Του Δημήτρη Ρομποτή*
Ο Γιάνης ο Βαρουφάκης τρώει μόνο φρέσκα ψάρια, το είδαμε άλλωστε από τη φωτογράφηση για το «Παρί Ματς».
Υπ’αυτή την έννοια θα του ήταν πολύ δύσκολο, έως αδύνατον, να φάη παστωμένη ρέγκα και άλλα ψαρικά του είδους στη Ρέγκα της Λεττονίας, όπως προφέρεται η πόλη και το ομώνυμο ψάρι που έχει θρέψει γενιές Ελλήνων οι οποίοι προτιμούσαν να λυσσάξουν από το αλάτι παρά να ψωμολυσσάξουν!
Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι υπόλοιποι 18 έφαγαν ρέγκα και έγλυψαν και τα δάχτυλά τους. Σε έναν συνεταιρισμό χωρών, αλλά και ανθρώπων, δεν μπορείς να είσαι πάντα ο μόνος που δεν του αρέσει το φαγητό διότι εκτός του ότι δεν γίνεσαι πειστικός, γίνεσαι και αγενής.
Είναι όπως η πίπα της ειρήνης των Ινδιάνων την οποία είσαι υποχρεωμένος να καπνίσης με τους υπόλοιπους ακόμη κι’αν το έχης κόψει.
‘Η τη σύζυγο του Εσκιμώου που σε φιλοξενεί. Είσαι υποχρεωμένος να κοιμηθής μαζί της ακόμη κι’αν δηλώνης …ομοφυλόφιλος και δεν αντέχεις ούτε κατά διάνεια τη ζέχλα από την απλυσιά και τα χνώτα της που βρωμάνε ταγγιασμένη ψαρίλα!
Χώρια που με το να μην πάη ο Γιάνης στο άτυπο δείπνο με τα παστά ψάρια της Ρέγκας κι’αντ’αυτού να περιπλανηθή στην πόλη, μεσ’στο βαθύ σκοτάδι όπως έγραψε το Ρόυτερ, επιβεβαίωσε ότι στη σύνοδο ήταν απομονωμένος και τον αποπήρανε ως ανάγωγον παιδάριον!
Το πρόβλημα Γιάνη μου, δεν είναι ότι διαφώνησες με τους ομολόγους σου, αλλά είχες απέναντί σου και τους 18!
Αυτό συνιστά αποτυχία κι’όχι ότι σε ξέχεσαν αφήνοντας κατά μέρος και τη στοιχειώδη λεπτότητα που χαρακτηρίζει αποφοίτους εσωκλείστων σχολείων. Οταν 18 εταίροι και εταίρες είναι εναντίον σου, περιττεύει ακόμη και το αν έχης δίκιο ή άδικο, διότι μιλάμε για τεχνοκράτες και πολιτικούς από τη διάθεση των οποίων εξαρτάται αν θα καταρρεύση ή όχι η δική σου χώρα. Εάν ήσουν διανοούμενος, φιλόσοφος, καλλιτέχνης ή κάτι παρόμοιο σε ανάλογη ομήγυρη, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να πατήσης πόδι, ένας εναντίον όλων, κι’αν ήξερες τί έλεγες θα σε παραδεχόμουνα κιόλας.
Εδώ όμως μιλάμε για εντελώς διαφορετικά πράγματα κι’όσο κι’αν θέλη κάποιος να νοιώση συμπάθεια για τη θέση σου ελάχιστη αξία έχει εφόσον το αποτέλεσμα είναι που μετράει.
Θύμισες Γιάνη μου, Ανδρέα Παπανδρέου μετά από μια σύνοδο στην τότε ΕΟΚ όπου τά’κανε θάλασσα και βγήκε σαν βρεγμένη γάτα και είπε ότι αισθάνθηκε μόνος του. Για να εισπράξη την απάντηση του Λεωνίδα Κύρκου, «πού ήσουν μόνος σου, βρε Ανδρέα, στο σπίτι σου»; Υπονοώντας ότι σε μια ένωση χωρών στην οποία μετέχεις ισότιμα δεν μπορείς να είσαι μόνος σου, αν συμβή αυτό έχεις αποτύχει, το «Γκρέξιτ» είναι ήδη πραγματικότητα σε ψυχολογικό επίπεδο, μένει μόνο η τεχνοκρατική επιβεβαίωση!
