Του Δημήτρη Ρομποτή*
Με αφορμή τις τελευταίες εξάρσεις ηλιθιότητας, αναισθησίας αλλά και ασχετοσύνης που ξεπρόβαλαν εκτυφλωτικά ως προβολείς σκυλάδικου στο δημόσιο β(λ)ήμα της Ελλάδος αναφορικά με το «κόψιμο» της υποψηφιότητας Σαμπιχά Σουλεϊμάν στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, ας προσπαθήσουμε να βάλουμε κάποια «ενιαία, συμπαγή, τουρκικά πράγματα» στη θέση τους, ξεκινώντας από την αρχή κι’όχι από την άκρη ως είθισται σε μια χώρα επίσημα άσχετη, άντρο ημιμάθειας και του δήθεν σε όλους τους τομείς.
Η απόφαση για την τουρκοποίηση της Μουσουλμανικής Μειονότητος στη Θράκη ελήφθη από τις ΗΠΑ και ετέθη σε εφαρμογή από την Ελλάδα κατά τα πρώτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου κι’αφού η χώρα μαζί με την Τουρκία είχαν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.
Φόβος των Αμερικανών ήταν ότι ο κομμουνισμός θα διεισδύση στην Ελλάδα μέσω Βουλγαρίας με άξονα τους σλαβόφωνους Πομάκους οι οποίοι διαβιούν στη Θράκη και αποτελούν αριθμητικά τη μεγαλύτερη πληθυσμιακώς συνιστώσα της μειονότητας.
Για τον λόγο αυτό επέβαλαν στις τότε αδύναμες ελληνικές κυβερνήσεις την τουρκοποίηση όλων των Μουσουλμάνων (Πομάκων, Αθίγγανων και εχόντων τουρκική εθνική συνείδηση), πολιτική που δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αν όχι από πρόθεση τουλάχιστον από βλακεία.
Είναι όμως απορίας άξιον πώς «αριστεροί», «προοδευτικοί» κι’όλα τα άλλα συμπαρομαρτούντα του αυτευνουχισμένου διανοητικώς πολιτικού αυνανισμού, φέρονται να ασπάζονται αυτή την πολιτική σήμερα και να κάνουν ό,τι μπορούν για να την προωθήσουν αντί να πρωτοστατούν στην κατάργησή της αφού είναι άδικη για τους Μουσουλμάνους και εθνικώς επιζήμια για τη χώρα!
Ανάμεσα σ’αυτούς τους «φωστήρες» και ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Δημήτρης Χριστόπουλος, ο οποίος είπε ξεκάθαρα ότι αγωνίστηκε παρασκηνιακώς για να αποκλεισθή η Σαμπιχά, αποκάλεσε δε τη Μουσουλμανική Μειονότητα (όπως χαρακτηρίζεται από επίσημη διεθνή συνθήκη, αυτή της Λωζάνης) «ένα ενιαίο συμπαγές τουρκικό πράμα». Ο,τι δηλαδή υποστηρίζει και η Αγκυρα που προσπαθεί για δεκαετίες να κάνη τη μειονότητα «ένα ενιαίο συμπαγές τουρκικό πράμα», να την ποδηγετήση καθ’ολοκληρίαν και εν συνεχεία να την κάνη έρμαιο των δικών της γεωπολιτικών σχεδιασμών.
Επειδή απεχθάνομαι κάθε κυνήγι μαγισσών, δεν πρόκειται να μπω στη διαδικασία αναζήτησης «μειοδοτών», «προδοτών» και άλλων παρδαλών σε συνθήκες μάλιστα στερούμενες πάσης σοβαρότητος όπως είναι αυτές στις οποίες βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα. Θέλω λοιπόν να πιστεύω ότι ο κ. Χριστόπουλος, καθηγητής κιόλας, είναι απλά άσχετος και ψηφοθήρας (στην Ελλάδα αυτά πάνε μαζί συνήθως), διότι τα πράγματα εν προκειμένω, όσο πολύπλοκα κι’αν είναι, επειδή μιλάμε για πραγματικούς ανθρώπους κι’όχι για «ενιαίο συμπαγές τουρκικό πράμα», είναι σχετικώς απλά.
Η μειονότητα στη Θράκη είναι μειονότητα επειδή σχετίζεται με συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Στη γλώσσα της Πολιτικής Επιστήμης τα γεωγραφικά όρια είναι εκ των ουκ άνευ στον χαρακτηρισμό μια εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδος ως μειονότητας, ειδάλλως θα ήταν κοινότητα.
Εάν δηλαδή κάποια μέλη της μειονότητας εγκαταλείψουν τη Θράκη και εγκατασταθούν στο Κιλκίς, για παράδειγμα, παύουν να θεωρούνται μειονότητα και μπορούν κάλλιστα, αν έχουν τους ανάλογους αριθμούς, να συστήσουν μουσουλμανική κοινότητα, άσχετη από τις προβλέψεις της Συνθήκης της Λωζάνης.
