Γράφει ο Στέλιος Παπαθεμελής
Το Brexit επιβεβαιώνει την δεινή ήττα των ελίτ, του πολιτικού προσωπικού και της αποχαυνωμένης ευρωπαϊκής ιντελλιγκέντσιας.
Μικρομεσαίοι διαχειριστές μεγάλης εξουσίας καταρράκωσαν το όραμα των πατέρων της Ευρώπης για μια ισχυρή συμπολιτεία των λαών, των εθνών και των κρατών της ηπείρου.
Η παγκοσμιοποίηση επαίρονταν ότι εκμηδένισε τις εθνικές ταυτότητες, εξαφάνισε την αίσθηση του ανήκειν, τις παραδόσεις, την πολιτισμική ιδιοπροσωπεία των λαών.
Η ψήφος των Βρετανών την διέψευσε παταγωδώς. Οι μεγαλύτερες ηλικίες υπερψήφισαν την έξοδο. Οι νεώτεροι την παραμονή. Ορισμένη ερμηνεία διαβλέπει «ταξικό» στίγμα στην ψήφο. Οι παλαιότεροι θυμούνται το 8ωρο και τους εργατικούς αγώνες λένε, που είναι άγνωστα στους νέους. Αυτό όμως θα ίσχυε αν χειροτέρευε αισθητά η εισοδηματική θέση των Βρετανών οι οποίοι μακράν ελλαδικών μνημονίων και εξοντωτικής λιτότητας δεν βίωσαν τα τελευταία χρόνια ανάλογες με εμάς συνθήκες. Πιο κοντά στην πραγματικότητα βρισκόμαστε αν ψηλαφήσουμε την ψυχή των Ευρωπαίων πολιτών. Προφανώς ήγγικεν η ώρα ο πολλαπλώς ποδοπατούμενος στις αξίες ζωής του πολίτης, να αντιδράσει.
Τι είναι τελικά η Ευρωένωση των ημερών μας;
Ξεκίνησε με το μύθο της Ενιαίας Αγοράς – και των Αγορών που τα ξέρουν και τα μπορούν όλα. Θα ήταν πανάκεια προβλημάτων και πληγών. Δημοκρατία, πολιτική, οικονομική και κοινωνική. Δίκαιη ανάπτυξη, διαρκής ευημερία. Εξήγγειλε την οικονομική και νομισματική ενοποίηση, αλλά ξέχασε την οικονομική. Αλλά στην πράξη έμεινε μόνο στην νομισματική το έκτοτε καταλυτικό εργαλείο του γερμανικού ηγεμονισμού.
Γερμανική οικονομικοπολιτική επικυριαρχία, στυγνότερη από την γνώριμή μας στρατιωτική Κατοχή. Χρυσοπληρωμένη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Κρίσιμες αποφάσεις από όργανα χωρίς την παραμικρή δημοκρατική νομιμοποίηση. Κυρίαρχοι του παιχνιδιού εθνικοί εργολάβοι και προμηθευτές.
Πλεονάζουν οι επικοινωνιακοί κεκράκτες που κατασκευάζουν προγραμματισμένους πολίτες μέσω εξωνημένων ΜΜΕ, ελεγχόμενων δημοσκοπήσεων, τώρα και στοιχημάτων. Σ΄ αυτήν την επιχείρηση πλύσης εγκεφάλου με ψευδολόγο εκτίμηση της ψήφου τους, γύρισαν την πλάτη οι Βρεταννοί ψηφοφόροι. Το αποτέλεσμα διέψευσε παταγωδώς τους προγραμματιστές του.
Η εξέλιξη θα έχει ασφαλώς κόστος για τους ιδίους και τη χώρα τους, αλλά έδωσαν ένα ηχηρό ράπισμα στο «εγώ» του μοιραίου διδύμου Μέρκελ- Σόιμπλε.
Και επειδή ο λύκος στην αναμουμπούλα χαίρεται οι αγορές αφηνίασαν. Τα χρηματιστήρια έπεσαν, οι μετοχές έχασαν 2 τρισ. δολλάρια!
Ο ιδιωτικός πλούτος του κόσμου ανέρχεται σήμερα στα 232 τρισ. δολλάρια και από αυτά τα 77 τρισ. είναι εις χείρας του 0,334% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Η βρετανική έκπληξη συνιστά ισχυρό ταρακούνημα στην ευρωπαϊκή τάξη.
