Γιώργο Παπαδόπουλο ως χιούμορ. ωστόσο, μερικές από τις δηλώσεις του έθεσαν αναπόφευκτα ένα χαμόγελο. Ο Ρίτσαρντ Νίξον, όπως είπε κάποτε, ήταν κομμουνιστής και τα περισσότερα μέλη του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν και κομμουνιστές
Ως δικτάτορας είχε κάποια ομοιότητα με τον Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος προσπάθησε ανόητα να δημιουργήσει μια νέα ρωμαϊκή αυτοκρατορία για την Ιταλία.
Ο εξίσου εθνικιστικός κ. Παπαδόπουλος πίστευε ότι το κύρος που συνδέεται με την αρχαία Ελλάδα θα μπορούσε να επανακτήσει με διάταγμα. Απαγόρευσε την “παρακμιακή” μακριά μαλλιά για άνδρες και μίνι φούστες για τις γυναίκες. “Η Ελλάδα ανέβηκε” ήταν ένα από τα συνθήματά του. Μεταξύ των μεγαλοπρεπών, αλλά ανεκπλήρωτων, σχεδίων του ήταν η ανακατασκευή του Κολοσσού της Ρόδου, ενός αγάλματος που ήταν από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.
Η άποψή του για τον τόπο της Ελλάδας στον κόσμο παραδόθηκε σε μακρές ομιλίες, που συλλέχθηκαν αργότερα σε επτά τόμους υπό τον τίτλο «Το Δημιουργό μας», αλλά τώρα ενδιαφέρουν μόνο τους συλλέκτες πολιτικών περιπετειών. Ο κ. Παπαδόπουλος δήλωσε ότι θαυμάζει τους συγγραφείς του κλασσικού κόσμου. Τα “συμφέροντα αναψυχής” του, είπε, κυνηγούσαν και διαβάζουν αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Αλλά επέστησε τη γραμμή στον Αριστοφάνη, τα τραγούδια των οποίων απαγορεύτηκαν από την κυβέρνηση.
Ωστόσο, οι παρανοήσεις του τον καθιστούσαν λιγότερο επικίνδυνο από ότι ήταν πραγματικά.Καθώς ο Μουσολίνι είχε δει κάποτε, ο Γιώργος Παπαδόπουλος θεωρήθηκε ως χαρακτήρας.Ίσως, μερικοί σκέφτηκαν, θα μπορούσε να πείθει να σταματήσει να φυλακίζει και να βασανίζει τους αντιπάλους του και να κάνει την Ελλάδα το υπέροχο μέρος των φιλοδοξιών του. Αυτό φαινόταν να είναι η άποψη της κυβέρνησης Νίξον. Ο πρόεδρος ήταν ικανοποιημένος να αγνοήσει τον ισχυρισμό ότι ήταν κομμουνιστής, να το βγάλει σε μια πιθανή λάθος μετάφραση και έστειλε στον αντιπρόεδρο του, Σπύρο Αγκνέ, ελληνικής καταγωγής, στην Αθήνα να πει ότι η Αμερική υποστήριξε τον κ. Παπαδόπουλο και τη χούντα του .
Εξαφανίζοντας τη δημοκρατία
Η Αμερική ήταν, και ίσως ακόμα, μισή ερωτευμένη με την Ελλάδα. Οι ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών σκέφτηκαν εν συντομία να καταστήσουν την ελληνική επίσημη γλώσσα. Το κομμάτι που αγαπούν οι Αμερικανοί είναι ότι πριν από 2.500 χρόνια η Ελλάδα επινόησε τη δημοκρατία. Δυστυχώς, από τότε δεν έχει υπάρξει μεγάλη δημοκρατία. Για αιώνες κυριαρχούσε η Ελλάδα από τους Τούρκους. Τον τελευταίο καιρό έχει υποστεί μια σειρά από αντιδημοκρατικά γεγονότα: μια δικτατορία στη δεκαετία του 1930, κατοχή της Ιταλίας και της Γερμανίας στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ακολουθούμενη από έναν εμφύλιο πόλεμο. Μέχρι το 1967 η Ελλάδα φαινόταν να έχει αποβάλει τους περισσότερους παλιούς τρόπους και είχε μια δημοκρατική κυβέρνηση, αν και αδύναμη. Αλλά, με την ανησυχία κάποιων στη Δύση, φαινόταν σαν να ήταν πιθανό να εκλεγεί μια αριστερή, αντι-αμερικανική κυβέρνηση.
