Άρθρο
Νίκος Νικολόπουλος
(Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος)
Η Ελλάδα σε κρίσιμο σταυροδρόμι: Ανικανότητα, υποχωρητικότητα ή νέα εθνική στρατηγική;
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη, ο οποίος έθεσε το διχαστικό δίλημμα «Θέλετε πόλεμο ή νέο Ηλιάκη;», συνιστούν μια πρωτοφανή πολιτική και ηθική εκτροπή. Όταν ένας κορυφαίος εκπρόσωπος της κυβέρνησης χρησιμοποιεί με τόση ασυδοσία το όνομα ενός ήρωα που θυσιάστηκε για την πατρίδα, οι συνέπειες είναι πολυεπίπεδες: πλήττεται η αξιοπρέπεια του έθνους, υπονομεύεται η εμπιστοσύνη των πολιτών και ενισχύεται η εικόνα μιας χώρας που υποχωρεί μπροστά στις προκλήσεις.
Η Τουρκική απειλή και η ελληνική αδράνεια
Η Τουρκία έχει κλιμακώσει την επιθετικότητά της, απειλώντας ανοιχτά την Ελλάδα με πόλεμο εάν δεν ικανοποιηθούν οι παράλογες απαιτήσεις της. Αντί να αξιοποιήσουμε τις διεθνείς συμμαχίες και τα εργαλεία του διεθνούς δικαίου για να καταγγείλουμε τον τουρκικό επεκτατισμό, η ελληνική διπλωματία μοιάζει εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο διστακτικότητας και συμβιβασμών. Ο Υπουργός Εξωτερικών αντί να λειτουργεί ως θεματοφύλακας της εθνικής κυριαρχίας, φαίνεται να δίνει προτεραιότητα σε προσωπικά ή οικογενειακά συμφέροντα, αφήνοντας την πατρίδα εκτεθειμένη.
Οι ήρωες δεν είναι διαπραγματευτικό χαρτί
Η αναφορά του Υπουργού στο όνομα του Κωνσταντίνου Ηλιάκη, με σκοπό να δικαιολογήσει μια πολιτική υποχωρητικότητας, αποτελεί προσβολή για τη μνήμη ενός ανθρώπου που θυσιάστηκε για την ελευθερία και την ακεραιότητα της Ελλάδας. Οι ήρωες δεν είναι «εργαλεία» για τη δημιουργία ψευδών διλημμάτων, ούτε μπορούν να εξισώνονται με την αποτυχία μιας πολιτικής ηγεσίας που αδυνατεί να διαχειριστεί τις εθνικές προκλήσεις. Η αναφορά σε τέτοια ονόματα δεν πρέπει να γίνεται με ελαφρότητα, ιδιαίτερα από εκείνους που φέρουν την ευθύνη για την ασφάλεια της χώρας.
Η έλλειψη εθνικής στρατηγικής
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει ανίκανη να χαράξει μια σαφή και αποτελεσματική στρατηγική για τα ελληνοτουρκικά. Οι συνεχείς παλινωδίες, η ασαφής «κόκκινη γραμμή» στα 6 ναυτικά μίλια και οι δηλώσεις που θυμίζουν περισσότερο φοβική διαχείριση παρά διπλωματική αποφασιστικότητα, δεν αποθαρρύνουν την Τουρκία. Αντίθετα, ενθαρρύνουν περαιτέρω την επιθετικότητά της, καθώς η Αθήνα φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης ή να έχει ψευδαισθήσεις για την πρόθεση της Άγκυρας να διαπραγματευτεί ειλικρινά.
Η υποκρισία απέναντι στις Ένοπλες Δυνάμεις
Η τραγωδία στη Λιβύη, όπου Έλληνες κομάντο στάλθηκαν απροετοίμαστοι σε μια επικίνδυνη αποστολή, με πέντε νεκρούς και πολλούς τραυματίες, καταδεικνύει την έλλειψη σεβασμού της πολιτικής ηγεσίας προς τις Ένοπλες Δυνάμεις. Αν οι κυβερνώντες δεν είναι διατεθειμένοι να υπερασπιστούν την πατρίδα, ποιον ρόλο έχουν οι άνδρες και οι γυναίκες που καθημερινά ρισκάρουν τη ζωή τους για την ελευθερία και την ασφάλεια της χώρας; Αν η πολιτική ηγεσία βλέπει τον στρατό ως απλή διακοσμητική δομή, τότε ας έχει το θάρρος να το δηλώσει.
Η απαίτηση για ηγεσία με όραμα
Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο την υποχωρητικότητα και την αδράνεια. Οι πολιτικοί ηγέτες που επιλέγουν να διαχειρίζονται τις εθνικές κρίσεις με φόβο και διλήμματα, αντί με αποφασιστικότητα και όραμα, έχουν ήδη υπογράψει το πολιτικό τους τέλος. Η Ελλάδα χρειάζεται ηγέτες που να εμπνέουν εμπιστοσύνη, να υπερασπίζονται τα εθνικά συμφέροντα και να χαράζουν μια στρατηγική που θα εξασφαλίζει τη σταθερότητα και την ασφάλεια της χώρας.
Το δίλημμα είναι ψεύτικο
Ο πόλεμος δεν είναι ποτέ επιθυμητός, αλλά όταν η κυριαρχία μιας χώρας απειλείται, η απάντηση δεν μπορεί να είναι υποχωρητικότητα. Η προστασία της εθνικής ανεξαρτησίας δεν είναι επιλογή, είναι υποχρέωση. Ο Ηλιάκης, όπως και όλοι οι ήρωες αυτού του έθνους, θυσιάστηκαν για να μπορούν οι Έλληνες να ζουν ελεύθεροι, όχι για να φοβούνται μήπως η αντίσταση στον εχθρό προκαλέσει νέα θύματα.
Συμπέρασμα
Η σημερινή πολιτική ηγεσία καλείται να αποφασίσει: θα συνεχίσει να πορεύεται με φόβο και συμβιβασμούς ή θα χαράξει έναν δρόμο εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας; Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρη, γιατί η ιστορία δεν συγχωρεί εκείνους που, σε κρίσιμες στιγμές, επέλεξαν την αδράνεια και την υποχωρητικότητα. Αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή την πρόκληση, τότε η αλλαγή πλεύσης και προσώπων είναι όχι μόνο αναγκαία, αλλά επιβεβλημένη.
