Του Δημήτρη Ρομποτή*
Η προ ημερών συμφωνία μεταξύ Ευρωπαϊκής Ενώσεως και Τουρκίας αναφορικά με τους πρόσφυγες και λαθρομετανάστες είναι μία αρχή, τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.
Η ουσία και η δυσκολία αφορούν στην εφαρμογή, όπως δηλαδή συμβαίνει με οποιαδήποτε συμφωνία. Υπ’αυτή την έννοια δεν πρόκειται ούτε για «νίκη» της Ελλάδος ούτε για εθνική καταστροφή όπως λένε κάποιοι.
Η κατάσταση όπως ήταν είχε ουσιαστικά τεθεί εκτός ελέγχου και έπρεπε να γίνη κάτι λαμβάνοντας υπόψιν το διεθνές δίκαιο, τις ανθρώπινες ευαισθησίες αλλά και την πραγματικότητα επί εδάφους η οποία στην πράξη είχε αναιρέσει ο,τιδήποτε «ανθρωπιστικό» με αποτέλεσμα, δικαίως, κανείς να μην είναι ευχαριστημένος πολύ περισσότερο δε τα θύματα και με τον όρο θύματα εκτός από τους πρόσφυγες εννοώ και την Ελλάδα η οποία λόγω γεωγραφίας βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα να γυρίζη ξεβράκωτη με σημαία της μια φούστα, για να παραφράσω το πάλαι ποτέ μεταμεσονύκτιο σουξέ της Καίτης Γαρμπή η οποία με απίστευτη διορατικότητα εξέφρασε ωδικώς τα επερχόμενα χάλια της χώρας θριαμβολογούσα, διότι στη νεοελλαδική παράδοση αξιωματικώς προέχει η «αντίσταση» ιδίως κατά της λογικής, ανεξαρτήτως πιθανών αποτελεσμάτων! Αρκεί «να ματώσουμε» …
Παρεσύρθην λογοτεχνικώς και δεν είχα τέτοια πρόθερη. Ελεγα λοιπόν ότι το κλειδί στην όλη υπόθεση είναι η εφαρμογή της συμφωνίας. Είναι βέβαιο ότι η Τουρκία θα προσπαθήση να της βγάλη τα μάτια, δηλαδή να αναθεωρήση ή να παρερμηνεύση σκοπίμως διάφορα σημεία προκειμένου να σκοράρη εναντίον της Ελλάδος στο Αιγαίο αφενός και αφετέρου να ζητήση μεταλύτερα ανταλλάγματα από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Θα είναι εντελώς αφελές από την ελληνική πλευρά, αλλά κι’από των υπολοίπων Ευρωπαίων να πιστέψουν ότι η Τουρκία θα κάνη ό,τι υπέγραψε.
Η γείτων γνωρίζει πολύ καλά ότι μια συμφωνία είναι η αρχή μιας διαδικασίας κι’όχι το τέλος, όπως έγραψα και στην αρχή. Το τέλος διαμορφώνεται στην πορεία και είναι αποτέλεσμα σκληρής προσπάθειας από εκείνους που έχουν συμφέροντα και τη διάθεση να τα προωθήσουν. Με την υπογραφή της συμφωνίας αρχίζουν τα δύσκολα …
Και για αυτόν τον λόγο λοιπόν επιβάλλεται η Ελλάς να είναι τύπος και υπογραμμός όσον αφορά στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων από δικής της πλευράς. Αφενός γιατί έχει ουσιαστικά το πρόβλημα ως πύλη εισόδου κι’αφετέρου για να εκτίθεται η Τουρκία κάθε φορά που θα κωλλυσιεργή ή θα προβάλη νέες ερμηνείες. Τυχόν καθυστερήσεις ή λάθη της Ελλάδος θα έχουν αρνητικές συνέπειες εις διπλούν. Με την προσοχή στραμμένη πάνω της θα φανή ότι αυτή είναι το πρόβλημα, η δε Τουρκία θα μπορή να σηκώση τα χέρια ψηλά και να δείξη ότι η Ελλάδα ευθύνεται που δεν προχωράει το θέμα. Κι’αν συμβή αυτό, οι υπόλοιποι της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα κάνουν ακόμη μεγαλύτερες παραχωρήσεις στην Αγκυρα, όπως έγινε τώρα, και πιθανώς θα αγνοήσουν τις ελληνικές αντιρρήσεις όσον αφορά στον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου.
