είναι όσα λέγονται και γράφονται για τα μεροκάματα καλλιτεχνών της πίστας, μικρής ? μεγάλης εμβέλειας, για τα σημερινά δεδομένα που απέχουν πού από τις ξέγνοιαστες εποχές των παχιών αγελάδων. Ακούγονται εξωπραγματικά ποσά για κάποιους φιρμάτους, όπως και για τραγουδιστές ριάλιτι, για τους οποίους πέφτει πολύ διαφήμιση, για να βγει προς τα έξω η ?δήθεν? λαμπρή πορεία τους.
Όλα αυτά που ακούγονται και γράφονται είναι στην σφαίρα της φαντασίας,καθώς το πραγματικό ποσό του μεροκάματου οποιουδήποτε καλλιτέχνη στην εποχή μας είναι όπως το χρηματιστήριο που πέφτουν (τακτικά) και ανεβαίνουν (σπανίως) οι μετοχές ανάλογα με την κίνηση που φέρνουν. Μπορεί η συμφωνία να κλείσει με 1000 Ευρώ και στην πορεία προκειμένου να μην κλείσει το κέντρο και οι καλλιτέχνες μείνουν χωρίς πίστα στην μέση της σεζόν να προσδιοριστεί ξανά το μεροκάματο με την θεαματική βουτιά της μετοχής του στα 250 Ευρώ και βέβαια αυτές οι μετοχές του χρηματιστηρίου δεν ισχύουν μόνο για της μικρής εμβέλειας καλλιτέχνες. Συνήθως συμβαίνει πολύ περισσότερο στους φιρμάτους καλλιτέχνες, αλλά όχι όμος και στην κίνηση του κέντρου.
Μετά από αυτά θα μου πείτε γιατί παραμένουν φιρμάτοι. Απλούστατα ξοδεύουν πολλά Ευρώ για την συντήρηση της φήμης τους, με τις συνήθους δημόσιες σχέσεις και μεθόδους. Υπάρχουν καλλιτέχνες οι οποίοι δουλεύουν με ποσοστά, δεν είναι ένας ή δύο. Ότι βγάλει τοι κέντρο σε καθημερινή βάση, επί του κέρδους άλλος συμφώνησε με 30%, άλλος με 40% και άλλος με 50%. Αν δεν υπάρξει κέρδος τότε δεν παίρνει μία. Είναι οι καλύτερη συμφωνία, καθώς και δίκαιη είναι και ο αγώνας από τις δύο πλευρές γίνεται μάχιμος. Ο καθένας από την πλευρά του, όπως ξέρει κα όπως μπορεί, για να υπάρξει κέρδος και να πληρωθούν όλοι.
Ενώ οι καλλιτέχνες με στάνταρ μεροκάματο, δεν νοιάζονται πολύ να αγωνιστούν, για να ελκύσουν περισσότερο κόσμο, εφησυχάζουν, βρέξει, χιονίσει λένε ?..εγώ θα πάρω το μεροκάματο..?. Η πολύ σιγουριά πολλών τραγουδιστών έφερε ακινησία στα κέντρα με τεράστιες ζημίες εδώ και μια πενταετία και αναγκαστικά τα στάνταρ μεροκάματα έγιναν μετοχές χρηματιστηρίου.
Κάποτε ίσχυε το πόσες δισκογραφίες έχουν στην καριέρα τους. Εδώ όμως και χρόνια δεν ισχύει αυτό, καθώς οι δισκογραφίες πολλών τραγουδιστών έστω και με ελάχιστη φήμη, δεν περπατούν, κυρίως δεν είναι για πίστες κέντρων με την φανερή αλλοίωση του Ελληνικού στοιχείου, Τις παρουσιάζουν στο πρώτο πρόγραμμα τους, όπου κοιμίζουν τον κόσμο και τον διώχνουν πριν αρχίσει ακόμα το λαϊκό πρόγραμμα. Γι΄ αυτόν τον λόγο οι επιχειρηματίες άλλαξαν τακτική και μόνο 2-3 τραγούδια τους επιτρέπουν να λένε από την νέα δισκογραφία.
Πολλοί δεν γνωρίζουν, ότι υπάρχουν καλλιτέχνες οι οποίοι στο παρελθόν είχαν τρελή ζήτηση, με δισκογραφίες που πουλούσαν εκατομμύρια δίσκους και σταδιακά άρχισαν να πέφτουν χαμηλά, ώσπου να ξεχαστούν τελείως. Έπειτα από πολλά χρόνια στην αφάνεια προκειμένου να σταθούν ξανά στο ύψος της φήμης τους δεν δίστασαν να ξεκινήσουν από κέντρα τελευταίας κατηγορίας με μεροκάματο ντροπής για την εποχή μας.
