Όταν το “PIZZA BOY” γίνεται πρωθυπουργός της χώρας
Γράφει ο Στάθης Θ. Τσομίδης Δικηγόρος
“Ο λαός μίλησε”. Τα αποτελέσματα των εκλογών της 17ης Ιουνίου, αλλά και τα μηνύματα που στάλθηκαν, προς πάσα κατεύθυνση, και τώρα δουλειά, όπως λέει κάθε καλοπροαίρετος αστός, που οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας ήδη τον έχουν μετατρέψει σε αστεία καρικατούρα της κοινωνικής του θέσης, κατά τον Μαξ Βέμπερ.
Όμως κανένας δεν αφαιρεί το δικαίωμα, από τους πολίτες, τώρα, πριν παραλάβουν τα πολύ-εκκαθαριστικά της εφορίας για το καταστροφικό 2011, να σχολιάζει, όσο νηφάλια μπορεί, τα ίδια τα αποτελέσματα. Τώρα η “Τριμερής κυβέρνηση των προθύμων” ετοιμάζεται για την μητέρα των μαχών, την αναδιαπραγμάτευση με την “Τριμερή”.
Οι ψύχραιμες σκέψεις, ίσως, βοηθήσουν την εξαγωγή συμπερασμάτων εθνικά ωφέλιμων, κομματικά αναγκαίων και οικονομικά απαραιτήτων για την επιβίωση της κοινωνίας.
Όσο και αν οι αναλυτές και οι αριθμοί δεν το δείχνουν εκ πρώτης όψεως, ο μεγάλος νικητής των εκλογών ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Γνωρίζω τις αντιδράσεις των καλοπροαίρετων αναγνωστών, και τους παρακαλώ, να συνεχίσουν την ανάγνωση.
Η ΝΔ ήρθε πρώτο κόμμα, αλλά δεν νίκησε. Δεν νίκησε ούτε στους στόχους που είχε θέσει, στην μακρά αυτή προεκλογική διαδρομή (αυτοδυναμία, μη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ σε κοινή κυβέρνηση κ.λ.π) ούτε πολύ περισσότερο δεν νίκησε την κοινωνία. Η πλειοψηφία το αστικού κόμματος με όλους τους ενοίκους της πολυκατοικίας, πλην Λακεδαιμονίων (Μάνος, Καρατζαφέρης), συρρικνώθηκε, σε σημείο να τρίζουν τα θεμέλια. Ο φόβος για το άγνωστο (ΣΥΡΙΖΑ), ο φόβος για το μέλλον (καταθέσεις, περιουσία), αλλά κυρίως ο φόβος για την έξοδο από το ΕΥΡΩ(διαφήμιση με τον δάσκαλο και την υποστολή της σημαίας), δεν λειτούργησε. Η καλύτερα δεν απέδωσε τα αναμενόμενα εκλογικά αποτελέσματα.
Η ΝΔ αναγκάστηκε να κάνει κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ. Υποχώρησε σε κάθε απαίτηση των εξωθεσμικών, οικονομικών, επιχειρηματικών και μιντιακών συμφερόντων, για να γίνει επιτέλους ο κ. Σαμαράς πρωθυπουργός.
Είναι πιθανός, οι δυο παλιοί συμφοιτητές και συγκάτοικοι, τις κρύες νύχτες του χειμώνα στο Μανχάταν, όταν απολάμβαναν ένα μάλτ ουίσκι, μετά από μια κουραστική μέρα αφού είχα κάνει τζόκιν, σάουνα και πέρασαν από την λέσχη, να σχεδίαζαν το μέλλον. Και τότε πάντα η συζήτηση έκλεινε με παράπονο εκ μέρους του Αντώνη (Σαμαρά) στον Γιώργο (Παπανδρέου). Ψυχανεμίζομαι τον κοπετό του Αντώνη, για την κακή του τύχη να μην γεννηθεί σε οικογένεια πολιτική δυναστεία, όπως ο συγκάτοικος του. Όμως τα σχέδια ήταν από τότε καταρτισμένα. Ο Γιώργος των ωθούσε, σε κάτι που ο καθηγητής Άντριους το ονόμαζε τότε “Αναθεωρητική Κεντροδεξιά”. Δύσκολα νοήματα και για τους δύο, αλλά δεν πειράζει. Ήξεραν ότι θα τα κατάφερναν. Μόνο κάτι μικρολεπτομέρειες θα έπρεπε να διευθετήσουν με την επιστροφή στην Ζιμπάουε (συγνώμη στην Ελλάδα ήθελαν να πουν). Και αυτή η τακτοποίηση κράτησε too match (τόσο πολύ) και περιείχε τόσα πολλά.
