που εδρεύει στην Αθήνα μου ζήτησε να γράψω λίγα λόγια για τον Στελάρα, αυτό με τιμά, όμως…. Τι να πρωτογράψω για ένα λαϊκό καλλιτέχνη, την μεγαλύτερη φωνή που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα και όχι μόνο. Αν μιλάμε για διεθνή καριέρα, τότε για τον Στέλιο Καζαντζίδη ισχύει με όλη την σημασία, καθώς ακόμα και μετά τον θάνατο του, σήμερα πωλούνται οι δίσκοι σαν καραμέλες σε χώρες που ο ίδιος ποτέ δεν είχε επισκεφθεί, κι όμως τον λάτρεψαν και ας είναι Ιάπωνες.
Οι δίσκοι του σ΄ αυτήν την χώρα της Ανατολής γίνονται χρυσοί, όπως και στο Ισραήλ – Γερμανία – Αμερική – Αυστραλία και…και…και……
Η φωνή του ήταν μοναδική, Ελληνικό Φαινόμενο, τόσο που κέντρισε το ενδιαφέρον στον παγκοσμίου φήμης Φρανκ Σινάτρα και τον Κούρδο καλλιτέχνη Ιμπραήμ Τατλές, οι οποίοι συστηματικά τον μελέτησαν, αλλά και ο Κάρλος Σαντάνα και ο αείμνηστος μάυρος καλλιτέχνης και show men James Brown, είναι αληθινά στοιχεία που ελάχιστοι γνωρίζουν.
Αυτό το ιστορικό πρόσωπο και η φωνή της Ελλάδος που λέγεται Στέλιος Καζαντζίδης ενοχλούσε την νέα τάξη πραγμάτων, γι΄αυτό με εντολή άνωθεν προς όλων των Μ.Μ.Ε βρέθηκε στην ιδία την “δημοκρατική” πατρίδα του σε καθεστώς εμπάργκο. Πίστεψαν πως έτσι όσο ζούσε θα σβήσουν μια φωνή που ξεσήκωνε την λαϊκή μάζα, που ποτέ δεν κατάφερε ένας πολιτικός λόγος.
Στα περίπου 20 χρόνια που βρίσκουμε ως ερευνητής – δημοσιογράφος στα δρώμενα της Ελληνικής λαϊκής μουσικής προσπάθησα να πείσω καλλιτέχνες και ραδιοπαραγωγούς να βάλουν στα προγράμματα τους τραγούδια του Στέλιου ως παρακαταθήκη για την νέα γένια, που την βλέπω κάθε βράδυ να ψάχνει το μουσική της δρόμο με την ισοπέδωση που επικρατεί στο Ελληνικό πεντάγραμμο, και τον μπερδεμένο ρυθμό πασάροντας ως λαϊκά τα rock – rap ακούσματα.
Ελπίζω κάτι να έχω καταφέρει και πλέον σε όλα τα κέντρα 
από τους καλλιτέχνες, μικρούς – μεγάλους να μην λείπουν από το ρεπερτόριο τους τραγούδια του Στέλιου, είτε τραγουδούνται από άφωνους, είτε από καλλίφωνους, όποιο άσμα του Στέλιου κι αν πιάσουν στο μαγαζί γίνεται ένα πραγματικό γλέντι.
Αλλά και στα ραδιόφωνα τα τραγούδια του Καζαντζίδη μπήκαν για τα καλά, καθώς σήμερα ειδικά είναι τόσο επίκαιρα, όσο ποτέ άλλωστε, με τον καημό και τον πόνο για την πατρίδα που βγάζουν τα τραγούδια του.
Όλοι λίγο – πολύ τιμούμε τον Στέλιο ο καθένας από την σκοπιά του, η πολιτεία και ειδικότερα το Υπουργείο Πολιτισμού μέχρι σήμερα δεν τον τίμησε,πραγματοποιόντας μια μεγαλοπρεπή συναυλία, όπως θα έπρεπε,ως ύστατο φόρο για τον μεγάλο αυτό καλλιτέχνη, και των δημιουργών των τραγουδιών του.
Αυτός είναι για μένα ο Στέλιος Καζαντζίδης, μια αθάνατη φωνή, ένας καλλιτέχνης σεμνός και ταπεινός, ποτέ δεν ζούσε για το χρήμα, την δόξα, την πολυτέλεια. Έτσι ήθελε να τον θυμόμαστε ως τον Στελάρα της διπλανής πόρτας, τον γείτονα, τον καρντάση.
Τα κατάφερε περίφημα, ζει στην καρδιά μας με παρηγοριά τα τραγούδια του, και ως σημείο αναφοράς στις χαρές και τις λύπες. Κάθε βράδυ επιστρέφοντας από τα νυχτερινά κέντρα για το καθημερινό μου ρεπορτάζ, σιγοψιθυρίζω το τραγούδι του Στέλιου.
“…Γυρίζω απ’ τη νύχτα
Έρχομαι απόψε απ’ του καημού τη φυλακή
Η απονιά του κόσμου
Και η αγάπη σου με στείλανε εκεί
εκεί που όποιος πάει τα βάσανα ξεχνάει
Τόσες μέρες τόσες νύχτες
Απ’ τον κόσμο απουσίαζα
Το τραγούδι και τους φίλους
Για να γιατρευτώ θυσίασα
Το ψέμα τ’ αηδίασα…
Γυρίζω απ’ τη νύχτα
Από τον κόσμο έλειψα πολύ καιρό
Με ξέχασαν οι φίλοι
Κι εσύ δεν μου ‘δωσες τσιγάρο και νερό
Γυρίζω και πονάω κι όλους τους συγχωράω….”
Σε μουσική Σ. Καζαντζίδη – Χ. Νικολόπουλο και στίχους του αείμνηστου Πυθαγόρα.
