Γράφει ο Στάθης Θ. Τσομίδης Δικηγόρος
Είναι, ίσως, η πρώτη φορά, που οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές, θα πραγματοποιηθούν με πολύ συγκεκριμένη ατζέντα.
Η πρωτοτυπία αυτή, που για τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί κατάκτηση το προηγούμενου αιώνα, επιβλήθηκε, όχι βέβαια από τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος, και την εν μια νυχτί μετατροπή των πολιτικών κομμάτων σε Ευρωπαϊκά αρχέτυπα.
Επιβάλλεται, από τις στατιστικές ανάγκες που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες ανεξαρτήτως του ποιου κόμματος φέρουν ως προηγούμενο, καταγράφουν δύο πολύ σημαντικές παραμέτρους.
Η πρώτη παράμετρος είναι ότι κανένας, ή για να μην είμαστε υπερβολικοί, οι περισσότεροι ψηφοφόροι δεν εμπιστεύονται τα “μνημονιακά κόμματα”, ότι κι αν λένε, όσο “σωστά” κι αν θέλουν να μας “σώσουν”.
Το αναξιόπιστο πολιτικό προσωπικό, όχι μόνο δεν αυτοκαθάρθηκε, τώρα που μπορούσε και ήταν απαίτηση του εκλογικού σώματος, αλλά συνεχίζει την αναπαλαίωση, ξεθάβοντας κομματικές πολιτικές αντίκες ή επαναθέτοντας στις λίστες των υποψηφίων τους, όσους οι εκλογές της 6ης Μαΐου ανέδειξαν ως “πρώτους”.
Ο πρωτοφανής αντίλογος, πως έτσι σέβονται την λαϊκή ετυμηγορία, φαντάζει στα μάτια των ψηφοφόρων σαν καγχασμός. Όλοι γνωρίζουν ότι “οι πρώτοι”, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είτε είναι προϊόντα του κομματικού σωλήνα, άρα υποχείρια της ηγεσίας, είτε επιβλήθηκαν από την συνεχή κοινή θέα, στα Μ.Μ.Ε, που έτσι επιβεβαιώνουν τον ρόλο τους.
Η δεύτερη παράμετρος, είναι ότι αυτήν την φορά, οι ψηφοφόροι, αλλά και η πραγματικότητα της οικονομικής μας διαβίωσης, επιβάλλουν συγκεκριμένα μέτρα σε συγκεκριμένα προβλήματα. Επιβάλλουν λύσεις και όχι διακηρύξεις. Επιβάλλουν μετρίσιμους στόχους, απέναντι σε πομφόλυγες, απέναντι στην ακατάσχετη μπουρδολογία του παρελθόντος. Και δράττομαι της ευκαιρία, να μοιραστώ μαζί σας, μια εμμονή που με διακατέχει, λόγω επιστημονικού ενδιαφέροντος. Φυλλομετρώντας, πρόσφατα τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων, από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, διαπίστωσα πόσο η ζωή ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ στα κομματικά μάτια των “μονομάχων”. Πρόκειται για μια τραγική διαπίστωση που ίσως οι περισσότεροι αν νομίζουν ότι αφορά το “δογματικό” ΚΚΕ, αλλά δυστυχώς, αφορά όλο το κομματικό σύστημα.
Με δεδομένες αυτές τις δύο παρατηρήσεις, σπεύδω τώρα να μοιραστώ, μαζί σας, σκόρπιες σκέψεις για τις οικονομικές θέσεις των κομμάτων. Και στο σημερινό σημείωμα μου, και λόγω χώρου, θα διατρέξω αυτό της “ΝΔ”, όπως το παρουσίασε ο κ. Α. Σαμαράς.
Αρχικά οφείλω να αναγνωρίσω στον κ. Σαμαρά, ως ελαφρυντικό μάλιστα, ένα ιδεατό αυτοκτονικό σύνδρομο. Ο όρος που χρησιμοποιώ μπορεί να μην αποδίδει την ουσία του χαρακτηρισμού των θέσεων που ανακοίνωσε. Σίγουρα όμως αποδίδει την τραγική θέση στην οποία έχει περιέλθει ο ίδιος και το επιτελείο του.