Χρειάστηκαν 25 χρόνια για τον Αντώνη, για να κάνε το όνειρο πραγματικότητα. Οι γονείς του τον ενθάρρυναν, ιδίως η μητέρα του. Ο καλός και πλούσιος γάμος του τον ενίσχυσαν οικονομικά, οι παρέες του στην Αμερική τον βοήθησαν κοινωνικά, αυτόν τον Αμερικανοσπουδασμένο, αλλά από την εξωτική Καλαμάτα προερχόμενο. Και όταν ο Κ. Μητσοτάκης τον “ανακάλυψε” ο Αντώνης ανακάλυψε ότι στην Ελλάδα κάνουν κουμάντο τρεις οικογένειες, και όχι δύο, όπως έλεγε ο Γιώργος. Και δυστυχώς γι΄ αυτόν, η συγκεκριμένη οικογένεια έχει πολλά παιδιά και ζει και κάτι πολλά χρόνια.
Έτσι ξεκίνησε, η πραγματοποίηση του Αμερικανικού ονείρου του Αντώνη. Η ιστορία του από εκεί και πέρα γνωστή σε όλους. Πρόδωσε, το κόμμα του και αυτόν που τον εισήγαγε στη πολιτική (Κ. Μητσοτάκη), έφαγε την κόρη του ευεργέτη του (Ντ. Μπακογιάννη) και στηρίζεται στα απολειφάδια του κόμματος του συγκατοίκου του (ΠΑΣΟΚ) που έχουν ως αρχηγό τους άλλον ένα αναθεωρητή πολιτικό, που όμως, το θυμικό του και η δίψα του για εξουσία, καταστρέφει την οξύνοια και την επιστημονική του αρτιότητα.
Η ΝΔ δεν πανηγύρισε για το αποτέλεσμα, και καλά έκανε, οι οπαδοί και οι φίλοι της, στα στελέχη και οι ρήτορες της στα κανάλια και τα καφενεία, πρέπει να ξαναγράψουν τους λόγους τους. Δεν είναι εύκολο σε δύο χρόνια, να δικαιολογήσεις το πώς από διαπρύσιος κατακριτής του μνημονίου, γίνεσαι ο δεύτερος πρωθυπουργός του μνημονίου. Ούτε πως από την δήλωση “ Δεν συνεργάζομαι με το ΠΑΣΟΚ που μας οδήγησε εδώ”, γίνεσαι ο συνέταιρος του ΠΑΣΟΚ.
Η αδιέξοδη πολιτική και στρατηγική της ΝΔ, έβγαλε εκτός πολιτικού παιγνίου κορυφαίους εκπροσώπους της συντηρητικής παράταξης (Μάνος, Δήμας, Καρατζαφέρης), ενώ από την άλλη πλευρά εισήγαγε επώνυμα στελέχη της διαπλοκής και κυρίως του εκδοτικού κατεστημένου.
Μόνο, ίσως, από τους αναγκαστικά αποστρατευθέντες προύχοντες, ο κ. Καρατζαφέρης εξασφάλισε για τον εαυτό του και μόνο, να είναι επικεφαλής του ψηφοδελτίου της ΝΔ στις προσεχείς ευρωεκλογές. Έτσι επαληθεύτηκε, δυστυχώς για τον λαό, ότι η Τριμερής επιδιώκει και τελικά πετυχαίνει να διασώζει πάσει θυσία τους προθύμους, ακόμη και αν αυτούς τους εξαφανίσει η λαϊκή κυριαρχία. Δεν αποκλείεται μάλιστα, οι αρχιερείς του πρώτου μνημονίου (Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου) να εξασφαλίσουν ο πρώτος την θέση του Γ.Γ ΟΗΕ και ο δεύτερος μια θέση στην Διεθνή Τράπεζα, ώστε να μην φοβάται να βγαίνει για καφέ με την γυναίκα του τα βράδια.
