Του Δημήτρη Ρομποτή*
Είναι αλήθεια ότι στο Σταθάκειο Πολιτιστικό Κέντρο, έδρα της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, δίδονται παραστάσεις σε τακτική βάση με κεντρικό άξονα τις λεγόμενες πανομογενειακές κάθε Πέμπτη βράδυ!
Για να μην πλήττη το φιλοθεάμον κοινό ενίοτε προσφέρεται και η αγαλλίασις της εκπλήξεως υπό τη μορφή συγκεντρώσεων με αφορμή την επίσκεψιν τινός πολιτικού εξ Ελλάδος (αξέχαστος παραμένει η εμφάνισις του κ. Ψωμιάδου, επί παραδείγματι, που κατέδειξε με ανατριχιαστικής ωμότητος γλαφυρότητα την κατάντια της σημερινής Ελλάδος σε διάστημα λιγότερο της μιας ώρας. ‘Η την άκρως σκηνοθετημένη και για αυτό αποτυχημένη συγκέντρωση προς τιμήν του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Μέχρι και ο κ. Λοβέρδος έχει μιλήσει εκεί, η σύγχρονος Μάρθα Βούρτση της ελληνικής πολιτικαντικής σκηνής. Και η σειρά δεν έχει τέλος …)
Αυτές τις μέρες όμως, στο Σταθάκειο, με την υποστήριξη της Ομοσπονδίας, κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο λαμβάνει χώρα μια πραγματική παράσταση, εξόχως πολιτική, που ουδεμία όμως σχέση έχει – ευτυχώς – με τους πρωταγωνιστάς της ελλαδικής ιλαροτραγωδίας.
Πρόκειται για το θεατρικό έργο «Ράους! Ουστ από ‘δώ! Οι Γερμανοί ξανάρχονται» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου που ανεβάζει η με έδρα τη Νέα Υόρκη θεατρική ομάδα «Eclipses» σε σκηνοθεσία της χαριεστάτης Ιωάννας Κατσαρού, η οποία, γιατί να το κρύψωμε άλλωστε που λέει κι’ο Επίτιμος, μας έχει συνηθίσει σε ποιοτικές παραγωγές και διατηρεί εν γένει μια άκρως αξιοπρεπή παρουσία παρά τον εξ ανάγκης συναγελασμό με το …διαφθορείο του ελλαδοπρεπούς θεάτρου της μείζονος Αστορίας.
Παρά τα πενιχρά τεχνητά μέσα, υπό το βλοσυρό ύφος του Μιαούλη, του Νικηταρά του Τουρκοφάγου και των άλλων ηρώων της Επαναστάσεως που κοσμούν την αίθουσα διαλέξεων του Σταθακείου Μελάτου (Μελάθρου ήθελα να πω) – όχι ότι με πειράζει, αλλά δεν είναι το καλύτερο ντεκόρ για θεατρικές παραστάσεις πλην των σχολικών για την 25η Μαρτίου – με μουσική υπόκρουση σάλσα και μερένγκε εξαιτίας ισπανοφώνου εκδηλώσεως για «σουίτ σιξτίν» που ελάμβανε χώρα στην κάτω αίθουσα, οι ηθοποιοί κατάφεραν να αποδώσουν ψυχή τε και σώματι και να βγάλουν πολύ γέλιο, σε σταθερή μάλιστα ροή.
Ηταν ο ένας καλύτερος από τον άλλον για αυτό και δεν επιχειρώ να ξεχωρίσω κάποιον, άσχετα αν μισώ τις γενικεύσεις.
Η δική μου εμπειρία ενισχύθηκε κι’από το γεγονός ότι ακριβώς πίσω μου καθόταν ένας ζεύγος ηλικιωμένων …ωμογενών, εκ των οποίων ο άνδρας ήταν κουφός και η γυνή στραβή! Τουλάχιστον αυτούς τους ρόλους έπαιζαν διότι κατά τη διάρκεια της παραστάσεως η κυρία επανελάμβανε χαμηλοφώνως – όχι αρκετά βέβαια – τους διαλόγους με τις δικές της προσθαφαιρέσεις, ενώ ο άνδρας σχολίαζε τα τεκταινόμενα επί σκηνής.
Το «ιντρίγκινγ» της υποθέσεως ήταν ότι ο κύριος που υποτίθεται δεν άκουγε, κάποιες στιγμές τη διόρθωνε! …Δεν αποκλείεται να παίζη τον κουφό όλη του τη ζωή για την μην ακούη! (Δεν πρόκειται για αστυνομική φαντασία, απλώς ημείς οι έγγαμοι έχουμε τον τρόπο μας να καταλαβαινόμαστε …)
Το έργο, ασχέτως προς τον τίτλο του, δεν σχετίζεται με τους Γερμανούς ούτε θρηνεί την υποτιθέμενη υποδούλωση της Ελλάδος στη Μέρκελ και τα γερμανόφερνα Μνημόνια. Είναι μπορεί να πη κανείς μια ψηλαφητή αποτύπωση της σημερινής ελλαδικής πραγματικότητας, δυστυχώς χωρίς ιδιαίτερες τάσεις υπερβολής. Ισα ίσα που η όποια υπερβολή προέρχεται από την ίδια την πραγματικότητα κι’όχι από την παράσταση! Κάποιοι μακρινοί συγγενείς κληρονομούν ένα νεοκλασσικό κτίριο από μια θεία, η οποία το έχει εκμισθώσει με 10ετή σύμβαση σε οίκο ανοχής.
Οι τρεις κληρονόμοι, άκρως ηθικοί κατά τα άλλα, δεν διστάζουν να τα βρουν με την «τσατσά» και συναγωνίζονται ποιός θα πάρη τα περισσότερα. Τελικά κάνουν μια κομπίνα για να λάβουν επιχορήγηση για πολιτιστικές εκδηλώσεις (σας θυμίζει κάτι αυτό στον ομογενειακό χώρο; Είναι η ίδια κομπίνα, αλλά διαφορετικά μπουρδέλα, αισθητικώς κατώτερα μάλιστα!) Τότε όμως μπαίνει στο κόλπο ο Γερμανός ελεγκτής και τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή.
Αν θέλετε να μάθετε τη συνέχεια και είμαι σίγουρος πως ναί, ύστερα από τη συναρπαστική αφήγησή μου, να πάτε να δήτε την παράσταση! Μένουν μόνο δύο Παρασκευοσαββατοκύριακα ακόμα, άρα σπεύσατε να κλείσετε εισιτήρια τηλεφωνώντας στο (718) 581-6285. Χτές το βράδυ η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη, χρειάστηκε μάλιστα να βάλουν δύο έξτρα σειρές θέσεων. Για να μην μείνετε απέξω, τηλεφωνήστε εγκαίρως …
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Θα περίμενε κανένας ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και η συνεπαγόμενη κοινωνική αποσύνθεση θα απελευθέρωνε τους ανθρώπους, θα τους έβγαζε από τη μυωπία του βολέματος, την ταπείνωση του υποχρεωτικού γλυψίματος για να φτάσης κάπου ή να μείνης εκεί που είσαι, τον υποβιβασμό της νοημοσύνης που συνεπάγεται η συνεχής αυτολογοκρισία και τη δουλεία της μισθοδοσίας, της ξεκομένης από κάθε ικανοποίηση παραγωγής πραγματικού έργου.
Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί όμως, ενδεικτικό του βαθμού που η πρότερη κατάσταση είχε διαβρώσει τον άνθρωπο-καταναλωτή. Κι’όπως φαίνεται η διάβρωση ίσως να είναι μη αναστρέψιμη …
