Ε
σάς σας φέρανε κέντρο στήριξης εξαρτημένων ( ψεύτικο παράδεισο) στην γειτονιά σας ;
Περιμένετε …
Ο δήμαρχος, εκφράζοντας την ευαισθησία του για τους αρρώστους αυτούς συμπολίτες μας, θέλει να εγκαταστήσει 5 τέτοια κέντρα σε πυκνοκατοικημένες περιοχές του πολεοδομικού συγκροτήματος Θεσσαλονίκης.
Τον άκουσα να λέγει ότι – εκεί θα μοιράζονται προφυλακτικά, σύριγγες, θα κάνουν το μπάνιο τους, μπορεί να τρώνε και κάτι και μετά θα φεύγουν. Έτσι αντιμετωπίζεται το πρόβλημα των τοξικομανών στις άλλες πολιτισμένες χώρες.
Για να πετύχει το εγχείρημα όμως και να μην σκοντάψει στις αντιδράσεις των κατοίκων, που φυσιολογικά θα υπάρξουν πρέπει, όπως είπε, να συνδυαστεί και με μια ανάπλαση της περιοχής – Μάλλον γνωρίζει τι υποβάθμιση θα προκαλέσει ένα τέτοιο μέτρο.
Η αρχή θα γίνει σε κτίριο του Δήμου επί της Παπαρηγοπούλου στο Βαρδάρη. Είναι ο στενός δρόμος που ξεκινά από την Πλ.Δημοκρατίας και ανεβαίνει έως και την εκκλησία των 12 Αποστόλων. Πυκνοκατοικημένη περιοχή με στενά δρομάκια, με μαγαζάκια σαν αυτά που βρίσκεις σε γειτονιές και πολυκατοικίες με οικογένειες.
Είναι η γειτονιά μου. Εδώ γεννήθηκα και πήγαινα στο σχολείο στην οδό Κρυστάλλη με τα πόδια. Εδώ μεγαλώνω το παιδί μου και το πηγαίνω στον υπερπλήρη βρεφονηπιακό σταθμό της Πλατείας των 12 Αποστόλων. Εδώ εργαζόμαστε εγώ και η γυναίκα μου.
Δεν χρειάζεται πραγματικά να περιγράψω σε κανέναν τις συνθήκες στην περιοχή που είναι από τις πλέον υποβαθμισμένες στην πόλη μας.
Όποιος πρέπει να σταματήσει σε κάποιο από τα φανάρια των δρόμων που οδηγούν στο Βαρδάρη αντιμετωπίζει κάποιον επαίτη, τοξικομανή ή όχι, να του κτυπά στο παράθυρο του αυτοκινήτου, που δεν δέχεται το κουλούρι ή το κρουασάν που του προσφέρεις παρά μόνον χρήματα.
Κάθε μήνα συλλαμβάνουμε, στην πολυκατοικία μας μόνον, και έναν διαρρήκτη που είναι κατά κανόνα χρήστης ναρκωτικών. Το «πολυδύναμο» Αστυνομικό Τμήμα της Πλ.Δημοκρατίας με τον υπερφορτωμένο Αξιωματικό Υπηρεσίας ετών 30 χωρίς στολή που κάνει τα πάντα μόνος του, πολύ δύσκολα ανταποκρίνεται στην αστυνόμευση της περιοχής.
Συνήθισα να ζω δίπλα στη Μονάδα εφήβων του ΟΚΑΝΑ επί της οδού Δαναϊδών, πίσω από το άγαλμα του Βασιλιά Κωνσταντίνου.
Και τώρα, με απόφαση των αρχόντων της πόλης αυτής θα εγκατασταθεί και άλλο ένα κέντρο αρωγής εξαρτημένων στην οδό Παπαρηγοπούλου 7.
Γιατί δεν φεύγεις από εκεί ;
Αυτό το ερώτημα πλανιέται στο μυαλό μου πολύ συχνά. Μέχρι σήμερα ήταν ένα περίεργο πείσμα αυτό που με έκανε να δηλώνω περήφανα ότι είμαι γέννημα θρέμα από το Βαρδάρη που τον γνωρίζουν ως και οι Έλληνες που γεννήθηκαν στην Αυστραλία. Θα ντρεπόμουν να με διώξουν από το σπίτι που γεννήθηκα αυτές οι ευαισθησίες του Δημάρχου.
Με την πάροδο του χρόνου πιστεύω ότι αυτοί που επηρεάζουν άμεσα την ποιότητα ζωής μας δεν έχουν ρίζες και δεν έχουν κάτι να αγαπούν, να θέλουν να το διατηρήσουν. Θέλουν να τα αλλάξουν όλα. Γι αυτό και δεν μπορούν να συγκινήσουν, να συνεπάρουν και να ενώσουν τους ανθρώπους, να εργαστούν για το κοινό καλό όπως γίνεται σε άλλες χώρες.