Στο χώρο του ΠΑΣΟΚ τα προβλήματα είναι πλέον δυσθεώρητα. Η έλλειψη στρατηγικής εκ μέρους του κ. Βενιζέλου, η έλλειψη στελεχών, η έλλειψη θέσεων και προτάσεων, η έλλειψη χρημάτων και χρηματοδοτών, απέκοψε τελείως το πάλαι ποτέ κόμμα των μη προνομιούχων από την πηγή της δύναμης του. Όσο και να ο κ. Βενιζέλος, σε συνέντευξη του τον περασμένο χειμώνα επέστησε την προσοχή του Ελληνικού λαού, ότι λαμβάνει μέτρα που είναι σκληρά, αλλά αναγκαία, όπως το χαράτσι στην ΔΕΗ, “διακινδυνεύοντας την προσωπική του πολιτική τύχη”, οι ψηφοφόροι του γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη.
Και αυτή η στάση δικαιολογείται πλήρως επειδή ο κ. Βενιζέλος διατρέχεται στην πολιτική του διαδρομή από μια αδικαιολόγητη έπαρση. Ίδιον το χαρακτήρα του, συλλαμβάνει και αναλύει το πολιτικό γίγνεσθαι με ταχύτητα έτη φωτός από τους αντιπάλους του, του αφαιρεί το πλεονέκτημα της σοφίας, με αποτέλεσμα να καγχάζουν με τις γκάφες του όχι οι εχθροί του, αλλά οι εναπομείναντες λίγοι πολιτικοί του φίλοι.
Ο κ. Βενιζέλος, όχι μόνον λόγω ονόματος, έχει περιέλθει στην ιστορική θέση, του εκ μέρους του τρεις φορές αρνηθέντος δημοσίως πολιτικού του προπάτορος, του Γιάννη Ζίγδη. Η σύγκριση τους όμως, είναι συντριπτικά εις βάρος του. Γιατί ο Νέστορας της πολιτικής έφυγε πιστός στις αρχές του που ήταν η τιμιότητα στην δημόσια ζωή του, η σθεναρή στάση το απέναντι στην Δεξιά και τις παραφυάδες της, και η θεμελιώδης συμβολή του στις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού, που ο κ. Βενιζέλος δεν νομίζω να έχει μελετήσει. Ούτε καν τον πατέρα του δημοκρατικού σοσιαλισμού τον Ζαν Ζωρές, αν και Γαλλοτραφής ο ίδιος.
Βέβαια, ο σοσιαλιστικός δημοκρατικός χώρος, ποτέ δεν υπήρξε κυρίαρχη τάση στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Από τον τρίτο δρόμο του Α. Παπανδρέου, περάσαμε στην σοσιαλοδημοκρατία του Κ. Σημίτη, για να καταλήξουμε στο σοσιαλισμό της νομενκλατούρας του Γ. Παπανδρέου. Όμως ο δημοκρατικός σοσιαλισμός, και όχι βέβαια η σοσιαλοδημοκρατία τύπου Κράξι που κυριαρχεί στην Σοσιαλιστική Διεθνή τώρα, πρέπει να διασωθεί και θα διασωθεί στην χώρα μας. Αν οι κ. Βενιζέλος επιχειρήσει αυτό το βήμα, σίγουρα η ιστορία θα τον συγχωρήσει για τα τραγικά του λάθη, αλλά και ο λαός θα του εμπιστευθεί την τύχη του, στα χειρότερα που ακολουθούν.