Μια τέτοια περίπτωση είναι του Θ. Αδαμαντίδη για τον οποίον ελάχιστοι γνωρίζουν τον αγώνα του. Είναι ο μόνος καλλιτέχνης πίστας που κάποτε πουλούσε 1,5 εκατομμύρια δίσκους παρακαλώ !!! Έπειτα εξαφανίστηκε, σπανίως έπαιζαν τα τραγούδια του τα Μ.Μ.Ε και στην TV οι νεότεροι παρουσιαστές μουσικών προγραμμάτων δεν είχαν ιδέα για τον καλλιτέχνη, που ήταν και είναι φωνάρα.
Έβγαλε την δισκογραφία με τίτλο ?Βαβέλ? ή εάν προτιμάτε ?Μα που να πάω? και κανένα κατάστημα δεν αγόρασε (πόσο μάλλον και να τον παίξουν τα μέσα), και δεν έβρισκε πίστα για μεροκάματο. Αυτό κράτησε 8 μήνες. Ένας παραγωγός της Θεσ/νίκης που πάντα πίστευε στην φωνή του Θέμη, άκουσε τον δίσκο από την πρώτη κυκλοφορία, ενθουσιάστηκε με το τραγούδι ?Μα που να πάω? το οποίο το έπαιζε μέχρι να λιώσει. Στο μεταξύ ο Θέμης βρήκε πίστα σε κέντρο της Θεσ/νίκης, όπου κανείς ακόμα και πρωτοεμφανιζόμενος δεν θα πατούσε και με γελοίο μεροκάματο.
Εκεί τραγουδούσε τα τραγούδια του από την δισκογραφία ?Βαβέλ? σε συνδυασμό με έναν και μοναδικό παραγωγό να τον παίζει στην εκπομπή του, ο δίσκος άρχισε να γίνεται ανάρπαστος. Ο κόσμος ζητούσε το CD στα δισκοπωλεία και δεν υπήρχε, καθώς κανείς δεν το παρήγγειλε. Στο κέντρο να γίνεται το αδιαχώρητο κάθε μέρα ως τις 7 το πρωί, ο κόσμος να περιμένει έξω ουρά, για να αδειάσει ένα τραπέζι. (Αυτά δεν είναι υπερβολή, αλλά λίγα γράφω).
Έτσι πήραν την είδηση και τα κανάλια με πρώτη την Ρούλα Κορομηλά που τον ανέδειξε στην πρωινή εκπομπή της,όπως και ο δημοσιογράφος Ν. Μάνεσης από τον ΑΝΤ1. Ο δίσκος κυκλοφόρησε ξανά με τίτλο ?Μα που να πάω?, καθώς έτσι τον γνώριζε ο κόσμος. Το τραγούδι του από αυτόν τον δίσκο έγιναν πάνω από δύο χρόνια τρελό σουξέ και ακόμα ακούγεται από παντού. Έτσι ο τσαλακωμένος θέμης στάθηκε ξανά στο ύψος του, χωρίς τα ?δήθεν σκάνδαλα? για να βρεθεί στο επίκεντρο των μέσων με πλαστή εικόνα.
Τέτοιες περιπτώσεις καλλιτεχνών είναι πολλές, αλλά ελάχιστοι ασχολούνται μαζί τους. Ζουν και εργάζονται αθόρυβα, αλλά με σταθερές αξίες ακόμα. Γι΄ αυτό έχουν και τους θαμώνες τους σταθερούς σε όποιας κατηγορίας πίστα και εάν εμφανιστούν, τους ακολουθούν σε καθημερινή βάση, ξοδεύοντας γι΄ αυτούς μόνο και μόνο για να τους ακούσουν.
Για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα για τα σημερινά μεροκάματα των τραγουδιστών είναι μύθος, με μεγάλη απόκλιση, και πάνω απ΄ όλα συνεχώς μεταβάλλονται είτε είναι φίρμες, είτε πρωτοεμφανιζόμενοι. Το σίγουρο είναι ότι τα πραγματικά μεροκάματα τα γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι οι καλλιτέχνες και οι εργοδότες τους. Όλοι οι άλλοι απ΄ έξω εικασίες κάνουν, και συντηρούν το μύθο που ίσως ούτε οι ίδιοι δεν αντιλήφθηκαν το μέγεθος και τις εκ βάθος λεπτομέρειες για τα μεροκάματα.
Η παροιμία του λαού μας είναι τόσο σοφή που δεν χωρά αμφιβολία. ?Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός?. Και κλείνω με ένα τραγούδι αφιερωμένο σε όλους όσους συντηρούν τον μύθο. ?Τα ψεύτικα και λόγια τα μεγάλα???
