Γράφει ο Σταύρος Αποστόλου
Κοιτώντας κάποιος σχετικός με το μπάσκετ την κλήρωση της ΑΕΚ για το φετινό Eurocup, σίγουρα το εκτός έδρας παιχνίδι της «Ένωσης» με τη Γαλατασαράι θα το είχε αξιολογήσει ως το πιο δύσκολο του ομίλου. Σε καμία περίπτωση όμως δε θα είχε στο μυαλό του, πως το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν 89-65 και η γενικότερη εικόνα της ομάδας τόσο κακή.
Έχοντας παρακολουθήσει όλα τα φετινά παιχνίδια της ΑΕΚ, συμπεριλαμβανομένων και των φιλικών που είχαν τηλεοπτική μετάδοση, το πρώτο συναίσθημα που σου γεννά αυτή η ομάδα είναι μία βαθιά απογοήτευση, αν εξαιρέσεις μόνο την εμφάνιση στο φιλικό κόντρα στην Εφές του Ίβκοβιτς.
Τραγική εικόνα, χωρίς υπερβολή, τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση και οι πολύ αγχωτικές νίκες που έχει πάρει στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος οφείλονται καθαρά στη διαφορά ποιότητας του ρόστερ και τίποτα περισσότερο. Δε φαίνεται καμία δουλειά να έχει γίνει στην προετοιμασία, καθώς το παιχνίδι της ομάδας είτε χαρακτηρίζεται από αναρχία, είτε από ένα πολύ προβλέψιμο low post game που όμως δε μπορεί να σου αποφέρει καρπούς με ομάδες που έχουν υψηλούς στόχους. Και μιλάμε και για εντός και για εκτός συνόρων ομάδες.
Οι επιλογές των μεταγραφών που έκανε ο Ντράγκαν Σάκοτα έχουν στεφθεί με απόλυτη αποτυχία μέχρι στιγμής, με μοναδική φωτεινή εξαίρεση αυτή του Λουκά Μαυροκεφαλίδη. Ο Όρτον υπέπεσε σε πειθαρχικά παραπτώματα και έφυγε από την ομάδα λίγο πριν τον προημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδος κόντρα στον Άρη. Αυτό βέβαια δεν ήταν άγνωστο στους ανθρώπους της ΑΕΚ, γιατί ο άστατος χαρακτήρας του ήταν σημείο αναφοράς σε όλη τη μπασκετική υφήλιο.
Οι επιλογές των Ουόρεν, Ανοσίκε (αντικαταστάτης του Όρτον) και Σκραμπ δεν έχουν προσφέρει τίποτα στην ομάδα. Και μιλάμε για Αμερικανούς παίχτες, δηλαδή αυτούς που έπρεπε να ανεβάζουν επίπεδο το ρόστερ, αλλά μόνο αυτό δεν κάνουν. Ο Κάρτερ που αποκτήθηκε από τον ΠΑΟΚ και ο εγνωσμένης αξίας Χέρστον δε βρίσκονται σε καθόλου καλή κατάσταση, παρ’ όλη την γνωστή ποιότητά τους.
Έτσι λοιπόν και σε συνδυασμό με την κρίση σκωληκοειδίτιδας που ταλαιπώρησε τον Κατσίβελη και τον άγνωστο προς το ευρύ κοινό παραγκωνισμό του Σαρικόπουλου, η ομάδα έχει καταλήξει μέχρι στιγμής να βασίζεται στο Νώντα Παπαντωνίου (ο οποίος προοριζόταν για τρίτο play maker) και τον Μίλαν Μιλόσεβιτς (ο οποίος προοριζόταν να δίνει λύσεις στη θέση «4») παίζοντας αμφότεροι πολύ περισσότερο χρόνο από τον αναμενόμενο, αλλά και πολύ ποιοτικότερο και ουσιαστικότερο από τους άλλους που αποκτήθηκαν για «πρώτα βιολιά».
Ακόμα ένα κωμικοτραγικό σκηνικό είναι η δήλωση του Λιθουανού πρώην αθλητή της ΑΕΚ, Τόμας Ντελινικάιτις, που δήλωσε σε μέσο της πατρίδος του, ότι έχει πρόταση από την ΑΕΚ να ξαναφορέσει τη φανέλα της. Ένας παίχτης, ο οποίος αγωνίστηκε με επιτυχία στο μεγαλύτερο μέρος της περσινής περιόδου και το καλοκαίρι δεν του προτάθηκε επέκταση της συνεργασίας.
Όπως καταλαβαίνει λοιπόν και ο πλέον αδαής με το χώρο της καλαθοσφαίρισης, οι επιλογές του προπονητικού επιτελείου απέτυχαν παταγωδώς. Και αν αναλογιστεί κανείς, πως είχε ολόκληρη τη θερινή μεταγραφική περίοδο στη διάθεσή του το τεχνικό επιτελείο για να αποκτήσει παίχτες που θα ενίσχυαν την ομάδα, τότε η αποτυχία στο σχεδιασμό τους δεν περιλαμβάνει το παραμικρό ελαφρυντικό.
Εξάλλου, ο πρόεδρος Μάκης Αγγελόπουλος με όλες τις κινήσεις του έχει αποδείξει, ότι έχει στόχο να επαναφέρει την ΑΕΚ στην κορυφή του ελληνικού μπάσκετ και ένα απτό παράδειγμα είναι η απόκτηση του Μαυροκεφαλίδη, προσφέροντάς του ένα παχυλό συμβόλαιο, εφάμιλλο των δύο «αιωνίων».
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και ο πρόωρος αποκλεισμός από το Κύπελλο Ελλάδος, ενός στόχου που ήταν από την αρχή πολύ βασικός και φυσικά κανείς στην ομάδα δεν ήθελε να σταματήσει η πορεία στη φάση των «8». Έτσι, το μόνο σίγουρο είναι, πως για να μπορέσει η ομάδα να κλείσει την ψαλίδα από τους δύο «αιωνίους» και να αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει τα στεγανά του ελληνικού μπάσκετ των τελευταίων ετών, θα πρέπει σίγουρα να προχωρήσει σε βαθιές τομές, όχι μόνο σε αλλαγές παικτών (το μπάσκετ σου δίνει εύκολα αυτή τη δυνατότητα και μέσα στη σεζόν), αλλά και σε αλλαγές στο προπονητικό τιμ. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται!
