Γράφει ο Στάθης Θ. Τσομίδης, Δικηγόρος
Η αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος της 6ης Μαΐου, στο σημερινό σημείωμα, γίνεται στα πλαίσια των διερευνητικών εντολών, και πριν την σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Έτσι τα σχετικά συμπεράσματα, ίσως να έχουν μεταβληθεί, όταν οι αναγνώστες θα έχουν την καλοσύνη να διαβάσουν το άρθρο. Όμως κάποια γενικά συμπεράσματα είναι διαχρονικά γι΄ αυτό και χρήσιμα.
1. Το τέλος του δικομματισμού, και γενικότερα η πλήρης κατάρρευση του παλαιού συστήματος διακυβέρνησης είναι ομολογημένη αλήθεια, από όλους τους αντικειμενικούς παρατηρητές.
Οι διαχειριστές της εξουσίας από την μεταπολίτευση και μετά υπέστησαν συντριπτική ήττα, Το περίεργο είναι ότι ούτε και τώρα κάποιος από τους πρωταγωνιστές αισθάνθηκε την ανάγκη να υποβάλλει την παραίτηση του, δείχνοντας ότι αναλαμβάνει την ευθύνη. Και αν ο κ. Βενιζέλος έχει το “άλλοθι” της εκ του προχείρου ανάληψης της εξουσίας, ο κ. Σαμαράς τυρβάζει περί άλλων.
2. Αναλύοντας περαιτέρω το αποτέλεσμα, η ΝΔ κατόρθωσε να πετύχει το ακατόρθωτο. Δηλαδή να ζητά, να επιβάλλει εκλογές τις οποίες τις έχασε πανηγυρικά. Ο κ. Σαμαράς και το επιτελείο του αποδείχθηκε ότι δεν είχε καμιά γνώση της πραγματικότητας όταν διακήρυττε και εκλιπαρούσε την αυτοδυναμία. Όχι μόνο δεν γνώριζε αλλά προσπαθούσε να επιβάλλει και την εκλογή του με διχαστικά διλλήματα.
3. Στον ίδιο χώρο, η εξαφάνιση του ΛΑ.Ο.Σ, και το ποσοστό των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, αποδεικνύει ότι η συντηρητική παράταξη, και μνήμη έχει και δεν συγχωρεί τις κολοτούμπες. Το διψήφιο ποσοστό του κ. Καμμένου αποτελεί σίγουρα Ελληνικό ρεκόρ, αλλά και πανευρωπαϊκή επιτυχία. Αφού δεν καταγράφεται άλλο παρόμοιο περιστατικό κόμματος που σε τρεις μήνες να λάβει τέτοιο ποσοστό.
4. Η φιλελεύθερη πλευρά της “πολυκατοικίας” υπέστη τα δεινά του πολυκερματισμού. Ο κ. Μάνος, η κ. Μπακογιάννη και ο κ. Τσίμερος, με μια επιφύλαξη για τον τελευταίο, έμειναν εκτός βουλής χάριν αρχηγίας.
5. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να υπολογίσουμε και την “ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ” σ΄ αυτήν την κατηγορία της ανάλυσης μας. Η είσοδος της επιβεβαίωσε την διαδρομή μας σε συνθήκες “Δημοκρατίας της Βαϊμάκης” που αναφέραμε στο προηγούμενο σημείωμα μας. Η ψήφος της, δυστυχώς για τον συνταξιοδοτούμενο πολιτικό προσωπικό, δεν είναι μόνον ψήφος διαμαρτυρίας, αλλά και ψήφος επιδοκιμασίας.
Όταν το επίσημο Κράτος υποχωρεί από τις αρμοδιότητες του, τότε το κενό συμπληρώνεται από τους πρόθυμους που μέχρι και γιαούρτια μπορούν να κουβαλήσουν και μασάζ να κάνουν και ότι άλλο οι “φιλήσυχοι νοικοκυραίοι” επιθυμούν.
Δυστυχώς τα Μ.Μ.Ε, δια της σιωπής τους, και προσκολλημένα στο δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο δεν έδωσαν σημασία στον “οχτρό”. Τα φώτα της δημοσιότητας δεν έπεισαν, και τώρα εκ των υστέρων προσπαθούν να “αποκαλύψουν”, ρίχνοντας όμως λάδι στην φωτιά, Κάνει εντύπωση ότι από όλου τους πολιτικούς αρχηγούς, κατά τις δηλώσεις τους στο βράδυ των εκλογών, μόνον ο κ. Κουβέλης βρήκε δύο λέξει σαν πει για την δημοκρατική εκτροπή.
6. Το ΠΑΣΟΚ κονιορτοποιήθηκε, σε σημείο να αποσύρει τους εκπροσώπους του από τα τηλεπαράθυρα, μέχρι την αμφιλεγόμενη δήλωση του κ. Βενιζέλου το ίδιο βράδυ, όπου επικαλέστηκε και τον Θεό της Ελλάδος για πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία.
