Η Κύπρος στην κόψη του ξυραφιού και η ευκαιρία για μια νέα βιώσιμη αφετηρία

Για λόγους εγγενείς με την φύση, την δομή, την φυσιογνωμία και την λειτουργία της διεθνούς πολιτικής η εξαπάτηση αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση.

Αποτελεί συνταγή κακουχιών, διενέξεων και θανάτου εάν αντί ενός ανεξάρτητουa, ελεύθερου, δημοκρατικού και κυριαρχικά ενιαίου κράτους η ΚΔ γίνει υποχείριο της Άγκυρας με την δημιουργία ενός τουρκικού κράτους εντός μιας μετεξελιγμένης ΚΔ που θα μετατραπεί σε πεδίο πολιτικών και άλλων βασάνων αντί σε πεδίο ενός κατ’ αλήθεια δημοκρατικού βίου.

Ο λόγος για τον οποίο η παραπλάνηση και η εξαπάτηση αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό του άναρχου διεθνούς συστήματος οφείλεται στις διαφορές μεταξύ ενδοκρατικής πολιτικής ζωής και διεθνούς πολιτικής.

 Ενδοκρατικά η ύπαρξη κοινωνικοπολιτικού συστήματος επιτρέπει αποφάσεις αλλαγών των δικαιακών κριτηρίων και των κανονιστικών ρυθμίσεων ενώ αντίθετα στην διεθνή πολιτική αυτό δεν ισχύει.

Όταν οι μεγάλες δυνάμεις εφαρμόζουν στρατηγική ανά πάσα στιγμή πάνω στο τραπέζι τους έχουν δεκάδες ή και εκατοντάδες σχέδια αποφάσεων που εναλλάσσονται όχι με ηθικά κριτήρια αλλά σε αναφορά με βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στρατηγικούς σκοπούς που και αυτοί σχετίζονται με αναρίθμητες μεταβλητές που διαρκώς συμπλέκονται μέσα σε μια δίνη ανάλογα με την εξέλιξη των πραγμάτων, τις στρατηγικές των άλλων δυνάμεων ή και τυχαία γεγονότα.

Εάν εν μέσω κινούμενων σεισμικών πλακών της διεθνούς πολιτικής και καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων οι Κύπριοι χωρίς πλέον να διαθέτουν κυρίαρχο κράτος οδηγηθούν στην Κλίνη του Προκρούστη του ενός ή άλλου στρατηγικού παιγνίου κανείς κ Αναστασιάδης ή Ακιντζί δεν θα είναι εκεί να κάνουν «τόκκα» για να πάει πάσα κακό αλλά θα γίνουν βορά των θηρίων όπως αδιάλειπτα συμβαίνει με τόσους άλλους γύρω μας ή και ευρύτερα πλανητικά.

Μάλλον τον κ Νίκο Κοτζιά θα θυμηθούμε που επέμενε να τερματιστούν οι εγγυήσεις και τα ξένα στρατεύματα ως προϋπόθεση στοιχειώδους ομαλοποίησης.

Γι’ αυτό, οι ηγεσίες των κρατών απέναντι στα άλλα κράτη θεωρούν την παραπλάνηση και την εξαπάτηση λογική, φυσιολογική ή ακόμη και καθήκον τους και σύμφωνα με τα συμφέροντα της οικείας κοινωνίας.

Ο πόλεμος είναι μια μεγάλη αλυσίδα με πολλούς κρίκους αρχίζοντας από τον φόβο για την αύξηση της ισχύος και τις προθέσεις των άλλων κρατών μέχρι και την άσκηση στρατιωτικής βίας, αποτρεπτικής ή προληπτικά επιθετικής.

Όλες οι εχθροπραξίες ενός πολέμου, έγραψε ο Σουν Τζου, στηρίζονται στην εξαπάτηση, ενώ ο ταγός της σύγχρονης διεθνολογικής σκέψης Edward H.Carr σημείωσε το πασίδηλο, ότι δηλαδή ο πόλεμος παραμονεύει σε κάθε γωνιά της διεθνούς πολιτικής.

Παρόμοια, ο Δάσκαλος των Δασκάλων της διεθνούς πολιτικής Kenneth Waltz όρισε ως τίτλο του θρυλικού του βιβλίου του για τα τρία επίπεδα ανάλυσης όχι το  «Άνθρωπος, Κράτος, Διεθνές Σύστημα» αλλά το «Άνθρωπος, Κράτος, Πόλεμος».

Στον Waltz οφείλεται και η σοφή ρήση ότι οι διαγνώσεις της ανάλυσης της διεθνούς πολιτικής είναι το αντίστοιχο των διαγνώσεων της ιατρικής και ότι ο διεθνολόγος είναι ιατρός της διεθνούς πολιτικής.

Ο πόλεμος είναι ασθένεια της διεθνούς πολιτικής και  η διάγνωση των αιτίων των παθολογιών είναι καίριας σημασίας.

Η λανθασμένη διάγνωση περί τα διεθνή σημαίνει θάνατο όχι μερικών που προκαλεί ένας τσαρλατάνος της ιατρικής αλλά πολύ περισσότεροι ίσως και εκατομμύρια.

Η αντιμετώπιση των παθολογιών της ΚΔ θα είναι λανθασμένη και θανατηφόρα εάν αυτοκτονήσουμε κρατικά νομίζοντας ότι αποτελεί θεραπεία η κατάργηση του κράτους, η δημιουργία ενός διεστραμμένου κρατικού τερατουργήματος και η υποθήκευση του μέλλοντος στις βουλήσεις της Τουρκίας.

Οι Κύπριοι όντας αναπόδραστα συνδεδεμένοι με το ελλειμματικό νεοελληνικό κράτος αφέθηκαν να εξαπατηθούν και να παραπλανηθούν κατ’ εξακολούθηση και επί μακρόν.

