Γράφει ο Χάρης Βεργούλης Δικηγόρος
Θεσσαλονίκη 12/06/2012
Α. Όλοι σήμερα μιλάνε για κρίση.
Κρίση θεσμών, αξιών, κρίση αρχών, κρίση πολιτευμάτων, κρίση πολιτικών συστημάτων, κρίση πεποιθήσεων.
Ζούμε την εποχή της κρίσεως. Ζούμε μαζί με την κρίση, την οποία πάντως δεν δημιούργησαν οι λαοί, αλλά οι πολιτικοί και αυτοί οι οποίοι τους επηρεάζουν και από τους οποίους είναι εξαρτημένοι (Τραπεζικό Σύστημα, Χρηματιστήρια, Ομόλογα, θαλασσοδάνεια κτλ.)
Έτσι η κρίση κατέληξε να είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, στο πλαίσιο των ανθρωπίνων σχέσεων, άσχετα αν πρόκειται για σχέσεις μεταξύ ανθρώπων ως φορέων μια κάποιας εξουσίας ή για σχέσεις μεταξύ ατόμου και κρατικής εξουσίας ή τέλος για σχέσεις κρατών, και μάλιστα εταίρων στους οποίους προσήκει η αλληλεγγύη, η συμπαράσταση και η στήριξη.
Ωστόσο, οι πολιτικοί ταγοί αυτής της χώρας, αντί να αναδείξουν και να προβάλλουν τα βαθύτερα αίτια και να προτείνουν με συγκεκριμένες δεσμεύσεις την επίλυση της συστηματικής κρίσης, προσπαθούν να την θεραπεύσουν με παυσίπονα!! Οι Ρωμαίοι δίδαξαν ότι Vere scire est per causas scire. Αληθώς γνωρίζουμε ότι δια των αιτών ψιλά γράμματα για τους πολιτικούς μας, οι οποίοι ως κήρυκες της προόδου, της ανάπτυξης και της “ανταγωνιστικότητας” δεν είναι σε θέση να διακρίνουν ότι ο μέγας κίνδυνος της εποχής μας, ο σύγχρονος εφιάλτης, δεν είναι η θρησκεία ή η εκκλησία, αλλά η θρησκεία της “ελεύθερης αγοράς”, ο πλανητικός ιμπεριαλιστικός φασισμός και τα οικονομικά, πολιτικά και κρατικά όργανα του, “Η Νέα Τάξη”, αυτή που έδρασε και στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, για την οποία και ημέτεροι πολιτικοί είχαν ενεργό συμμετοχή.
Β. Στα καθ΄ ημάς, εάν δεν υπάρξει δέσμευση για αποβολή των σάπιων προσώπων, τα οποία συνέβαλαν αποφασιστικά και καθοριστικά στην αποσάθρωση, συρρίκνωση και διάλυση βασικών θεσμών – πυλώνων του Κράτους Δικαίου και περαιτέρω κύρωση με την λειτουργία απρόσκοπτα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ και όχι θεραπαινίδας της εκάστοτε εξουσίας, η κατάσταση θα επιδεινωθεί, και τελικώς θα εκραγεί με άδηλα και απρόβλεπτα αποτελέσματα. Υπάρχει ανάγκη δέσμευσης και κήρυξης των υπεσχημένων για τα εξής βασικά:
α) Ριζική αναθεώρηση του τρόπου διορισμού της ηγεσίας της Δικαιοσύνης
β) κατάργηση παραχρήμα του νόμου περί ευθύνης Υπουργών και συνακόλουθα της σύντομης παραγραφής.
γ) Δέσμευση όλων των παρατάξεων για αναθεώρηση του Συντάγματος, ώστε να καταργηθεί η διάκριση Υπουργών, πολιτικών και πολιτών ως προς την απονομή Δικαιοσύνης.
δ) Ρητή απαγόρευση (και τήρηση αυτής) του διορισμού δικαστικών λειτουργών εν ενεργεία σε συμβούλια, επιτροπές κτλ.
ε) Αυστηροί κανόνες για την χορήγηση άδειας λειτουργίας τηλεοπτικών διαύλων και ασυμβίβαστα με την ταυτόχρονη άμεση ή έμμεση ενασχόληση των “καναλαρχών” με ανάληψη δημοσίων έργων.
στ) Υποχρέωση πληρωμής των οφειλών τους και διαφάνεια των εσόδων και πόρων τους.
ζ) Κατάργηση ανεξαρτήτων αρχών και μη κυβερνητικών οργανώσεων, οι οποίες απορροφούν σημαντικά ποσά, από τον κρατικό προϋπολογισμό χωρίς διαφάνεια και με ανύπαρκτα αποτελέσματα.
