Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου
Η από 02.08.2015 συνέντευξη του υπουργού προστασίας του Πολίτη κ. Πανούση στο Βήμα της Κυριακής αποτελεί την κορύφωση μιας διαδικασίας μετατόπισης της δημόσιας συζήτησης από το ζήτημα της σκοπιμότητας ή/και βιωσιμότητας της παραμονής της Ελλάδας στη ζώνη του Ευρώ στο ζήτημα της ποινικοποίησης ακόμα και της υπόνοιας μεταβολής του σήμερα ισχύοντος εθνικού νομίσματος.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, προηγήθηκε η από 28.07.2015 μηνυτήρια αναφορά «αγανακτισμένων» δικηγόρων, σύμφωνα με την οποία «[…] Το νόμισμα αποτελεί κορυφαίο στοιχείο και µέσο στο Κεφάλαιο Έκτο «Φορολογία και ∆ηµοσιονοµική ∆ιαχείριση» του τμήματος Γ΄ του Συντάγματος και οποιαδήποτε υπονόμευση του ευρώ ως νοµίµου νομίσματος της Χώρας, υπό τις παρούσες συνθήκες, προκαλεί κίνδυνο για την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος και για την εθνική ασφάλεια […]».
Η πρωτοφανής αυτή προσπάθεια υποκατάστασης της πολιτικής επιχειρηματολογίας από μια μάλλον «υπερβατική» θεώρηση των ερμηνευόμενων διατάξεων θα ήταν μια ακόμα ανάξια σχολιασμού νομική «ακροβασία», εάν δεν ήταν τόσο δικαιο-ηθικά «τοξική».
Ειδικότερα, η επιχειρούμενη σύνδεση της έννοιας της κατ’ άρθρ. 134 παρ.2 περ. β΄ ΠΚ «ομαλής λειτουργίας του πολιτεύματος» με ένα νόμισμα, συνεπάγεται ότι στις θεμελιώδεις αρχές και θεσμούς του πολιτεύματος, όπως προσδιορίζονται στο άρθρο 134Α παρ. 2 ΠΚ («ανάδειξη του Αρχηγού του Κράτους με εκλογή», «δικαίωμα του λαού να εκλέγει τη Βουλή με γενικές, άμεσες, ελεύθερες, ίσες και μυστικές ψηφοφορίες», «κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης», «αρχή της διάκρισης των εξουσιών», «πολυκομματισμός», «δέσμευση του νομοθέτη από το Σύνταγμα»), εντάσσεται και η «αρχή» του ευρώ ως μέσου πληρωμής.
Στο μέτρο που η λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι νοητή μόνο μέσω της τήρησης των ανωτέρω αρχών, μια τέτοια ερμηνευτική εκδοχή θα σήμαινε αφενός ότι δημοκρατικό πολίτευμα νοείται μόνο υπό συνθήκες ευρώ και αφετέρου ότι υφίσταται προσβολή του δημοκρατικού πολιτεύματος σε κάθε περίπτωση νομισματικής αστάθειας ή μεταβολής του εκάστοτε ισχύοντος νομίσματος.
Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν εντάσσεται στις νοηματικές παραστάσεις του νομοθέτη του ΠΚ, ο οποίος γνώρισε επανειλημμένα τόσο τη νομισματική αστάθεια όσο και την κατάλυση του πολιτεύματος. Η ερμηνευτική εξίσωση των δύο απαιτεί όχι μόνο την υπερβατική οριοθέτηση της έννοιας της εσχάτης προδοσίας αλλά και την επαναθεώρηση της ελληνικής ιστορίας του 20ου αιώνα, καρπός της οποίας είναι και η διάταξη των άρθρ. 134 επ. ΠΚ.
Από την άλλη, μια τέτοια ερμηνευτική εκδοχή, θα σήμαινε ότι ποινική ευθύνη σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρ. 134 παρ.2 περ. β΄ ΠΚ έχει, πλην του κου. Βαρουφάκη, και ο κ. Schäuble. Σύμφωνα με το άρθρ. 8 ΠΚ, «Οι ελληνικοί ποινικοί νόμοι εφαρμόζονται σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς, ανεξάρτητα από τους νόμους του τόπου της τέλεσης, για τις εξής πράξεις που τελέστηκαν στην αλλοδαπή: α) εσχάτη προδοσία […]».
Εάν υποθέσουμε ότι η επεξεργασία σχεδίου εξόδου από το ευρώ οδηγεί στην «[…] υπονόμευση του ευρώ ως νοµίµου νομίσματος της Χώρας […]» και συνακόλουθα πληροί την έννοια της κατ’ άρθρ. 134 παρ.2 περ. β΄ ΠΚ εσχάτης προδοσίας, τότε αναγκαία θα πρέπει να δεχτούμε ότι και ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας, στο μέτρο που επεξεργάστηκε, πρότεινε και ήταν πρόθυμος να επιβάλει την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, τέλεσε το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας και συνεπώς εμπίπτει στη δικαιοδοσία των ελληνικών ποινικών δικαστηρίων.
Ενόψει των ανωτέρω και στην υποθετική περίπτωση άσκησης ποινικής δίωξης κατά του κου. Βαρουφάκη, αναμένουμε περαιτέρω την κλήση του κου. Schäuble σε απολογία.
