ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΜΕΡΟΣ Ε’: Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Ο ΜΕΛΕΤΗΣ ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΣ & ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ. τοῦ ΕΠΟΚ

Συνεχίζοντας τις απαντήσεις μας στα λεγόμενα του κ. Μελέ­τη Μελετόπουλου θα σχολιάσουμε σήμερα την φράση του, ότι συνέπεια της 21ης Απριλίου υπήρξε «η προδοσία της Κύπρου και η τουρκική εισβολή, την οποία η χούντα δεν αντιμετώπισε αλ­λά λιποτάκτησε». Είναι μήπως έτσι όπως μας τα λέει ο διδάκτωρ κ. Μελετόπου­λος; Στο προηγούμενο άρθρο μας, αποκαλύψαμε όλη την αλήθεια για την ανάκληση της “μεραρχίας”. Τί όμως έπραξε ο Γεώργιος Παπαδό­πουλος για την Κύπρο την περίοδο 1968 – 1973; Την άφησε “αθω­ρά­κιστη” όπως συχνά λέγεται, ή αντιθέτως την κατέστησε πάνοπλη; Και ποιοι υπήρξαν εκείνοι που λιποτάκτησαν κατά την τουρκική εισβολή; Εκείνος ή όσοι τον διαδέχθηκαν στη εξουσία; Ας τα εξετά­σουμε:

Ἡ ὁργάνωση ἀμύνης τῆς Κύπρου

Τό 1967 ἡ Ἑλλάς δέν διέθετε δυνατότητα ἀποστολῆς ἀε­ρο­ναυ­τικῶν δυνάμεων. Ἀρχικά διέθετε μόνο τήν δυνατότητα ἀπο­στο­λῆς ἑνός Συντάγματος ΠΖ καί 100 ἀλεξιπτωτιστῶν (σχέδιο “Πυρσός”) καί κατόπιν ἀπέστειλε τήν ΕΛΔΥΚ/Μ, χωρίς ἀε­ρο­ναυτική κάλυ­ψη. Καί τά δύο ἦσαν σχέδια οὐτοπικά.

Ήδη από το 1968 καθορίσθηκε το πρώτο σχέδιο που προέ­βλε­πε σε περίπτωση τουρκικής αποβατικής ενεργείας στην Κύπρο, το Αρχηγείο Ναυτικού να προωθήση ένα Υποβρύχιο και δύο Το­ρπιλ­­­λακάτους με σκοπό την ενίσχυση συστήματος προειδο­ποι­ή­­σεως και την καταστροφή της εχθρικής αμφίβιας δυνά­με­ως και το Αρχηγείο Αεροπορίας να στείλει εφ’ άπαξ μία Μοί­ρα Αε­ροσκαφών για να προσβάλλει την αποβατική δύναμη από αέ­ρος με το σύνολο των 18 ή 24 αεροσκαφών του. Τούτο ανα­νεώ­θηκε και επιβεβαιώθηκε κατά το έτος 1970.[1] Ο Α/ΓΕΕΦ Στρα­τη­γός Χαρ. Χαραλαμπόπουλος (1970 – 1973), γράφει παράλ­λη­λα για το έργο στην Εθνική Φρουρά:

«Το 1971 είναι επίσης έτος οργασμού των Επιτελών της Εθνι­κής Φρουράς για την ισχυροποίησή της. Η αναπροσα­ρμογή των σχεδίων, η αξιοποίηση των όπλων μας, οι μετακινήσεις οπλι­σμού ώστε να είναι ομοιόμορφος σε κάθε μονάδα, η αξιο­ποί­η­ση των όπλων ανατολικής προε­λεύ­σεως, η τακτοποίη­ση των σχε­δίων επιστρατεύσεως, η προμήθεια πλα­τφο­ρμών με­τα­­­­φο­ράς αρμάτων μάχης, η συνεχής αεροφωτογρά­φηση των αμυ­ντικών οργανώ­σεων των Τουρκοκυπρίων, η εντατική εκπαί­­δευση στον νυκτερινό αγώνα…».[2]