Η πρώτη σύγχρονη μεγάλη εξαπάτησή μας έγινε όταν αντί αυτοδιάθεσης η αποικιοκρατική δύναμη ύπουλα και θανατηφόρα δημιούργησε ένα εσωτερικά διαιρεμένο κράτος. (Β Πόλεμος Κύπριοι εθελοντές)

Μη γνωρίζοντας ότι οι μάταιες ελπίδες είναι σπάταλες και θανατηφόρες, οι νεοέλληνες εξαπατήθηκαν επανειλημμένα και μετά την κίβδηλη ανεξαρτησία μέχρι και το χουντικό πραξικόπημα και την εισβολή της Τουρκίας.

Οι εξαπατήσεις συνεχίστηκαν οδήγησαν στο ανοσιούργημα της Διζωνικής, Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (ΔΔΟ) με εισροή στις διαπραγματεύσεις της πρωτόγνωρης πολιτειακής διαστροφής περί πολιτικής ισότητας σε εθνική βάση του 82% με το 18%.

Την ασάφεια ενάμιση δεκαετιών ακολούθησε το σχέδιο Γκουεγιάρ και τις αμφιταλαντεύσεις μας που επέτρεψαν παραπλάνηση και  εξαπάτηση που παρήγαγε το αντί-δημοκρατικό, φασιστικό και ανελεύθερο σχέδιο Αναν που μας επιβλήθηκε εκβιαστικά με σκοπό να αναιρεθούν τα πλεονεκτήματα της ένταξης στην ΕΕ που θα μπορούσε να οδηγήσει σε βιώσιμη διευθέτηση με βάση το νομικό κεκτημένο της ΕΕ.

Η συγκαιρινή εξαπάτηση περί δήθεν αναπόφευκτης ΔΔΟ είναι η χαριστική θανατηφόρα βολή που αν δεν υπάρξει αντιστροφή 180% και εάν δεν ορθώσουμε τα κριτήρια της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας το κρατίδιο που θα δημιουργηθεί θα αποτελέσει ένα κρατικό βασανιστήριο μέχρι και την τελική εξόντωση των Ελλήνων.

Για να εντάξουμε το σκεπτικό περί παραπλάνησης και εξαπάτησης στα ζητήματα που μας αφορούν, απαιτείται να οριστούν προγραμματικά 4 αξιώματα που αφορούν την Κύπρο αλλά τηρώντας τις αναλογίες και κάθε άλλο  κράτος.

Κατά πρώτον, το κράτος αποτελεί τον θεσμό συλλογικής ελευθερίας κάθε κοινωνίας και για να είναι συλλογικά ελεύθερη μια κοινωνία θα πρέπει να διαθέτει ενιαία και αδιαίρετη εσωτερική και εξωτερική πολιτική κυριαρχία, ή αυτό που ονομάζουμε εθνική ανεξαρτησία.

Κάτι τέτοιο αποτελεί προϋπόθεση εσωτερικής αυτοδιάθεσης, αδέσμευτης πολιτικής συγκρότησης και δημοκρατικής συγκρότησης.

Η διασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας είναι ένα άθλημα ή καλύτερα μια Οδύσσεια, η με οποιοδήποτε τρόπο θεσπισμένη εξωτερική παρέμβαση καθιστά το κράτος αυτό υποτελές εάν όχι υπόδουλο.

Το ίδιο ισχύει εάν μέσα από ρυθμίσεις που αφορούν την δομή του κράτους εσωτερικά, πχ διαίρεση σε εθνική ή θρησκευτική βάση, ένα συνιστών μέρος του κράτους έχει την νομική ή πολιτική δυνατότητα να καλέσει ξένα κράτη να επέμβουν.

Αυτό υποτίθεται αποτίναξαν οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες συγκροτώντας έτσι κράτη διαμέσου των οποίων κάθε κοινωνία αντιστέκεται στις αξιώσεις ηγεμονικών και αναθεωρητικών κρατών να επιβάλουν την θέλησή τους και τα συμφέροντά τους.

Στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων αλλά πολύ περισσότερο των κρατών, δεν αυτοκτονείς από  φόβο μήπως μια ασθένεια που έχεις επιδεινωθεί μελλοντικά και επέλθει θάνατος.

Στις Συμπληγάδες μεταξύ μη βιώσιμης κακής λύσης και φόβου για διχοτόμηση δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από την προσκόλληση στην διεθνή νομιμότητα που μόνο η ΚΔ παρέχει.

Τώρα, μια κατά την εκτίμησή μου παρατήρηση μεγάλης σημασίας: Η νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής του 1974 αποτελεί αυτοκτονία καθότι, ακόμη και εάν καταργηθούν οι αποικιακές εγγυήσεις και αποχωρήσουν όλα τα στρατεύματα.

Με την λεγόμενη ΔΔΟ όπως βρίσκεται στο τραπέζι, ιδιαίτερα μετά το σχέδιο Αναν, μεταβάλλει την ΚΔ σε κρατίδιο, η δημιουργία ενός τουρκικού κράτους εντός αυτού του κρατιδίου και η νομοτελειακή πλέον προσαρμογή ή και η απορρόφηση όλης της Κύπρου από την Τουρκία.

Ορίζουμε τι σημαίνει αυτό: 1. Απώλεια του θεσμού συλλογικής ελευθερίας που είναι το κράτος μας. 2. Διχοτόμηση. 3. Επικυριαρχία της Τουρκίας επί ολοκλήρου της Κύπρου.

Υπάρχει κάτι χειρότερο; Ασφαλώς και ναι. Να πέσει ένας μετεωρίτης πάνω στην Κύπρο και να την ρημάξει ή να καταποντιστεί όπως η Ατλαντίδα.

