Δημήτρης Ρομποτής D.R.
Αστραψε και βρόντηξε ο αρχισυντάκτης της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς σε άρθρο του εις την Κυριακάτικη έκδοση της εφημερίδος αναφορικά με τις ευθύνες του Τύπου και των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης στη σημερινή πολλαπλή κρίση που διέρχεται η πτωχή πλην τιμία Ελλάς.
Τα είπε όλα, από τους παράγοντες-δημοσιογραφούντες που το έπαιζαν μεσάζοντες σε διάφορα «ντιλ», από μεγαλοεκδότες εργολάβους που χρησιμοποιούσαν τα μέσα (και τα έξω) ως προέκταση του …πέους τους (είναι και της μόδας τώρα λόγω Μεϊμαράκη) προκειμένου να ασελγήσουν παρά φύσιν στα δημόσια οικονομικά και να φουσκώσουν περαιτέρω τα πλούτη τους, μέχρι και τους απλούς δημοσιογράφους, οι οποίοι κι’αν δεν τα άρπαξαν, δεν έκαναν τη δουλειά τους όπως έπρεπε.
Ενα άρθρο, σας λέω, μούρλια την ανάγνωση του οποίου συνιστώ ανεπιφυλάκτως, κυρίως δια ψυχαγωγικούς λόγους, διότι αν το πάρετε σοβαρά θα τα πάρετε στο κρανίο όπως εγώ!
Γιατί το λέω αυτό: εάν εννοεί κατά γράμμα αυτά που γράφει ο κ. Παπαχελάς, εκ των πραγμάτων καταδικάζει τον ίδιο του τον εαυτό. Εάν πάλι του ξέφυγαν κατά τη διάρκεια δημοσιογραφικού οίστρου ή κατόπιν μέθης, τότε ζήτω που χεστήκαμε. Υπάρχει τέλος και η πιθανότητα να έγραφε χωρίς πραγματική συναίσθητη του περιεχομένου, με τον ίδιο τρόπο που στα νεύρα του κάποιος ομοφυλόφιλος αποκαλεί έναν άλλο συνάνθρωπό του, «πούστη»!
Ωστόσο και επειδή η προσέγγιση του κ. Παπαχελά στο θέμα είναι πολύ δυνατή, οι παρατηρήσεις και αυτοκριτική του καίριας σημασίας, υπάρχει ένας τρόπος να επιβεβαιώση την ειλικρίνεια των προθέσεών του και να δώση το καλό παράδειγμα: να παραιτηθή!
Να τα βροντήξη όλα κάτω και να αναλάβη πάραυτα τον ανένδοτο του ήθους και της δημοσιογραφικής αναγέννησης! (Αυτο)κριτική χωρίς συνέπειες και ανάληψη προσωπικών ευθυνών δεν λογίζεται, το γνωρίζει άλλωστε πολύ καλά από από τη θήτευσή του στις ΗΠΑ. Ειδάλλως θα είναι ηθικώς εκτεθειμένος όπως ο προηγούμενος Πάπας που γύριζε από χώρα σε χώρα και ζητούσε συγγνώμη για τα εγκλήματα της Ρωμαιοκαθολικής Θρησκείας, οι βασικές πολιτικές όμως παρέμεναν ίδιες, η δε …ωμολογία ήταν γενική και αόριστη για να μην διαταράσσεται το παπικόν αλάθητον! Μέχρι και κατά την αίρεση του αφορισμού του Λεονάρδου Ντα Βίντσι δεν είπε ξεκάθαρα ότι το Βατικανό είχε άδικο …
Ξέφυγα όμως και εδώ το θέμα είναι πολύ σοβαρό για να ασχολούμαι με …Παπαριές: μετά το πολυσήμαντο άρθρο του ο Αλέξης Παπαχελάς έχει μπει σε μιά πολύ στενή θέση για όσους μπορούν να δουν, σαν να ταξιδεύη «κόουτς» στο αεροπλάνο και να κάθεται στη μέση. Βρίσκεται, μ’άλλα λόγια, ενώπιον ενός διλήμματος το οποίο ελάχιστοι δημόσιοι άνδρες έχουν κληθεί να αντιμετωπίσουν, απλούστατα γιατί εν Ελλάδι κανένας δεν είναι υπεύθυνος για τίποτα και ποτέ δεν υπάρχουν συνέπειες, ακόμη κι’αν το ξεβράκωμα είναι ηλίου φαεινότερον. Τα δίχτυα της διαπλοκής σε τραβάνε στον πάτο της μετριότητας πριν προλάβης να σηκώσης κεφάλι.
