ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ “ΘΕΣΜΟΙ”-
Ισχυρίζομαι ότι δύσκολα συναντάς τίμιους ανθρώπους στη χώρα μας. Επειδή ζω στην Ελλάδα και δεν έχω εμπειρία από τη ζωή σε άλλες χώρες, θ’ αναφερθώ σε συμβάντα, όπως τα βίωσα, περιγράφοντας πρόσφατα περιστατικά της κλεψιάς, της αδιαφορίας και της απάτης που μαστίζουν τη χώρα μας και έχουν καθιερωθεί ως σύγχρονοι, απαράβατοι κοινωνικοί θεσμοί, γενικής αποδοχής.
Την Τρίτη, 30.10.2012, έκανα ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Λάρισα. Έπρεπε να επισκεφτώ με μια συνεργάτιδά μου τα δικαστήρια της Λάρισας και, μετά, τις φυλακές, που σήμερα αποκαλούνται, κατ’ ευφημισμό (όχι κολαστήρια και αποθήκες ψυχών, αλλά) “καταστήματα κράτησης”. Άλλωστε, το σύγχρονο ελληνικό κράτος διαπρέπει στις μετονομασίες και τις μεταμφιέσεις. Παράδειγμα οι μετονομασίες: του υπουργείου δημόσιας τάξης σε “ υπουργείο προστασίας του πολίτη”, της απεχθούς στέρησης της ελευθερίας χωρίς δικαστική απόφαση, δηλαδή της λεγόμενης προφυλάκισης, σε “προσωρινή κράτηση” κ.ο.κ.
Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί και, αφού περάσαμε τις εκνευριστικές συμπληγάδες των διοδίων πληρώνοντας συνολικά σημαντικό χρηματικό ποσό, φτάσαμε στον προορισμό μας. Πήγαμε στην πρώτη δημόσια υπηρεσία, όπου απολαύσαμε την απραγία των πολυάριθμων υπαλλήλων, τη νωχελικότητα, την αδιαφορία, την εντυπωσιακή έλλειψη ευγένειας και την αλαζονεία τους και, προ της μετάβασής μας στην επόμενη δημόσια υπηρεσία, αποφασίσαμε να γευματίσουμε πρόχειρα σε κοντινό “ουζερί”, κοντά στο κέντρο της πόλης.
Περί την 15:00 ώρα, καθίσαμε στα κάθε άλλο παρά αναπαυτικά καθίσματα και παραγγείλαμε ό τι συνήθως παραγγέλνει κάποιος σε ουζερί: ούζο με τα συνοδευτικά υποτυπώδη εδέσματα.
Στο τέλος, πληρώσαμε για τα παραγγελθέντα ευτελή είδη το ποσό των 52 € και χορηγήθηκε σε εμάς “νόμιμη απόδειξη” με την έντυπη ένδειξη «Μ… ΟΥΖΕΡΙ Κ. Χ. …, ΑΦΜ …, Δ.Ο.Υ. Γ Λάρισας, τηλ. …, σύνολο 22,00 μετρητά 22,00, τεμάχια 4 30-10-12, 13:39, αρ. νομ. αποδ. 11, μηχ 1 χειριστής ΛΖ 12004226».
Μηχανικά παρέλαβα την απόδειξη της ταμειακής μηχανής και την έβαλα στον χαρτοφύλακα. Αργότερα, κοιτάζοντάς την, διαπίστωσα πως, αντί του ποσού των 52€, μου είχε δοθεί άσχετη απόδειξη για 22 €, με διαφορετικό χρόνο έκδοσης: Αντί της 15:45 ώρας, η απόδειξη ανέγραφε 13:39! Επρόκειτο για απόδειξη, την οποία είχε εγκαταλείψει φεύγοντας άλλος πελάτης!
Ενοχλημένος από την απάτη (και τη φοροκλοπή), που έβλαπτε κυρίως το λεγόμενο αφηρημένα “δημόσιο”, αποφάσισα να καταγγείλω την παρανομία στην αρμόδια οικονομική υπηρεσία ή στο ΣΔΟΕ. Γι’ αυτό, φωτοτύπησα την απόδειξη και σκέφτηκα να ετοιμάσω τη γραπτή καταγγελία. Όμως, δεν προχώρησα, με τη σκέψη ότι θα εμπλεκόμουν στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και, επί πλέον, υπήρχε ο κίνδυνος να ταλαιπωρηθώ με τη σίγουρη αμφισβήτηση της αξιοπιστίας μου. Άλλωστε, σκέφτηκα, “αυτό κάνουν όλοι”. Ο ένας εξαπατά τον άλλο και όλοι μαζί το “κράτος” (το ουσιαστικά ανύπαρκτο, αφηρημένο και απροσδιόριστο), βλάπτοντας το “κοινό συμφέρον”, το λεγόμενο “δημόσιο συμφέρον”, που επικαλούνται όσοι παρανομούν. Και στο κάτω της γραφής, εγώ τι θα κέρδιζα; Έτσι, ανέστειλα την προς καταγγελία απόφαση για το μέλλον, όταν θα έκαμπτα τις αντιδράσεις της λογικής και της σύνεσης.
