Μια μεγάλη παρέα Ελληνοαμερικανών, ηλικίας από 27 έως και 50 ετών φορτωμένοι με πετροδόλαρα και μεγάλο νταλκά, είχαν σκοπό να ξεδώσουν “Αλλά Ελληνικά”, σε κάποιο νυχτερινό κέντρο της παραλιακής των Αθηνών.
Με δυό νοικιασμένες κατάμαυρες Κάντιλακ πήραν σβάρνα τα νυχτερινά κέντρα της παραλιακής, όπου έμπαιναν και έβγαιναν από το ένα στο άλλο κέντρο, με καημό μπας και ακούσουν και χορέψουν συρτάκι, ζεϊμπέκικο, τσάμικο, ακόμα και καλαματιανό.
Όμως,που να τα βρουν όλα αυτά σε ένα, δηλαδή αυτό που χαρακτηρίζει την Ελληνική κουλτούρα, στην καρδιά της χώρας που την γέννησε.
Που να φανταστούν ότι στα κατ΄εξοχήν μπουζουκομάγαζα των Αθηνών (και όχι μόνο) εκτός από το μπουζούκι, όλα τα άλλα μπορεί κανείς να τα βρει, όπως στα Club του Λονδίνου, του Άμστερνταμ, του Βερολίνου, και τις Νέας Υόρκης, όπου παίζουν στο φουλ όλων των ειδών οι Αγγλοσαξονικοί ρυθμοί.
Ακριβώς αυτό βρήκαν και στα Ελληνικά μπουζουκομάγαζα, όταν κατευθύνθηκαν με τις δύο μαύρες Κάντιλακ στο No1 νυχτερινό κέντρο της παραλιακής. Tα δυό οχήματα πολυτελείας ο παρκαδόρος με καμάρι τις πάρκαρε πρώτη μούρη στην είσοδο του κέντρου.
Ενώ ένας μετρ καλωσόρισε Θερμά την παρέα των Ελληνοαμερικανών, οδηγώντας της στην σάλα, σε ένα από τα καλύτερα τραπέζια του μαγαζιού, παρ΄ όλο που δεν είχε κλειστεί κάποιο ρεζερβέ νωρίτερα. Το δε σέρβις με τα σχετικά ήταν τόσο σβέλτο, που όλη η παρέα έμεινε κατενθουσιασμένη.
Μ΄ αυτές τις πρώτες πολύ καλές εντυπώσεις η παρέα ετοιμάστηκε για ένα αληθινό Ελληνικό γλέντι που το λαχταρούσε τόσο πολύ.
Την ώρα εκείνη νάσου και η πρώτη φίρμα του μαγαζιού να βγαίνει στην πίστα, παρουσιάζοντας το ρεπερτόριο.
Ξαφνικά η παρέα κατσούφιασε με τα τραγούδια που άκουγε. Άρχισαν να αναρωτιούνται, “..ρε εσείς που είμαστε;; Στην Αμερική, τι πρόγραμμα είναι αυτό που μας πασάρουν;; Τι να γουστάρουμε μ΄ αυτά τα ξενέρωτα τραγούδια;; Άϊντε πάμε να φύγουμε..”.
Ούτε λεπτό παραπάνω δεν κάθισαν, τόσο μεγάλη ήταν η απογοήτευση τους.
Έτσι βρέθηκαν στο διπλανό No 2 νυχτερινό κέντρο, στην ίδια ζώνη. Και αφού στρώθηκαν και παρήγγειλαν τα σχετικά, ετοιμάστηκαν ξανά για ένα τρελό Ελληνικό κέφι.
Αμ δε, και εδώ τα ίδια και χειρότερα χάλια ήταν το ρεπερτόριο του προγράμματος, με τραγούδια σε Αγγλοσαξονικό ρυθμό της Pop και του Hip – hop, της κακιάς ώρας.
Αντί για το κέφι κορυφώθηκε η απογοήτευση τους, δεν πρόλαβαν ούτε μια γουλιά να πιούν από τα ποτά τους, και έφυγαν με χίλια , χωρίς να ρίξουν μια τελευταία ματιά πίσω τους.
Μια και ήταν στην ίδια περιοχή τοNo 3 νυχτερινό κέντρο , αν και δεν περίμεναν πλέον πολλά , είπαν, ας ρίξουν και μια ματιά και εδώ.
Στην είσοδο ο μετρ τους καλωσόρισε θερμά, και τους τακτοποίησε στην 4η σειρά του Σαλονιού. Παράγγειλαν και τα σχετικά , όταν ξαφνικά άκουσαν την πρώτη ζεϊμπεκιά της βραδιάς, από τον φιρμάτο νεαρό καλλιτέχνη του προγράμματος.
Με το τραγούδι του Νότη Σφακιανάκη, “Τώρα έφυγε ο Στράτος και κατέλυσε το κράτος”, μερακλωθήκαν για τα καλά.
Ο καλλιτέχνης λες και διάβαζε τις επιθυμίες της παρέας, συνέχιζε με τραγούδια του καλού Ελληνικού πενταγράμμου, ανεβάζοντας το κέφι κατακόρυφα. Οι δε Ελληνοαμερικανοί έλουζαν τον καλλιτέχνη ασταμάτητα με γαρύφαλλα.
Ένας από την παρέα χόρεψε με πολύ πάθος την ζεϊμπεκιά, το μεγάλο σουξέ ,“Άκουσα”, και η παρέα άρχισε να ρίχνει δεκάδες δίσκους λουλούδια στα πόδια του.
Πάνω στο ξεφάντωμα , η Ελληνοαμερικάνοι φωνάζαν, “επιτέλους την βρίσκουμε, γλεντάμε “Αλλά Ελληνικά”.
