Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου
Στις δύσκολες ημέρες που περνά ο τόπος μας έχει τεράστια σημασία να γνωρίζουμε που βρισκόμαστε και τι ακριβώς θέλουμε.
Από την μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα είχαμε ένα κράτος το οποίο λειτουργούσε και εξακολουθεί να λειτουργεί εξοργιστικά δυσκίνητα, να είναι τρομερά σπάταλο, να έχει υπεράριθμο προσωπικό και να μην έχει αξιοκρατικές δημοκρατικές δομές, αλλά να λειτουργεί βάσει των κομματικών σκοπιμοτήτων, των συντεχνιών, των διαπλοκών με αποτέλεσμα να σπαταλά για την «λειτουργία του» πολύ περισσότερα χρήματα από όσα πλημμελώς εισπράττει.
Έτσι αντί το κράτος να είναι ο κυριότερος παράγων για την ανάπτυξη της χώρας, γίνεται στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο εμπόδιο λόγω των σαθρών δομών του, δημιουργώντας υπέρμετρη διαφθορά και διαπλοκή.
Αυτά είναι αποδεδειγμένα και βεβαιωμένα κατά γενική ομολογία.
Όταν λοιπόν σε μια κοινωνία έχουν δημιουργηθεί επιτακτικές ανάγκες επιβίωσής της, θα πρέπει να έχει πλέον σαφείς συνειδητούς στόχους και να μπορεί να βρει λύσεις για να μπορέσει να βγει από την κρίση.
Οι επιστημονικές αναλύσεις και οι φιλοσοφικές θεωρίες είναι χρήσιμες για την επίλυση του πολιτικοκοινωνικού προβλήματος της πατρίδος μας αλλά απαιτείται στα παραπάνω να προσθέσουμε και την κοινή λογική.
Τίθενται λοιπόν εύλογα ερωτήματα για το πως έγινε έτσι αυτό το κράτος, ποιες σκοπιμότητες και συντεχνίες συνέβαλαν, ποιοι παράγοντες το διαμόρφωσαν, γιατί δεν λειτούργησαν ποτέ οι δημοκρατικοί θεσμοί.
Άρα θα πρέπει να καταστεί σαφές σε όλους μας τι κράτος θέλουμε και πως μπορούμε να το φτιάξουμε αλλάζοντάς το.
Όταν δοθούν απαντήσεις σ΄αυτά τα ερωτήματα, ίσως βρούμε και τις λύσεις του προβλήματος.
Σήμερα όλοι θεωρούμε πως στην Ελλάδα έχουμε Δημοκρατία. Αποδεδειγμένα όμως αντί για Δημοκρατία ( Δήμος-Κράτος ) έχουμε άκρατη κομματοκρατία ( κόμμα-Κράτος ). Τα κόμματα θα έπρεπε να είναι όργανα άσκησης υγιούς πολιτικής στο πλαίσιο μιας εύρυθμης λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος προς όφελος της πατρίδος και του Ελληνικού λαού.
Όμως, μετετράπησαν σε συντεχνίες συμφερόντων και πεδία διαπλοκής που υποτάχτηκαν στους οικονομικά ισχυρούς παράγοντες του τόπου.
Μέσω δε νόμων που ψήφισαν, όπως η ασυλία βουλευτών και η μη απόδοση ευθύνης Υπουργών σε ανομήματά τους, κατοχύρωσαν την ατιμωρησία των παράνομων πράξεων που διαπράττουν συναλλασσόμενοι με αυτά τα συμφέροντα που βλάπτουν πολύ σοβαρά την υγεία της χώρας και του λαού της.
Απογύμνωσαν από κάθε πολιτική εξουσία τον Ανώτατο άρχοντα της χώρας, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που αντί να είναι θεματοφύλακας του Συντάγματος, είναι πλέον διακοσμητικό στοιχείο του πολιτεύματος και συνυπογράφει την κομματική αυθαιρεσία.
Τα κόμματα εξουσίας όταν γίνονται Κυβέρνηση επιβάλλουν Πρόεδρο Δημοκρατίας της αρεσκείας τους, όπως επίσης επιβάλλουν τα προεδρεία των Ανωτάτων δικαστηρίων, των σωμάτων Ασφαλείας και Ενόπλων δυνάμεων.
Επιβάλλουν κομματικούς εγκάθετους στον κρατικό μηχανισμό και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Χειραγωγούν την τοπική αυτοδιοίκηση, τις Πανεπιστημιακές κοινότητες και το φοιτητικό κίνημα, τα συνδικαλιστικά σωματεία και τις ομοσπονδίες τους. Όλες δηλαδή οι μορφές συλλογικότητας συγκροτούνται από κομματικούς εκπροσώπους που αποβλέπουν στο κομματικό συμφέρον και στο προσωπικό όφελος, αδιαφορώντας εγκληματικά για την τεράστια ζημιά που προκαλούν στην πατρίδα μας και το λαό της.
Η σημερινή τραγική κατάσταση, ίσως η χειρότερη στην Ιστορία μας, που περνάει η Ελλάδα είναι απόρροια της αποκλειστικής ευθύνης των κομμάτων εξουσίας που συνειδητά οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή μέσω της διατήρησης αυτού του απερίγραπτου «τέρας-κράτος».
Προκειμένου λοιπόν η χώρα να ξεπεράσει την πτώχευσή της και πριν θρηνήσουμε απώλεια Ελληνικών εδαφών, θα πρέπει να αποφασισθεί η δημιουργία νέου Συντάγματος που είναι πλέον επιτακτική ανάγκη και ως πρώτη μεταρρύθμιση θα πρέπει να είναι ο διαχωρισμός των εξουσιών του κράτους από την ποδηγέτηση των κομμάτων.
Δηλαδή, να κοπεί ο ομφάλιος λώρος με την αφαίρεση από τα κόμματα εξουσίας της κρατικής διαχείρισης που παράγει τις παράνομες πράξεις που εξαθλίωσαν την κοινωνία.
Από την άλλη πλευρά η μεταρρύθμιση αυτή με την απελευθέρωση και αποδέσμευση του κράτους από τα κόμματα-κυβερνήσεις θα σηματοδοτήσει την ανάπτυξη που τόσο πολύ θέλει η χώρα μας στις δύσκολες ημέρες της κοινωνίας μας.
Θα είναι ίσως η πιο ωφέλιμη ειρηνική επανάσταση που έγινε στην χώρα από το 1827, γιατί θεωρώ πως το πρόβλημα της χώρας δεν είναι κυρίως οικονομικό (επακόλουθο αποτέλεσμα) αλλά κοινωνικοπολιτικό. Η χρεοκοπία μας είναι πρωτίστως θεσμική, πολιτική και πολιτιστική.
Επομένως με την ριζική αλλαγή της δομής λειτουργίας του κράτους, το κράτος και η κοινωνία θα αποκτήσουν τις δυνατότητες ανάπτυξης που θα οδηγήσουν την χώρα προς τα εμπρός.
