Του Δημήτρη Ρομποτή*
Χιλιάδες ομογενείς αψήφισαν το τσουχτερό κρύο και το ψιλοβρόχι δίνοντας το παρών (και το παρούσα, δια να είμεθα πολιτικώς ορθοί – αν και με αυτή τη βλαμμένη λογική θα έπρεπε να αναφέρουμε και το …ουδέτερο γένος) κατά μήκος της 5ης Λεωφόρου του Μανχάταν στη χτεσινή, ετήσια ελληνική παρέλαση. Αν και περιμέναμε να ρίξη …καρέκλες, όπως το Σάββατο, κάτι τέτοιο δεν συνέβη, γεγονός που βοήθησε την προσέλευση κόσμου αφού ο κίνδυνος να …καταστραφούν κομμώσεις και να τσαλακωθούν καλοπρεσαρισμένα παλτά(sic) υποχώρησε με το που έσκασε η νέα μέρα.
Ο παγωμένος αέρας, ωστόσο, έκανε ουκ ολίγες φορές την παραμονή στα πεζοδρόμια όπως και την παρέλαση επί των αρμάτων …μαρτυρική, ποιός είπε όμως ότι ο Ελληνισμός έπαψε ποτέ να απαιτή θυσίες;
Εεεε; Ως σύγχρονοι αγωνισταί, απόγονοι των ηρώων της Επαναστάσεως (αν και κάποιοι στην …ωμογένεια εξακολουθούν να μπερδεύουν το ’21 με την 21η Απριλίου), παρελαύνοντες και θεατές σταθήκαμε στις επάλξεις και βρωντοφωνάξαμε ότι είμαστε εδώ (για μια ακόμη χρονιά, μετά βλέπουμε) και οι ορατοί με τους αοράτους εχθρούς του γένους ας λάβουν το μήνυμα (μεταδιδόμενο και στην ελληνική από τα μεγάφωνα) ότι “η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη …σκάζει φοβέρα καμμιά, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη …λόξα τραβά”!
Πέρα από τα καλαμπούρια πάντως, η παρέλαση, έστω και με μικρότερη συμμετοχή κόσμου λόγω καιρού, ήταν αρκετά αξιοπρεπής και όσοι πήγαμε το φχαριστηθήκαμε! Μπορεί να φωνάζουμε ότι δεν μας αρέσει το ένα ή το άλλο, μπορεί ορθώς να απογοητευόμαστε ότι μετά από καμμιά 70αριά χρόνια ο θεσμός δεν έχει ανανεωθεί, ακολουθώντας τη φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, ωστόσο μόλις βρεθούμε εκεί τα ξεχνάμε όλα και για μερικές ώρες τελούμε υπό την επήρρεια του ιδιότυπου ενθουσιασμού και χαράς που αναλάμπει μέσα μας σαν να βρισκόμαστε σε γήπεδο για αγώνα της εθνικής ή της αγαπημένης μας ομάδας (Ρεάλ, εν προκειμένω).
Την παράσταση, όπως κάθε χρόνο, κλέβουν οι εύζωνες της Προεδρικής Φρουράς και φυσικά τα μικρά παιδιά για τα οποία η παρέλαση είναι και το μοναδικό ετήσιο ελληνικό πανηγύρι στο οποίο έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Μπορεί αυτό στους μη παροικούντας την Ιερουσαλήμ να ακούγεται όχι ιδιαίτερα σημαντικό, αν μιλήσετε όμως με ομογενείς που έχουν γεννηθεί εδώ και τώρα είναι και οι ίδιοι γονείς, θα σας πούνε ότι αυτό που έχει σφυρηλατήσει το ελληνικό στοιχείο της καταγωγής τους όσο ίσως κανένα άλλο είναι η …παρέλαση!
Μέχρι και κορυφαίοι παράγοντες του αμερικανικού “μέιν στρήμ” που είναι ομογενείς και με τους οποίους έχω μιλήσει, όταν τους ρωτάς τί σημαίνει για αυτούς ελληνικότητα μία από τις πρώτες μνήμες που έρχονται στον νου τους και αναφέρουν είναι η …παρέλαση! Αυτό βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό, αξίζει όμως να το έχουμε υπόψιν…
Ας ελπίσουμε ότι θα αρχίση επιτέλους μια σοβαρή συζήτηση, με τη συμμετοχή παραγόντων και εκτός της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων που έχει τη διοργανωτική ευθύνη, προκειμένου η παρέλαση να απελευθερωθή από κάποιες ψευτοπατριωτικές, παλαιοσχολικές αγκυλώσεις και να γίνη πιο χαρούμενη, μαζικότερη και περισσότερο μουσικοχορευτική, ένα ετήσιο πανηγύρι του εδώ ελληνισμού στο οποίο ο καθένας θα είναι ευπρόσδεκτος να γιορτάση μαζί μας.