Εάν ο Δήμαρχος ζούσε σε μια περιοχή με παιδάκια που παίζουν και φωνάζουν όπως η Πλατεία των 12 Αποστόλων δεν θα σκεφτόταν ποτέ να πάρει μια τέτοιαν απόφαση.
Δεν βοηθάς τα εξαρτημένα παιδιά πετώντας τα ανάμεσα σε μη εξαρτημένα. Στο σχολείο δεν βάζεις παιδιά με προβλήματα μαζί με τα υπόλοιπα. Τους καρκινοπαθείς μαζί με αυτούς που υποφέρουν από αρθριτικά, τους τυφλούς με αυτούς που βλέπουν για να τους βοηθήσεις. Μπορεί έτσι να προκαλέσεις μεγαλύτερη δυστυχία.
Η κάθε μία ομάδα συνανθρώπων μας με προβλήματα υγείας πρέπει να έχει την ιδιαίτερη μεταχείριση που χρειάζεται και ανθρώπους που μπορούν να τους βοηθήσουν να βελτιώσουν τη ζωή τους.
Θεωρώ ότι ο εξαρτημένος μπορεί, λόγω της εξάρτησης που έχει, να υποπέσει σε πράξεις σε βάρος του διπλανού του. Δεν είναι σωστό να κινδυνεύει ο οποιοσδήποτε. Πρέπει να οδηγηθεί στο να μάθει πάλι να δημιουργεί, να εργάζεται και να αυτοσυντηρείται, να ξανακερδίσει τον αυτοσεβασμό που κάποτε έχασε.
Κλισέ εκφράσεις όπως – δεν μπορούμε να φτιάξουμε άλλη μία Σπιναλόγκα ή να τους κλείσουμε όλους αυτούς κάπου – χρησιμοποιούνται για να δικαιολογούν επιλογές εύκολες και άστοχες. Δεν αποφεύγουν στο να δημιουργούν προβλήματα μεγαλύτερα από αυτά που ζητούν να επιλύσουν.
Ίσως όμως στην περίπτωσή μας το πρόβλημα να είναι άλλο.
Το πρόγραμμα της εγκατάστασης αυτών των Κέντρων επιδοτείται έως και το 2013 από Ευρωπαϊκά κονδύλια Τι θα γίνει μετά; Είναι όμως μία ευκαιρία αυτή που μας παρουσιάζει ο Δήμαρχος ή είναι και αυτό ένα μέτρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως αυτό που οδήγησε τους Αγρότες μας να θάβουν τα ροδάκινα και τα φρούτα για να παίρνουν χρήματα και σήμερα εισάγουμε σκόρδα από την Κίνα και πατάτες από την Αίγυπτο ;
Το θέμα της ανάπλασης που συνδέεται έξυπνα με τα κέντρα εξαρτημένων το γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά. Έχω δεί μέχρι σήμερα την Πλατεία Δημοκρατίας να γίνεται τετράγωνη, μετά στρόγγυλη και τέλος να την παρατούν τελείως, χαράζοντας τους δρόμους να την διαπερνούν, όπως είναι σήμερα. Έως και μακέτα μας έδειξαν για την μεταμόρφωση της Πλατείας των 12 Αποστόλων.
Το όλο όμως εγχείρημα στο Δήμο Θεσσαλονίκης πρέπει να ξεκινήσει με άλλο ένα νέο κέντρο εξαρτημένων στον Βαρδάρη…
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να δεχθούμε πειράματα τέτοιου είδους διακινδυνεύοντας την υγεία και το μέλλον των παιδιών μας. Δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε με συνοδεία, να παίρνουμε λεφτά από το ΑΤΜ της Τράπεζας με τον τοξικομανή πίσω από την πλάτη μας να κοιτά τα 100 ΕΥΡΩ και να ζητά 5 ΕΥΡΩ.
Είναι δουλειά τους να βρούν μια λύση που δεν δημιουργεί προβλήματα. Αυτή είναι η δουλειά τους. Αυτό ζητούμε να κάνουν. Αλλιώς οφείλουμε να τους πολεμήσουμε.
Είναι χρέος όλων των κατοίκων που νοιάζονται, να συστρατευτούν επιτέλους και να αντιδράσουν. Δεν νοιαστήκαμε όταν υπήρξαν παρόμοια προβλήματα σε άλλες γειτονιές. Ήρθε η ώρα να νοιαστούμε. Έρχονται δίπλα στο σπίτι μας και αύριο ίσως μπούνε μέσα.
Η νομιμότητα είναι πάρα πολύ καλή.
Και η δημοκρατία είναι πάρα πολύ καλή. Αρκεί να την σέβονται όλοι !
Δεν είμαστε οι τυχόν παράπλευρες απώλειες στον πόλεμο κατά των ναρκωτικών.
Τις παραπάνω σκέψεις εκφράζουν τους περισσότερους που ζούν εδώ στο Βαρδάρη.
Αριστείδης Λούπης
E-Mail arlo@on.gr