Το ζήτημα που τίθεται δεν είναι η διαίρεση του κράτους που θα καθιστά την διακυβέρνηση ανέφικτη αλλά η δημοκρατική του προσέγγιση και όριο ο ουρανός για ρυθμίσεις που θα σέβονται τον πολιτισμό, τις παραδόσεις και τις θρησκείες όλων.

Στο πλαίσιο αυτής της συλλογιστικής και επειδή πολλοί υποκριτικά ή αφελώς και φοβικά λένε ότι απαιτείται πρόταση για διέξοδο συνοψίζω συνοπτικά τα εξής:

• Η κατάργηση της ΚΔ δεν αποτελεί διέξοδο αλλά αναίτια αυτοκτονία και συλλογικό πολιτικό θάνατο.
• Η διατήρηση της ΚΔ είναι η μόνη απόφαση που δεν οδηγεί σε θάνατο, διατηρεί την νομιμότητα και αφήνει περιθώρια για βιώσιμη διέξοδο ευκαιρίας δοθείσης.
  • Η διαιώνιση της ΚΔ την οποία κανείς δεν μπορεί να καταργήσει αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο μελλοντικών περιστάσεων για ευκαιρίες βιώσιμης διεξόδου και επανένωση σε ενιαίο δημοκρατικό κράτος.
  • Μόνη βιώσιμη διέξοδος είναι η αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας, η εφαρμογή της ευρωπαϊκής νομιμότητας σε όλη την επικράτεια της ΚΔ.
• Η δήθεν επιστροφή εδαφών και μάλιστα σε συνθήκες μεταβατικών καταστάσεων για τις οποίες καμιά διασφάλιση δεν μπορεί να υπάρξει θα αποτελέσει το δόλωμα κατάργησης του κράτους με ΔΔΟ και τελικά απώλεια τόσο των δήθεν επιστραφέντων όσο και της υπόλοιπης Κύπρου.
  • Λύση δεν θα υπάρξει παρά μόνο εάν όλοι οι κύπριοι επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες και απαλλαγμένοι κάθε εξωτερικής παρέμβασης λειτουργήσουν δημοκρατικά.
• Ακόμη και αν υπάρχει κίνδυνος κάποιοι να αναγνωρίσουν τα κατεχόμενα ως ανεξάρτητο κράτος δεν σημαίνει ότι πρέπει εμείς να σπεύσουμε να το αναγνωρίσουμε πρώτοι και ταυτόχρονα να μπούμε στα πεδία της Τουρκικής επικυριαρχίας.
  • Οι επισπεύδοντες την τροχιά προς την Άβυσσο ας παρακολουθήσουν την πολιτική της Τουρκίας στην Συρία, στο Ιράκ και στο Κουρδιστάν για μια μόνο εβδομάδα για να μας πουν ποιο θεσμό, πια συμφωνία και ποια σύμβαση σέβονται!
• Μέχρι να υπάρξει δυνατότητα βιώσιμης διεξόδου αμυνόμαστε, κινούμαστε ανένδοτα πάνω σε νέα πλατφόρμα με σημαία την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα και κάνουμε σαφές πως δεν βιαζόμαστε για τον κρατικό μας θάνατο, δηλαδή την αναγνώριση των παράνομων τετελεσμένων, την διχοτόμηση και την ευόδωση των σκοπών της Άγκυρας για επικυριαρχία επί ολόκληρη την Κύπρο.
• Οι εξελίξεις στην Ελβετία τις τελευταίες μέρες προσφέρουν την ευκαιρία μετά από δεκαετίες άγονων διαπραγματεύσεων να ζητήσουμε διέξοδο σε μια βιώσιμη βάση.

Δική μου θέση πάντα ήταν ότι η πηγή του κακού είναι η εκ μέρους μας αποδοχή διαιρετικών προσεγγίσεων, πιο συγκεκριμένα της ΔΔΟ.

Εάν συνεχίσουμε σε αυτή την βάση και οδηγηθούμε στο θανατηφόρο της τέρμα το Ελληνοκυπριακό συνιστών κρατίδιο θα είναι η αδύναμη πλευρά απέναντι στην οποία θα βρίσκεται το ηγεμονικό Τουρκικό κράτος και η προέκτασή του στην διαιρεμένη και κυριαρχικά στερημένη Κύπρο, για την οποία η Άγκυρα έχει ξεκάθαρα και δεδηλωμένα καταδείξει ότι θέλει να ελέγχει στρατηγικά.

Στρατηγικός έλεγχος τον οποίο δεν θα αναιρεί η ύπαρξη του συνιστώντος ελληνοκυπριακού κρατιδίου το οποίο θα αποτελεί τον αδύναμο κρίκο μιας ούτως ή άλλως διεστραμμένης κρατικής δομής πηγή διενέξεων και συγκρούσεων.

Πιο συγκεκριμένα, δεδομένων των ανελέητων εγγενών κρατοκεντρικών λογικών του σύγχρονου διεθνούς συστήματος, η κατάλυση της ΚΔ και η θέσπιση μιας νέας αρρωστημένης κατάστασης με νέα διεθνή Συνθήκη η οποία θα νομιμοποιεί τα τετελεσμένα του 1974, εκτός του ότι καταργεί την σημερινή de jure κυριαρχία της ΚΔ επί ολοκλήρου της Κύπρου, νομοτελειακά σηματοδοτεί την παντοτινή εξαφάνιση του αδυνάμου, δηλαδή της Ελληνικής πλευράς του μετεξελιγμένου κρατιδίου.

[Παλαιότερα, η απώλεια της κυριαρχίας θα σήμαινε υποδούλωση εντός κάποιας λιγότερο ή περισσότερο δεσποτικής αυτοκρατορίας, σήμερα σημαίνει εκμηδένιση και εξαφάνιση.]