Πριν μερικά χρόνια, όταν ο Κώστας Καραμανλής πάτησε πόδι στον Μπους για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, βγήκε ο Σαρκοζύ μπροστά και διάφοροι άλλοι ηγέτες να υποστηρίξουν την ελληνική θέση, δεν τό’παιξε μάγκας ούτε τους τράβηξε κανένα λογίδριο για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Δεν έχω καμμία διάθεση να επαινέσω τον Καραμανλή, τον οποίον θεωρώ σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για τα σημερινά δεινά της χώρας, αλλά ουδείς μπορεί να αμφισβητήση ότι για τη σύνοδο του Βουκουρεστίου είχε κάνει την απαραίτητη προετοιμασία και ενώπιον της αντιπαράθεσης με την υπερδύναμη είχε μαζί του μια σειρά από ισχυρές χώρες.
Πού ήταν οι δικοί σου φίλοι την περασμένη Παρασκευή, Γιάνη; Γιατί ήσουν μόνος με τους 18; Δεν μπορούσες να βρης ούτε τέσσερις να σε υποστηρίξουν; Μέχρι και η Κύπρος σε έκλασε και δικαιολογημένα, για να μην την πάρης στον λαιμό σου!
Πριν τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ διαφήμιζε ότι έχει την υποστήριξη των λαών της Ευρώπης και στην υποτιθέμενη μάχη εναντίον των «τοκογλύφων δανειστών» – η πλάκα είναι ότι η «μάχη» γίνεται για περισσότερα δανεικά – η Ελλάδα είναι μπροστάρης ενός ευρύτερου μετώπου. Και ερωτώ, και εσένα Αλέξη, πού είναι όλοι αυτοί τώρα που τους χρειάζεσαι;
Πού ήταν προχτές κι’αφήσανε τον Γιάνη μόνο του να τα βάλη με το θεριό; Εμφανίστηκε κανένας λαός πουθενά να μας υποστηρίξη και δεν τον πήρα είδηση; Είδες καμμιά «κοινωνία των λαών» να εκδώσει μια ανακοίνωση συμπαράστασης; Κανένας ηγέτης έστω και μικρότερου κόμματος, βρε παιδί μου! Εκείνος ο Ιγκλέσιας των Ποδέμος κατάπιε τη γλώσσα του;
Οπως έχω ξαναπεί, η διακυβέρνηση μιας χώρας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση όσο κι’αν η χώρα δεν είναι. Περιθώρια για αυτοσχεδιασμούς υπάρχουν, εφόσον όμως ξέρης πολύ καλά τους κανόνες του παιχνιδιού και εφόσον λαμβάνης υπόψιν τις ισορροπίες, συσχετισμούς δυνάμεων και τις εσωτερικές δυναμικές, ώστε να μην απομονωθής και μετατραπής ουσιαστικά σε περιφρονητέο καρπαζοεισπράκτορα (ακόμα κι’από τους Σλοβένους!).
Δεν έχει νόημα να παριστάνης τον τράγο εφόσον έχεις καταστεί αποδιοπομπαίος! Η Ελλάς το τελευταίο τρίμηνο έχει σπαταλήσει πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο και επέτυχε να είναι πιο μόνη από ποτέ τη στιγμή που έχει ανάγκη τη βοήθεια άλλων όσο ποτέ άλλοτε. Και μην ξεχνάμε ότι κάθε φορά που η χώρα έμεινε μόνη της, συνήθως ακολούθησε μια εθνική καταστροφή!
Ας ελπίσωμε ότι το πάθημα θα γίνη μάθημα και ότι ο «στρατηγός» Τσακαλώτος που αναλαμβάνει την ευθύνη της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και τις εταίρες θα αναπτύξη μια στρατηγική συνεργασιών εντός του πλαισίου της ένωσης όπου η Ελλάδα εκούσια συμμετέχει και δεν νοείται να είναι μόνη της!
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Αλλο ονειροπόλος κι’άλλο ονειροπαρμένος …