Τον Ιούνιο του 1971, κατόπιν εντολής του Αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγού Οδ. Αγγελή, η Εθνική Φρουρά προέβη στις ακόλουθες ενέργειες για την βελτίωση της αμύνης σε περίπτωση από­­βάσεως: Μετέφερε ένα ακόμη Τάγμα Πεζικού υπό την Τα­κτική Διοί­κησι Κυρήνειας, ώστε να ενισχυθή το κύριο σημείο πι­θανής αποβατικής ενεργείας καθώς και μία Μοίρα Καταδρο­μών και μία Πυροβολαρχία μακρού βεληνεκούς στο Μοναστήρι. Πα­ρήγγειλε 5 Μεταφορείς Αρμάτων Μάχης και εγκατέ­στη­­σε έναν Ουλαμό Αρμάτων Μάχης στην Αμμό­χω­στο. Υπήγαγε το Τακτι­κό Συγκρότημα Κυρηνείας στην Διοίκηση Λευ­­κωσίας.

Σε συνάντηση του Α/ΕΔ Οδ. Αγγελή με τον Α/ΓΕΕΦ την ίδια πε­ρίοδο, ο πρώτος του είπε: «… Με­λε­τούμε την ενίσχυσή σας με επανδρωμένες μονάδες πεζικού, μέ­σων αρμάτων, αντιαε­ρο­πο­­­ρι­­κών και αντιαρμα­τι­κού πυρο­βο­λι­κού, ό­ταν η πολιτική ηγε­σία εκτι­μήσει, από κοι­νού με τον ΑΕΔ, ότι η τουρκική ένοπλη επέμ­βαση εί­ναι αναπό­φευκτη ή επι­κείμενη…».[3]

Στις 18 Σεπτεμβρίου 1972 ο Α/ΓΕΕΦ Χαραλαμπόπουλος, ενη­μέ­ρωνε τον Αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων Οδ. Αγγελή, ότι η Εθνι­κή Φρου­ρά είχε πλέον κα­λύ­ψει με ασκήσεις όλους τους πιθα­νούς χώ­ρους πιθανής τουρκι­κής απο­βάσεως στην Κύπρο.

Το ΓΕΕΦ είχε καταλήξει ότι αν ενεργήσουν ποτέ οι Τούρκοι, θα το πράξουν στην Κυρήνεια. Ο Στρατηγός Αγγελής ενημέρωσε: «Πρέπει να ξέρεις ότι οποιαδήποτε απόφαση της Τουρκίας για ένο­­πλη επέμβαση, θα γίνει εγκαίρως αντιληπτή. Έχουμε σί­γουρο τρό­πο να το μάθουμε. Σου λέω επίσης ότι εγώ βρί­σκο­μαι διαρκώς σε εγρήγορση. Θα πάρεις εγκαίρως ενισχύ­σεις». [4]

Κατά την κριτική του ΓΕΕΦ για την άσκησι “ΟΝΗΣΙΛΛΟΣ 2” ’73 αναλυόταν η αεροναυτική συμβολή της Ελλάδος σε περίπτωση τουρκικής εισβολής:

«Ο πλούς της νηοπομπής της μεταφερούσης την αμφίβιον δύ­ναμιν, καίτοι σχετικώς μικράς διαρκείας, είναι λίαν επι­σφα­λής, δεδομένου ότι προ­βλέπε­ται η δράσις των ημετέρων εξ (6) το­ρπιλλακάτων, ενός υποβρυχίου και δύο ει­σέτι τορπιλ­λα­κά­των ή ενδεχομένως δύο (2) πυραυλακάτων. Τούτο σημαίνει ότι αριθμός πλοίων της εχθρικής νηοπομπής θα βυθισθή ή θα εξου­­­­­δετε­ρω­θή…».[5]

Στίς 22 Ὀκτωβρίου 1973 τό Α.Ε.Δ. συνέταξε νέο Σ.Α.Κ. (Σχέδιο Ἀμύνης Κύπρου) μέ τήν κω­δική ὀνομασία “ΑΦΡΟΔΙΤΗ ᾽73” πού προέ­βλε­πε ταχυτάτη ἀνάπτυξη, διασπορά, ἐπάνδρωση πυροβο­λεί­­ων καί στρῶση ναρκοπεδίων ὅλων τῶν δυνάμεων τῆς Κύπρου. Συγκεκρι­μέ­να προέβλεπε:

Τήν ἀποστολή μίας Μοίρας 18 ἀεροσκαφῶν στήν Κύπρο πού θά ἐνεργοῦσαν ἀπό τά Α/Δ Καστελλίου καί Τυμπα­κίου Κρή­της ἤ ἀπό τό Α/Δ Σούδας γιά προσβολή τῆς τουρκικῆς ἀποβατικῆς δυνάμεως.
Τήν προώθηση ἑνός Ὑποβρυχίου τύπου 209 καί δύο Τορπιλ­λακάτων τύπου “ΝΑΣΤΥ” μέ ἐ­ναλλακτική, δύο νεότευκτων Πυ­ραυλακάτων μέ πυραύ­λους EXOCET, γιά τήν προ­σβολή τοῦ του­ρκι­­κοῦ ἀποβατικοῦ στόλου.
Τήν ἐκκαθάρι­ση τοῦ ἐσωτερικοῦ τῆς Νήσου μέ ἐνέργεια τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς καί κυρίως ἐξάλειψη τοῦ “θύ­λακος” τοῦ Κιόνε­λι μεταξύ Λευκωσίας – Ἀγύρτας. Οἱ δυνάμεις της εἶχαν κατά­νεμη­θεῖ σέ 5 τομεῖς (Ἀμμοχώστου, Κυρη­νείας, Μόρφου, Λεμε­σοῦ (Λά­ρνακος καί Πάφου) μέ μεγαλύτερη βά­ση στόν τομέα Κυρη­νείας. Ἡ ΕΛ.ΔΥ.Κ. παρέμενε ὡς ἐφεδρεία γιά ἐξάλειψη πιθανοῦ προ­­γεφυ­ρώ­­μα­τος τοῦ ἐχθροῦ στά σημεῖα ἀποβάσεως.
Τό σχέδιο “Βέλος” γιά τήν παράταξη Πυροβολαρχιῶν κατά μῆκος τῶν ἀκτῶν καί φραγμό πυρός πρός ἀνάσχεση τῆς προ­σεγ­γί­­σεως ἀποβατικῶν σκαφῶν στήν ἀκτή.
Τό Σ.Α.Κ. ΑΦΡΟΔΙΤΗ’ 73, ἐγκρίθηκε στό Συμ­βού­­λιο Ἐθνικῆς Ἀσφαλείας τῆς 30ης Ὀκτωβρίου 1973.

Εάν αυτό το σχέδιο είχε εφαρμοσθή από τους διαδόχους του Παπαδόπουλου 9 μήνες αργό­τερα, η Τουρκική εισβολή στην Κύ­προ θα ήταν σήμερα ανέκδοτο.

Με τα F4E Phantom II, τα Υποβρύχια τύπου 209 και τις Πυραυλακάτους που αγόρασε ο Γ. Παπαδόπουλος και με την απλή εφαρμογή του Σ.Α.Κ. ΑΦΡΟΔΙΤΗ’ 73 που είχε συντάξει, η Τουρκική εισβολή στην Κύ­προ θα ήταν σήμερα ανέκδοτο

Πρός νέο Σύνταγμα τῆς Κύπρου

Ἡ πολιτική τοῦ “Ἑνδοκυπριακοῦ Διαλόγου” τό 1968 – 1971 καί τοῦ “Ἑνισχυμένου Ἑνδοκυπριακοῦ Διαλόγου” τό 1972 – 1973 ἀπέ­δωσε: Οἱ Τοῦρκοι πα­ραιτήθηκαν ἀπ’ ὅλα τά “συγκυριαρχικά” δι­καιώματα καί ὑπανα­χώ­­ρησαν καί στά “13 σημεῖα” τῶν συντα­γματικῶν μεταρρυθμί­σε­ων πού εἶχε προβάλει ὁ Μακάριος. Τό Νέ­ο Σύνταγμα τῆς Κύπρου προέβλεπε κατά τομείς:

Ἐκτελεστική ἐξουσία

– Κατάργηση τοῦ τουρκικοῦ “βέτο”.

– Κατάργηση τοῦ δικαιώματος “μονομεροῦς ἐπεμβάσεως”.

– Δραματική μείωση τῶν ἐξουσιῶν τοῦ Τούρκου Ἀντιπροέ­δρου.

– Δραστικό περιορισμό τῶν τούρκων ὑπουργῶν.

Νομοθετική εξουσία

– Κατάργηση τῆς χωριστῆς τουρκικῆς βουλῆς καί συγκρότηση ἐνιαίας Βουλής μέ δύο Τμήματα.