Σημαίνει ότι η τρισχιλιετής Ελληνική παρουσία τερματίζεται επειδή η κυρίαρχη ηγεμονική Τουρκία θα αλώσει κυριαρχικά την Κύπρο διαμέσου του τουρκικού κράτους στην Κύπρο και σταδιακά ή ευκαιρίας δοθείσης ή τεχνητά δημιουργηθείσης θα εκτουρκίσει όλο το νησί εκπληρώνοντας τους δεδηλωμένους γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς της σκοπούς.

Ας μην ξεχνούμε την τύχη όσων Ελληνικών και άλλων μειονοτήτων είχαν την κακή τύχη να βρεθούν στα πεδία της νεοτουρκικής κυριαρχίας και την παρά τις συμφωνίες και τις διεθνείς συμβάσεις αδίστακτη νεοτουρκική πολιτική εθνοκαθάρσεων, γενοκτονιών, εκτουρκισμών και τώρα εξισλαμισμών.   

Στον κρατοκεντρικό κόσμο στον οποίο ζούμε η ελπίδα είναι σπάταλη. Σε όλες τις περιπτώσεις εξ αντικειμένου λόγω εσωτερικών εγγενών λογικών τα κράτη επιδιώκουν να αποκτήσουν επαρκή ισχύ, για να το επιτύχουν ψεύδονται, παραπλανούν και εξαπατούν τα άλλα κράτη και όποτε συναντήσουν αφελείς συνομολογούν ευνοϊκές για αυτά συμφωνίες και συμβάσεις για να τις ερμηνεύσουν στο μέλλον σύμφωνα με τα συμφέροντά τους.

Η Κύπρος βρίσκεται προ των θυρών μεγάλου λάθους χωρίς να υπάρχει ο παραμικρός λόγος για κάτι τέτοιο πλην όσων διακατέχονται από σύνδρομα για παρελθόντα λάθη, όπως το πραξικόπημα και η στήριξη του φασιστικού σχεδίου Αναν και αναζητούν μια πολιτικά αρρωστημένη δικαίωση.

Το ίδιο ισχύει και για το Μητροπολιτικό νεοελληνικό κράτος που εδρεύει στην Αθήνα και που η μόνη του σωτηρία εδώ και δεκαετίες θα μπορούσε να είναι εάν η Κύπρος ακολουθούσε μια καλύτερη στρατηγική αναγκάζοντας την Αθήνα να υιοθετήσει πιο ορθολογιστικές στάσεις και αποφάσεις.

Τα πάντα συναρτώνται με τις λογικές που δημιουργεί η διεθνής αναρχία όπως ορίστηκε και κωδικοποιήθηκε στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ όπου η ελευθερία μιας κοινωνίας ορίζεται αξιωματικά: «Όσοι είναι ελεύθεροι το χρωστούν στην δύναμή τους και δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη [δηλαδή ισορροπία δυνάμεων]. Όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του  και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται [ή εξαφανίζεται ή και σκοτώνεται όπως έπαθαν οι Μήλιοι που δεν φρόντισαν να έχουν επαρκή αποτρεπτική ισχύ]» (Θουκυδίδης στον διάλογο Αθηναίων-Μηλίων).

Η παραπλάνηση και η εξαπάτηση είναι στην ημερησία διάταξη για πολλούς και αναπόδραστους λόγους εγγενείς με την φυσιογνωμία και την δομή του διεθνούς συστήματος. Ας επισημάνουμε μερικούς κύριους και σημαίνοντες.

Πρώτον, τις λογικές της διεθνούς αναρχίας.

Δεύτερον, η διεθνής τάξη διαφέρει ριζικά από την ενδοκρατική τάξη και κάθε κοινωνία διαθέτει την δική της τυπική λογική που διαφέρει με κάθε άλλη.

Τρίτον, τα αίτια πολέμου είναι όπως είπαμε η ασθένεια της διεθνούς πολιτικής και η διάγνωσή τους προϋπόθεση επιβίωσης.

Δέκα αρχές απόρροια της ανάλυσης του Kenneth Waltz αναφορικά με τηνδιεθνή αναρχία τις συνέπειες της οποίας ο καθείς μπορεί να διαπιστώσει παρακολουθώντας την καθημερινή ειδησεογραφία ή να κλαίει τη μοίρα του όταν πάρει αποφάσεις που τον αποδυναμώνουν ή και τον θανατώνουν.

1. Λόγω κρατικής κυριαρχίας που προγραμματικά δημιουργεί διεθνή αναρχία η απουσία παγκόσμιας ρυθμιστικής εξουσίας αποτελεί καθοριστικό παράγοντα στην συμπεριφορά και στις αποφάσεις των κρατών.
2. Η απουσία νομιμοποιημένης διεθνούς ή παγκόσμιας εξουσίας σημαίνει ότι στις σχέσεις των κρατών η θέσπιση των διανεμητικών λειτουργιών της ισχύος είναι αθέσπιστες με αποτέλεσμα τον μη ρυθμισμένο ανταγωνισμό, την αδιαφάνεια των αποφάσεων, τις διενέξεις και τον πόλεμο.
3. Σε ένα άναρχο, μη θεσπισμένο διεθνές σύστημα ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας.
4. Επιδιώκοντας ισχύ, πλεονεκτήματα και ασφάλεια τα κράτη τροφοδοτούν τους άλλους με ανασφάλεια και με διλήμματα ασφαλείας σε ένα φαύλο ανταγωνιστικό κύκλο που οδηγεί συχνά στον πόλεμο.
5. Τα κράτη είναι οι βασικοί δρώντες του διεθνούς συστήματος, επιχειρούν να χρησιμοποιούν τους διεθνικούς δρώντες εργαλειακά, ακολουθούν στρατηγικές μεγιστοποίησης της ισχύος τους και η εξαπάτηση των άλλων στον τόπο και στον χρόνο ενίοτε λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στην αύξηση της ισχύος τους.
6. Τα κράτη χαρακτηρίζονται από ορθολογισμό, δηλαδή, εάν είναι βιώσιμα δεν θα κάνουν κάτι το οποίο θα τους προκαλέσει μεγαλύτερο κόστος από ότι όφελος και αντίστροφα.
7. Υπέρτατο, θέσφατο και έσχατη λογική είναι η κατοχύρωση της ασφάλειας του κράτους και της ελευθερίας της κοινωνίας στην πολιτική της συγκρότηση.
8. Το κύριο «νόμισμα» στη διεθνή πολιτική είναι η ισχύς εξ ου και μόνιμος στόχος των κρατών είναι η ενδυνάμωσή τους.
9. Στο ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα η ασφάλεια είναι μια Οδύσσειαπροσπαθειών αυτοσυντήρησης και επιβίωσης με υιοθέτηση πρακτικώνεσωτερικής και εξωτερικής εξισορρόπησης.
10. Η ισορροπία ισχύος είναι προϋπόθεση σταθερότητας και όταν υπάρχει ανισορροπία το διεθνές σύστημα αυτορυθμίζεται εις βάρος του αδυνάμου.

