Γράφει ο δικηγόρος Στάθης Θ.Τσομίδης.
Τι κι αν η ελληνική κοινωνία βιώνει τα αποτελέσματα των επιλογών της τρικομματικής, κατοχικής κυβέρνησης, που δεν πρέπει να ξεχνάμε πάντοτε ότι εξακολουθεί να μας σώζει.
Τι κι αν νέοι- φοιτητές χάνουν την ζωή τους από μαγκάλια, ξεσπιτώνονται γιατί έτσι θέλει η « ΑΘΗΝΑ » της Αννούλας (μία είναι η Αννούλα του ΠΑΣΟΚ) και ο Υπουργός Παιδείας.
Τι κι αν οι φίλοι Γερμανοί σπάνε πλάκα με την κατάντια μας και απορούν για την μη αντίδραση μας.
Το βασικό θέμα των ημερών ήταν η σύναξη των φίλων του κ. Βενιζέλου που ονομάστηκε πομπωδώς 9ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.
Και λέω φίλων του κ. Βενιζέλου, γιατί αν θυμάμαι καλά, συνέδριο κόμματος και μάλιστα , αυτό του ΠΑΣΟΚ, με τριαντάχρονη παρουσία και κυβερνητική ευθύνη, σημαίνει όχι ευχολόγια και διαπιστώσεις, ούτε ασύμβατους μονολόγους, και επαναφορά διλημμάτων για να επιβεβαιωθεί η προγενέστερη επιλογή, ώστε να τύχει και της λαϊκής- κομματικής έγκρισης.
Σημαίνει, πάνω από όλα αυτοκριτική, καταμερισμό ευθυνών, επεξεργασία θέσεων και πολιτική συζήτηση που θα οδηγήσει και στην επιλογή της στρατηγικής για το μέλλον.
Αν κάποιος , εκτός του στενού κύκλου των συνεργατών του κ. Βενιζέλου, είδε να γίνεται κάτι απ όλα αυτά,τότε πρέπει να μας το πει και κυρίως να βγει να το φωνάξει και στους άλλους εντός και εκτός του (από)κόμματος, για να μην παρεξηγηθούμε κι όλας.
Χωρίς να θέλω να σπαταλήσω τον χρόνο μου, διάβασα την ομιλία του Προέδρου. Ενός ρήτορα, χαρισματικού, με δυνατότητα δικανικού λόγου. Για όσους δεν γνωρίζουν ο δικανικός λόγος είναι , ίσως για τους ειδικούς, η πεμπτουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, γιατί έχει όχι μόνον λογική, αλλά και διαλεκτική, αίτιο και αιτιατό, επιχειρήματα καια αξιώματα.
Κι όμως , ο κ. Βενιζέλος κατόρθωσε, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να ανατρέψει όλα αυτά χάριν της επίτευξης του στόχου του.
Και ο στόχος ετέθη με το απλό ερώτημα «ποιος θέλει να ρίξει την κυβέρνηση». Το ακροατήριο άκουγε εκστασιασμένο. Και όταν στην αρχική, εναρκτήρια ομιλία του, διέτρεξε την ιστορική πορεία του κόμματος, την οποία κανείς δεν ξεχνάει ότι ο ίδιος την αντάμωσε μόλις το «βρώμικο 1989», προσπέρασε τις πιο σημαντικές στιγμές του.
Την διακυβέρνηση Σιμίτη και την διακυβέρνηση Γ, Παπανδρέου. Ίσως ήταν η τιμωρία για την μη προσέλευσή τους στην έναρξη της βεγγέρας. Ίσως, όμως να είναι κάτι πιο ουσιαστικό και σημειολογικό. Ότι δηλαδή το ΠΑΣΟΚ-Βενιζέλος δεν έχει καμιά σχέση με το προηγούμενο. Έτσι κανείς δεν θα μπορεί να τον κατηγορήσει στο μέλλον ότι παραβιάζει αρχές, θέσεις και άλλα τέτοια βαρετά.
Ο κ. Βενιζέλος, μίλησε όχι για τους παρόντες, αλλά για τους τεθνεώντες της οικονομικής κρίσης, την οποία ο ίδιος όχι μόνον δεν αντιμετώπισε, όταν ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών, αλλά μέρος των δεινών που υφίσταται τώρα ο απλός συνταξιούχος, ο έμπορος, ο εργάτης και γενικά όλοι οι πολίτες, έχει και προσωπική συμμετοχή και προσωπική ευθύνη.
Δεν διέλαθε νομίζω της προσοχής των ακροατών, ότι το πρώτο μνημόνιο, δεν ονομάστηκε μνημόνιο, από τον ρήτορα, αλλά συμφωνία με τους χρηματοδότες. Επίσης, δεν νομίζω πως δεν σχολιάστηκε ότι ο πρωταγωνιστής της μη εφαρμογής της επιλογής Παπανδρέου, για δημοψήφισμα, δεν είπε λέξη για την μεγάλη νύχτα της Λισσαβόνας, ούτε βρήκε κάτι να πεί για την αλλαγή της ηγεσίας, ούτε για τις συζητήσεις με τον ερωτιάρη Στρός- Καν, ούτε για την αποστροφή του λόγου του πρώην πρωθυπουργού, για έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια, ούτε για το αντισυνταγματικό χαράτσι που επέβαλε στην ΔΕΗ να το εισπράττει.