Λόγω της εργασίας μου, αναγκάστηκα να διαμείνω σε ξενοδοχείο της Λάρισας, που βρίσκεται κοντά στη μεγάλη πλατεία της πόλης, σε ελάχιστη απόσταση από το άθλιο κτήριο των δικαστηρίων. Καθώς έφτασα στο ξενοδοχείο κουρασμένος (μετά από οδήγηση τριών ωρών και πλέον, διανύοντας την απόσταση Αθήνας – Λάρισας και κατόπιν της διεκπεραίωσης κοπιαστικών εργασιών), ενώ ρύθμιζα τη διαμονή μου, εμφανίστηκε στη ρεσεψιόν υπάλληλος του ξενοδοχείου, ο οποίος προθυμοποιήθηκε, έναντι φιλοδωρήματος, να μεταφέρει το αυτοκίνητο στον χώρο στάθμευσης του ξενοδοχείου. Τον ευχαρίστησα για την προθυμία του και, ικανοποιημένος, εγκαταστάθηκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Ήταν βράδυ Δευτέρας. Την Πέμπτη, αφού ολοκλήρωσα την εργασία μου και πλήρωσα τον υπέρογκο λογαριασμό του ξενοδοχείου (αργότερα μου είπαν πως έπρεπε οπωσδήποτε να διαπραγματευτώ την τιμή γιατί αλλιώς θα “ατυχούσα”, όπως πράγματι συνέβη), πήγα στο πάρκινγκ για να παραλάβω το αυτοκίνητό μου. Εκεί διαπίστωσα ότι το όχημα δεν μπορούσε να κινηθεί, εξ αιτίας της μπαταρίας του. Ποια ήταν η αιτία; Ο πρόθυμος υπάλληλος του ξενοδοχείου που το είχε παραλάβει, ξέχασε να κλείσει τα φώτα που έμειναν αναμμένα για τέσσερις ημέρες!
Ο “υπεύθυνος” του πάρκινγκ μου ξεκαθάρισε πως δεν είχε ευθύνη, επειδή, όταν είδε πως άναβαν τα φώτα του αυτοκινήτου, ειδοποίησε “πολλές φορές” τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, στην οποία είχα παραδώσει τα κλειδιά του αυτοκινήτου, όπου του δήλωσαν πως θα με ειδοποιούσαν. Με λίγα λόγια, δεν υπήρξε κανείς με φιλότιμο που να ενδιαφερθεί για το σβήσιμο των φώτων του αυτοκινήτου και, έτσι, αναγκάστηκα να επιστρατεύσω την “οδική βοήθεια” του οχήματος, η οποίας αφίχθηκε νωχελικά μετά από μία ώρα και πλέον. Ο “αρμόδιος” τεχνικός δήλωσε αδυναμία ν’ ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου και αποχώρησε χωρίς πολλές κουβέντες, για να “μην κάνει καμιά ζημιά και μπλέξει”. Μετά από ώρες, συνεννοήσεις, προσπάθειες και αγωνία, εδέησε να προσέλθουν τεχνικοί “ειδικοί” του εργοστασίου κατασκευής του αυτοκινήτου, μόνο όταν τους διαβεβαίωσα πως δεν θ’ απαιτήσω παραστατικό, ούτε καν απόδειξη για την πληρωμή τους. Με αυτή τη δήλωση κάμφθηκαν οι αντιρρήσεις τους, παραμερίστηκαν τα εμπόδια και, εντός ενός τετάρτου της ώρας, αφίχθηκε πλήρες συνεργείο, το οποίο, εν ριπή οφθαλμού, έλυσε το πρόβλημα του οχήματος. Για τη σημαντική δαπάνη που απαιτήθηκε οι αρμόδιοι του ξενοδοχείου μου δήλωσαν πως το μόνο που μπορούσαν να προσφέρουν ήταν ένα δωμάτιο, χωρίς χρέωση, για να ξεκουραστώ για λίγο.