– Ἔλληνα Πρόεδρο Βουλῆς καί Ἔλληνα τόν ἔνα ἀπό τούς δύο Ἀντιπροέδρους της.

– Δραματική μείωση τῶν Τούρκων βουλευτῶν σέ 15, ἔναντι 60 Ἑλλήνων.

– Κατάργηση χωριστῆς πλειοψηφίας τῶν Τούρκων βουλευτῶν γιά τήν ψήφιση τῶν νόμων.

Διοίκησις

– Μείωση τῆς τουρκικῆς συμμετοχῆς στήν Διοίκηση ἀπό 30% σέ 18%.

Δικαστική ἐξουσία

– Κατάργηση τῶν δύο Ἀνωτάτων Δικαστηρίων (Συνταγματικό καί Ἀνώτατο Πολιτικό) καί συγκρότηση ἐνιαῖου Ἀνωτάτου Δικα­στη­ρίου μέ 6 Ἑλληνοκυπρίους καί 3 Τουρκοκυπρίους δικαστές.

Τοπική Αὐτοδιοίκησις

– Κατάργηση τῶν “κοινοτικῶν συνελεύσεων” τῶν Τουρκοκυ­πρί­­ων καί ἐποπτεία τῶν τουρκοκυπριακῶν κοινοτικῶν ὑποθέσεων ἀπό τό ἀντίστοιχο τμῆμα τῆς Βουλῆς ὑπό τήν προεδρία τοῦ Τούρ­κου Ἀντιπροέδρου.

– Ὀργανικό Νόμο γιά καθορισμό τῶν τοπικῶν ὑποθέσεων καί ὅχι ρύθμιση ἀπ’ εὐθείας ἀπό τό Σύνταγμα ὅπως ἤθελαν οἱ Τοῦρ­κοι.

– Ἑνοποίηση τῶν Δήμων πού διαχώριζε ἡ Ζυρίχη καί αἱρετά “Συμβούλια Τοπικῆς Διοικήσεως” γιά τίς ἀποφάσεις τοπικῶν ζη­τημάτων.

– Διατήρηση τῶν μικτῶν χωριῶν καί ἀνασύσταση ὅσων ὑπῆρ­χαν μέχρι 21/12/1963. Τεράστια ἑλληνική ἐπιτυχία πού ἀπέτρεπε τήν “καντονοποίηση” τῆς Κύπρου καί ἐξάλειφε τούς “θύλακες”.

Θά ὑπήγοντο στήν Ὁλομέλεια τῆς Βουλῆς καί θά εἶχαν μικτό αἱρετό συμβούλιο κατ’ ἀναλογίαν πληθυσμοῦ.

Ἡ λύση τοῦ Κυπριακοῦ εἶχε σχεδόν ἐπιτευχθῆ. Τό Νέο Σύ­ν­ταγ­μα τῆς Κύπρου ἦταν ἔτοιμο καί οἰκοδομούσε μία ἐ­ντε­λῶς ἑλ­λη­νική κατάσταση στήν Κύπρο:

* Ἔληγε ἡ “συγκυριαρχία” τῶν Συνθηκῶν Ζυρίχης Λονδίνου.

* Ἔληγε ἡ “de facto” διχοτόμηση, οἱ τουρκικοί “θύλακες” καί ἡ διαβόητη “πράσινη γραμμή”.

* Κατηργεῖτο τό τουρκικό “βέτο” καί τό δικαίωμα “μονομ­ε­ροῦς ἐπεμβάσεως” μέ βάση τό ὁποῖο η Τουρκία στήριξε νομικά τόν “ΑΤΤΙΛΑ” λίγους μῆνες ἀργότερα.

Ἡ κυριαρχία σέ Ἕβρο καί Αἰγαῖο

Τήν περίοδο 1967 – 1973 οἱ ἐξοπλισμοί τῶν Ε.Δ. ἐξ ἐθνικῶν πό­­ρων, ὑπῆρξαν οἱ μεγαλύ­τεροι πού ἔγιναν μετά τόν πόλεμο. Ἀπο­τέ­λεσμά τους ὑπῆ­ρξε:

α) Ἡ ἀνατροπή τοῦ συσχετισμοῦ δυνάμεων μέ τήν Τουρκία ἀπό 4 πρός 10, σέ 7 πρός 10.

