφτει, να αφήνει τους άνδρες του ορφανούς και την πατρίδα απροστάτευτη πλέον. Περνά στο ιερό πάνθεον των Αθανάτων ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής.
Ο Αρχηγός μας, αποφασισμένος να συνυφαίνει τη ζωή του με το καθήκον, την προσφορά και τη συμμετοχή του σε όλους τους αγώνες του Έθνους, κατατάσσεται στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1916, από την οποία θα αποφοιτήσει με επαίνους και το 1919 λαμβάνει μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία.
Παρασημοφορείται με το Χρυσό Μετάλλιο Ανδρείας και τον Πολεμικό Σταυρό, παίρνοντας και προαγωγή στον βαθμό του Υπολοχαγού και το 1926 του Λοχαγού. Έκανε τις σπουδές του στην Ελληνική Ακαδημία Πολέμου, και έπειτα εκπαιδεύτηκε στη Γαλλική Ακαδημία Πολέμου όπου αρίστευσε. Διορίσθηκε καθηγητής στην Σχολή Ευελπίδων και το 1938 προήχθη σε Ταγματάρχη.
Η εισβολή των Ιταλών βρίσκει τον Γρίβα στο Αλβανικό Μέτωπο ως επιτελάρχη της ΙΙ Μεραρχίας. Αφού προήχθη σε Αντισυνταγματάρχης, λαμβάνει μέρος στην άμυνα κατά την Ιταλική Εισβολή στην Κλεισούρα και μετέπειτα αντεπιτίθεται προς Λέκλι, Πεστάνι και Δκόλικο.
Την περίοδο της Κατοχής ιδρύει τη χιλιοσυκοφαντημένη Εθνική Οργάνωση Χ, η οποία ήταν πιστή στον Βασιλιά και την εξόριστη στο Κάιρο Ελληνική Κυβέρνηση. Παρά τα όσα λένε οι χρήσιμοι ηλίθιοι του εχθρού, Ο Γρίβας αντιστέκεται στις δοσιλογικές κυβερνήσεις. Ως αποτέλεσμα η κυβέρνηση Ράλλη, διά της υπ’ αριθμό 18253/10-6-44 διαταγής του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, διατάσσει τη σύλληψη του Γ. Γρίβα, η οποία και επιχειρήθηκε το βράδυ της 12ης προς 13η Ιουνίου 1944, και διά της υπ’ αριθμό 18525/28-7-1944 διαταγής του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, ο Αρχηγός εστερήθη και αυτών των αποδοχών του.
Αξιωματικοί και Οπλίτες του Ζέρβα και του Ψαρού ενδυναμώνουν την Οργάνωση Χ. Η Χ αποστέλλει Αξιωματικούς ως πυρήνες του Εθνικού Στρατού που συγκροτήθηκε στην Αίγυπτο και αναλαμβάνει την παραλαβή οπλισμού που απεστάλη από το Κάιρο. Αυτό που είναι δυσκολοχώνευτο μέχρι και σήμερα για τους κομμουνιστές ήταν το τροχοπέδη που αποτέλεσε ο Γρίβας και η Οργάνωση Χ στα δολερά και εμφυσούμενα από το Σοβιετικό Καθεστώς κίνητρά τους. Η σοβιετοποίηση της Ελλάδας ευτυχώς αποτρέπεται.
Η αθέτηση της υπόσχεσης των “Συμμάχων” σχετικά με την Κύπρο, καθώς και το ιερό καθήκον του Γρίβα να αφιερώσει την ζωή του υπέρ Πίστεως, Πατρίδος και Ελευθερίας τον οδηγεί στην οργάνωση απελευθερωτικού αγώνα στο νησί. Αναχωρεί λοιπόν από τη Ρόδο με το ιστιοφόρο “ΣΕΙΡΗΝ” και μετά από περιπετειώδες ταξίδι φτάνει στις ακτές της Χλώρακας στις 10 Νοεμβρίου 1954, όπου τον ανέμενε ομάδα αγωνιστών.
