Του Κώστα Βαξεβάνη.Δημοσιογράφος.
Η δημοσίευση είναι η ψυχή της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας. Ακόμη και αν αυτή η δημοσίευση αφορά την απόφαση του δικαστηρίου να με καταδικάσει για συκοφαντική δυσφήμηση του Ανδρέα Βγενόπουλου, σε μια από τις πολλές μηνύσεις που μου έχει κάνει.
Ναι, τρεις δικαστές, αποφάσισαν πως έπρεπε να καταδικαστώ με 26 μήνες φυλάκιση για όσα έγραψα για τον Βγενόπουλο. Την ώρα που άλλοι δικαστικοί λειτουργοί ερευνούν το Βγενόπουλο με βάση ακριβώς όσα έχω γράψει.
Θα μπορούσα να αναλύσω τους λόγους για τους οποίους όλο αυτό είναι μια νομική σχιζοφρένεια, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μια λειτουργία της Δικαιοσύνης υποκριτική και επικίνδυνη.
Όχι γιατί καταδίκασε εμένα, αλλά γιατί η ίδια αυτοαναιρείται και εκτίθεται.
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, υπουργός που καταχράστηκε την εμπιστοσύνη μας, έκρυψε τη λίστα Λαγκάρντ, είπε ψέματα γι’ αυτή και τελικώς σύμφωνα με το δικαστήριο παραποίησε στοιχεία της, δικάστηκε με 12 μήνες φυλάκιση. Σε εμένα επιφύλασσαν ποινή δυόμισι φορές πάνω για συκοφαντική δυσφήμηση, κάτι που στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν αποτελεί καν ποινικό αδίκημα.
Στο συνάδελφό μου Γιάννη Συμεωνίδη επέβαλαν ποινή 8 μηνών, και παρά το λευκό ποινικό του μητρώο, δεν του αναγνώρισαν το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου. Ο Γιάννης έκανε το λάθος στην απολογία του, προσπαθώντας να δείξει πως ο δημοσιογράφος οφείλει να είναι κριτικός απέναντι σε κάθε εξουσία, να πει τη γνωστή ρήση του Τζέρεμι Πάξμαν “ο δημοσιογράφος οφείλει να συμπεριφέρεται απέναντι στην εξουσία όπως ένας σκύλος απέναντι σε μία κολώνα”.
Δεν ξέρω αν οι δικαστές τοποθέτησαν τον εαυτό τους στη θέση της κολώνας και θορυβήθηκαν, αλλά δεν αναγνώρισαν κανένα ελαφρυντικό.
Καταπάτησαν κάθε έννοια μέτρου και απονομής Δικαιοσύνης και επέτρεψαν στον εαυτό τους να αποδώσει ποινές και όχι Δικαιοσύνη με προσωπικά κριτήρια αντιπάθειας και εκδικητικότητα.
Δεν πρόκειται να ανακράξω όπως κάνουν από δολοφόνοι έως πρωθυπουργοί πως “έχω εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη” για να εξασφαλίσω τη μελλοντική εύνοιά της. Κάτι τέτοιο θα ήταν υποκριτικό, ενάντια στις αρχές μου και πολύ περισσότερο στην ίδια την πραγματικότητα.
Αν η Δικαιοσύνη ήταν Δικαιοσύνη, δεν θα ζούσαμε σε περιβάλλον διάχυτης διαφθοράς, η διαπλοκή θα είχε νικηθεί από τη Δικαιοσύνη και οι φυλακές θα φιλοξενούσαν τους εγκληματίες του λευκού κολάρου και όχι πορτοφολάδες.
Αν υπήρχε Δικαιοσύνη, το παραδικαστικό δεν θα βάλτωνε επί 5 χρόνια στα εισαγγελικά γραφεία, οι δικογραφίες για τραπεζίτες και επώνυμους θα προχωρούσαν και νομίζω πως αρκετοί δικαστές θα ήταν λιγότερο πλούσιοι.
Αν υπήρχε Δικαιοσύνη θα είχε καταδικάσει έστω έναν από το μεγάλο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου και στο εδώλιο του κατηγορουμένου δίπλα στον Άκη Τσοχατζόπουλο θα υπήρχαν πολλοί ακόμη υπουργοί.