β) Ἡ ἐπίτευξη ἰσορροπί­ας χερσαίων δυνάμεων.

γ) Ἡ ποιοτική ἀεροναυτική ὑπε­ρο­πλία τῆς Ἑλλάδος.

δ) Ἡ αὐτόνομη γεω­στρα­­τηγική κάλυψη τοῦ ἐνιαίου Ἑλλαδο­κυ­­πριακοῦ χώρου.

Στά μέτωπα Ἕβρου και Αἰγαίου ἡ Ἑλλάς εἶχε πετύ­χει σαφή κυ­ριαρχία:

Ἕβρος: Τό 1967 διέθετε μόνο 3 Ἐπιλαρχίες Μέσων Ἁρμάτων ἔναντι 10 τουρκικῶν! Τό 1973 διέθετε πλέον 9 Ἐπιλαρχίες Μέσων Ἁρ­μάτων (μέ δυ­ν­α­­­­­το­τητα ἐνισχύσεως μέ ἀκόμη 4 ἀπό τήν Κεντρι­κή Μακεδονία) ἔ­να­ντι 14 τουρκικῶν. Διέθετε ἐπιπλέον τό συγκρι­τι­κό πλεονέκτη­μα τῶν συγχρόνων ἁρμάτων ΑΜΧ – 30, ἔναντι τῶν πε­παλαιωμένων του­ρκικῶν.

Αἰγαῖο: Τό 1967 δέν διέθετε καμμία ἀεροναυτική ἰσορροπία ἔ­ναντι τῶν Τούρκων. Τό 1973 καί ἔπειτα, διέθετε συντριπτική ποιο­τική ἀερο­ναυ­τική ὑπεροπλία ἔναντι τῶν Τούρκων: Τά Ὑποβρύχια τύπου 209 καί οἱ Πυραυλάκατοι ἐξασφά­λι­ζαν ὑπεροχή στήν θα­λασσα. Τά F4E Phantoms II διασφάλιζαν τήν κυριαρχία στόν ἀέ­ρα. Ἡ Ἑλ­λάς εἶχε τήν δυνατότητα πλήρους κυ­ριαρχίας σέ ἀέρα καί θα­λασ­σα ἐντός 48 ἤ 72 ὡρῶν.

Τό 1967 οἱ νῆσοι τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου ἦσαν ἀποστρα­τι­κο­ποιημένες. Διέθεταν μόνο τμή­ματα Χωροφυ­λακῆς καί Τ.Ε.Α. (πο­λίτες ἐθ­νο­φύλακες) μέ ὑποτυπώδη ὁπλισμό. Ἀπό τό 1968, ἄρχι­σαν ἐκτενῆ ὀχυρωματικά ἔργα καί μυστικές ἀποστολές ὑλι­κοῦ καί στρατιωτικῶν τμημάτων. Ἀκόμη καί τά ὄ­ρη τῶν νή­σων ἀνα­σκά­φθηκαν καί μέσα σέ αὐτά δημιουργή­θη­καν καλυμ­­μένες βάσεις ὁπ­­λι­κῶν συστημάτων. Τό 1973 πλέον, ὅλες οἱ νῆσοι τοῦ Ἀνατολικοῦ Αἰγαίου, διέ­θε­ταν Τακτικά Συγκρο­τη­ματα μέ ἅρματα, ἀντιαεροπορικά συ­στή­ματα Bofors, Πυροβολικό, ἀντιαρματικά μέσα καί ἐπάκτιες ὀχυ­ρώ­σεις μέ ὁπλισμένο σκυ­ρόδεμα.

Παράλληλα, μερίμνησε γιά τήν πυκνή κατοίκηση τῶν ἀκρι­τι­­κῶν νῆσων, μέ ἐπιδοτήσεις σκαφῶν καί παρα­χω­ρή­­­σεις μέχρι 4 στρεμμάτων γιά μόνιμη ἐγκατάσταση, ἐνῶ ἀνέθεσε στόν Ναύα­ρχο Χανίδη, σέ συ­νεν­νόηση μέ τόν ἐφοπλιστή Λέοντα Λαιμό γιά τήν ἀξιοποίηση τῶν Οινουσῶν ὡς σημαίας εὐκαιρίας.[6]

Ἀπό τό 1973 καί ἔπειτα, ἡ Ἑλλάς διέθετε για πρώτη φορά ὅλες τίς προϋ­πο­θέσεις γιά:

α) Νά συντρίψη τόν “ΑΤΤΙΛΑ” καί νά κη­ρύξη τήν Ἔνωση τῆς Κύ­πρου μέ τήν Ἑλλάδα,

β) Νά ἀντιμετωπίση μία εὐρύτερη Ἑλληνοτουρκική σύρ­ρα­ξη μέ ἐπι­τυ­χία,

γ) Νά πάρη τήν “ρεβάνς” γιά τήν Μικρασιατική κατά­στ­ρο­­­φή.