Εκτιμάται ότι θα αφυπνίσει και θα απελευθερώσει δυνάμεις ενεργοποιώντας πολίτες που είχαν την αίσθηση περιθωριοποίησης, χωρίς όμως την βούληση αντίστασης. Θα ξεσηκώσει τον κόσμο των φτωχών και νεόπτωχων, το “πρεκαριάτο”.
Αλγεινή η εμπειρία μας από την ανεπάρκεια της ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων. Ανίκανη να επιλύσει το ελεγχόμενο πρόβλημα της ελλάσονος των οικονομιών της, της ελληνικής (2%) παρά τα προγράμματα καθ΄ ολοκληρίαν ιδιοκτησίας της. Η αναξιοπιστία της βάλλεται εκ των έσω π.χ. Βελκουλέσκου: «Το πρόγραμμα δεν βγαίνει ακόμα και αν εφαρμοσθούν τα πάντα». Παραταύτα το ευρωιερατείο επιμένει πεισμόνως σ΄ αυτό.
Από τις μέχρι τώρα συζητήσεις στα όργανα της Ε.Ε για το Brexit, τα ηγετικά κλιμάκια της Ένωσης δεν δείχνουν να έλαβαν το μήνυμα.
Ορισμένοι ξεσπαθώνουν λάβροι με τιμωρητική διάθεση κατά των ατάκτων. Άλλοι τους θέλουν «εντός, εκτός και επί τ΄ αυτά». Αλλά ουδείς θέτει τον δάκτυλον «εις τον τύπον των ήλων».
Όσοι βλέπουν μακρύτερα παρακολουθούν ανήσυχοι ότι οι «θεσμικοί» των Βρυξελλών «ουκ ηβουλήθησαν συνιέναι». Μια ράθυμη και τελείως αναποτελεσματική εκεί γραφειοκρατία ζει και κινείται, αμειβόμενη ηγεμονικά και … αφορολόγητα χωρίς να παράγει κανένα σοβαρό έργο. Αυτοί δεν κατάλαβαν τι και γιατί έγινε στη Βρετανία και ευελπιστούν ότι με τους «πρόθυμους», κεκράκτες και αναλυτές τους θα κουκουλώσουν και πάλι την κατάσταση. Και θα ζήσουν αυτοί καλά και οι λαοί βεβαίως χειρότερα.
Η Ευρώπη δεν χρειάζεται επισκευή. Χρειάζεται αναθεμελίωση και ανακατασκευή.
Υ.Γ: Είχαμε επανέλθει επιμόνως στην ανάγκη άμεσης αξιοποίησης της μέχρι προχθές ρωσοτουρκικής και ισραηλοτουρκικής ρήξης. Δυστυχώς δεν εισακουσθήκαμε. Ήδη οι σχέσεις τους ξαναγίνονται μέλι-γάλα. Στη διεθνή πολιτική συμμαχίες και έχθρες είναι εφήμερες. Αιώνια είναι τα συμφέροντα.
Η νέα τροπή στην εγγύτερη περιοχή μας ασφαλώς θα πολλαπλασιάσει τις δυσκολίες χειρισμών. Τα μάτια μας τετρακόσια!
Ο σουλτάνος αφού πούλησε αγριάδες σε Μόσχα και Τελ Αβίβ τώρα έπεσε ικέτης στα γόνατα ζητώντας τη συγνώμη τους. Και επειδή πρόκειται για αδίστακτο τυραννίσκο το κλείσιμο των δύο σοβαρών μετώπων του λύνει τα χέρια να κινηθεί προς Κύπρο- Αιγαίο- Θράκη. Οψόμεθα.
Αυτό μας υποχρεώνει να τεθούμε σε κατάσταση συναγερμού!
Και να ακούσουμε τον Σωκράτη: «Ομόνοια μέγιστον αγαθόν ταις πόλεσιν είναι (…) άνευ δε ομονοίης ουτ΄ αν πόλις εύ πολιτευθείη, ουτ΄ οίκος καλώς οικηθείη» (Ξενοφώντος Απομνημονεύματα, Δ΄, 16).
antibaro