η) Καθιέρωση δίκαιου εκλογικού νόμου με συνταγματική διάταξη,
θ) Καθιέρωση ενιαίου και δικαίου φορολογικού συστήματος,
ι) Έλεγχος των Τραπεζών από επιτροπή που θα λογοδοτεί στο Κοινοβούλιο κατά τακτά χρονικά διαστήματα.
ια) Διαφάνεια στις αμοιβές συμβούλων και δημοσιογράφων που απασχολούνται σε κρατικές υπηρεσίες.
Γ. Πολιτικοί που πρόσφατα αποδοκιμάστηκαν από τον Ελληνικό λαό επανέρχονται από το παράθυρο σε εκλόγιμες θέσεις σε κόμμα που διεκδικεί την εξουσία. Δεν είναι αυτό προσβολή, όταν μάλιστα και τα πρόσωπα αυτά είναι αμφιλεγόμενα για άμεση ή έμμεση εμπλοκή στο σκάνδαλο Siemens. Και τι κακουργηματικός συμβιβασμός ήταν αυτός με την εν λόγω εταιρεία. Έτσι θα μείνει αυτό;; Οι αρμόδιοι εισαγγελείς να ζητήσουν τα ονόματα των πολιτικών που έχουν καταθέσεις στην Ντόιτσε Μπανκ (γράφτηκε επίμονα και δεν διαψεύστηκε) και από ποιες πηγές τα άντλησαν;; Εάν δεν γίνουν και αυτά τα ελάχιστα δεν πρόκειται ο απλός άνθρωπος να πιστέψει ΤΙΠΟΤΕ και η κατάσταση θα βελτιωθεί επί τα χείρρω, όπως και ανωτέρω σημείωσα!!!
Γράφει στο τελευταίο του βιβλίο ο Ιγνάσιο Ραμονέ (εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου) υπό τον τίτλο “Αγορά εναντίον Κράτους” (σελ. 55) ότι “Η παγκοσμιοποίηση αφορά κυρίως τον χρηματοοικονομικό τομέα. Από την στιγμή που η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων έγινε ολοκληρωτική, ο συγκεκριμένος τομέας είναι μακράν ο κυρίαρχος στην σφαίρα της οικονομίας. Όσο για τις συνέπειες;; Καταστροφή του συλλογικού και σφετερισμός της δημόσιας και της κοινωνικής σφαίρας από την αγορά και ιδιωτικό. Έτσι προκαλείται γενικευμένη αντιπαλότητα: αγορά εναντίον κράτους, ιδιωτικός τομέας εναντίον δημοσίου τομέα, άτομο εναντίον συλλογικότητας, εγωισμός εναντίον αλληλεγγύης. Αναπτύσσεται μία αντιπαλότητα ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Και μιας και τα κεφάλαια διακινούνται απολύτως ελεύθερα, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι λιγότερο κινητοί, νικητής βγαίνει το κεφάλαιο.
Από την στιγμή που άνοιξαν οι αγορές, οι μεγάλες διεθνείς επιχειρήσεις κατασκευάζουν, συναρμολογούν και πωλούν σε ολόκληρο τον κόσμο, στο όνομα της ελεύθερης διακίνησης. Για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, παράγουν εκεί όπου το εργατικό δυναμικό είναι φθηνότερο και πουλάνε εκεί όπου το βιοτικό επίπεδο είναι υψηλότερο.
Αυτός ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός συνιστά τεράστια οικονομική, πολιτική και πολιτισμική ρήξη. Υποβάλλει τις επιχειρήσεις και τους πολίτες σε μία και μοναδική επιταγή: την προσαρμογή. Θέλει να αποποιηθούν κάθε επιθυμία για να υποταχθούν καλύτερα στις ανώνυμε προσταγές των χρηματοοικονομικών αγορών. Καταδικάζει προκαταβολικά – στο όνομα του ρεαλισμού – οποιαδήποτε πρόθεση αντίστασης ή αποστασίας. Και πατάσσει με λοιδορίες κάθε ξέσπασμα προστατευτισμού, κάθε αναζήτηση εναλλακτικής λύσης, κάθε απόπειρα δημοκρατικής ρύθμισης, κάθε κριτική στις παντοδύναμες αγορές.
Ανάγει την ανταγωνιστικότητα σε μοναδική κινητήρια δύναμη: “Είτε πρόκειται για άτομο, είτε για εταιρεία, είτε για χώρα – δήλωσε στο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός ένας πρώην διευθυντής της Nestle, το σημαντικότερο για να επιβιώσουμε σε αυτόν τον κόσμο είναι να είμαστε πιο ανταγωνιστικοί από τον διπλανό μας”.
Προσυπογράφω τις απόψεις του Ιγνάσιο Ραμονέ (και όχι τις απόψεις του εκπροσώπου της Nestle που ταιριάζουν πιο πολύ με ένα άλλο κεφάλαιο του αυτού βιβλίου, συγκεκριμένα το “Ιδιωτικοποίηση ή θάνατος” (σελ. 59)