“Με την βοήθειαν του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράστασιν ολοκλήρου του Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κύπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα δια την αποτίναξιν του αγγλικού ζυγού. Με σύνθημα εκείνο που μας κατέλιπαν οι πρόγονοι μας ως ιεράν παρακαταθήκην: “Η ταν ή επί τας”.
Και έτσι εκκινεί ο επικός Αγώνας της ΕΟΚΑ για Απελευθέρωση από τον αγγλικό ζυγό και την επίτευξη της Ένωσης με τον Εθνικό κορμό. Οργανώνει αγνούς αγωνιστές για τον ιερό σκοπό και αποδεικνύει ότι η Κύπρος συνιστά την πιο ατόφια Ρωμιοσύνη. Φυσικά δεν μπορούσαν να λείπουν οι συνεργάτες των Εγγλέζων που είχαν συνεχώς το δάκτυλο υψωμένο και κατέδιδαν τους αγωνιστές. Ήταν ο ίδιος ο Ζαχαριάδης που αποκάλυψε την ταυτότητα του Διγενή στους Εγγλέζους επειδή δεν είχε ξεπεράσει την ήττα των κομμουνιστών.
Ο Αρχηγός Διγενής εναντιώνεται στις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου αφού δεν εξώθησε τον λαό για χάρη μιας κίβδηλης ανεξαρτησίας. Οι εν λόγω Συμφωνίες υποχρέωναν τον Γρίβα να αποχωρήσει άμεσα από το νησί. Αναχωρεί για την Αθήνα όπου ο ελληνικός λαός τον υποδέχεται με πρωτοφανή ενθουσιασμό και την επόμενη μέρα η Βουλή των Ελλήνων ομόφωνα ανακηρύσσει τον Διγενή “ΑΞΙΟΝ ΤΕΚΝΟΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ”. Επίσης η Ακαδημία Αθηνών τίμησε τον Αρχηγό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Όπως ήταν προκαθορισμένο και αναμενόμενο, το δοτό Σύνταγμα μόνο δυσχέρειες μπορούσε να προξενήσει με τις υπερεξουσίες των
Τουρκοκυπρίων. Ο Μακάριος το αντιλαμβάνεται τρία έτη αργότερα και υποβάλλει στον Κουτσιούκ 13 τροποποιητέα σημεία. Απόρροια αυτών ήταν η ανταρσία των Τουρκοκυπρίων και η οργάνωση θυλάκων στους οποίους στρατιωτικές δυνάμεις και οπλισμός εκ Τουρκίας. Η επάνοδος του Γρίβα στο νησί αποτελούσε αδήριτη ανάγκη για την αντιμετώπιση των νέων δοκιμασιών. Μετά από τις διαρκείς πιέσεις για επιστροφή του Διγενή στην Κύπρο, η Ελληνική Κυβέρνηση επιτρέπει στον Αρχηγό να αναχωρήσει κρυφά για το νησί. Έτσι το πρωί της 12ης Ιουνίου 1964, ο Διγενής αποβιβάζεται στην Κύπρο, συνοδευόμενος από στρατιωτικό προσωπικό και οπλισμό.
Η Εθνική Άμυνα οργανώνεται και διενεργούνται με επιτυχία οι επιχειρήσεις και τα σχέδια που εκπόνησε ο Διγενής. Τα γεγονότα της Κοφίνου και οι τουρκοκυπριακές προβοκάτσιες φέρνουν δίλημμα κατά πόσο η Εθνική Φρουρά έπρεπε να συνδράμει την αστυνομία για την αντιμετώπισή τους. Ο Γρίβας είναι αντίθετος, όμως η Ελληνική Κυβέρνηση και ο Μακάριος ανάβουν το πράσινο φως για εμπλοκή της Εθνικής Φρουράς. Η Μάχη της Κοφίνου είναι νικηφόρα και η Τουρκία απειλεί με εισβολή. Η Χούντα καλεί τον Διγενή στην Αθήνα για εξηγήσεις και τον περιορίζει κατ’ οίκον στο Χαλάνδρι. Παράλληλα, το χουντικό καθεστώς υποκύπτει στις τουρκικές αξιώσεις και αποσύρει την Ελληνική Μεραρχία από το νησί, που αποτελούσε τείχος προστασίας απέναντι στην τουρκική απειλή.