«ΌΣΟΙ (ΟΜΩΣ) ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΧΡΩΣΤΟΥΝ ΣΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ». Θουκιδύδης: Διάλογος Μηλίων-Αθηναίων (εδ. 89-116): (εδάφιο.89).  Αθηναίοι: α) υπαινίσσονται πως δίκαια έχουν την ηγεμονία β) υποδεικνύουν το γεγονός πως κάθε πλευρά έχει την δική της αντίληψη περί δικαίου-δικαιοσύνης και γ) ρητά προειδοποιούν τους Μήλιους πως «όταν υπάρχη ίση δύναμη για την επιβολή του, κι ότι, όταν αυτό δεν συμβαίνη, οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται». (Εδάφιο 97). Αθηναίοι: «λόγια που να στηρίζονται στο δίκαιο δεν λείπουν από κανένα. … όσοι (όμως) διατηρούν την ελευθερία τους το χρωστούν στη δύναμή τους».   (εδάφιο 103). Αθηναίοι: «Η ελπίδα, παρηγοριά την ώρα του κινδύνου, όσους την έχουν από περίσσια δύναμη κι αν τους βλάψει δεν τους καταστρέφει  όσοι όμως, στηριγμένοι πάνω της, τα παίζουν όλα για όλα (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), μονάχα όταν αποτύχουν την γνωρίζουν». Κατάληξη: (εδάφιο 114).  «άρχισαν αμέσως τις εχθροπραξίες, κι αφού μοίρασαν τη δουλειά στα στρατιωτικά τμήματα της κάθε πόλης έζωσαν κυκλικά με τείχος τους Μηλίους … έγινε μάλιστα και κάποια προδοσία ανάμεσα στους Μηλίους … (οι Αθηναίοι) σκότωσαν όσους Μηλίους ενήλικούς έπιασαν, κι έκαμαν δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες. Το νησί το αποικίσανε οι ίδιοι στέλνοντας αργότερα πεντακόσιους αποίκους».

Δεύτερον, η διεθνής τάξη διαφέρει ριζικά από την ενδοκρατική τάξη και κάθε κοινωνία διαθέτει την δική της τυπική λογική που διαφέρει με κάθε άλλη.

Στην διακρατική τάξη η πολιτική ηθική είναι μηδενική. Γιατί απουσιάζει μια παγκόσμια κοινωνία, μια παγκόσμια κυβέρνηση και ένα παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα το οποίο θα παράγει κριτήρια πολιτικής ηθικής που θα συγκροτούν το σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης και θα νομιμοποιούν τις πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες, θα διασφαλίζουν παγκόσμια κοινωνική συνοχή και πρωτίστως και πρωταρχικά θα επιτρέπουν τις πολιτικοοικονομικές αλλαγές χωρίς πόλεμο.

Ως εκ τούτου στην διεθνή πολιτική έχουμε μόνο διεθνή τάξη και όχι κάποιου είδους παγκόσμια δικαιοσύνη, όρος όχι  μόνο αδόκιμος και λανθασμένος αλλά και ακραία επικίνδυνος για όσους είναι τόσο αφελείς και άσχετοι με το να νομίζουν το αντίθετο.

Στην διεθνή πολιτική έχουμε κυρίαρχα ετερογενή και ανομοιογενή εθνοκράτη, συμφωνίες που συγκροτούν μια επισφαλή διεθνή τάξη όταν τίθενται ζητήματα διεθνών αλλαγών ή διαφωνιών για την ερμηνεία των συμφωνιών και πόλεμο όταν εγείρονται αξιώσεις αλλαγών της διεθνούς τάξης.

ΕΝΔΟΚΡΑΤΙΚΑ, αντίθετα, όταν βεβαίως έχουμε ένα βιώσιμο εθνοκράτος –και θα ήθελα να επιμένω σε μερικά στοιχεία που αφορούν την δόμηση της ΚΔ–,έχουμε μια κοσμοθεωρητικά θεμελιωμένη ανθρωπολογική δομή, πολιτεία προικισμένη με κοινωνικά σμιλευμένη πολιτική ηθική επί κάθε ζητήματος της κοινωνικοπολιτικής ζωής,  νομιμοποιητική διανεμητική δικαιοσύνη και νόμους, συντάγματα και εν γένει κανονιστικές δομές που απορρέουν και ορίζονται από τα μέλη της κοινωνίας και όχι εξωτερικούς δρώντες.

Αντίθετα με την διεθνή πολιτική, στην ενδοκρατική ζωή ανά πάσα στιγμή μπορεί να υπάρξει αλλαγή κυβερνώντων, νόμων και διατάξεων που ρυθμίζουν την συλλογική ζωή σε όλο το φάσμα. Αλλαγή έχουμε ακόμη και με επανάσταση.

