Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης-Νέα Υόρκη “..Είναι στιγμές που αισθάνομαι ότι δεν έχει απομακρυνθεί ο κόσμος από την εκκλησία αλλά η εκκλησία από τον κόσμο…” Μιά από τις πάρα πολλές αλήθειες, από τα σοφά λόγια, που ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε το θάρρος να πει αγνοόντας το οποιοδήποτε κόστος. Γιατί είναι γεγονός ότι από τον Χριστόδουλο δεν έλλειπε το θάρρος, αλλά δεν τον φόβιζε και το κόστος.
Αναμφησβήτητα ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος υπήρξε ένας χαρισματικός θρησκευτικός ηγέτης. Ένας ηγέτης με μεγάλες και πολύπλευρες ικανότητες, τέτοιες και τόσες, όπως τις απαιτοϋσε η κοινωνία αλλά και η χώρα την οποία υπηρέτησε.
Όμως εκεί που υπερτερούσε και που πιθανόν να μην υπάρξει όμοιός του, διάδοχόςτου, αντικαταστάτης, ήταν η μεγάλη του ικανότητα στον λεπτό και ευαίσθητο χώρο της επικοινωνίας. Και αυτή του η ικανότητα ήταν, που τον ανέδειξε σε ένα είδωλο γιά τον λαό του αλλά και γιά πολλούς ξένους, που έτυχε να τον γνωρίσουν.
Γιατί πραγματικά ο Χριστόδουλος αγαπήθηκε όσο ποτέ κανένας άλλος στην θέση αυτή του Αρχιεπισκόπου Ελλάδας. Απλά, γιατί μπορούσε να επικοινωνεί με τους ανθρώπους.Η διαπίστωσή του ότι η εκκλησία απομακρύνθηκε από τον κόσμο τον οδήγησε κατ΄αρχάς στην ιστορική προσέγγισή της νεολαίας.
Μέτρησε πολύ σωστά ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να αλλάξει την μοντέρνα νεολαία κι΄ ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να τους βγάλει από τα τζιν πανταλόνια. Κατανόησε ότι του ήταν αδύνατο να μακρύνει τις φούστες των κοριτσιών. Και δεν αμφισβήτησε αλλά ανέχθηκε ακόμη και τα σκουλαρίκια τους. Κι΄έτσι όπως ήσαν τους κάλεσε στην εκκλησία.
“..Ελάτε όπως είστε. Και με τα πανταλόνια σας και τις κοντές φούστες σας, ακόμη ελάτε και με τα σκουλαρίκια σας..” τους είχε φωνάξει. Και η νεολαία, δειλά στην αρχή, άρχισε να βρίσκεται στην εκκλησία. Γιά να διαπιστώσει πολύ γρήγορα ότι εκεί, στον οίκο του Θεού, όπως τον αποκαλούν οι μονολιθικοί ιερωμένοι, τους περίμενε ένα μεγάλος φίλος.
Ένας μεγάλος φίλος μ΄έναν λόγο καλό, με μιά συμβουλή πολύτιμη, ακόμη και με ένα ανέκδοτο.Κατηγορήθηκε ότι μετέτρεψε το Άγιο Βήμα της εκκλησίας σε Βήμα πολιτικό. Κι΄αυτό είναι ένα γεγονός. Ήσαν πάρα πολλές οι φορές που, από το Βήμα αυτό με λόγια καυτά άγγιζε πολιτικά θέματα, ιδιαίτερα εξωτερικής πολιτικής.
Προχώρησε και σε κριτική των κυβερνήσεων στον χειρισμό αυτών των θεμάτων. Κι΄είπαν πολλοί “..Ο Χριστόδουλος πάει γιά πρωθυπουργός..”.
Βέβαια κάθε άλλο παρά η πολιτική ήταν κάτι που άγγιζε τον Χριστόδουλο. Απλά έννοιωθε την ανάγκη, από τη θέση του Αρχιεπισκόπου, να πει στο λαό της εκκλησίας, στο ποίμνιο, τη δική του γνώμη. Ένα δικαίωμα αναφέρετο γιά τον κάθε πολίτη μιάς δημοκρατικής χώρας με οποιοδήποτε αξίωμα ή θέση και αν κατέχει.
