Του Δημήτρη Ρομποτή*
Στα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, με εξαίρεση τον κ. Σαμαρά φυσικά, είναι εμφανής η αίσθηση της ανακούφισης αφού πλέον μπορούν από τούδε να κάνουν αυτό που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι προχτές: κριτική επί παντός επιστητού χωρίς καμμία ευθύνη ή αίσθηση του μέτρου!
Στο ελλαδικό πολιτικό «σύστημα» οι ρόλοι είναι μεν ίδιοι για όλους, επειδή όμως οι ηθοποιοί είναι φύσει(;) αδύναμοι τους καταπίνουν (οι ρόλοι), δηλαδή τους διαμορφώνουν αντί να γίνεται το αντίθετο ως έναν βαθμό. Για αυτό και η «παράσταση» καταντάει πληκτική όσο «αμιούσινγκ» κι’αν είναι κάποιες φορές με τα παιδιάστικα απρόβλεπτά της.
Είναι όπως οι ελληνικές ταινίες την εποχή που η Ελλάς μαζικώς ανεκάλυψε το μαγνητοσκόπιο (βίντεο) και είχε γεμίσει ο τόπος με βιντεοκλάμπ και σαχλοέργα στα οποία και «σοβαροί» ηθοποιοί έπαιρναν μέρος για να βγάλουν το ψωμί τους αυτοεξετευλιζόμενοι. Θα ήταν άδικο να έχουμε την απαίτηση οι της Νέας Δημοκρατίας να αποτελέσουν εξαίρεση καθώς η μοίρα τους έφερε να ενσαρκώσουν την αντιπολιτευτική εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ όπως και παλαιότερα είχαν κάνει ενσαρκώνοντας την αντιπολιτευτική αλλά και την κυβερνητική εκδοχή του ΠΑΣΟΚ. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, δηλαδή.
Ωστόσο, η εξαίρεση είναι μονόδρομος αν θέλουν να ελπίζουν σε οποιαδήποτε αισιόδοξη εκδοχή του αύριο …
Είπα στην αρχή με εξαίρεση τον κ. Σαμαρά, επειδή ο ίδιος μόνο άνεση δεν μπορεί να αισθάνεται, όσο κι’αν πήγε να βγή κι’από πάνω λέγοντας ότι το κόμμα του έχασε μόνο δυο μονάδες.
Ακόμη κι’αν θα θέλαμε καλή τη πίστη να πούμε ότι δεν το έχει πάρει τόσο βαριά και η ανάρρωσις είναι θέμα ημερών, η εξαφάνισίς του από το Μαξίμου για να μην παραδώση στον κ. Τσίπρα, αφού πρώτα σήκωσε τα πάντα, μέχρι σαπούνια και χαρτιά υγείας, φανερώνει πανικό, αν όχι και παντελή έλλειψη τάκτ ή «πολιτικού πολιτισμού» όπως αδόκιμα και βλακωδώς λένε και ξαναλένε όσοι δεν ξέρουν τί σημαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Σ’αυτές τις περιπτώσεις οι ειδικοί συνιστούν βουνό, θάλασσα, γενικά μέρη ηρεμίας, ξενοιασιάς, γαλήνης, αυτοσυγκέντρωσης κλπ. Το πολύ πολύ ας πεταχτή μέχρι το Αγιο Ορος να ησυχάση κι’αυτός λίγο καιρό και να ησυχάση και η χώρα από την παρουσία του. (Είχε πάει κι’ο Τσίπρας άλλωστε, και δεν του βγήκε σε κακό, τουλάχιστον ακόμη.)
Ο,τι καλό κι’αν προσπάθησε να κάνη αυτά τα δυόμισυ χρόνια, όση πλάτη κι’αν έβαλε, όσο κώλο κι’άν έδωσε, αυτές οι ηλίθιες διαφημίσεις στις οποίες πρωταγωνιστούσε ο ίδιος, με την υστερία του χαμένου να αναβλύζη από κάθε γωνία και λέξη, τον κατέστησαν ανυπόφορο!
