η μεγαλύτερη σοπράνο φαινόμενο όλων των εποχών, πέθανε σαν σήμερα στις 16 Σεπτεμβρίου 1977, σε ηλικία 53 ετών .Εξαίρετη τραγουδίστρια του 20ού αιώνα στην ιστορία της φωνητικής τέχνης. Γεννημένη στις ΗΠΑ από Έλληνες γονείς. H καριέρα της καλλιτέχνιδας αρχίζει το 1940, στο Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας
το 1945 η Μαρία φεύγει από την Ελλάδα. Αρχικά στην Ιταλία και κατόπιν στις διάφορες χώρες της Ευρώπης και της υφηλίου Η φωνή, η απόδοση και η εμφάνισή της ηλεκτρίζουν κάθε είδους κοινό.
«….Το πιο θαυμάσιο πράγμα για έναν καλλιτέχνη είναι η αίσθηση ότι το κοινό είναι έτοιμο να του προσφέρει τη συμπάθεια του για να δώσει τον καλύτερο εαυτό του. Μου έχει τύχει να βγω στη σκηνή και να νιώσω ότι το κοινό δεν μου δίνει αμέσως τη συμπάθειά του. Τότε παραλύω. Ο λαιμός μου κλείνει. Οι τόνοι, οι ήχοι είναι εκεί, αλλά κάθε εμπιστοσύνη προς τον εαυτό μου έχει εξαφανιστεί. Τότε αισθάνομαι ηττημένη..»
<.... Οποτε ερμηνεύω τη "Νόρμα "με κάνει ευτυχισμένη . Είναι ο αγαπημένος μου ρόλος. Νομίζω ότι της μοιάζω. Είναι πολύ υπερήφανη για να δείξει τα πραγματικά της αισθήματα, αλλά στο τέλος υποκύπτει.....>
<...Μια γυναίκα που δεν αισθάνεται κακία ούτε νιώθει αδικημένη από δυσμενείς καταστάσεις, τις οποίες, εν τέλει, έχει προκαλέσει η ίδια. Λατρεύω τον Μπελίνι, όπως και τον Ντονιτσέτι. Αλλό ο Μπελίνι είναι η αδυναμία μου. Είναι πιο ισχυρός, πιο δυνατός, πιο αρρενωπός, αν μου επιτρέπεται να εκφραστώ έτσι.... ... Ο κόσμος της Λουτσία είναι άλλος. Μελαγχολικός και συναισθηματικός Ιδιαίτερα στη σκηνή της τρέλας, καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος της υπερβαίνει την καθημερινότητα, είναι ένας κόσμος ονείρου...» Μ.ΚΑΛΛΑΣ
Με τον τρόπο ερμηνείας της διαμόρφωσε την παραδοσιακή σκηνή της όπερας και την διεύρυνε ερμηνεύοντας έργα όπως το «Άνα Μπολένα» του Ντονιζέττι, «Πειρατής» του Μπελλίνι, «Μήδεια» του Τσερουμπίνι, «Ορφέας και Ευριδίκη» του Χάυδν και άλλα, ενώ συγχρόνως αναδημιουργούσε με τρόπο αξέχαστο και ίσως αμίμητο, πρόσωπα όπως Νόρμα, Αμίντα και Λουσία.
Χωρίς να μειώσει το κύρος του φωνητικού στυλ, εμβάθυνε τα λόγια και τη μουσική και δραματοποίησε σε βάθος την απόδοση των έργων. Γι?αυτό έδινε στα πρόσωπα ένα τραγικό αιφνιδιαστικό ανάστημα που εντυπωσίαζε βαθιά όσους την άκουγαν να τραγουδάει……/ μαέστρος Ρενέ Λέιμποβιτζ
«Με γνωρίζουν ως πριμαντόνα και καμιά φορά με κατηγορούν ότι είμαι πριμαντόνα. Αλλά αυτός είναι ένας τίτλος για τον οποίο είμαι υπερήφανη Πολύ συχνά δίνουν στον όρο μια λανθασμένη σημασία. Στην πραγματικότητα, η λέξη προσδιορίζει πολύ απλά την “πρώτη κυρία” του θιάσου, την πρωταγωνίστρια.» Μ.ΚΑΛΛΑΣ
ο πρωθυπουργός Μεντερέ στο σκάφος “Χριστίνα” του Ωνάση σε συζήτηση με τον Πατριάρχη της Αλβιόνας ,Αθηναγόρα και τον Ωνάση τους ρώτησε:
-Τι λαός είσαστε εσείς οι Έλληνες; Την ημέρα σας ξεριζώνουν και ολονυχτίς ξαναβλασταίνετε! Και τι βλαστάρια; Ο ανθός της Γης, σαν τη Μαρία! Αλήθεια πόσοι είσαστε, μόνο δέκα εκατομμύρια;