Δεν είναι σαφές εάν η αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών, η CIA , είχε το χέρι στο πραξικόπημα που εγκατέστησε τον κ. Παπαδόπουλο και τους στρατιωτικούς του φίλους: οι ιστορικοί χωρίζονται στο θέμα. Είχε προσκολληθεί σε μια μονάδα πληροφοριών του ελληνικού στρατού που είχε συνδέσμους με τη CIA. Έτσι υπάρχει υλικό για μια θεωρία συνωμοσίας. Και, όπως απέδειξε αργότερα ο κ. Νίξον όταν έστειλε ένα σημείωμα στη χούντα που εξέφραζε «θερμή αγάπη», δεν βρήκε το πραξικόπημα πολύ αναστατωμένο.
Ο κ. Παπαδόπουλος, ο οποίος ήταν συνταγματάρχης στον ελληνικό στρατό, ανέλαβε μια σειρά από θέσεις εργασίας μετά το πραξικόπημα, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού και του προέδρου, και μετά την εκδίωξη του βασιλιά Κωνσταντίνου (κατηγορούμενος για την εκπόνηση αντιστρόφου πραξικοπήματος), έγινε αντιβασιλέας.Ήταν ένα ζωντανό υψόμετρο για τον γιο ενός δασκάλου από ένα νότιο χωριό που ήταν «απελπισμένα φτωχό και με αέρας αγκάθι όταν περάσατε το ασβέστιο και τα καλλωπιστικά του δοχεία βασιλικού», έγραψε ο David Holden στην «Ελλάδα χωρίς στήλες». Οι εταίροι του Γιώργου Παπαδόπουλου στο πραξικόπημα ήταν άτομα ταπεινής καταγωγής που πίστευαν ότι η ελληνική ελίτ ήταν υπεύθυνη για το αδύναμο κράτος της χώρας.
Η έξι χρόνια ισχύος του κ. Παπαδόπουλου παρήγαγε μικτές ευλογίες για την Αμερική και τους δυτικούς φίλους της. Με τον ψυχρό πόλεμο στο πιο ψυχρό του, ο αντι-κομμουνισμός του ήταν αποδεκτός, παρόλο που έμοιαζε με παρωδία. Η χώρα παρείχε μια σημαντική βάση για το ΝΑΤΟ σε έναν από τους δυνητικά πιο ευάλωτους τομείς ευθύνης. Αλλά η Ελλάδα ήταν ένας ασταθής σύμμαχος, με φοιτητές, τον οπαδό των δικτατόρων παντού, πάντα έτοιμοι να βγουν στους δρόμους. Ο μακροχρόνιος τραυματισμός της χούντας στην ειρήνη στη Μεσόγειο ήταν η προσφορά της για την Κύπρο, όπου ο πρόεδρος, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, απέτυχε να δείξει τον σεβασμό προς την Αθήνα. Το 1974 η Τουρκία κατέλαβε μέρος του νησιού για να «προστατεύσει» τους Τουρκοκύπριους. Η Ελλάδα και η Τουρκία έχουν διαμαρτυρηθεί για την κατάτμηση της Κύπρου από τότε.
Μέχρι τη στιγμή της τουρκικής εισβολής, ο κ. Παπαδόπουλος είχε χάσει την εξουσία.Μιλούσε για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Ο αρχηγός της αστυνομίας, Δημήτριος Ιωαννίδης, τον πίστεψε, τον έβαλε υπό κατ ‘οίκον περιορισμό και ανέλαβε. Αλλά η Τουρκία απειλούσε τον πόλεμο και ο στρατός δεν θέλησε να πολεμήσει. Πολιτικοί πολιτικοί επανέλαβαν την εξουσία. Το 1975, τα μέλη της χούντας κατηγορήθηκαν για προδοσία. Ο κ. Παπαδόπουλος και δύο άλλοι καταδικάστηκαν σε θάνατο, αλλά οι ποινές τους μετατοπίστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Ο κ. Παπαδόπουλος αρνήθηκε να αναγνωρίσει την εξουσία του δικαστηρίου και, αντίθετα με τους συντρόφους του, οι οποίοι απελευθερώθηκαν νωρίς, δεν ζήτησαν ποτέ ευλάβεια. Πέθανε ασυνείδητα, φαινομενικά σύμφωνα με την πίστη του.