Τούρτα στο κερασάκι ήταν η άτακτη υποχώρησή του από το Μαξίμου προχτές. Με την τελευταία πράξη είχε τη δυνατότητα να αποδείξη ότι είναι «στέιτσμαν» και «τζέντλεμαν», τελικά έδειξε ότι πιθανώς δεν είναι τίποτα από τα δύο και όπως τα κατάφερε κανείς δεν τον λυπήθηκε μα ούτε και τον ζήλεψε, όπως λέει το λαϊκό άσμα. Εδωσε μόνο αφορμή να τον σιχαθούν περισσότεροι. Κρίμα…
Οπως χτες εξέφρασα κάποιες σκέψεις σχετικά με το τί θα περίμενα από τη νέα συγκυβέρνηση από πλευράς ήθους και στυλ, θα κάνω το ίδιο σήμερα για την αξιωματική αντιπολίτευση, ρόλος που πάει γάντι στη Νέα Δημοκρατία αφού από το ’81 και μετά δεν ξανακυβέρνησε ποτέ, κυρίως όταν ήταν στην …κυβέρνηση! Ασχετα με το τί «γραμμές» θα δώση ο αρχηγός (και πίσω του οι σκύλοι) θα είναι μεγάλο λάθος αν αρχίσουν τον πόλεμο αμέσως και επί παντός επιστητού.
Αντιπολίτευση για χάρη της αντιπολίτευσης και μόνο είναι κάτι που θα πρέπη σιγά σιγά να εκλείψη από την «πολιτική» σκηνή της Ελλάδος, όπως και εξουσία χάριν της εξουσίας! Εάν η Νέα Δημοκρατία επιχειρήση να το παίξη …ΣΥΡΙΖΑ από τα αντιπολιτευτικά έδρανα, ο κόσμος θα τη σιχαθή περισσότερο και για αισθητικούς λόγους, αλλά και επειδή αυτός που μιμείται γίνεται αστείος στην καλυτέρα των περιπτώσεων.
Η «συντηρητική» (εδώ γελάμε) παράταξη θα πρέπη να εκμεταλλευτή υπέρ της αυτή τη φάση και να προσπαθήση διαμορφώνοντας ένα δημιουργικό είδος αντιπολιτευτικού λόγου να προϊδεάση ανάλογα για το είδος της κυβέρνησης που θα γίνη αν ποτέ ξαναγίνη. Αυτή θα ήταν και η καλύτερη επανεκίνηση, να επινοήση εξαρχής το ρόλο της ως αξιωματική αντιπολίτευση με όρους που θα απεδείκνυαν ότι αξίζει να κυβερνήση. Με στείρα άρνηση και απόρριψη κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επιτευχθή. Είναι προς το συμφέρον και της Νέας Δημοκρατίας να βοηθήση ως αντιπολίτευση τη συγκυβέρνηση να βρη τον δρόμο της και να τον ακολουθήση.
Αν θα πέση από την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ ή αν θα χάση τις επόμενες εκλογές θα εξαρτηθή από τα δικά του λάθη και τις πιέσεις της υπαρκτής πραγματικότητας, ούτε κατ’ελάχιστον από τον όποιο «πόλεμο» θα του κάνη το σημερινό απομεινάρι του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: 1) Επειδή γίνεται λόγος για εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης, με την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου τί θα γίνη; Υπάρχουν προτεραιότητες, μήν τα ισοπεδώσουμε όλα!
2) Οτι η ελλαδική κοινωνία είναι γηρασμένη δεν φαίνεται κυρίως από τους δείκτες των ασφαλιστικών ταμείων ή από την κατανομή της πυραμίδας του πληθυσμού, αλλά από τα κόμματά της!
3) Μέχρι στιγμής, το μόνο “καινούργιο” που εισάγει ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ στην Ευρώπη είναι το ντύσιμο του …Αχμαντινετζάντ!
4) Δεν είναι απαραίτητο να έχη κάποιος μαλλιά για να πάη σε κομμωτήριο. Λεφτά χρειάζεται …