Στην διεθνή πολιτική επανάσταση δεν υπάρχει παρά μόνο πόλεμος ως το μόνο μέσο διεθνούς αλλαγής όταν τα κράτη και ιδιαίτερα τα ισχυρότερα το αξιώνουν.

Διόλου τυχαία, ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΟΗΕ στο Κεφάλαιο Ι αναφέρει την υψηλότερη αρχή του διεθνούς δικαίου –την οποία με πολιτικά εγκληματικό τρόπο παραβλέπουμε δηλώνοντας αυτοκτονικά ότι δήθεν το ΣΑ έχει αρμοδιότητα να μας πει να κάνουμε ΔΔΟ–, δηλαδή ότι:

«καμιά διάταξη αυτού του Χάρτη δεν θα δίνει το δικαίωμα στα Η.Ε. να επεμβαίνουν επί ζητημάτων που ανήκουν ουσιαστικά στην εσωτερική διαδικασία οποιουδήποτε κράτους και δεν θα αναγκάζει τα Μέλη να υποβάλλουν τέτοια θέματα για ρύθμιση σύμφωνα με την τους όρους αυτού του Χάρτη. Η Αρχή αυτή δεν πρέπει να εμποδίζει την εφαρμογή των εξαναγκαστικών μέτρων που προβλέπονται στο Κεφάλαιο 7», όταν δηλαδή κινδυνεύει η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια.

Στην Κύπρο, ασφαλώς και εξ αντικειμένου, η διεθνής ειρήνη και ασφάλεια δεν κινδυνεύει από τους κύπριους αλλά από τις ξένες επεμβάσεις που προκάλεσαν τετελεσμένα, που έφεραν εποίκους, που έκαναν εγκλήματα πολέμου και που δεν συμμορφώθηκαν με τις αποφάσεις του ΣΑ του 1974 και 1983.

ΑΝ ΚΑΠΟΙΟ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΡΟΛΟ ΕΧΕΙ ΤΟ ΣΑ ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΜΑΣ ΝΟΥΘΕΤΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΔΟΜΗ –ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΨΟΥΜΕ ΚΑΘΕΤΩΣ ΚΑΙ ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ– ΑΛΛΑ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΕΙ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΣΤΑ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ.

Ένα οποιοδήποτε κράτος εσωτερικά εθνικά διαιρεμένο είναι αντίφαση και ανωμαλία.

Είναι αδύνατο να υπάρξει ως ανεξάρτητη, βιώσιμη και λειτουργική κρατική οντότητα και ανέφικτο να υπάρξει δημοκρατία και ομαλός πολιτειακός βίος.

Οι κοινωνίες με τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες αξίωσαν εθνική ανεξαρτησία, δηλαδή χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις δικαίωμα εσωτερικής αυτοδιάθεσης και πολιτικής συγκρότησης σύμφωνα με τις ανθρωπολογικές τους προϋποθέσεις.

Ένα κράτος εσωτερικά εθνικά διαιρεμένο είναι μια πολιτειακή ανωμαλία, ένας ανθρωπολογικός ακταρμάς, ένα πεδίο ασυμβίβαστων αξιώσεων διαφορετικών τρόπων ζωής, πηγή διενέξεων και συγκρούσεων και αφορμή για εξωτερικές επεμβάσεις οι οποίες κάλλιστα μπορούν να κατασκευάζονται ανά πάσα στιγμή από τον ισχυρότερο δρώντα του συστήματος.

Στο σημείο αυτό, καλό είναι στην βάση των κρυστάλλινων περιγραφών αξιωματικών προδιαγραφών του Παναγιώτη Κονδύλη να υπογραμμίσουμε τους λόγους για τους οποίους οι κοινωνίες διακρίνονται από ετερότητα, τους λόγους για τους οποίους τα εθνοκράτη είναι ετερογενή και ανομοιογενή και τους λόγους για τους οποίους εάν ένα κράτος είναι εσωτερικά διαιρεμένο σε εθνική βάση είναι σχιζοφρενές, πηγή συγκρούσεων και θνησιγενές.

Φέρτε στον νου ένα οποιοδήποτε κράτος. Για παράδειγμα τις ΗΠΑ, την Τουρκία, την Ελλάδα, την Γερμανία, το Ιράν, το Ισραήλ ή το Μεξικό.

Αφετηριακά όταν μια κοινωνία γεννιέται και αξιώνει πολιτική κυριαρχίαδηλαδή εθνική ανεξαρτησία αρχίζει μια αέναη διαπάλη με τους αντίπαλούς της για να γίνει κυρίαρχη.

Όταν γίνει κυρίαρχη ο αγώνας συνεχίζεται για να διασφαλίσει την διακριτή ύπαρξή της και να επιβιώσει ενόψει εχθρικών αξιώσεων και ενεργειών αναίρεσης της εθνικής της ανεξαρτησίας.

Στην αφετηρία ορίζονται τα πνευματικού πρωτίστως χαρακτήρα κοσμοθεωρητικά θέσφατα που στην συνέχεια αδιάλειπτα αποτελούν τον άξονα των στρατηγικών της προσανατολισμών.

Ο τρόπος για να επιβιώσει σημαίνει κατοχή επαρκούς ισχύος ικανής, αποτροπής των απειλών και διεύρυνσης της ισχύος για να υπάρχουν περιθώρια κατά παραπλανήσεων, εξαπατήσεων και απρόβλεπτων καταστάσεων.