Αν υπήρχε Δικαιοσύνη θα είχε και φωνή για να διαμαρτυρηθεί για τους νόμους αμνηστίας και συγκάλυψης που ψηφίζει η Βουλή για να απαλλάξει τα μεγάλα θηρία στη ζούγκλα της κυριλέ εγκληματικότητας.
Αν υπήρχε Δικαιοσύνη θα την προσέβαλε όχι η φράση του Πάξμαν, αλλά του Αντώνη Σαμαρά ο οποίος όντας πρωθυπουργός ακούγεται σε ηχητικό να δίνει εντολές στη Δικαιοσύνη και στον Παναθηναϊκάκια να “γαμήσει τους δύο που θα έρθουν”.
Αν υπήρχε Δικαιοσύνη θα έσκιζε από αγανάκτηση την τήβεννο αντί δικογραφίες που μπαίνουν στο αρχείο.
Αν υπήρχε, θα δίωκε ή θα εξέταζε για διακίνηση μαύρου χρήματος αυτούς που είναι στη λίστα Λαγκάρντ αντί να οδηγήσει εμένα δύο φορές σε δίκη επειδή την αποκάλυψα.
Και βέβαια αν υπήρχε Δικαιοσύνη θα είχε κάνει τα τρία χρόνια που εξετάζει τις ευθύνες Βγενόπουλου ένα αίτημα δικαστικής συνδρομής στην Κύπρο, για να παραδοθούν τα στοιχεία που υπάρχουν εκεί.
Στη δίκη με το Βγενόπουλο κατέθεσα πάνω από 5.000 επίσημων εγγράφων που αποδεικνύουν όσα έγραφα. Πορίσματα των κεντρικών Τραπεζών Ελλάδας και Κύπρου, πορίσματα της Κυπριακής Βουλής, δικαστική απόφαση που καταδικάζει τη Marfin για αστική απάτη και αποδεικνύει πως χρησιμοποιήθηκαν συγκαλυμμένα κεφάλαια της Τράπεζας για να γίνει αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της MIG, εκθέσεις της Price Water House με πλήρη ανάλυση των δανείων που δόθηκαν από τη Marfin σε επιχειρηματίες φίλους του Βγενόπουλου αλλά δεν αποπληρώθηκαν ποτέ.
Το δικαστήριο μάλλον δεν τα θεώρησε πειστικά. Ο εισαγγελέας, ζήτησε να καταδικαστώ γιατί υποστήριξε πως είχα δόλο, τον οποίο δικαιολόγησε νομικά λέγοντας πως είμαι πολύ καλός δημοσιογράφος για να μην ξέρω πώς έχουν τα πράγματα. Για πρώτη φορά στην καριέρα μου άκουσα έναν εισαγγελέα να βεβαιώνει αδίκημα με πιθανολόγηση.
Σα να έλεγε δηλαδή πως κάποιος είναι δράστης δολοφονίας γιατί ξέρει πολύ καλά από μαχαίρια επειδή δουλεύει σε κατάστημα που τα πουλάει.
Ο εισαγγελέας απέρριψε το συμπέρασμα της Βουλής της Κύπρου πως ο Βγενόπουλος με τη συμπεριφορά του και τον τρόπο που λειτούργησε στην Τράπεζα ευθύνεται για την κατάρρευση της Οικονομίας της Κύπρου. Όπως είπε μάλιστα, ο ίδιος διάβασε κάπου πως η Κύπρος έπεσε λόγω ελλείμματος, δηλαδή γιατί κατανάλωνε περισσότερα από όσα παρήγαγε.
Διαβάζοντας λοιπόν ενδεχομένως Μπάμπη Παπαδημητρίου στην Καθημερινή αλλά όχι τα ντοκουμέντα που δείχνουν πως η Κύπρος είχε πολύ μικρότερο έλλειμμα από την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Ρουμανία και πολλές ακόμη χώρες που στέκουν όρθιες, ο εισαγγελέας πρότεινε την ενοχή μου και το δικαστήριο αποδέχθηκε την πρόταση. Χιλιάδες σελίδες εγγράφων που αποδεικνύουν πως η Κύπρος κατέρρευσε επειδή έσκασαν οι Τράπεζες μάλλον δεν ξέρουν τι λένε.