Τo αποτελέσμα ήταν “αναπάντεχο” μόνο για όσους ζουν στον κομματικό σωλήνα, ή έχουν ίδιον όφελος από την επικράτηση του σχηματισμού αυτού. Όσοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν το εκλογικό αποτέλεσμα με την παλιά μεθοδολογία, σίγουρα δεν ζουν εδώ. Η έλλειψη στρατηγικής, φυσιογνωμίας, ο μη αποκλεισμός όλων των παλαιοκομματικών, η μη ανάδειξη νέων στελεχών και η λειτουργία σε επίπεδο γραφείων υποψηφίων και μόνον οδηγεί σε ασφαλές αποτέλεσμα την αποτυχία.
Τώρα ο κ. Βενιζέλος, μετά το συγνώμη της προεκλογικής περιόδου, τη υπόσχεση για επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής, ζήτησε την παραίτηση όλων των μελών της εκλογικής επιτροπής. Την αυτοκάθαρση που δεν τόλμησε το ΠΑΣΟΚ, την επέβαλε το εκλογικό σώμα. Και το ερώτημα που τίθεται είναι. Με ποιους θα πορευθεί. Ποιος θα χαράξει πολιτική και ποιος θα την εκτελέσει. Αλλά κυρίως ποιο θα είναι το “όραμα”. Γιατί χωρίς όραμα εκλογές δεν βγαίνουν.
7. Σε αυτό το επίπεδο κέρδισε το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ. Ήταν ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που είχε “θέση” για το αύριο. Δεν θα αναλύσουμε τώρα αν έχει πραγματοποιήσιμη άποψη ο ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν όμως ο μόνος που είπε τι θα κάνει, έστω και ανέφικτο, έστω και επικίνδυνο. Και ο κ. Τσίπρας, σε αντίθεση με τον κ. Σαμαρά, πήρε την εντολή και πρότεινε 5 σημεία. Όλα χλευάστηκαν. Όπως και οι επαφές του με κοινωνικούς φορείς.
Έφτασε στο σημείο ο κ. Σαμαράς να τον εγκαλέσει. Βέβαια η λογική της ΝΔ δεν μπορεί να συμβαδίζει με του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από αυτό το σημείο, μέχρι την κ. Τρέμη που το βράδυ τα Κυριακής απαιτούσε από τον εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ να πει τι θα κάνει ο Υπουργός Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους, η απόσταση είναι τεράστια.
8. Τέλος ο κ. Φώτης Κουβέλης, ελπίζω ότι έχει καταλάβει από το 1989 ότι τα αριστερά στηρίγματα σε συντηρητικές επιλογές οδηγούν σε πολιτική ευθανασία. Και όπως ανέφερε χαρακτηριστικά παλαιός κοινοβουλευτικός, αν συμβεί κάτι τέτοιο, το ξύλο θα πέφτει και εντός βουλής από τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και εκτός από τον Λαό, και τα ΙΟΥΛΙΑΝΑ του 1965 θα ωχριούν μπροστά σε αυτά του 2012.
9. Ο ξένος παράγοντας, μετά τη ομοβροντία των απειλών, των νουθεσιών, και της κατανόησης, στην καλύτερη των περιπτώσεων, αρχίζει να συμπεριφέρεται με σοβαρότητα. Η συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με προεξάρχοντα τον Κομπεντίτ, οι δηλώσεις των Γερμανών οικονομολόγων, αλλά και του ηγέτη του Γερμανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, δείχνουν ότι η μειονότητα της Ευρωπαϊκής σκέψης, που θα ενισχυθεί με την ανάληψη της εξουσίας από τον Φρανσουά Ολάντ, επανακαθορίζει την στάση της σε σχέση με το πρόβλημα.
Και αυτό το τελευταίο είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα, του εκλογικού αποτελέσματος, που έστειλε ο Ελληνικός λαός δια της ψήφου του. Οι επικείμενες εκλογές, που πρέπει να γίνουν, δεν θα έχουν ως διακύβευμα την “εκτόνωση του Λαού”, όπως κάποιοι θέλουν να ερμηνεύσουν το τωρινό αποτέλεσμα. Θα έχουν την επιλογή, αλλά γι΄ αυτήν πρέπει οι προτάσεις να εξειδικευθούν ακόμη περισσότερο κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όσοι νομίζουν ότι η “απειλή” για διακοπή της χρηματοδότησης της οικονομίας, θα λειτουργήσει αποτρεπτικά, και καταπιεστικά, ώστε να δημιουργηθεί κυβέρνηση των “μνημονιακών δυνάμεων” με “αντιμνημονιακό άλλοθι”, αποδέχονται ότι όχι μόνον μπήκαν στην πόλη οι “οχτροί”, αλλά και “εάλω η κοινωνία”
