τελευταία μοιράζονται δεξιά και αριστερά σαν να είναι καραμέλα στην Ελληνική δισκογραφία, τόσο κοινό φαινόμενο έχει καταντήσει. Μάλιστα ορισμένοι τα τελευταία χρόνια έχουν δε και την ένδειξη 2-3 – 15 φορές πλατίνα, όταν δε, στις δισκογραφικές εταιρείες έχουν τελειώσει η εποχή της παχιάς αγελάδας. Πως γίνεται να στέφονται οι νέες δισκογραφίες με τα πολύτιμα αυτά μέταλλα, την στιγμή που οι περισσότεροι παραγωγοί των ραδιοφώνων ούτε καν πιάνουν στα χέρια τους αυτά τα CD, πόσο μάλλον να θυμούνται και τα εξώφυλλα τους.
Είναι φαινόμενο που μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει, καθώς οι καλλιτέχνες αυτοί, με τις πλατίνες και τους χρυσούς (εκτός ορισμένων εξαιρέσεων), στα νυχτερινά κέντρα ούτε μύγα δεν μπορούν να ελκύσουν, πόσο μάλλον τον θαμώνα, με αποτέλεσμα στα κέντρα όπου εμφανίζονται να υπολειτουργούν. Άσε που ορισμένοι τραγουδιστές, και τραγουδίστριες νομίζουν ότι είναι η Μαντόνα, ή ο Έλβις Πρίσλεϊ, και δεν λογαριάζουν το κοινό τους.
Κάποιοι ρομαντικοί ακόμα, που θέλουν να πάρουν αυτόγραφα, ή να φωτογραφηθούν μαζί τους, αυτοί οι καλλιτέχνες έχουν κλειστά τα καμαρίνια και μόνο στα φιλαράκια τα ανοίγουν. Τα ονόματα αυτών των καλλιτεχνών με πρόσφατα παραδείγματα δεν είναι ουκ ολίγα.
Με τόση συχνή δόση στον χρυσό και τον πλατινένιο δίσκο, χωρίς να υπάρξει σουξέ, γίνεται με σφιχτό μάρκετινγκ στα Μ.Μ.Ε ώστε να εμπεδώθουν όλα τα σκουπιδοτράγουδα καλά στον ακροατή- τηλεθεατή, ώς πλύση εγκεφάλου σε εικόνα και ήχο.
Και αφού παίζονται (εικόνα και ήχο)στα Μ.Μ.Ε μέχρι που θα λειώσουν, έπειτα περιμένουν τον κόσμο στα μαγαζιά για να πάει να τους απολαύσει. Αμ δε !!!!! Ή, γιατί θα πρέπει να τους παρακαλά για ένα αυτόγραφο;; Δεν θα πάει να ξοδέψει για πάρτη τους και να ακούσει για άλλη μια φορά τα ίδια και τα ίδια τραγούδια ,χωρίς μάλιστα να πάρει και κάποιο αυτόγραφο.
Μερικοί το παίζουν εξωπραγματικοί και νομίζουν, ότι με την δημοσιότητα που απέκτησαν μια ζωή θα ζήσουν “ζωή και κότα”. Ξεχνώντας πως οι πολύτιμοι λίθοι που απέκτησαν από τις δισκογραφικές έστω και μια φορά, τους οφείλουν αποκλειστικά και μόνο σ΄ αυτό το κοινό τους, που σήμερα πια δεν τρελαίνονται για πάρτη τους και, που αυτό το κοινό το έδιωξαν από τα κέντρα σε άλλους τρόπους διασκέδασης πρός μπαράκια,κλαμπάκια.
Οι σταθερές αξίες “Καλλιτεχνών” στην Ελληνική δισκογραφία είναι μετρημένες στα δάχτυλα, με ήθος, και σοβαρό επαγγελματισμό. Ουσιαστικά αυτοί οι επαγγελματίες κρατούν όρθια τα νυχτερινά κέντρα και προσφέρουν πραγματική Ελληνική διασκέδαση.
Οι φανταγμένοι πρωτοκλασάτοι καλλιτέχνες (πάντα με εξαιρέσεις) χωρίς ωστόσο να το αξίζουν, είναι καιρός πλέον να προσγειωθούν και να αφοσιωθούν σε αυτό που κάνουν, μπας και επανέλθει η Ελληνική Δισκογραφία και διασκέδαση, διαφορετικά νέοι όπως είναι ας αλλάξουν επάγγελμα.
Από την πλευρά τους ,οι επιχειρηματίες κέντρων καλό είναι να κάνουν έρευνα αγοράς και να διαπιστώσουν τα πραγματικά σημερινά μεροκάματα στην αγορά εργασίας, από τους επιστήμονες ως τους εργάτες. Έτσι θα μπορέσουν να προσδιορίσουν και να πληρώσουν ανάλογα αυτούς τους φανταγμένους, με τους δήθεν πλατίνα και χρυσούς δίσκους,, που και αυτοί όπως και όλος ο κόσμος ένα απλό επάγγελμα κάνουν και τίποτα παραπάνω.
Οι δε εργαζόμενοι, στα νυχτερινά κέντρα να έχουν πάντα υπόψιν τους πως η λίστα των ανέργων είναι μακριά και ποικίλη, μήπως και καλυτερεύσουν έτσι τις υπηρεσίες σε μας τους θαμώνες που ακόμα θέλουμε να διασκεδάσουμε, αλλά Ελληνικά.
Και με όλα αυτά τα παραπάνω ίσως διαμορφωθεί σε λογικά πλαίσια η φιάλη και τα λουλούδια που τελευταία πετούν πολύ ψηλά, λόγω των πολυτίμων λίθων πλατίνα και χρυσού των φανταγμένων αυτών καλλιτεχνών.
Και Θα τελειώσω με τις φράσεις;
“Όχι άλλες πλασματικές βραβεύσεις δίσκων”
“Όχι άλλα πλασματική διασκέδαση”
“Όχι άλλα πλασματικά Ελληνικά τραγούδια, φτάνει, χορτάσαμε !!!!!