Για την ιστορία μόνο να σημειώσω πως ο ίδιος εισαγγελέας είχε προτείνει την ενοχή μου στη δίκη για τη λίστα Λαγκάρντ.
Το δικαστήριο δεν φαίνεται να έδωσε σημασία ούτε σε αναφορά του Εισαγγελέα Εφετών Γιάννη Αγγελή, ο οποίος κατέγραφε τις πληροφορίες που του παρέδωσαν Κύπριοι συνάδελφοί του, ζητώντας την έρευνα των ευθυνών του Βγενόπουλου για δωροδοκία, διακίνηση μαύρου χρήματος και άλλα πολλά.
Ο Εισαγγελέας Αγγελής είχε δυσκολευτεί να διαβιβάσει τις πληροφορίες αυτές στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου και έτσι αναγκάστηκε να κάνει αναφορά.
Δυσκολία είχε και το δικαστήριο να δεχθεί την αναφορά αυτή και τα στοιχεία της ως σχετιζόμενα με τη δίκη. Για τραγική ειρωνία, μία μέρα πριν την απόφαση, η ανακριτικές αρχές στην Κύπρο, διέρρευσαν στον Τύπο της χώρας, πως έχουν δεμένη την υπόθεση δωροδοκίας του Κεντρικού Τραπεζίτη της Κύπρου από το Βγενόπουλο, μέσω του εφοπλιστή Ζολώτα στον οποίο η Τράπεζα Βγενόπουλου είχε δώσει 700 εκατομμύρια τα οποία δεν πήρε ποτέ πίσω. Η υπόθεση αυτή είχε περιγραφεί πλήρως στην αναφορά Αγγελή την οποία οι δικαστές δεν εξέτασαν μάλλον ως αποδεικτικό στοιχείο.
Μετά την απόφαση, ο δικηγόρος μου Νίκος Κωνσταντόπουλος- ο οποίος είδε και αυτός τις νομικές του γνώσεις να δοκιμάζονται όσο και η αλήθεια στη δίκη- έκανε Έφεση. Αυτή είναι η νομική πλευρά η οποία είναι σημαντική αλλά όχι η σημαντικότερη. Κάτω από το μανδύα της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, ένα πλέγμα αδικίας, επιπόλαιης δικαστική κρίσης αλλά και μεθοδεύσεων, αναπτύσσεται χρόνια. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα.
Προχθές δικαστήριο απάλλαξε ένα πράκτορα της ΕΥΠ ο οποίος είχε πρωτόδικα καταδικαστεί γιατί πιάστηκε με 4.500 διαβαθμισμένα έγγραφα στην κατοχή του. Ο Παπακωνσταντίνου βγάζει τη γλώσσα από το σαλόνι του σπιτιού του. Ο Βγενόπουλος είναι αθώος και εγώ ένοχος αν και η Δικαιοσύνη δεν μπήκε καν στον κόπο να πιστοποιήσει την αθωότητα του επιχειρηματία. Του την αποδίδει έξυπνα δια της καταδίκης μου ενώ δεν εξετάζει επί της ουσίας τα στοιχεία που υπάρχουν γι αυτόν πάνω από 5 χρόνια. Φαντάζομαι πως όπου να ναι θα αθωωθούν και οι Βατοπεδινοί.
Μου έρχονται διάφορες ρήσεις στο μυαλό που ανήκουν σε ποιητές και φιλόσοφους και θα ταίριαζαν στην περίσταση. Προτιμώ τη φράση του πατέρα μου: « να υποστηρίζεις το δίκιο και την αλήθεια ακόμα και όταν χάνεις απ αυτό. Από αυτά που χάνει κάποιος το πιο βλαπτικό να το χάνει είναι η αξιοπρέπεια».
Το αφιερώνω σε αυτούς που με δίκασαν, ως σχολιασμό της απόφασης.
koutipandoras