Επιστρέφοντας στη Θράκη, η μειονότητα αποκαλείται «μουσουλμανική» επειδή κύριο χαρακτηριστικό της είναι το θρήσκευμα, όχι η εθνοτική σύνθεση. Οι συντάκτες της Συνθήκης της Λωζάνης και οι πλευρές που την υπέγραψαν, Ελλάδα-Τουρκία, παραδέχτηκαν ότι η μειονότητα πλαισιώνεται από διάφορες εθνικές ομάδες άρα συμφώνησαν σε θρησκευτικό προσδιορισμό κι’όχι εθνικό. Δεν ισχύει το ίδιο για την περίπτωση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, των οποίων η (προσωρινή) παραμονή εκεί επέτρεψε τη μη ανταλλαγή των μουσουλμάνων της Θράκης. Στη Συνθήκη της Λωζάνης οι Ελληνες της Πόλης αναφέρονται ως Ελληνες επειδή η εθνική τους προέλευση δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης.
Τώρα, οι όροι μιας συνθήκης αλλάζουν ή ανατρέπονται όχι με τα σχέδια του Τουρκικού Προξενείου ούτε με τις χοντράδες του κ. Χριστόπουλου, αλλά είτε με τη σύμφωνη γνώμη ΟΛΩΝ των πλευρών που την υπέγραψαν ή με πόλεμο. Ο αυτοπροσδιορισμός, από την άλλη, αφορά σε μεμονωμένους ανθρώπους και όχι στην προσέγγιση θρησκευτικών ή εθνικών ομάδων εκ μέρους ενός κράτους. Μ’άλλα λόγια, μπορεί ο καθένας να λέη ό,τι θέλει, αλλά το κράτος δεσμεύεται ως προς την πολιτική του από συγκεκριμένες συνθήκες τις οποίες δεν μπορεί να γράψη στα παπάρια που δεν έχει, πόσο μάλλον που απαιτεί από άλλες χώρες να τις σέβωνται!
Ολα τούτα είναι ψιλά γράμματα για τους δήθεν «ανθρωπιστές» και λαοπλάνους γητευτές των λαουτζίκων. Αυτοί ενδιαφέρονται μόνο για τις ψήφους και επειδή το Τουρκικό Προξενείο της Ξάνθης με χρήμα, φόβο κι’εκβιασμούς έχει δημιουργήσει μια συμπαγή βάση εκεί (το «ενιαίο, τουρκικό, συμπαγές πράμα» του Χριστόπουλου) ΟΛΑ τα κόμματα κι’όχι μόνο ο ανεκδιήγητος και εν πολλοίς άσχετος ΣΥΡΙΖΑ, φροντίζουν οι όποιοι μουσουλμάνοι υποψήφιοί τους να έχουν πάρει πρώτα «κλίαρανς» από τις τουρκικές αρχές. Η κ. Σαμπιχά Σουλεϊμάν δεν διέθετε τέτοιο «πιστοποιητικό φιλοτουρκικών πολιτικών φρονημάτων» και την άφησαν απέξω οι γιαλαντζί αριστεροί, οι επίδοξοι διαχειριστές της κρατικοτρεχούμενης μάσας.
Και καλά, οι πραγματικοί αριστεροί, όχι τα τα σύγχρονα ξεβελάσματα-απομιμήσεις τους, ο Γλέζος κλπ. που κάποτε ζήσανε στο πετσί τους τα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, γιατί δεν εξεγείρονται, γιατί δεν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους (που ως αριστερών δεν πρέπει να κοστίζουν και πάρα πολύ), γιατί δεν καταγγέλουν την επιστροφή τέτοιων πρακτικών δεκαετίες μετά εντός ελληνικού εδάφους;
Πού είναι η ευαισθησία τους, η αγωνιστική τους ετοιμότητα, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του δικαιώματος έστω του αυτοπροσδιορισμού για την κ. Σουλεϊμάν και τους Μουσουλμάνους Αθίγγανους; Μήπως αυτοί είναι λιγότερο «ίσοι» από τους Μουσουλμάνους που αυτοπροσδιορίζονται ως «Τούρκοι»;
Και επειδή δεν είμαι αφελής να περιμένω να λάβω απάντηση σ’αυτά τα ερωτήματα από ανθρώπους που μια ζωή έχουν μάθει να ακολουθούν γραμμές, παραθέτω απόσπασμα ανακοίνωσης που εξέδωσε η κ. Σαμπιχά, η οποία τους καλεί να ξυπνήσουν έστω και κατόπιν εορτής: «Να γίνει κατανοητή από την αριστερά η δυναμική που προέρχεται από τους απλούς ανθρώπους του χωριού μας και σκοπεύει να γιατρέψει βαθιές πληγές που, δεκαετίες ανήθικης πολιτικής και συναλλαγής με το (τουρκικό) προξενείο, μας κρατούν στο απόλυτο περιθώριο της κοινωνίας και ομήρους των γνωστών υπηρεσιών της Τουρκίας.»
Στην Ελλάδα του 2014 όλα αυτά!
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ:
1) Το χειροκρότημα τρέφει τους καλλιτέχνες, για αυτό ο Λαζόπουλος είναι κατιτίς υπέρβαρος, καταλάβατε;
2) Αν η σιωπή ήταν χρυσός, οι βουβοί θα ήταν golden boys …