Ο κ. Παπαχελάς λοιπόν, εφόσον βγήκε και μίλησε μόνος του για τα πολλά στραβά του «κλάδου» μπορεί να παραμείνη στη θέση του ως έχει και να παρακολουθή καλύπτοντας την επερχόμενη καταστροφή, θα έχει μάλιστα και το «ηθικό» πλεονέκτημα γιατί θα μπορή να πή «εγώ σας τά’λεγα».
Υπάρχει όμως και η άλλη επιλογή, να ενδύση τη δραματική του αυτή κίνηση με το κατάλευκο πέπλο της (αυτο)θυσίας, παραιτούμενος της ζηλευτής του θέσης και του αναλόγως του σωματικού του βάρους παχυλού μισθού. Τότε, όχι μόνο θα λυτρωθή ηθικά, θα απελευθερωθή από τις έμμεσες έστω ενοχές του επειδή συμμετείχε έστω και δηλώνοντας παρών, από θέση ισχύος μάλιστα, στο θέατρο σκιών το οποίο καταγγέλει, και θα γίνη ο μπροστάρης της αλλαγής, ο ηγέτης που αυτή τη στιγμή δεν έχει και ψάχνει η χώρα, ο Πούτιν του Αιγαίου, ο Βαλκάνιος Κλίντον, ο εξευγενισμένος Θεόδωρος Ρούζβελτ!
Θα γίνη, ρε παιδί μου, ο σωστός Αλέξης, όχι ο άλλος, ο Τσίπρας, το μυξιάρικο, ο Αλέξης της ευθύνης, της σοβαρότητος, του ήθους, ο άνθρωπος που από τους φακέλλους του θα βγάλη τις λύσεις που με τόση λαχτάρα περιμένει το πανελλήνιο και ο όπου γης Ελληνισμός!
Ακόμη όμως κι’αν δεν έχη τη διάθεση να πάη τόσο ψηλά, να λάμψη ως ο νέος Βενιζέλος (όχι ο Ευάγγελος, το αεροδρόμιο), θα έχει δείξη τον δρόμο εις άπαντας ενδιαφερομένους, αρχής γενομένης από τους δημοσιογραφούντας, εν συνεχεία τους πολιτικούς και μετά όλους τους άλλους ασελγούς της κοινής νοημοσύνης: εφόσον δηλώνης, έστω και έμμεσα συνυπεύθυνος για κάτι, παραιτείσαι, αδειάζεις τη γωνιά και μέσω της αυτοθυσίας γίνεσαι αδέκαστος (και αδέκαρος, είναι η αλήθεια) κριτής του συστήματος και ο κόσμος σε υπολογίζει, σέβεται τη γνώμη σου κι’αναγνωρίζει τη σοφία σου.
Το ψωμολύσσασμα άλλωστε, είναι παραδοσιακά κριτήριο αγνότητος και γνησιότητος εν Ελλάδι, εξ ού και το πτωχή, πλην τιμία Ελλάς. Μόνο που η αγνότης και η γνησιότης δεν είναι πλέον της μόδας. Ούτε και η Ελλάς …
Ετσι λοιπόν θα περιοριστή, μέχρις εξαφανίσεως, το θλιβερό φαινόμενο της δήθεν εξομολογήσεως, των σέα και των μέα κούλπα, της δήθεν ανάληψης ευθυνών, της ψευτοσυντριβής και αναλογισμού της συντελεσθείσης καταστροφής κ.ο.κ. εκ του ασφαλούς! Οποιος κάνει αυτοκριτική για να είναι ειλικρινής και να έχει αξία η «μεταμέλειά» του πρέπει να τα μαζεύη, έστω κι’αν κινδυνεύη να τον φάη η μαρμάγκα μετά, χώρια που οι «συνάδελφοι» μαλάκα θα τον ανεβάζουν, μαλάκα θα τον κατεβάζουν, φοβούμενοι κυρίως ότι θα έχει αναταράξη τα λιμνάζοντα νερά. Κι’αν είναι μάγκας ξανασηκώνεται από τις στάχτες του ως ο Φοίνιξ (της 21ης Απριλίου;)! Αν είναι Μάγκας πάλι, τότε παραμένει στα πανηγύρια και μαγκιά του!
Τον λόγο έχει πάλι ο Αλέξης και αναμένουμε να μιλήση έργοις …
New York
