της οικογενειοκρατίας επικρατεί στα κέντρα μας, και λεηλατεί την νυχτερινή διασκέδαση αργά και σταθερά. Τόσο που το κακό παράγινε με τα φαινόμενα κάποιων πρωτοκλασάτων λαμπερών καλλιτεχνών να έχουν δεξί τους χέρι τα αδέλφια τους. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου κακό εάν οι άνθρωποι ξέρουν να φέρονται, και να κινούνται επαγγελματικά.
Είναι όμως πολύ κακό όταν τα συγγενικά πρόσωπα χωρίς τα φώτα της δημοσιότητας καβαλούν καλάμια και δεν λένε να κατεβούν απ΄ αυτά. Όμως μέχρι που θα πάει αυτή η κατάσταση, που τείνει να γίνει καθεστώς;;;
Το παράδειγμα το παίρνουν πάντα από τα αδέλφια, τους καλλιτέχνες, οπότε ισχύει πλήρως την παροιμία “το μήλο θα πέσει κάτω από την μηλιά”,
Πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό ενός φιρμάτου τραγουδιστή της Αθηναϊκής πίστας ο οποίος επί ώρα είχε φιλοσοφική κουβέντα. Κάπου κούρασε το πράγμα και ο πελάτης από κάτω του απηύθυνε έκκληση “τραγούδα καλύτερα…και άσε το μπλα, μπλα..”.
Το τι ακολούθησε;; Όχι βέβια τα τραγούδια που ήθελε να ακούσει και για τα οποία πλήρωνε, αλλά η ανταπάντηση του καλλιτέχνη από το μικρόφωνο να του λέει “…φίλε αν δεν σου αρέσει που μιλώ, να σου δώσω ένα νόμισμα των 2 Ευρώ, για να το ρίξεις στο Jug Box να ακούσεις τα τραγούδια μου…”
Είπατε τίποτα;; Αυτή είναι η σωστή συμπεριφορά ενός καλλιτέχνη;;”.
΄Εχουμε και αθέμιτη συμπεριφορά κάποιων αδελφών καλλιτεχνών απέναντι σε πελάτες από τους οποίους ζουν οι εργαζόμενοι και όμως τους φέρονται σαν τον χειρότερο εχθρό.
Όπως π.χ να τους αρπάζουν τα κινητά τηλέφωνα, να σβήνουν τα αρχεία, και έξω από τα καμαρίνια να τους περνούν από κόσκινο “Εσύ μπαίνεις, εσύ δεν μπαίνεις”, ή ακόμα πιο απλά να τους διώχνουν με άγριο τρόπο από τον διάδρομο του καμαρινιού. Αυτό λέγεται επαγγελματισμός;; Ο άνθρωπος αυτός μπερδεύει τα καλώδια που κουβαλούσε κάποτε σε ένα Ευρωπαϊκό εργοστάσιο με τους ανθρώπους, που πληρώνουν βαρβάτα για να δουν τον καλλιτέχνη. ΕΛΕΟΣ.
Ενός άλλου βάρδου καλλιτέχνη, ο μετρ αδελφός, αντί να φτιάχνει τα τραπέζια για να βολέψει όσο περισσότερο κόσμο, ακόμα και από σταθερά ρεζερβέ, διώχνει τον κόσμο με την μέθοδο της ανοιχτής παλάμης, που ποτέ δεν την κλείνει αν δεν δεί το πράσινο αγαπημένο χαρτονόμισμα.
Μετά από πολλά παράπονα των θαμώνων ο καλλιτέχνης αναγκάστηκε και σχόλασε τον αδελφό του από το μαγαζί, στέλνοντας τον ως μετρ σε άλλο κέντρο να κάνει τα ιδία αφού το χούι δεν κόβεται.