Φέτος, για παράδειγμα, που η Ελλάδα είχε την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, γιατί να μη ζητηθή συμμετοχή από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, καμμία εκ των οποίων, με εξαίρεση τους Ιταλούς νομίζω, δεν κάνει παρέλαση στο Μανχάταν; Ας βγούμε επιτέλους από το καβούκι μας, δεν θα μας …φάνε οι “ξένοι”! Αυτά ως προκλήσεις για συζήτηση. Επί του παρόντος και για να μην είμαστε αγνώμονες, ας εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας σε όσους εργάστηκαν (κάποιοι νυχθημερόν) για τη φετινή παρέλαση και να ευχηθούμε του χρόνου καλύτερα!
Την παραμονή της παρελάσεως, διεξήχθη ως είθισται, και το ετήσιο συνέδριο της Κυπριακής Ομοσπονδίας Αμερικής. Δεν κουράζομαι να λέω ότι είναι από τα αγαπημένα μου συνέδρια και το παρακολουθώ επί 20ετία σχεδόν, όχι μόνο λόγω του εθνικού προβλήματος αλλά και επειδή διεξάγεται πάντα με προκαθορισμένη ατζέντα, τάξη, ευπρέπεια και υψηλή αίσθηση αυτοπροσφοράς εκ μέρους των συμμετεχόντων.
Το φετινό δεν ήταν εξαίρεση, αν και οι ιδιαιτερότητες ποτέ δεν λείπουν, μάλιστα η συμμετοχή ήταν ανεβασμένη μιας και συμπληρώνονται 40 χρόνια από την τουρκική εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή. Συγχαρητήρια στους διοργανωτές και τον πρόεδρο, κ. Κωνσταντίνο Τσέντα, ο οποίος ήταν πανταχού παρών, στο προσκήνιο και το …παρασκήνιο.
Στα θετικά της φετινής συνάντησης περιλαμβάνεται η ευρείας συμμετοχής συζήτηση που έγινε πριν το κλείσιμο του συνεδρίου με εκπροσώπους της νεολαίας. Ηταν πραγματικά συγκινητικό να ακούς νέους ανθρώπους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ (σε κάποιες περιπτώσεις με μόνο έναν γονέα κυπριακής καταγωγής) να έχουν τέτοια υψηλή αίσθηση πατρίδας όσον αφορά στην Κύπρο και να ζητούν από την ηγεσία της ομοσπονδίας να τους διευκολύνη ώστε να μπορούν να βοηθήσουν …περισσότερο!
Ενα από τα δίκαια αιτήματά τους είναι η αναβάθμιση της εκπροσώπησης στο Διοικητικό Συμβούλιο, εξέλιξη που θα εμπλουτίση σε μεγάλο βαθμό τη διεργασία λήψης αποφάσεων με νέες ιδέες και τρόπους. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε όλοι, σε όλες τις οργανώσεις και βαθμίδες, ότι η νεολαία δεν είναι μόνο το μέλλον του εδώ Ελληνισμού, αλλά και το παρόν …
Στα “μελανά” του συνεδρίου τώρα, ήταν η παρέμβαση της εκπροσώπου της κυπριακής κυβερνήσεως, κας. Καίτης Κληρίδη, η οποία είναι Επίτροπος για Θέματα Αποδήμων και Ανθρωπιστικών Ζητημάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αφού διάβασε το επίσημο μήνυμά της, έκανε μερικά σχόλια από στήθους τα οποία προκάλεσαν την μήνιν των συνέδρων και άμεσες αντιδράσεις εκ μέρους τους.Ακόμη χειρότερα, αντί να επιδιώξη την εκτόνωση της όποιας έντασης, παρά λίγο να την κλιμακώση αφού φανερά ενοχλημένη δεν ήθελε να καθίση στο γεύμα που παρέθεσε η ομοσπονδία στους συνέδρους. Κι’ας ήταν η ίδια που τους προκάλεσε!
Τελικά επρυτάνευσε η σύνεσις και έμεινε εκεί, χωρίς τα πράγματα να λάβουν ανεπιθύμητες διαστάσεις. Η κ. Κληρίδη (κόρη του Προέδρου Κληρίδη), φαίνεται μια καθόλα αξιοπρεπής κυρία, «τρε σικ», ενδεδυμένη στην τρίχα, ευγενική, ωστόσο με έντονα ακαδημαϊκό ύφος και προφανώς ανατροφή η οποία δεν την έχει εκπαιδεύσει να σηκώνη αντιδράσεις «φρομ κάμονερς».