Ενοχλούσε τους πολιτικούς διότι όσα έλεγε ήσαν έξω από τα συνηθισμένα πολιτικά παιγνίδια, που παίζονται στη σκακιέρα της εξωτερικής πολιτικής. Απλά γιατί ο Χριστόδουλος έλεγε κάποιες αλήθειες. Ενοχλούσε διότι τα λόγια του έκλειναν μέσα τους την μεγάλη αγάπη του γιά την Ελλάδα.
Όμως δεν ήταν σωβινιστής. Δεν ήταν εθνικιστής. ¨Ήταν απλά ένας Έλληνας που αγαπούσε τον τόπο του.
Στα θέματα αυτά κάποιες φορές δημοσιογραφικά διαφωνούσα μαζύ του κι΄εγώ, αλλά δεν μπορούσα να μην αναγνωρίσω κάποια δικαιώματά του.Ένα από τα πολλά προσόντα του ήταν ότι ο Χριστόδουλος ήταν ένας ακαίρεος Άνθρωπος. Ναι!. Το άλφα κεφαλαίο.
Κι΄αυτή του την ανθρωπιά την χρησιμοποίησε χωρίς ποτέ να την προβάλει. Δεν άφησε ποτέ κανείς να μάθει τι ποιεί η δεξιά του. Όχι γιατί αυτό διδάσκει το ευαγγέλιο. Απλούστατα διότι αυτό του υπαγόρευε η ανθρωπιά του. Και η δεξιά του ποιούσε πολλά.
Ειλικρινά πολλά!Χωρίς να είναι εχθρός της Αριστεράς ταυτιζόταν πολιτικά με την Δεξιά πολιτική. Κάποιες φορές και μάλιστα από άμβωνος, αυτό το άφηνε να διαφανεί. Κι΄ όμως ο τρόπος που το χρησιμοποιούσε δεν ενοχλούσε. Με το χαμόγελο που συναντούσε τον Καραμνλή, με το ίδιο χαμόγελο συναντούσε τον Παπανδρέου, την Παπαρήγα και τον Αλαβάνο.
Τα γεγονότα που ορθώθηκαν μπροστά του, κατά την αρχιεπισκοπική διαδρομή του δεν τον τρόμαξαν. Τα αντιμετώπισε παλληκαρίσια κι΄αναμετρήθηκε μαζύ τους. Τα αντιμετώπισε με την λογική, το ήθος και την δημοκρατική του συνείδηση. Πάλεψε μαζύ τους παλληκαρίσια αφού παληκάρι ήταν σε όλη του τη ζωή.
Κάποιες φορές έχασε κάποιες μάχες. Όμως πάντα αντιμετώπιζε την ήττα του με το χαμόγελο. Πίστευε πως πάντα υπάρχει νικητής και ηττημένος. Κάποιος πρέπει να κερδίσει και κάποιος να χάσει.
Και δεν είχε σημασία γι΄αυτόν αν κέρδισε ή έχασε. Σημασία είχε ο τρόπος που πολέμησε.Κι΄έναν παρόμοιο τρόπο επέλεξε γιά να αναμετρηθεί και με τον θάνατο.Όταν τον Σεπτέμβρη του περασμένου χρόνου στο νοσοκομείο του Μαϊάμι έζησε την αποτυχία της μεταμόσχευσης ήξερε από κείνη την στιγμή ότι η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει.
Είχε πλέον να αναμετρηθεί με τον θάνατο. Τον δικό του θάνατο. Και στιγμή δεν δίστασε να επιλέξει να σταθεί όρθιος απένατί του. Στιγμή δεν δίστασε να του δείξει ότι τον περιμένει. Να του δείξει ότι θα νικηθεί αλλά θα πέσει στο πεδίο της μάχης παλληκαρίσια. Όπως και έγινε.
Ο πύχης της διαδοχής του αρχιεπισκοπικού θρόνου, από τον ίδιο τον Χριστόδουλο, έχει τοποθετηθεί πάρα πολύ ψηλά. Οι μνηστήρες του, αυτοί που κινούνται με βυζαντινούς τρόπους πριν ο Αρχιεπίσκoπός τους πεθάνει, ας το έχουν υπ΄όψη τους.