Μια άλλη περίπτωση γνωστού τραγουδιστή αδελφός που έπαιζε σε δύο πόστα, αυτό του μάνατζερ και του μετρ. Ανακατευόταν σε όλα, μέχρι και το πρόγραμμα της πήστας του αδελφού αυτός το προγραμμάτιζε. Όμως είχε πάρει τέτοια φόρα που προγραμμάτιζε και των άλλων καλλιτεχνών του σχήματος πόση ώρα θα είναι στην πίστα και τι τραγούδια θα λένε. Με αποτέλεσμα να επικρατεί ένα μπάχαλο, η κίνηση του κέντρου να πάει στο μηδέν, ώσπου τελικά βαδίζει για λουκέτο και τους εργαζόμενους στο ταμείο ανεργίας.
Πολλά είναι τέτοια και (μη)χειρότερα παραδείγματα, που μας δείχνουν, στο που οφείλεται η κατρακύλα στα νυχτερινά δρώμενα έν έτει 2007 .Φυσικά την ευθύνη σε μεγάλο βαθμό φέρουν οι ίδιοι οι επιχειρηματίες κέντρων οι οποίοι δίνουν το πρώτο βήμα στα συγγενικά αυτά πρόσωπα, αξίζουν, δεν αξίζουν.
Χωρίς αμφιβολία η σημερινή κατάσταση στα κέντρα δεν έχει καμιά σχέση με τα φτωχά μεν σε διακόσμηση κέντρα της παλιάς εποχής, τα οποία δε, προσέφεραν ποιότητα, σεβασμό και βασιλική εξυπηρέτηση στους θαμώνες, καθώς σε όλα τα πόστα είχαν σωστούς ανθρώπους, σωστούς επαγγελματίες. Έτσι κατάφεραν και έκαναν διάσημη την Ελληνική μας διασκέδαση, γεμίζοντας τα κέντρα από διάσημους Σταρ του διεθνούς τζετ σετ (και όχι μόνο), οι οποίοι έρχονταν στην Ελλάδα αποκλειστικά για την διασκέδαση.
Η σημερινή εικόνα με τα παραπάνω παραδείγματα μόνο θλίψη προκαλεί και όχι περηφάνια. Τι να την κάνεις την ωραία διακόσμηση, το μεγάλο φιρμάτο όνομα, όταν το πιο απλό που λέγεται επαγγελματισμός απουσιάζει παντελώς;; Κυρίως όμως η έλλειψη κατανόησης, ότι ο πελάτης είναι αυτός που θα πληρώσει το μεροκάματο όλων των εργαζομένων, και δεν θα χρειαστεί να εγγραφούν στο ταμείο ανεργίας.
Αυτήν την πολυτέλεια ακόμα δεν μπορούν να καταλάβουν οι αντιεπαγγελματίες. Φτιάξτε την καλή εικόνα της διασκέδασης!
Μια και αναφέρομαι στον επαγγελματισμό θυμάμαι πολύ έντονα μια περιπέτεια μου στην Νέα Υόρκη όταν πέρασα από ένα club. Μπαίνοντας μέσα με πήρε αγκαζέ ένας σερβιτόρος, και μου έδειξε 2-3 τραπέζια για να διαλέξω. Εγώ όμως αποφάσισα να φύγω, ο δε σερβιτόρος με συνόδευσε ως την πόρτα εξόδου, λέγοντας μου “..σας ευχαριστώ κύριε για την επίσκεψη σας..”.
Πάντα με πολύ ευγένεια και χαμόγελο, και ας μην του άφησα ούτε ένα δολάριο. Όμως η συμπεριφορά του σερβιτόρου με κέρδισε και με την πρώτη ευκαιρία πήγα με την παρέα μου στο club αυτό το οποίο μας έγινε στέκι για πολλές αξέχαστες βραδιές.
Τέτοια και καλύτερα περίμενα και ακόμα περιμένω να ζήσω στα Ελληνικά μας νυχτερινά κέντρα. ΑΜΗΝ ΚΑΙ ΠΟΤΕ.