Για να επιβιώσει ως κυρίαρχη διακριτή κοινωνική οντότητα απαιτείται να διαθέτει επαρκή εσωτερική ανθρωπολογική συνοχή κάτι το οποίο συναρτάται ζωτικά με την ύπαρξη οικείας διακριτής πολιτικοανθρωπολογικής ετερότητας σύμφωνα με τις οντολογικές της προϋποθέσεις.

Ας μη συγχέουμε την πολιτικοανθρωπολογική ετερότητα με ρατσιστικά κριτήρια όπως μερικοί, κυρίως στην Δύση, κάνουν.

Η συνύπαρξη, η ώσμωση και η μέθεξη μεταξύ των εθνών είναι παράδοση χιλιετών για τον μεγάλο πολιτικό πολιτισμό της Ελληνικότητας και τομείζων δεν είναι η διαίρεση της πολιτείας αλλά η δημοκρατική της συγκρότηση.

Η σμίλευση της κοινωνικής συνοχής επιτρέπει την αδιάλειπτη παραγωγή κριτηρίων πολιτικής ηθικής η οποία είναι η συνισταμένη των ατομικών ηθικών των πολιτών.

Επίτευξη αυτού του σκοπού συνεπάγεται αδιάλειπτο κατ’ αλήθεια βίο με σύμμειξη και μέθεξη αισθητών και πνευματικών ούτως ώστε να ορίζεται και να επαναπροσδιορίζεται η νομιμοποιητική πολιτειακή διανεμητική δικαιοσύνη, ο συλλογικός τρόπος ζωής και η ενδοκρατική πολιτειακή συνοχή.

Η κατ’ αυτό τον τρόπο συγκροτημένη πολιτικοανθρωπολογική ετερότητα ενός εθνοκράτους επιτυγχάνεται όταν μέσα στην κινούμενη πολιτειακή δίνηαναρίθμητες σμίλες συμπλέκουν, μεταξύ πολλών άλλων κριτηρίων και παραγόντων,  

• συλλογικές κοσμοεικόνες και κοσμοθεωρίες όπως αυτές προσδιορίστηκαν από εγγενείς παράγοντες στην αρχική φάση γένεσης μιας διακριτής κοινωνικής οντότητας και του εθνοκράτους της και οι οποίες και προσφέρουν τον στρατηγικό προσανατολισμό και τα νομιμοποιητικά πνευματικά θεμέλια,
• ιστορικά θεμελιωμένους πολιτισμούς και πολιτικές παραδόσεις
• συλλογικούς μύθους,
• συλλογικές ταυτότητες,
• μεταφυσικά δόγματα,
• εμπειρίες που συγκροτούν εμπεδωμένες συλλογικές εικόνες εχθρών-φίλων και εναλλασσόμενες ιεραρχίες φίλιων-εχθρικών «Άλλων»
• και οτιδήποτε άλλο μέσα στην κινούμενη κοινωνικοπολιτική δίνη μορφοποιεί την εθνοκρατική ετερότητα, παράγει νομιμοποιημένη εξουσία και διασφαλίζει επαρκή συνοχή, ανταγωνιστικότητα, ισχύ και ασφάλεια.
  • Από την στιγμή που υπάρχει ανεξάρτητη πολιτεία, υπογραμμίζω ξανά, η ομαλότητα και η λειτουργικότητα συναρτώνται όχι με διαιρέσεις σε θρησκευτική ή εθνική βάση αλλά με το άθλημα της δημοκρατικής συγκρότησης.

Η έτσι συγκροτημένη εθνοκρατική οντολογία δημιουργεί διαρκώς ένα ολοένα και περισσότερο διαφοροποιημένο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα κρατών με μορφικά ίδιες δομές εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας πλην παντελώς διαφορετικού κοσμοθεωρητικού, πνευματικού, ηθικού και κανονιστικού περιεχομένου.

Το κάθε εθνοκράτος εσωτερικά διαθέτει την δική του άπειρα σύνθετη δομή όπου κοσμοθεωρητικά θέσφατα, πολιτικές παραδόσεις, πολιτισμός και τρόπος ζωής συνθέτουν την οικεία πολιτειακά σμιλευμένη εθνοκρατική τυπική λογική.

Ανά πάσα στιγμή τα συλλογικά θεμελιώδη κοσμοθεωρητικά θέσφατα και οι έσχατες λογικές ισχύος και επιβίωσης εκλογικεύουν πολιτικά συλλογικές στάσεις και αποφάσεις απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο οι οποίες οι ίδιες βρίσκονται πέραν κάθε λογικής αιτιολόγησης.

Πιο συγκεκριμένα, καθοριστικά και προσδιοριστικά: Μονάχα η εκλογίκευση της θεμελιώδους στάσης ή απόφασης μπορεί να πραγματοποιηθεί με «λογική» συνέπεια όχι η ίδια η θεμελιώδης στάση.

Στα έσχατα ερωτήματα η απάντηση δίνεται με αξιωματικές αποφάνσεις. Υπάρχουν τόσες μορφές λογικής συνέπειας όσες και οι θεμελιώδεις στάσεις.

          [Εάν η Κύπρος διαιρεθεί εσωτερικά σε εθνική και θρησκευτική βάση αντί σε δημοκρατική βάση ανά πάσα στιγμή θα δομηθεί προγραμματικά μια πολιτειακή σχιζοφρένεια καθιστώντας την πολιτική ζωή ανέφικτη και τις διενέξεις αναπόδραστες]

Μολονότι τα τυπικά λογικά μέσα παραμένουν τα ίδια, ωστόσο υπηρετούν κάθε φορά την εκλογίκευση θεμελιωδών αποφάσεων με διαφορετικό περιεχόμενο» (verbatim).