Τέλος, ο μεγάλος νικητής εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού ξεπεράσει το σοκ του τελευταίου διμήνου, πρέπει άμεσα να συγκροτηθεί ως σύγχρονο αριστερό δημοκρατικό κόμμα. Η πολυτασικότητα του, που τόσο συκοφαντήθηκε προεκλογικά, η ανάδειξη της διαφορετικότητας ως μειονέκτημα, από πλεονέκτημα που είναι σε μια δημοκρατία, αλλά και η κατασυκοφάντηση των οικονομικών του θέσεων από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης, τον οδήγησαν στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Ελπίζω ότι η πολιτική εφυία του Αλέξη Τσίπρα να τον οδηγήσει σύντομα στην εξουσία. Το γεγονός και μόνο ότι από την πρώτη στιγμή συνεχάρη τον κ. Σαμαρά, και κατέθεσε αμέσως την εντολή, δείχνουν ότι είναι το μέλλον. Αφήνει άναυδο το πολιτικό προσωπικοί του προηγούμενου αιώνα και ξέρει ότι γρήγορα θα κληθεί να συμβάλλει στην διάσωση της χώρας. Ελπίζω η συμβολική του χειρονομία, να ανεβάσει τον αγωνιστή Μανώλη Γλέζο στην εξέδρα, να σημαίνει και την εκλογή του συγκεκριμένου ζωντανού συμβόλου κατά του φασισμού, ως Α΄ αντιπροέδρου της βουλής. Η εκλογή του δεν θα είναι απλά μια απάντηση στα φασιστικά ένστικτα του φιδιού, αλλά και μια ηχηρή απάντηση στην κ, Μέρκελ και όλους τους άλλους δανειστές μας, που θα είναι υποχρεωμένοι αν στον συναντούν εκ της θέσεως του και να θυμούνται ότι οι Έλληνας είναι και κάποιες φορές “κουζουλός”.
Δεν νομίζω ότι αξίζει τον σχολιασμό οι κινήσεις και η προαναγγελθείσα στάση της ΔΗΜΑΡ. Ο κ. Φ. Κουβέλης και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, αλλά κυρίως στο βρώμικο ΄89 έπαιξε πάντοτε τον ρόλο που του ανετέθη. Και είναι γεγονός ότι το μειλίχιο του χαρακτήρα του, και η επαρχιώτικη αρχοντιά του, δίνουν την σιγουριά που θέλει ο αγρότης όταν πηγαίνει στον δικηγόρο του και αυτός του διαβεβαιώνει ότι “..η υπόθεση εκερδήθη..” χωρίς όμως να έχει καταθέσει ακόμη το αντίστοιχο δικόγραφο.
Πέραν πάσης αμφιβολίας το παρόν κυβερνητικό σχήμα, παρά την “επιτυχία της παρατάσεως του χρόνου αποπληρωμής”, των δανεικών (ας μην το ξεχνάμε αυτό), είναι θνησιγενές. Όχι γιατί δεν είναι ετερόκλιτο και πρωτόλειο. Αλλά και γιατί οι δύο από τους συνεταίρους δεσμεύονται δια της υπογραφής τους, ο δε τρίτος οσονούπω θα δεσμευτεί και αυτός, αν δεν έχει ήδη δεσμευτεί.
Η ιδεολογία της “διάσωσης της Ελλάδας και του Ευρώ στην χώρα μας” από τους συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους και άνδρες, θα σημαίνει ότι και η επικράτηση του Γουλημή, απέναντι στον Τρικούπη, αλλά τότε, τον μεν Δεληγιάννη (Σαμαρά) τον έδιωξε νύχτα ο Βασιλιάς, μετά τον ατυχή πόλεμο του 1897, ενώ η πρώτη πτώχευση είχε ως συνέπεια εθνική καταστροφή και απώλεια.
Οι επόμενες εκλογές είναι πολύ πιο κοντά από οποιαδήποτε άλλη φορά. Τα μπάνια του λαού θα γίνουν σεβαστά, γιατί τα δημοκρατικά θέσφατα δεν παραβιάζονται. Το φθινόπωρο όμως πάντοτε ήταν όχι μόνο η αρχή του σχολικού έτους, αλλά και τον πολιτικών εξελίξεων. Το ερώτημα παραμένει. Θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας να εκφράσει τον πατριωτισμό, εκσυγχρονιστικό, αντιμνημονιακό κοινωνικό μέτωπο, ή η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας θα περάσει πάλι μέσα από μια “πτώχευση” για τους φτωχούς και μόνο.
ΥΓ. Ειλικρινές ευχές για ταχεία ανάρρωση το πρωθυπουργού και εύχομαι αυτό το σοβαρότατο πρόβλημα υγείας, να μην τον αποσπάσει από τα καθήκοντα του αυτήν την κρίσιμη στιγμή.