Το σκηνικό μεταφέρεται από τη Λάρισα στη Λεωφόρο Κηφισίας, στην Αθήνα, στα σύνορα Κηφισιάς – Αμαρουσίου, 03.12.2012, περί την 21:00 ώρα. Καθώς ο δείκτης έδειχνε πως το αυτοκίνητό μου δεν είχε βενζίνη, σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο (“πρατήριο υγρών καυσίμων”!), το οποίο, σύμφωνα με την ένδειξη της πινακίδας του, διαθέτει ελληνικά καύσιμα, και ζήτησα βενζίνη αξίας 50 €. Ο υπάλληλος, με προθυμία, άρχισε να εκτελεί την εντολή – παραγγελία μου. Συγχρόνως μου δήλωσε πως προσφέρει δωρεάν καθαριστικό για τους υαλοκαθαριστήρες με ειδικό μείγμα καθαρισμού. Γι’ αυτό, μου ζήτησε ν’ ανοίξω το καπό και, χωρίς την άδειά μου, εξέτασε, δήθεν, και τα λάδια της μηχανής. Εμβριθώς αποφάνθηκε πως ήταν καμένα, άχρηστα και επικίνδυνα. Ήμουν πολύ τυχερός που τα είδε. Έπρεπε αμέσως, εδώ και τώρα, ν’ αλλαχτούν ειδάλλως θα καιγόταν η μηχανή. Καθώς ήμουν ζαλισμένος και κουρασμένος, σκέφτηκα, ότι ο εξυπηρετικός και ευγενής υπάλληλος ήθελε ανιδιοτελώς να μ’ εξυπηρετήσει, στο πλαίσιο της κοινωνικής αλληλεγγύης, με ελληνικό φιλότιμο και ανθρωπιά. Τον ρώτησα τι θα κόστιζε η επείγουσα αλλαγή των λαδιών. Μου απάντησε πως η τιμή είναι 23€, οπότε, υπολογίζοντας τα χρήματα που είχα, συμφώνησα ν’ αλλάξει τα λάδια. Αργότερα, όταν μου ζήτησε, το ποσό των 161 €, κατάλαβα, ότι, όταν έλεγε 23€, εννοούσε την τιμή μονάδας (λίτρου)!
Αφού πλήρωσα για τα λάδια και τη βενζίνη, αποχώρησα απορημένος, επειδή πριν από λίγες ημέρες είχε γίνει στο αυτοκίνητο πλήρες σέρβις. Όταν συζήτησα το θέμα αυτό με τεχνικό αυτοκινήτων, κατάλαβα τη “μηχανή” που μου έστησε ο ευγενής και πρόθυμος υπάλληλος. Εκμεταλλευόμενος την κόπωση, τη ζάλη, την περασμένη ώρα και, κυρίως, την αδικαιολόγητη άγνοιά μου σχετικά με τη συντήρηση του αυτοκινήτου, με το κόλπο της δήθεν “δωρεάν προσφοράς” καθαριστικού, πέτυχε να μου πουλήσει λάδια, τα οποία δεν χρειαζόταν το αυτοκίνητο. Μου εξηγήθηκε, ότι τα λάδια που είχε αρκούσαν για διάνυση αποστάσεων πολλών χιλιομέτρων (15.000 και πλέον) και, σε κάθε περίπτωση, το ηλεκτρονικό σύστημα του οχήματος ενημερώνει (με ειδική φωτεινή ένδειξη) όταν πρέπει να γίνει αλλαγή στα λάδια.
Έτσι, με τη στημένη διαδικασία, πέτυχε ο “έξυπνος” επιχειρηματίας του “πρατηρίου βενζίνης” να μου αποσπάσει, νομιμοφανώς, σημαντικό χρηματικό ποσό. Το ίδιο θα έχει κάνει και σε άλλους σαν κι εμένα άσχετους, για να μάθουμε πως πρέπει να είμαστε σχετικοί σε όλα και κυρίως υποψιασμένοι, επειδή ζούμε σε κοινωνία στην οποία κυριαρχούν οι απατεώνες και οι κάθε είδους παλιάνθρωποι.
Βέβαια και ο επιχειρηματίας αυτός θα γίνει θύμα εξαπάτησης, κλοπής ή άλλου εγκλήματος από τους ομότεχνούς του, όταν θα ζητήσει να ικανοποιήσει δικές τους ανάγκες (ατομικές και οικογενειακές), ώστε το κακό να διαιωνίζεται και η κοινωνία να κατρακυλά όλο και πιο βαθιά στην ανυποληψία και τη ντροπή. Μήπως ήρθε η ώρα ν’ αλλάξουμε μυαλά; Γιατί με αυτά που διαθέτουμε δεν πρόκειται να επιβιώσουμε, εμείς και η ρημαγμένη χώρα μας. Η ηθική, η αλληλεγγύη, η εντιμότητα, η συνέπεια, το ενδιαφέρον και γενικά οι αρετές είναι απαραίτητες για να υπάρξουμε και να ζήσουμε σε πλαίσιο πολιτισμένο, αρμονικά, ατενίζοντας την ευτυχία, που αποδιώξαμε, μαζί με την ελπίδα.
Κράντωρ