Η ΝΔ ανακοίνωσε λοιπόν18 μέτρα, οικονομικά, για να σωθούμε. Είναι βέβαιο, ότι ο συντάκτης του κειμένου, είναι διαφορετικός, από αυτόν που συνέτασσε τα πολιτικά κείμενα την προηγούμενη προεκλογική περίοδο. Διαφορετικά πρέπει να εκφράζει την πλήρη απαξία και την περιφρόνηση του στην νοημοσύνη του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου.
Η ΝΔ, λοιπόν υπόσχεται και “προτείνει” θέσεις για την οικονομία, άρα και την κοινωνία, μέσα από την λογική του συνθήματος “λεφτά υπάρχουν”. Φράση που χρησιμοποίησε ο κ. Μιχελάκης για να κατηγορήσει τον Α. Τσίπρα για το δικό του οικονομικό πρόγραμμα, που ανακοινώθηκε με μία ημέρα διαφορά από αυτό της ΝΔ.
Διαφορετικά, δεν μπορεί κανείς νουνεχής ψηφοφόρος να αποδεχθεί ότι ο κ. Σαμαράς και η ΝΔ σήμερα προτείνουν την επαναφορά της τριτενέργειας στις συλλογικές συμβάσεις, τη αύξηση του επιδόματος ανεργίας, την σταδιακή αύξηση του αφορολογήτου, με βάθος μάλιστα τριετίας, την ανακήρυξη του ΑΟΖ και τα υπόλοιπα που πλέον δεν μπορώ όχι να κατανοήσω, αλλά ούτε να παρακολουθήσω.
Το εύλογο ερώτημα, από τα παιδιά, και όχι από τους ενήλικες είναι “…γιατί, ρε μεγάλε, δεν τα έκανες όταν διαπραγματευόσουν και θα σε αφήσει η Τρόικα…” Η έκφραση αυτή ακούγεται σε όλες τις καφετερίες της χώρας ανάμεσα σε νέους και παιδιά που δυστυχώς για την ΝΔ και ψηφίζουν και δεν έχουν κομματικές παρωπίδες. Και απάντηση δεν παίρνουν από κανέναν. Ο κ. Σαμαράς μονότονα επαναλαμβάνει την θέση του για το Ευρωπαϊκό μέτωπο που δημιούργησε για να σώσει την χώρα και να μην “πάμε στην δραχμή”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Όμως σε καμιά περίπτωση δεν δείχνει να κατανοεί το πρόβλημα.
Και το πρόβλημα, όπως όλοι γνωρίζουμε, και τα χθεσινά μόλις οικονομικά αποτελέσματα μας λένε, είναι όχι τα ιδιωτικά οικονομικά, αλλά τα δημόσια. Γι΄ αυτά, τα δημόσια οικονομικά, ο κ. Σαμαράς, αποφεύγει τεχνηέντως να πάρει θέση για να μην δυσαρεστήσει κανένα εν δυνάμει ψηφοφόρο.Τι θα κάνει με τις απολύσεις δεν μας λέει. Ούτε βέβαια μας λέει πως θα αντιμετωπίσει την περίφημη φαρμακευτική δαπάνη = σπατάλη που οδήγησε στην κατάρρευση του ΕΟΠΠΥ και την επί χρήμασι αγορά των φαρμάκων από τους ασφαλισμένους.
Δεν μας είπε όμως, επίσης ο κ. Σαμαράς τι θα κάνει και με τις αποκρατικοποιήσεις. Όχι βέβαια αν είναι υπέρ ή κατά. Αναφανδόν δηλώνει υπέρ. Το νέο πρόβλημα είναι η κατακόρυφη πτώση της πραγματικής και της χρηματιστηριακής αξίας που οδήγησε η παρατεταμένη ύφεση. Θα πουλήσει ο κ. Σαμαράς ή όχι. Και αν πουλήσει με ποια αξία. Αποδέχεται ότι αν πουλήσει με την χρηματιστηριακή αξία θα κατηγορηθεί για ξεπούλημα και , ίσως, ο αρμόδιος υπουργός του, αλλά και ο ίδιος θα αντιμετωπίσουν, πέραν της λαϊκής κατακραυγής και κάποιο ειδικό δικαστήριο στο μέλλον. Ή μήπως η τοποθέτηση του Δικαστικού κ. Αθανασίου στις λίστες του εξασφαλίζει και ασυλία.