Η πολιτική όμως δεν είναι προέκταση προεδρικών σαλονιών ούτε ακαδημαϊκός χώρος στον οποίον μπορεί κάποιος να λέη ό,τι θέλη από καθέδρας και οι άλλοι να βγάζουν τον σκασμό. Εφόσον αποφάσισε να κάνη πολιτικού χαρακτήρα σχόλια έπρεπε να είναι διατεθειμένη να αντιμετωπίση ανάλογες αντιδράσεις κι’όχι να πεισμώση …
Συγκεκριμένα, η κα. Κληρίδη είπε ότι διακρίνει μια “αρνητική διάθεση” εκ μέρους των παρευρισκομένων σχετικά με τις επικείμενες συνομιλίες για λύση του Κυπριακού, ενώ σε άλλο σημείο ανέφερε, χωρίς να τη ρωτήση κανένας και σε ύφος που εκινείτο μεταξύ προκλητικού και ανεπαίσθητα απολογητικού, ότι ψήφισε υπέρ του Σχεδίου Ανάν και πως είναι λάθος να διαχωρίζη κανείς τους Κυπρίους σε πατριώτες και προδότες, ενδοτικούς και αγωνιστές κλπ.
Ακόμη κι’αν καλή τη θελήσει συμφωνήσουμε μαζί της, τί νόημα είχαν αυτά σε ένα συνέδριο αποδήμων Κυπρίων εκ χειλέων επισήμου εκπροσώπου της χώρας; Γιατί να πάη δέκα χρόνια πίσω, καλώντας τους συνέδρους να κοιτάξουν …μπροστά; Ορθώς ο κ. Φίλιπ Κρίστοφερ, πρόεδρος της ΠΣΕΚΑ, την ανακάλεσε στην τάξη, υπενθυμίζοντας ότι αρμοδιότητά της είναι να μιλήση για τους αγνοούμενους και τα υπόλοιπα ανθρωπιστικού χαρακτήρα προβλήματα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής, όχι να ασκήση κριτική στους ομογενείς.
Για να μην είμαστε υπερβολικοί, η κ. Κληρίδη έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύη ό,τι θέλει, να ψηφίζη ό,τι θέλει και να λέη ό,τι θέλει, πόσο μάλλον σε ένα συνέδριο όπου όλες οι απόψεις, ακόμη και οι πλέον προκλητικές, πρέπει να είναι ευπρόσδεκτες. Ωστόσο, όταν εκπροσωπής μια χώρα και την κυβέρνησή της, δεν υπάρχουν περιθώρια για αυτοσχεδιασμούς ή “εξομολογήσεις”. Εκτός κι’αν ό,τι είπε εκφράζει την κυπριακή κυβέρνηση και είχε σχετικές εντολές να το πράξη προκειμένου να “τεστάρη” τα νερά. Αν αυτό ισχύει, τίθεται σοβαρό ζήτημα …
Οσο για τα περί “αρνητικής διάθεσης” σχόλια, πέραν του ότι είναι αναμενόμενο να περιμένη κανείς έντονες επιφυλάξεις από ανθρώπους που για 40 χρόνια βλέπουν τα ίδια τους τα σπίτια με …τα κυάλια, είναι προς όφελος της κυπριακής κυβέρνησης, από διαπραγματευτικής πλευράς, να υπάρχουν διότι ενισχύεται η θέση της έναντι πιθανών υποχωρήσεων που θα της ζητηθούν. Χώρια που βοηθούν ώστε η διαδικασία να μην ξεφύγη τελείως από τα διεθνώς αποδεκτά, ανθρωπιστικά πλαίσια.
Σε τελική ανάλυση, όπως είπε και ο κ. Τάσσος Ζαμπάς αντιδρώντας στο σχόλιο της κας. Κληρίδη, “δεν είμαστε εναντίον των συνομιλιών, αλλά εναντίον της συγκεκριμένης διαδικασίας, την οποία θεωρούμε επικίνδυνη”. Υπάρχει κάτι λάθος ή “αρνητικό” σ’αυτό;
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Θέλω να εκφράσω και δημοσίως τις ευχαριστίες μου στον Ερνι Ανάστο και τη Νικόλ Πεταλλίδη οι οποίοι κατά την παρουσίαση της χθεσινής παρελάσεως στο “Channel 9” αναφέρθηκαν εκτενώς και με πολύ όμορφο τρόπο στο “NEO magazine” και εμένα προσωπικά. Από την πλευρά μου, υπόσχομαι να συνεχίσω την προσπάθεια με αμείωτη ένταση και χωρίς “αρνητική διάθεση”, προσβλέποντας σε ευχάριστες εκπλήξεις λίαν συντόμως!