Με διαφορετικά λόγια, για να σκεφτούμε το εθνικά διαιρεμένο κυπριακό κρατίδιο του κοντινού μέλλοντος, όταν εντός ενός οποιουδήποτε «κράτους» προγραμματικά διαιρεμένου κοσμοθεωρητικά και πνευματικά τα μέλη εκλογικεύουν με διαφορετικό τρόπο κάθε απόφαση που είναι αναγκαία για την κρατική ζωή, νομοτελειακά έχουμε μια προγραμματική πολιτειακή σχιζοφρένεια, μια προγραμματικά κτισμένη σύγκρουση και μια προγραμματικά αναμενόμενη ξένη επέμβαση, εδώ της Τουρκίας.

Τέλος, κάθε κράτος από την στιγμή γένεσής του και στην ατέρμονη Οδύσσειαπου ακολουθεί είναι θνησιγενές εάν οι πολίτες του και οι ηγέτες του δεν γνωρίζουν ότι δεν ζουν μέσα σε ένα ανθόσπαρτο διεθνή κόσμο αλλά μέσα σε ένα κόσμο που είναι γεμάτος αίτια πολέμου τα οποία παρεμβάλλονται μεταξύ των συμφωνιών και της σταθερότητας. Αναφέρω μερικά.

• Άνιση ανάπτυξη σ’ όλες τις πιθανές εκδοχές: οικονομικές, στρατιωτικές, ιδεολογικές, εδαφικές, πλουτοπαραγωγικές, τεχνολογικές, διακρατικές, διαπεριφερειακές.
• Άνιση κατανομή ισχύος σε συνδυασμό με άνιση ανάπτυξη προκαλούνηγεμονικές αξιώσεις, ηγεμονικούς ανταγωνισμούς, αξιώσεις παράνομων διεθνών αλλαγών, διλήμματα ασφαλείας, πόλεμο.
• «Κατάλοιπα» διενέξεων της φάσης του εθνικού-κρατικού γίγνεσθαι.
• Επαναστατικές αξιώσεις: Εξομοιωτικοί διεθνισμοί, κοσμοπολιτισμοί, ηγεμονισμοί που αντιβαίνουν στο οντολογικά θεμελιωμένο (στις αξιώσεις συλλογικής ελευθερίας) καθεστώς των διεθνών σχέσεων και που προκαλούν διακρατικό ανορθολογισμό, με δεδομένο ότι τα δόγματά τους προορίζονται για ιθαγενείς αδύναμων κρατών και ότι αποτελούν μεταμφιέσεις ηγεμονικών και αναθεωρητικών αξιώσεων ισχύος.
• Ο αναθεωρητισμός συχνά απορρέει τόσο επειδή τα κράτη επιδιώκουν αύξηση της ισχύος σύμφωνα με την οικεία τυπική λογική και προϋποθέσεις όσο και επειδή ανάλογα με αυτές τις προϋποθέσεις οι πρόνοιες των διεθνών θεσμών και συμφωνιών ερμηνεύονται κατά το δοκούν ή τις αναφυόμενες διαφορετικές ερμηνείες για τις οριοθετήσεις της διεθνούς τάξης ή αλλαγών της.
• Τέλος αλλά όχι το τελευταίο, σημαντικό αίτιο πολέμου είναι και οι ανεξέλεγκτοι διεθνικοί δρώντες, οι οποίοι πολύ συχνά είναι εργαλεία στην υπηρεσία παραπλάνησης και εξαπάτησης πνευματικά και πολιτικά ροκανισμένων μελών αφελών και απρόσεκτων κοινωνιών.

Συνοπτικά λοιπόν η κατάργηση της ΚΔ και παρά την αδικία που συντελέστηκε από την αποικιοκρατική δύναμη το 1959-60, αποτελεί την χείριστη απόφαση.

Σε ένα κόσμο γεμάτο αίτια πολέμου και κράτη που ανταγωνίζονται ή και απειλούν και πολεμούν το ένα το άλλο το οικείο πολιτικά κυρίαρχο κράτος είναι το υπέρτατο αγαθό μιας οποιασδήποτε κοινωνίας.

Τα κράτη επειδή γνωρίζουν ή πρέπει να γνωρίζουν ότι η παραγωγή πολιτικής ηθικής πέραν των συνόρων τους είναι μηδενική απαιτείται να διαφυλάττουν τον μόνο θεσμό που τους παρέχει την δυνατότητα να αγωνίζονται για τα συμφέροντά τους, να παλεύουν για την συλλογική της ελευθερία και να διαπραγματεύονται με τα άλλα κράτη στην βάση της ισοτιμίας.

Στην καθημερινότητα της διεθνούς ζωής και έτσι πορεύεται το διεθνές σύστημα εδώ και αιώνες, καθημερινά στήνονται πολλές Συμπληγάδες τις οποίες μόνο εάν διαθέτεις το οικείο κράτος μπορείς να αποφασίσεις να μην διασχίσεις ή εάν θα πρέπει να περάσεις στην απέναντι πλευρά να έχεις την δυνατότητα να αποφασίζεις ορθολογικά και όχι υπό καθεστώς εξαναγκασμών και εκβιασμών.

Καμιά διέξοδος δεν θα υπάρξει εάν καταλυθεί η ΚΔ, αναγνωρίσουμε τα τετελεσμένα, αποδεχθούμε διχοτόμηση και καταστήσουμε την Τουρκία στρατηγικά κυρίαρχο μέσο του τουρκικού κράτους εντός κρατιδίου.

Όσοι Έλληνες έχουν αξιοπρέπεια και δεν μηδίσουν ή γίνουν γενίτσαροι θα φύγουν εάν προλάβουν να φύγουν πριν εξοντωθούν.

Σε μια τέτοια περίπτωση το ανύπαρκτο κράτος που εδρεύει στην Αθήνα εάν δεν σταματήσει τον κατήφορο προς την Άβυσσο θα σημαίνει ότι πέραν πολλών άλλων δεινών και παθών θα παγιδευτεί στρατηγικά με απρόβλεπτες οδυνηρές συνέπειες.