Έπειτα παρήγγειλαν το τραγούδι του αείμνηστου Μανώλη Αγγελόπουλου, “Τα μαύρα μάτια σου”, για να γίνει ο χαμός. Με την παραγγελιά άρχισαν να φεύγουν τραπέζια, καρέκλες, όλα μαζί, ένα ψιλοσαματάς γλεντιού.
Έτσι τους βρήκε η χαραυγή με τις πρώτες πρωϊνές ακτίνες του ήλιου, κα με το διψήφιο σε αριθμό λογαριασμό που τελείωνε με 000 μηδενικά.
Οι Ελληνοαμερικανοί έβγαλαν τα ματσωμένα πετροδόλαρα και συμπλήρωσαν ρεφενέ το ποσό του λογαριασμού, μαζί με ένα πολύ καλά χαρτζιλίκι για το προσωπικό του μαγαζιού. Άλλωστε τα έδωσαν πολύ ευχαρίστως, αφού καταευχαριστήθηκαν από το πρόγραμμα, καθώς και από την βασιλική περιποίηση του προσωπικού.
Με το που μπήκαν στις μαύρες Κάντιλακ έπιασαν την συζήτηση για την περιπέτεια που τράβηξαν με τα άλλα κέντρα, σχολιάζοντας πως: “ Ε΄, καλά , μέχρι που να βρούμε το μαγαζί με καθαρά Ελληνικό πρόγραμμα είδαμε και πάθαμε. Τι ήταν τα άλλα μαγαζιά;; Club της Νέας Υόρκης;; Πως κατάντησαν έτσι την ωραία Ελληνική διασκέδαση, στα κατά τα άλλα μπουζουκομάγαζα , με τραγούδια χωρίς Ελληνικό ρυθμό, άλλα ένα μπέρδεμα με Αγγλοσαξονικές βλακείες. Χαζοί είναι αυτοί οι επιχειρηματίες που έχουν αυτά τα κέντρα, και πλασάρουν τέτοια σαχλά προγράμματα;;
Στην Αμερική διασκεδάζουμε πολύ καλύτερα “Αλλά Ελληνικά”, και ας είναι από το στερεοφωνικό, παρά από τα μαγαζιά αυτά απ΄ όπου περάσαμε και πληρώσαμε τζάμπα φράγκα..”
Αυτά και άλλα πολλά καυτηρίασαν οι ομογενείς μας, και δεν έχουν καθόλου άδικο. Επιπλέον ακόμα και αυτοί μας πήραν χαμπάρι για την ψευτοδιασκέδαση που προσφέρουν τα νυχτερινά μας κέντρα.
Αυτά δηλαδή, που περιγράφω τα τελευταία χρόνια μετά από κάθε περατζάδα μου στα νυχτερινά κέντρα των Αθηνών και της Θεσ/νίκης, και παρεξηγούνται ορισμένοι επιχειρηματίες. Αυτά ακριβώς διαπιστώνουν και οι ξένοι επισκέπτες μας, θέλοντας να γλεντίσουν αληθινά Ελληνικά, να ξοδεύουν δε χωρίς περιορισμούς , και εμείς οι “ιμιτασιόν” Έλληνες να μην τους προσφέρουμε το κατάλληλο προϊόν.
Δεν είναι άδικο, αλλά και απαράδεκτο πέρα για πέρα;;
Κατά τα άλλα. ο Βάνης φταίει, όταν τους τα χώνει μέσα από τα ρεπορτάζ, και αντί να διορθώσουν τα μεγάλα λάθη που πράττουν τα νυχτερινά κέντρα με το ξενέρωτο ρεπερτόριο, τόσο από την μεριά ορισμένων καλλιτεχνώ, με τις άχρηστες δισκογραφικές δουλειές, τις οποίες παρουσιάζουν στα κέντρα που εμφανίζονται, όσο και από την μεριά των μαέστρων που διαμορφώνουν τα προγράμματα στα μπουζουκομάγαζα, δείχνουν να μην είναι ψαγμένοι, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα.
Αφού δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σ΄ αυτές τις απλές και βασικές απαιτήσεις που αφορούν την διασκέδαση, τότε οι επιχειρηματίες καλύτερα θα ήταν να καταργήσουν τις ορχήστρες στα κέντρα, μαζί με τους καλλιτέχνες του προγράμματος με τα μεροκάματα 7.000 – 10.000 και 18.000 Ευρώ και να φέρουν στην θέση τους ένα επαγγελματία Dj (που είναι και της μόδας) που θα ξέρει να επιλέγει καλά Ελληνικά τραγούδια από παλιά μέχρι και τα νέα, και είναι βέβαιο όχι μόνο το κέφι θα ανεβάσει, αλλά θα τραβήξει και περισσότερο κόσμο.
Επιπλέον ο Dj ( όχι βέβαια γαιλαντζ,ί απ΄αυτούς που έχει μπόλικους ο χώρος), θα επιβαρύνει τους επιχειρηματίες μόνο με 1000 Ευρώ μεροκάματο.
Αυτό δεν είναι κακία, αλλά μια πολύ χρήσιμη λύση, προτού διαλύσουμε τελείως την Ελληνική κουλτούρα, και κλείσουν ένα, ένα τα νυχτερινά κέντρα.
Αυτήν την ιδέα πρότειναν όχι μόνο οι Ελληνοαμερικανοί, αλλά και το Ελληνικό Φαινόμενο.
Άλλη λύση δεν υπάρχει, προκειμένου να δούμε λουκέτα, αργά ή γρήγορα, πράγμα το οποίο θα είναι μεγάλο πλήγμα για τον Ελληνικό πολιτισμό μας, που θα το θυμόμαστε ως μια ωραία ανάμνηση.