Η φαιδρότητα στον δημόσιο- πολιτικό λόγο είναι τέχνη. Γι΄ αυτό άλλωστε έγινε κλασσικός ο Αριστοφάνης, Μόνον που η φαιδρότητα χωρίς αυτοκριτική, σε αντίθεση με τον Αριστοφάνη, είναι τραγωδία. Και επειδή ο κ. Βενιζέλος είναι γνώστης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, ξέρει ότι κάποια στιγμή θα έρθει και η περίφημη κάθαρση.
Σ΄ αυτήν την στιγμή, της κορύφωσης, οι ευθύνες δεν διαχέονται, αλλά προσωποποιούνται πολύ σκληρά, όπως έδειξε και η ισόβια κάθειρξη στον ατσαλάκωτο πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Παπαγεωργόπουλο. Και ο κ. Βενιζέλος, γνωρίζει ,ότι η επιλογή του είναι μονόδρομος για τον ίδιο, που ταυτίστηκε με τις επιλογές Σαμαρά, και οι ευθύνες του δεν μπορούν να μοιραστούν έστω και μέσα από ένα «συνέδριο φίλων».
Άλλωστε η σύναξη αυτή (για να θυμηθούμε και τον Διονύση Σαββόπουλο) επιβεβαίωσε ότι ο χώρος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού στη χώρα, δεν έχει εδώ και χρόνια εκφραστή ούτε σε επίπεδο κομματικό, ούτε βέβαια σε επίπεδο ηγέτη. Το πολιτικό κενό είναι τεράστιο και είναι σίγουρο ότι θα καλυφθεί σύντομα, ελπίζω όχι με μια νέα εθνική τραγωδία. Γιατί όσες φορές στη χώρα μας, χρειάστηκε να γίνει μια πολιτική ανακατανομή της πολιτικής εκπροσώπησης, τότε είχαμε είτε συνταγματικές ανωμαλίες(χούντα) είτε εθνικές τραγωδίες (Κυπριακό 1974).
Όμως δεν πρέπει να μην αναφέρουμε και ένα άλλο σημαδιακό γεγονός αυτής της παρέας των 4.000 φίλων. Η ενθουσιώδης υποδοχή του Γ. Παπανδρέου, που επί δέκα λεπτά χειροκροτείτο, ενώ στον αέρα ακουγόντουσαν συνθήματα μιάς άλλης εποχής, με τον αμήχανο τωρινό πρόεδρο να δείχνει ότι και αυτός συμμετέχει στην υποδοχή.
Τι μπορεί να σχολιάσει κάποιος με αυτές τις συμπεριφορές. Ίσως μόνον η ευαγγελική ρήση «μωραίνει Κύριος ον απωλέσει βούλειται» μπορεί να αποδώσει την διάσταση του γεγονότος. Το ίδιο περίεργο είναι ότι οι συσχετισμοί, για την ανάδειξη της νέας Κεντρικής Επιτροπής, κάτι σαν επιτροπή συντονισμού του χαβαλέ, ας πούμε, αμφισβητήθηκαν από έναν νεοσσό στο κόμμα που όμως τυχαίνει να έχει μπάρμπα στην Κορώνη, τον υιό Ανδρουλάκη, ναι τον υιό του Μίμη, με τις ανεπανάληπτες εκδοτικές του επιτυχίες «Μπράβο Προέδρε» κ.λ.π.
Τελικά, μέχρι και ο χρόνος επιλογής της συνάντησης είναι καθοριστικός, το τριώδιο έχει ανοίξει. Οι μασκαράδες κυκλοφορούν ελεύθερα. Οι χειροκροτητές, όπως στα αντίστοιχα συνέδρια της κομμουνιστικής Κίνας επί Μάο, η σήμερα της Βόρειας Κορέας, χειροκροτούν, χλευάζουν, παίζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Μόνον που και εκεί όπως και εδώ κάποιοι πεθαίνουν ίσως και από πείνα, κάποιοι δεν έχουν φάρμακα και κάποιοι θυμούνται. Και αυτό το τελευταίο είναι το πιο επικίνδυνο. Οσοι νομίζουν ότι δεν θα συμβεί τίποτε, γιατί δεν υπάρχει ιστορική μνήμη, ξεχνάνε ότι αυτός ο ίδιος ο λαός, μετά από τέσσερις αιώνες έκανε επανάσταση κατά των Οθωμανών.
Από σήμερα που η ζωή γυρίζει στα καθημερινά, όλοι είναι πιο ήσυχοι. Μόνο ο Δημοκρατικός Σοσιαλισμός αναζητάει εκφραστές στη χώρα. Δεν περίμενε και πολλά από την φιλική συνάντηση, αλλά το ότι δεν μπόρεσε ούτε καν να εισέλθει στον χώρο του στοίχισε πολύ.
ΣΤΑΘΗΣ Θ. ΤΣΟΜΙΔΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
ΥΓ. Ετοιμαστείτε για νέα «τελευταία» μέτρα, που με πόνο ψυχής θα ψηφίσουν οι σωτήρες μας για χάρη μας. Ηρθε η Τρόικα, μαζί με το Τριώδιο και αυτή.
ΣΘΤ