Ο πραγματικός κίνδυνος για την Ελλάδα δεν είναι η συμφωνία, αλλά τυχόν αδυναμία από πλευράς της να την εφαρμόση στο ακέραιο. Είναι πολύ σημαντικό σ’αυτή την προσπάθεια να μην δώση δικαιώματα να την κατηγορήσουν ανικανότητα, όπως έχει γίνει με την εφαρμογή των μνημονίων. Εάν μπορέση να συμπεριφερθή ως σοβαρό και οργανωμένο κράτος θα εκπλήξη ευχάριστα και θα αναβαθμιστή στα μάτια των εταίρων αλλά και των γειτόνων της.
Η συμφωνία, εκτός από λύση στο πολύ σοβαρό ανθρωπιστικό πρόβλημα των προσφύγων και των λαθρομεταναστών, ενδέχεται να έχη και άλλες παραμέτρους, διόλου ευκαταφρόνητες. Μπορεί να σημάνη έργοις την επαναφορά του ελλαδικού μεταξύ των σοβαρών κρατών και να τονώση την εθνική αυτοπεποίθηση. Συνήθως η ανάκαμψη μιας χώρας έτσι ξεκινάει, με μια επιτυχία η οποία λειτουργεί ως καταλύτης για περαιτέρω χημικές αντιδράσεις. Αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο βέβαια, γιατί αν πάη στραβά θα γίνη καταλύτης για περαιτέρω …εκρήξεις!
Ενώπιον αυτής της προκλήσεως και η κυβέρνηση έχει μια ακόμη, την τελευταία ίσως, ευκαιρία να μετριάση την καταστροφή που έχει προκαλέσει ως τώρα, εφαρμόζοντας ό,τι έχει συμφωνήσει και δείχνοντας στην πράξη ότι η Ελλάς είναι συντεταγμένη πολιτεία κι’όχι …«κυβέρνηση του βουνού»!
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: 1) Ο Τραμπ κάνει με μεγαλύτερη επιτυχία ό,τι και ο Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής: αληθοφανή ψέμματα και κατά μέτωπον επιθέσεις σε όσους τον αμφισβητούν. Από την άλλη, τα ΜΜΕ και οι του “συνταγματικού τόξου”, εδώθε κακείθεν του Ατλαντικού, είναι σε τέτοιο βαθμό αναξιόπιστοι και γελοίοι που όσο τον κατηγορούν τόσο περισσότερο τον συμπαθεί ο ανεγκέφαλος κι απηυδισμένος κόσμος…
2) Οι μόνες ελίτ που έχουν απομείνει στην Ελλάδα είναι οι ομώνυμες …φρυγανιές!
3) Εντάξει, ο Τσίπρας κι’ο θίασός του τα έχουν κάνει σκατά! Όσο σκέφτομαι όμως οτι εναλλακτική είναι ο …Κούλης αντιλαμβάνομαι πως πάντα υπαρχουν χειρότερα κι αυτό με κάνει να αισθάνωμαι λίγο …καλύτερα!
4) Εφόσον τα πανεπιστήμια είναι ανοικτοί χώροι ιδεών, ακόμη και προκλήσεων, η “απαγόρευση” εισόδου στον Φίλη από το Κέντρο Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Queens College επειδή είχε εκφράσει «αιρετική» άποψη αναφορικά με την Ποντιακή Γενοκτονία, είναι επιεικώς απαράδεκτη!