Ο Γρίβας έχει τη βούληση να οργανώσει αντιχουντική ομάδα και ως εκ τούτου φροντίζει τα μέλη της, που ήταν παλιοί αγωνιστές αλλά και φοιτητές, να εκπαιδευτούν στις εκρηκτικές ύλες και στην κατασκευή βομβών. Το 1968 με τις ευλογίες του Αρχηγού Διγενή ιδρύεται το Κίνημά μας. Οι Δρασίτες που επεσκέπτοντο συχνά τον Διγενή και πιστοί στο όραμά του για συνέχιση του Ενωτικού Αγώνα, θα συνεχίσουν την αντιχουντική δράση με αποτέλεσμα την απέλαση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΕΦΕΚ.
Το καλοκαίρι του 1971 ο Διγενής διαφεύγει και καταφτάνει στην Κύπρο, ιδρύοντας την ΕΟΚΑ Β’ και επιδιώκοντας τους αρχικούς στόχους του αγώνα, την Αυτοδιάθεση και την Ένωση. Το μακαριακό καθεστώς εδίωκε τους αντιφρονούντες, παύοντας Κληρικούς από τα καθήκοντά τους, φυλακίζοντας και δέρνοντας δημοσιογράφους που ήταν αντίθετοι, καθώς και με τις δολοφονίες αγωνιστών από το Εφεδρικό. Αλησμόνητες θα μείνουν οι εκλογές, στις οποίες ο ανθυποψήφιος του Μακαρίου αείμνηστος Τάκης Ευδόκας θα υποστεί όσα είναι ανεκτά σε χώρες όπως το Σουδάν.
Με πρωτοβουλία του Βασιλιά, ο Διγενής συναντά τον Μακάριο και επιδιώκει την υιοθέτηση μιας κοινής πολιτικής, η οποία θα αποσκοπούσε στην καταγγελία της Χούντας, θα έφερνε ορισμένες αλλαγές στην πολιτική πραγματικότητα του νησιού και θα αναβίωνε ο αρχικός κοινός σκοπός της Αυτοδιάθεσης – Ένωσης. Ενώ φαίνεται να υπήρξε καταρχήν συμφωνία, ο Μακάριος στη συνέχεια υπαναχώρησε και το νησί μετατρέπεται σε πεδίο εμφυλιακών μαχών.
Στις 27 Ιανουαρίου του 1974 ο Αρχηγός Διγενής αφήνει την τελευταία του πνοή στο κρησφύγετό του στη Λεμεσό και στον Ελληνισμό του νησιού ένα βαρύ πένθος. Η κομμουνιστική προπαγάνδα για δήθεν ευθύνες του Αρχηγού για όσα συνέβησαν μετά τον θάνατό του αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα γελοίων υποκειμένων που έκτισαν πολιτικές καριέρες σε αυτό το παραμύθι. Καριέρες όμως έστησαν και οι καπηλευτές του Ιερού Αγώνα της ΕΟΚΑ και του ονόματος του Διγενή.
Τιμούμε τον Άξιο αυτό Άνδρα. Τον εμπνευστή της ελληνόψυχης νεολαίας. Τον σημαιοφόρο κάθε εθνικού αγώνα για Λευτεριά! Τους Δρασίτες δεν τους βασανίζουν σύνδρομα ενοχής. Είμαστε αμετανόητοι υπερασπιστές του Αρχηγού και του Ενωτικού Πόθου.
elora.gr
