Μετά τη μεταπολίτευση, σιγά-σιγά άρχισε να αναπτύσσεται η βία, λεκτική και σωματική. Κατ’ αρχάς στα πανεπιστήμια, με τις διάφορες φοιτητικές παρατάξεις, αργότερα στο συνδικαλισμό και στις συνδικαλιστικές παρατάξεις κ.ο.κ.
Ειδικότερα, στα πανεπιστήμια η βία έγινε μόνιμο φαινόμενο. Ανάμεσα στις φοιτητικές παρατάξεις πέφτει ξύλο, κάποιες φορές άγριο ξύλο. Μάλιστα, κάποιοι διατελέσαντες υπουργοί και βουλευτές έχουν δώσει «μάχες» με τις παρατάξεις τους. Δεν ντρέπονται;
Οι καταλήψεις των πανεπιστημίων, οι βιαιοπραγίες εναντίον καθηγητών και φοιτητών, οι βανδαλισμοί εντός και εκτός πανεπιστημίων κτλ. έχουν γίνει καθεστώς. Τόσο πολύ καθεστώς που ουδείς πλέον συγκινείται ή αντιδρά στη βία εντός των πανεπιστημίων. Οι περισσότεροι λένε- ίσως δικαίως- λένε «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα»;
Τα τελευταία χρόνια έκανε την εμφάνισή της και η πολιτική βία. Μετά το περίφημο μνημόνιο, κάποια κόμματα και κάποιοι πολίτες πρωτοστάτησαν στη βία εναντίον προσώπων και θεσμών. Κυρίως τα ακροδεξιά και τα ακροαριστερά κόμματα. Οι απλοί άνθρωποι, αγανακτισμένοι και μη, χωρίς να το επιδιώξουν, έπαιξαν το παιχνίδι τους. Έτσι εξηγείται η εκτίναξη των εκλογικών ποσοστών ακροδεξιάς και ακροαριστεράς, του Σύριζα συμπεριλαμβανομένου.
Βία υπάρχει και στον συνδικαλισμό. Όταν οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, οι οποίοι βέβαια είναι στελέχη κομμάτων, δεν αφήνουν τους εργαζόμενους να εργασθούν, χρησιμοποιούν βία. Οι επαγγελματίες συνδικαλιστές γνωρίζουν μόνο το δικαίωμα της απεργίας, ενώ αγνοούν το δικαίωμα της εργασίας, ίσως επειδή δεν εργάζονται.
Να θυμηθούμε τους «Κολλάδες», που ξεβράκωσαν το συνάδελφό τους; Αν αυτό δεν είναι η πιο χαρακτηριστική βία φασιστικού τύπου, τότε τι είναι; Επειδή ακριβώς πρόκειται για βάρβαρη και φασιστική βία, γι’ αυτό και έχει γραφτεί με τα πιο μελανά γράμματα στην ιστορία του συνδικαλισμού.
Αλλά να μην ξεχνάμε και τους νεκρούς στην τράπεζα Marfin, στην Αθήνα, Μάιος 2010 από τα αναρχοφασιστάκια που τους έκαψαν ζωντανούς. Και ακόμα, ελέω ψευτο-αριστεράς, η αστυνομία είναι ανίκανη να κάνει τη δουλειά της.
Πολλοί μη μετέχοντες ανεχθήκαμε τα φαινόμενα βίας, που στρέφονταν κατά της κομματοκρατίας και της φαυλοκρατίας. Η δημαγωγία και ο λαϊκισμός αρκετών έπεισαν αρκετούς πολίτες ότι η λύση βρίσκεται στη βία εναντίον αυτών που μας χρεοκόπησαν, αλλά και εναντίον των ξένων. Όπως κάθε «ισμός», έτσι και ο λαϊκισμός, έχει ανάγκη από κάποιον εχθρό.
Ανεχθήκαμε για χρόνια την παραβίαση του νόμου και την μη εφαρμογή του νόμου. Με την ανοχή μας νομιμοποιήσαμε τη βία. Και βέβαια η βία γεννά βία. Μια διαρκής βία κυριάρχησε στη ζωή μας. Η διαρκής βία καταλύει το κράτος και το κάνει ανίκανο να αντιδράσει στη βία. Κι’ όταν το κράτος είναι ανίκανο, εμφανίζεται το παρακράτος. Έτσι εμφανίστηκαν τα αριστερά και τα δεξιά μπουμπούκια της βίας.
Όμως όλοι, δεξιοί και αριστεροί, οφείλουν να γνωρίζουν ότι το κράτος είναι ο μόνος θεσμός που νομιμοποιείται να ασκεί νόμιμη βία (αστυνομία, δικαστήρια κτλ.).
Είναι λοιπόν απορίας άξιον γιατί κάποιοι βλέπουν μόνο τη δεξιά βία και αλληθωρίζουν στην αριστερή βία. Γιατί τόσα χρόνια τα αριστερόπληκτα ΜΜΕ παρέβλεπαν την αριστερή βία; Ή μήπως βάφτισαν τις διάφορες ομαδούλες βίας «συλλογικότητες» για να τις ξεπλένουν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ;
Όταν ανέχεσαι ή πολύ περισσότερο καλλιεργείς και χρησιμοποιείς τη βία είσαι τραμπούκος του κερατά, είτε δεξιός είσαι είτε αριστερός. Κι’ όποιος κι’ αν είσαι έχεις χάσει τον αγώνα πριν ο αγώνας αρχίσει.
Αλλά και μια κοινωνία που ανέχεται και δεν αντιδρά στη βία, απ’ όπου κι’ αν προέρχεται, δεν έχει μέλλον. Θα οδηγηθεί στην καταστροφή. Και βέβαια μια τέτοια κοινωνία είναι αμφίβολο αν σώζεται με το Ευρώ, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν σώζεται με τη Δραχμή.
Η δημαγωγία και ο λαϊκισμός, η βία και η σύγκρουση, δεν είναι λύση. Λύση είναι η κατανόηση των προβλημάτων μας (κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών, πολιτισμικών) και η ορθολογική αντιμετώπισή τους. Δηλαδή, με συναίνεση, με εργασία και συνεργασία. Διαφορετικά θα μας πάρει το ποτάμι και μετά θα μας φταίνε οι ξένοι (το γνωστό και βολικό παραμύθι).
Είναι καιρός να συνέλθουμε και να σοβαρευτούμε για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας.
Στεναχωριέμαι όταν ακούω «μορφωμένους» ανθρώπους να λένε «καλά του έκαναν», δηλαδή, που κάποιοι χρησιμοποίησαν βία εναντίον κάποιου. Όχι. Η βία είναι βία και δεν έχει οποιοδήποτε χρώμα. Δεν είναι δυνατόν από τους δημοκράτες να γίνει ανεκτή οποιαδήποτε βία, δεξιά ή αριστερή.
Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα με την ψευτο-αριστερά. Καταδικάζει τη βία των άλλων και επαινεί τη δική της. Γι’ αυτό και είναι ο κύριος φυσικός και ηθικός αυτουργός της βίας.
*Ο Παύλος Μάραντος είναι Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης
marantosp@gmail.com