Αὐτοί πού διαδέχθηκαν τήν Κυβέρνηση Γ. Παπα­δο­πούλου δέν μπό­ρεσαν ἤ δέν θέλησαν νά ἐκμε­ταλ­λευτοῦν αὐτό τό πλεο­νέκτη­μα πού τους κληροδότησε.

Ἡ τελευταία εὐκαιρία καί ἡ προδοσία

Ὅπως εἶναι σαφές, ἡ περίοδος Γ. Παπαδοπούλου (1968 – 1973) ὑπῆρξε ἡ τελευταία μεγάλη εὐκαιρία τοῦ Κυπριακοῦ:

Τό ἐθνικό ζήτημα ἔβαινε πρός τήν λύση του μέ ἕνα νέο Σύ­νταγμα πού οἰκοδομοῦσε μία ἀδιαίρετη “Ἑλλάδα τοῦ Νότου”, χω­ρίς “θύλακες”, χωρίς “πράσινη γραμμή”, χωρίς δικαιώματα του­ρ­κι­κοῦ “βέτο” καί “μονομεροῦς ἐπεμβάσεως”. Καί μέ ἄνοικτη τήν θύ­ρα γιά τήν μελλοντική Ἕνωση μέ τήν Ἑλλάδα. Ἡ ἀνατροπή τοῦ Γ. Παπαδοπούλου καί τῆς πολιτικῆς του ὑπῆρ­ξε ἡ ἀπαρχή τοῦ δράματος καί τῆς προδοσίας τῆς Κύπρου:

Ὁ Δημήτριος Ἰωαννίδης, δημιούργησε ἕνα καθεστώς παντε­λοῦς ἀνευθυνότητος καί ἀκυβερνησίας, τό ὁποῖο ἀ­νέτρεψε κάθε πολιτική τοῦ Γ. Παπαδοπούλου στό Κυπριακό:

– Ἔπεσε στήν “παγίδα” μίας “τεχνητῆς προκλήσεως” πού εἶχε δρομολογηθῆ ἀπό σκοτεινά κέντρα ἐξουσίας ἤδη.

– Ἐξαπέλυσε ἕνα ἀναίτια αἱματηρό “πραξικόπημα” κατά τοῦ Μα­καρίου χωρίς νά λάβη κάν τά στοιχειώδη μέτρα πιθανῆς τουρ­κικῆς ἀντιδράσεως.

– Κατά τήν εἰσβολή τοῦ “ΑΤΤΙΛΑ Ι”, δέν τήρησε τήν ἐφαρμογή τοῦ Σ.Α.Κ. “ΑΦΡΟΔΙΤΗ ᾽73” μέ τό ὁποῖο ὁ ἀποβατικός στόλος τῶν Τούρκων θά εἶχε βρεθῆ στον βυθό τοῦ Αἰγαίου.

– Ἄφησε τό ΓΕΕΦ ἐντελῶς ἀκέφαλο καί ἀκατεύθυντο νά δώση τήν μάχη στήν Κύπρο.

– Δέν ἀντέδρασε ὅταν οἱ Ἀρχηγοί τῶν Ἐπιτελείων “παρά­κου­σαν” τήν “ἐντολή” του νά κτυπηθοῦν οἱ Τοῦρκοι, ἔστω καί ἀργά…

Ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε ἡ κατάρρευσίς του ἐνῶ οἱ Τοῦρκοι εἶχαν ἤδη καταλάβει τό 4% τῆς Κύπρου καί τήν πόλη τῆς Κυρήνειας…