-Πως ν’ αυξηθούμε, αναρωτιόταν η Κάλλας, αφού ανάμεσα στον ανθό φυτρώνουν κι΄αγκάθια… … Φιμωμένες φωνές… αγκάθι μπηγμένο στην καρδιά της πριμαντόνας ήταν αυτό το αλληλοφάγωμα, από την εποχή που τη σαμποτάρανε στη Λυρική Σκηνή της Αθήνας…
Το ‘λεγε και το ξανάλεγε πως το 1954 έμεινε μ’ ανοιχτό στόμα, όταν ο Νίκος Ζαχαρίου κι η Μαρία Κερεστεντζή θριαμβεύσανε στο διεθνή διαγωνισμό της Σκάλας του Μιλάνου! δυο φωνές, που όσο τραγουδούσανε στην Ελλάδα τις φιμώνανε…
Γι’ αυτό η Κάλλας, όταν ήρθε, διάσημη πια, να τραγουδήσει στην Επίδαυρο, ζήτησε υπέρογκη αμοιβή, που την κατάθεσε όμως στο Ίδρυμα που έφερε τ’ όνομα της, για την ανάδειξη ταλέντων… Η αμοιβή των 9.000 δολλαρίων που ζήτησε η Μαρία Κάλλας για το ρεσιτάλ της στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, στις 5 Αυγούστου 1957, προκάλεσε σκάνδαλο, ακόμη και με πολιτικές προεκτάσεις για την κυβέρνηση Καραμανλή. Η ντίβα που βρίσκεται στα χρόνια της μεγάλης ακμής της, θα επιστρέψει στην Επίδαυρο το 1961, για τη «Μήδεια».
Η Μαρία Κάλλας απόφευγε, τις μέρες της δόξας της, την Αθήνα, επειδή η ελληνική πρωτεύουσα δεν είχε όπερα. Τη Λυρική Σκηνή τη θεωρούσε σαν την παράγκα του Καραγκιόζη μπροστά στο σεράι των άλλων πόλεων ακόμη και των Βαλκανίων, που είχαν μεγαλοπρεπή λυρικά θέατρα. Ρωτούσε το ζεύγος Ζαχαρίου, που είχε πάει στις βαλκανικές χώρες κι όταν της λέγανε πως είχανε θαυμάσιες όπερες, γινότανε θηρίο με τη δική μας κατάντια…
Κι απαριθμούσε στα μακριά της δάχτυλα τους Έλληνες καλλιτέχνες που είχανε κάνει καριέρα στη Σκάλα του Μιλάνου, στην Ευρώπη, στη Μετροπόλιταν Όπερα, αλλά ..η Ελλάδα δεν τους τίμησε χτίζοντας ένα αντάξιο τους λυρικό θέατρο στην Αθήνα.
Ένας θαυμαστής της Μαρίας Κάλλας, από την Απουλία, της έλεγε, ότι <...οι αρχαίοι Έλληνες είχαν θέατρα για τραγωδίες και κωμωδίες, ενώ οι Ρωμαίοι αρένες για μελλοθάνατους...>
Η Κάλλας τραγούδησε 84 φορές τη Νόρμα – περισσότερο από κάθε άλλη ήρωίδα της όπερας – και 43 φορές τη Λουτσία.
Συγκεκριμένα τραγούδησε: Νόρμα του Μπελίνι (Νόρμα) 84 φορές Τραβιάτα του Βέρντι (Βιολέτα) 58 Τόσκα του Πουτσίνι (Τόσκα) 53 Λουτσία του Ντονιζέτι (Λουτσία) 43
Αίντα του Βέρντι (Αίντα) 31 Μήδεια του Κερουμπίνι (Μήδεια) 31 Τουραντό του Πουτσίνι (Τουραντό) 23 Σονάμπουλα του Μπελίνι (Αμίνα) 21 Τροβατόρε του Βέρντι (Λεονόρα) 20 Πουριτανοί του Μπελίνι (Ελβίρα) 13 Άννα Μπολένα του Ντονιζέτι (‘Αννα) 12 Τζοκόντα του Πονκιέλι (Τζοκόντα) 12 Τριστάνος και Ιζόλδη του Βάγκνερ (Ιζόλδη) 12.
Ακόμη, είχε τραγουδήσει άλλες τριάντα (30) όπερες κάτω απο 10 φορές την κάθε μία, συνολικά, – εκτός από τις προαναφερθείσες – 122 φορές στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα της Υφηλίου
Η Μαρία Κάλλας στα μπουζούκια λέει στον Μανώλη Χιώτη:
Απόψε μ΄ έκανες να βρω ακόμη περισσότερο τις ρίζες μου !!!
πληρ:liberopoulos.gr