Αλλά, και για να αντιγράψω, από τον κυριότερο αναλυτή της δεξιάς μεζονέτας, τον κ. Γ. Κύρτσο. Ο κ. Σαμαράς πέτυχε “να τετραγωνίσει τον κύκλο και στο θέμα της μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων που έχει θέσει η Τρόικα”. Το πώς είναι απλό, αλλά αντιφατικό για τον κ. Σαμαρά. Υιοθετεί την “επάρατο εφεδρεία” του ΠΑΣΟΚ και την “αναλύει” λέγοντας ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι θα κάθονται για τρία χρόνια στο σπίτι τους και θα πληρώνονται με τον βασικό μισθό. Θυμίζει ο κ. Σαμαράς την αλήστου μνήμης ατάκα του ασπρόμαυρου Ελληνικού κινηματογράφου με τον Αυλωνίτη να αναφωνεί “…Και εσύ θα κάθεσαι..” απευθυνόμενος σε συμπρωταγωνιστή του.
Βέβαια η συγκεκριμένη ατάκα μπορεί να δημιουργεί αίσθημα εφορίας στους τηλεθεατές ακόμη και τώρα 40 χρόνια από τότε που ειπώθηκε. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τους Έλληνες πολίτες που προσπαθούν να διαπιστώσουν γιατί πρέπει να “μας σώσει” ο Κ. Σαμαράς και η ΝΔ.
Η παρουσίαση των θέσεων του κ. Σαμαρά, ήταν άλλη μια αλυσίδα στην αποτυχημένη ηγετική του εικόνα. Άβουλος, σοκαρισμένος και έκπληκτος ευελπιστεί ότι θα παρασύρει το ρεύμα εξουσίας που δήθεν δημιουργήθηκε με την επιστροφή των ασώτων. Το χειρότερο όμως είναι ότι ο κ. Σαμαράς δεν αντιλαμβάνεται ότι με αυτά που προτείνει ρίχνει νερό στον δρόμο για την δραχμή.
Όλη η προηγούμενη εβδομάδα καταναλώθηκε από τον τρόμο των διεθνών αγορών για την έξοδο της Ισπανίας από το Ευρώ, και όχι βέβαια της Ελλάδας που αποτελεί γεωγραφικά και οικονομικά μια γειτονιά της Ευρώπης. Αντί ο κ. Σαμαράς να επιδιώξει επαφές με Ευρωπαίους εταίρους μας για να εισηγηθεί ένα συνολικό πλαίσιο διάσωσης της χώρας, περιορίστηκε να κοντράρει τον Αλέξη Τσίπρα. Κατά την άποψη του, και των επιτελών του, ο κ. Τσίπρας είναι το φόβητρο για τους Έλληνες. Μάλλον δεν κατανοεί ότι ο ξένος παράγοντας, στην Ευρώπη και πέραν του Ατλαντικού ήδη συμβιβάζεται με το ενδεχόμενο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αφού ήδη διαπιστώσει την αντίθεση του Ελληνικού λαού με τα “μνημονιακά κόμματα”.
Αυτή η μη συνειδητοποίηση ίσως είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον ίδιο τον αρχηγό της ΝΔ, αλλά και της χώρας. Βαδίζουμε προς τις 17 Ιουνίου αποδεχόμενοι την οικονομική ανάλυση που βγάζει απ΄ έξω τον μεγάλο ασθενή, το κράτος, και αποδεχόμενοι ότι στην πορεία μπορεί να συμβεί το μοιραίο, δηλαδή το “ατύχημα που θα μας οδηγήσει στην δραχμή”. Και τότε το νέο Γουδί δεν θα περιλαμβάνει μόνο έξι πολιτικούς.
Υ.Γ. Είναι βέβαιο ότι η κ. Λαγκάρντ, έχει απωθημένα με τους Greek Lovers. Αλλά τώρα πλέον μόνο ο Σ. Φρόιντ μπορεί να ερμηνεύσει την συμπεριφορά της.