Ὁ Κων/νος Καραμανλῆς ἐπανῆλθε ἀπό τούς Ἀρχη­γούς τῶν Ἐπιτελείων πού ἀρνήθηκαν τήν ἀποστολή ἀεροναυτι­κῶν δυνάμεων στήν Κύπρο καί ἀνέτρεψαν τόν “φιλοπόλεμο” Ἰω­αννίδη (Γκιζίκη, Μπονάνο, Ἀραπάκη, Παπανικολάου, Γαλατσάνο). Μετά τό 1955, αὐτή ἦταν ἡ δεύτερη φορά πού κέρδιζε τήν πρωθυπουργία ἐλέῳ Κύπρου… Ὁ Καραμανλῆς ἐκπλήρωσε φαίνεται τίς δεσμεύσεις του γιά τήν ἐπιστροφή του, ὅπως αὐτές ἐπισφραγίσθηκαν στίς συναντήσεις του μέ τόν Kissinger (Αὔγουστος 1973) καί μέ τόν Ἐτσεβίτ καί Kis­singer (Μάϊος 1974). Ἔτσι:

-Ἀποδέχθηκε τό ἐθνικό ὄνειδος τῆς «Διακηρύξεως τῆς Γενεύης» ἡ ὁποία ὑπῆρξε μία ἄνευ ὅρων παράδοση, πού ἀνεγνώριζε τά στρατεύματα κατοχῆς, τήν διχοτόμησι τῆς Κύπρου καί τήν ὑπο­χώρηση ὅσων εἶχε κατακτήσει ἡ Ἐ­θνική Φρουρά στό πεδίο τῆς μάχης!

– Δέχθηκε ἀδιαμαρτύρητα τήν παραβίαση “καταπαύσεως πυρός”, ἀφήνοντας τούς Τούρκους ἀνενόχλητους νά προχωρήσουν ἀπό τήν κατοχή τοῦ 4%, στήν κατοχή τοῦ 12% τῆς Κύπρου μέσα σέ λίγες ἡμέρες.

– Στίς 14 Αὐγούστου 1974 ἡ Τουρκία ἐξαπέλυσε τήν δεύτερη φά­ση τῆς εἰσβολῆς στήν Κύπρο. Καί ἐκεῖνος ὡς Πρωθυπουργός ἀνε­φώνησε τό ἀδιανόητο «Ἡ Κύπρος κεῖται μακράν!…».

Μέ τόν Καραμανλή, ὁλοκληρώθηκε ἡ τραγωδία τῆς Κύπρου. Ὅταν ἀνέλαβε τήν ἐξουσία, οἱ Τοῦρκοι κατεῖχαν τό 4% καί ἐπί πρωθυπουργίας του ἔφτασαν στήν κατοχή τοῦ 38% τῆς Κύπρου!

Αὐτοί πού διαδέχθηκαν τον Γ. Παπα­δό­πουλο στην εξουσία δέν μπό­ρεσαν ἤ δέν θέλησαν νά ἐκμε­ταλ­λευτοῦν τά ασύγκριτα πλεο­νεκτή­ματα πού τους κληροδότησε

Ιδού λοιπόν η αλήθεια κ. Μελετόπουλε για το ποιοί πρόδωσαν την Κύπρο και ποιοι λιποτάκτησαν κατά την τουρκική εισβολή…

ΑΥΡΙΟ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΩΝ ΜΑΣ ΣΤΟΝ κ. ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟ…

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Χαρ. Χαραλαμπόπουλου «Περιμένοντας τον “Αττίλα”», σελ. 45

[2] Χαρ. Χαραλαμπόπουλου «Περιμένοντας τον “Αττίλα”», σελ. 81

[3] Χαρ. Χαραλαμπόπουλου «Περιμένοντας τον “Αττίλα”», σελ. 90 – 91

[4] Χαρ. Χαραλαμπόπουλου «Περιμένοντας τον “Αττίλα”», σελ. 180-181

[5] Χαρ. Χαραλαμπόπουλου «Περιμένοντας τον “Αττίλα”», σελ. 218

[6] Ὑπό μελέτη, ἦταν καί ἡ συνεννόηση μέ τό Ἵδρυμα Γκου­­­λ­πε­κιάν, γιά τήν παραχώρηση μίας ἀκριτικής νῆσου στούς Ἀρμε­νίους (οἱ ὁποίοι δέν είχαν κράτος), γιά τήν διοργάνωση ὅλων τῶν ἐκ­δη­λώ­σεών τους.